Πρόσφατα η δημόσια -ΕΡΤ- τηλεόραση ξαναέδειξε ενδιαφέρον για την εναλλακτική κουλτούρα της χώρας. Αυτήν που άνθισε σε μια άλλη χρυσή εποχή, από τα τέλη των 80s μέχρι τις αρχές των 00s.

 

Αναπόφευκτα, σκέψεις όπως οι παρακάτω, έπρεπε να καταγραφούν. 

 

Συντηρείται η εναλλακτική μουσική κουλτούρα της χώρας από όσους έζησαν τα χρυσά χρόνια του Ρόδον (και αναφέρομαι τόσο στο συναυλιακό venue όσο και στον σταθμό); 

α) Ναι. 

β) Μάλλον ναι. 

γ) Σίγουρα. 

δ) Τι να μας πουν οι millennials με τα trap, μόνο εμείς ξέραμε να ακούμε. 

 

Είναι οι 35-50 το μοναδικό κοινό που μπορεί να υποστηρίξει πλέον τα συναυλιακά και δισκογραφικά εγχώρια τολμήματα; Και αν ναι, πόσο φρέσκια είναι η άποψη αυτών για την μουσική ή πόσο συχνά ανανεώνεται και ακολουθεί τις νέες μουσικές τάσεις;

 

α) Εγώ ακούω ραδιόφωνο, Best, Εν Λευκώ  και Pepper κάθε μέρα. 

 β) Mόνο νέα μουσική ακούω και δεν είναι τυχαίο ότι ο Bruce Springsteen βγάζει ακόμα δισκάρες.

 

 

Από το σινάφι των μουσικών συντακτών γίνεται ξεκάθαρο ότι ακόμα και τα πιο -επίμονα- φρέσκα αυτιά έχουν αρχίσει να κουράζονται. Οι συναυλίες (και φαίνεται από αυτές που επανέρχονται σιγά σιγά) οφείλουν να επενδύσουν στα στανταράκια και η αγορά του βινυλίου (τουλάχιστον στην χώρα μας) τζιράρει κυρίως από επανεκδόσεις ή δίσκους που τυπώνονται για πρώτη φορά ώστε να αναπληρώσουν το κένο της συνθήκης “το είχα σε CD”. 

 

Η πηγή του κακού (μα τι γράφω, δεν υπάρχει τίποτα κακό στο να λατρεύουμε ακόμη τους Nirvana σαν την καλύτερη μπάντα του πλανήτη) περιέργως θα ξεκινάει πάντοτε από το ίδιο μας το σπίτι. Οι νέοι συντάκτες που γράφουν καλά στην Ελλάδα για μουσική θα μπορούσαν άνετα να γράφουν εξισου καλά για μαγειρική ενώ οι παλιές «καλές» πένες με τις σπουδαίες και με βάθος δισκοθήκες, αρκούνται πλέον στην παρατήρηση ή στην απλή γραφή (περισσότερο καταγραφή) των όσων τους κερδίζουν το ενδιαφέρον. Στην πάλαι ποτέ «χρυσή εποχή» οι συλλέκτες-παράγοντες, όφειλαν να είναι σπουδαίες πένες. Πλέον, όσοι από αυτούς ακόμη εξαργυρώνουν τη φήμη περασμένων μεγαλείων, διευρύνουν τους μουσικούς τους ορίζοντες σπάνια και ακόμα πιο σπάνια βρίσκουν πρόκληση στο να γράψουν για όποια νέα-καινοτόμα ευρήματα, πόσω μάλλον νέα μουσικά είδη. 

 

Μοιραία, για νέα πληροφόρηση καταλήγουμε στις νέες πένες, αυτές που κατέχουν παράλληλα τα social media skills και τη στοιχειώδη γνώση από παλαιότερη δισκογραφία. Είναι, όμως, αυτοί που δεν έζησαν τα πληρωμένα ταξίδια στην Ευρώπη για την κάλυψη μιας νέας παρουσίασης δίσκου και που δεν έβγαλαν ποτέ «καλά λεφτάκια» για 2 χιλιάδες λέξεις, οπότε αρκούνται σε συμβολικά ποσά ανά κριτική και ένα ψηφιακό promo. Σύντομα, όλο αυτό θα συνοψίζεται στον άχαρο ρόλο του νέου μουσικογράφου που μάλιστα θα πηγαίνει πακέτο με την απαξίωση των “boomers” που βολεύτηκαν μια και καλή στο «η μουσική δεν είναι όπως παλιά». 

 

Το ερώτημα βέβαια θα παραμένει. Τι γίνεται με όλη τη νέα μουσική που βγαίνει τώρα;

 

 

Οι Chromeo έχουν το δικο τους label, λέγεται Juliet και μάλλον τη νέα μουσική που έχουν αμελήσει να παράξουν τα τελευταία 3 χρόνια, αναλαμβάνει να επαναφέρει στην μόδα, ο προστατευόμενός τους, Anomalie. Λάτρης του nu funk και βιτρουόζος των synths από το Μόντρεαλ του Καναδά. Στο ολόφρεσκο Bend The Rules, τα μουσικά κουτιά ομιλίας των Chromeo ξαναμπαίνουν σε χρήση και το e funk επιστρέφει σε ραδιοφωνικές και dj λίστες. 

 

Ο θρύλος των broken beats, Vikter Duplaix επιμελείται το δεύτερο πιο ενδιαφέρον ρεμιξ του πακέτου, με τον Mndsgn της Stones Throw να κατέχει τα πρωτία. Τα μεγάλα νέα ασφαλώς, είναι ότι οι Chromeo επέστρεψαν. 

 

 

 

3. Sara Berts - Ayni EP (Gang Of Ducks)

Μάλλον ό,τι πιο cool έχει να προσφέρει η ambient σκηνή της Ιταλίας τελευταία. Η Sara Berts έρχεται από το Τορίνο και ηχογράφησε το μεγαλύτερο μέρος από το ντεμπούτο ep της στον Aμαζόνιο του Περού. Βέβαια, ακόμα και αν δεν έχει περάσει σοβαρό διάστημα στην Σικελία, στην λίμνη Κόμο ή γενικά στα μαγευτικά βόρεια της γειτονικής χώρας στήνοντας τον ηχητικό της τοίχο με το τόσο συναίσθημα, φινέτσα και εγκεφαλική ambient ατμόσφαιρα, δικαιούται τουλάχιστον να απολαύσει την ακρόασή του εκεί. Σχεδόν ιαματικές οι ιδιότητες των ήχων που ενώνει, έρχονται να λυτρώσουν την ψυχή από την ταλαιπωρία του «αιώνιου» lockdown και το αυτί αγκαλιάζει όπως το μάτι όταν μπροστά του απλώνεται το μεσογειακό πράσινο μπλε των νερών ή το κλασσάτο χρώμα της ώχρας στα σπίτια. Ξεκάθαρα μουσική για διαλογισμό και μία ακόμα σπουδαία κυκλοφορία στον κατάλογο της Gang Of Ducks.