Μεγάλη σοφία αυτή που λέει ότι πρέπει να αφήνεις το “ego” σου έξω από την πόρτα. Γενικά. Είτε πρόκειται για τις “φουσκωμένες” προσωπικότητες των ροκ σταρ, είτε απλά για την στιγμή που περνάς την πόρτα του σπιτιού σου και σταματάς να είσαι “αυτός - αυτή - αυτό” που κινεί τα νήματα ή είναι μέρος της καθημερινότητας μιας ομάδας - οντότητας - κοινωνικού συνόλου. Κάποιοι το μαθαίνουν από την ανάποδη, αφού πρώτα έχουν ξοδέψει μια ολόκληρη ζωή στο να “φουσκώσουν” το εγώ τους και ξαφνικά, έρχονται σε επαφή με κάποιον/κάποια/κάποιο που έχει ακόμα μεγαλύτερο και τους “γειώνει”. Βέβαια, αν είσαι γονιός, το εγώ σου βρίσκεται έξω από την πόρτα, από την στιγμή που μαθαίνεις τα νέα. Μέχρι και τη γέννηση έχεις μετατραπεί σε μια λιτή, μα συνάμα όσο πιο λειτουργική γίνεται προσωπικότητα που φροντίζει να κάνει αυτό που πρέπει για την οικογένεια.
Η ζωή είναι ακριβώς όπως η μουσική -αυτό το καλοκαίρι (σχεδόν 20 χρόνια από τότε που αποφάσισα πως καθημερινά θα ασχολούμαι με τη μουσική και θα ζω από αυτήν) μπορώ να το πω με σιγουριά. Κοινώς, αυτό που ζούμε, πολλές φορές, είναι το ίδιο με αυτό που ακούμε, ή τουλάχιστον σε κάποιο σημείο θεωρητικά τέμνονται.
Δύο Incoming πριν, έγραφα για τις χαμένες “εργατοώρες” και για την ανάγκη της σωστής καθοδήγησης στη μουσική πορεία κάποιου προκειμένου να μην “αφήσει” τα κόκκαλά του στην ποπ, ή την εναλλακτική κουλτούρα με την ευρεία έννοια -όχι, βέβαια, ότι υπάρχει κάτι κακό σε αυτό. Αλλά σε κάποια φάση ωριμάζεις μουσικά και συνειδητοποιείς πως νιώθεις ωραία, είτε να “υποστηρίζεις” τις αλλαγές στον ήχο σου για ένα μεγάλο διάστημα, είτε να “τάζεις” τον εαυτό σου στον αγαπημένο σου ήχο. Χωρίς να έχω βγάλει από το μυαλό μου το ποπ μοτο “Last Night A Dj Saved My Life” αυτό το καλοκαίρι που επιστρέφουν όλα και όλοι σε κανονικούς ρυθμούς, έχω αρχίσει ήδη να φρικάρω με το πως θα ισορροπήσω χωρίς να χάσω τον έλεγχο στο Google calendar. Για τους επόμενους 4 μήνες πρέπει να τρέχω: μια οικογένεια, μια ανεξάρτητη εταιρεία, ένα site με podcast και σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο να παίζω δίσκους σε μαγαζιά, private events, θεματικά parties, παραλίες και ταράτσες.
Αν σε όλο αυτό, αποφάσιζα να “υψώσω” το ego μου, αποκλείεται η πρώην maximal περσόνα μου να έβγαζε άκρη με το γύρω μου σύμπαν, πόσo μάλλον με την ίδια την μουσική. Αν κυνηγούσα όπως άλλοτε, τον ήχο της μόδας που θα καλύψει τις καταναλωτικές ανάγκες της κοινωνίας, ειδικά σε αυτή την εποχή που η χώρα φωτίζεται από τον ήλιο αλλά στις σκιές της κρύβει μόνο δυστοπία και απόγνωση, τότε θα έπρεπε να περνάω την μέρα μου στο καθρέφτη και το ελάχιστο που θα συνέβαινε ήταν ένας μπόμπιρας να κλαίει, κυκλοφορίες που θα καθυστερούσαν (κι’ άλλο), podcasts και κείμενα που θα έμεναν πίσω και το βράδυ στα μαγαζιά απλά θα άφηνα σε λούπα όλα τα hits.
Πως το έλεγε o James Murphy;
“Yeah you wanted a hit, But tell me, where's the point in it?
You wanted a hit, but that's not what we do”
Λίγο πριν από ένα ακόμη (μετά Covid) reboot -ας ελπίσουμε το τελευταίο- υπάρχει η αίσθηση ότι ο κόσμος έχει σταματήσει να αναζητά χιτάκια (αλήθεια πόσα από αυτά διαρκούν πλέον με δεδομένο το attention span) και σιγά σιγά ψάχνει να ταυτιστεί με ένα concept ή μια μουσική αλήθεια. Αν για χρόνια μαζεύεις δίσκους που συνοδεύουν τη σκοτεινή ή απλώς την αληθινή πλευρά σου, όταν μάθεις τι πραγματικά σημαίνει να είσαι λιτός μα συνάμα λειτουργικός για όλα όσα νοιάζεσαι γύρω σου, υποθετικά είσαι έτοιμος, εκεί κοντά στα 40, να ξεκινήσεις την τελευταία δημιουργική σου περίοδο. Και τι πιο απλό και άμεσο από να την βαφτίσεις “Yo!Yo!Yo!”.
Το mix που σφραγίζει αυτό το σημείωμα έχει αποσπάσματα από την πιο διαφορετική χορευτική μουσική που έχω ακούσει ποτέ. Περιέργως, η βάση της προέρχεται από ανθρώπους που ξέρω και ποτέ στ’ αλήθεια δεν είχα φανταστεί ότι η μουσική μου ωρίμανση θα ερχόταν από τον ήχο κάποιων γνωστών μου, σε συνδυασμό με “θρυλικές” παραγωγές που όμως χρειάστηκε να μείνουν στο DJ ράφι για περίπου 20 χρόνια.
Σαν την αλήθεια που είναι δίπλα μας και για χρόνια είμαστε απασχολημένοι στο να μεγαλώνουμε το “εγώ” μας αντί να την αντικρίσουμε. This is me, now, I guess.
*Παρασκευή & 13 Μαΐου στο Hollywood Pub (Nαυάρχου Νικοδήμου 8 στο Σύνταγμα) θα παίζουμε ανάλογου ύφους μουσική μαζί με τον Tareq και τον METAMAN
