Μειώθηκαν τα καρδιακά επεισόδια, λέει, πάνω από 50% παγκοσμίως μετά από όλα αυτά που συμβαίνουν στην καθημερινότητά μας και σκέφτομαι, αν τελικά έπρεπε να μετράμε τα καλά ή όχι. Ζούμε σε άγριους ρυθμούς, η αλήθεια είναι και αυτό δεν μπορεί να το διαψεύσει κανείς. Από την άλλη, είναι δύσκολο να απομακρυνθούμε από την καθημερινότητα μας. Είναι γεγονός ότι όλοι θα έπρεπε να πέσουμε μια ή και δύο ταχύτητες μέσα στην μέρα. Υπάρχουν για εσάς ενδιαφέροντα που θα σας βοηθούσαν σε αυτό το εγχείρημα; Αν ναι, θα πρότεινα να ξεκινήσετε να τα χρησιμοποιείτε με σκοπό να ηρεμήσετε επιτέλους.
Σε μια πρόσφατη κουβέντα με φίλους ειπώθηκε πως οι DJs που κάνουν και δικές τους παραγωγές, έχουν τρελαθεί να παράγουν μουσική. Όχι μόνο επειδή έχουν παραπάνω χρόνο, αλλά επειδή έχουν την ηρεμία να ασχοληθούν ουσιαστικά. Μέσα σε όλο αυτό, ειπώθηκε πως οι παραγωγές αυτές είναι πιο ιδιαίτερες, πιο χαλαρές, πιο «πειραματικές». Και πώς να μην είναι; Καταναλώνουμε μουσική που βοηθάει το μέσα μας να αναπτυχθεί και όχι απλά να εκτονωθεί, με αποτέλεσμα, να επενδύουμε σε πιο αισθαντικές συνθέσεις. Σε όλα αυτά τα άλμπουμ, δηλαδή, που έχουμε νιώσει κάτι μαζί τους στο παρελθόν. Είτε επειδή μας κάνουν να αναπολούμε έρωτες και καλοπέραση, είτε γιατί μας κάνουν να ηρεμούμε και μας βοηθάνε να δουλεύουμε καλύτερα από το σπίτι.
Όλο αυτό το διάστημα ξανάκουσα δίσκους που είχα καιρό να ακούσω, εστιάζοντας στα αγαπημένα μου ambient αλλά και electronica-pop άλμπουμ που έζησα με τα μπούνια στα 20 μου. Άρχισα να αναπολώ και κατ' επέκταση να αισθάνομαι «σπίτι», παίζοντας δίσκους από την δεκαετία του '90. Δε θα το κρύψω, κόλλησα ώρες στο υπέροχο "Five - O" απο το Laid των βρετανών James. Τότε γελάγαμε με το "true story" που τους ήθελε διάσημους στην Ελλάδα και άσημους στο Μάντσεστερ, αλλά αυτό δεν παύει να δείχνει πόσο αγαπήσαμε την τρέλα, την ενέργεια και την αισθητική τους. Μας ταίριαζαν ανέκαθεν. Φτιάχτηκαν το 1982 και το 1993 με το Laid έφτασαν στο φεγγάρι. Ο Tim Booth έγινε αγαπημένος των Ελλήνων και τα τραγούδια των James ύμνοι στα 90s και τα 00s. Getting away with it φάση.
Ήταν Σεπτέμβρης του 2001 όταν γκρέμισαν στην κυριολεξία το θέατρο του Λυκαβηττού. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το πόσο εντυπωσιασμένοι έδειχναν που το κατάμεστο θέατρο τραγούδαγε απ' έξω όλους τους στίχους των τραγουδιών τους. Στο τέλος μας τράβαγαν με κάμερες χειρός από το stage να χειροκροτάμε επί 15 λεπτά. Ειλικρινέστατο θα πω. Είχα ένα Renault Twingo που άνοιγε από πάνω και μετά, κολλημένοι στα στενά του περιφερειακού, σηκωθήκαμε όρθιοι και τραγουδάγαμε το ''Sometimes'' που ήταν για μας ο δικός μας καλοκαιρινός ύμνος του έρωτα.
Μάλλον με όλα αυτά σας έπεισα να ανοίξετε το Spotify και να βάλετε όλο τον δίσκο. Και είμαι σίγουρος πως κάποιοι από εσάς που διαβάζετε τούτη εδώ τη στήλη, δεν ξέρετε καν γιατί μιλάω. Δεν πειράζει, μην φοβάστε. Σας ανοίχτηκε μόλις ένας πολύ όμορφος κόσμος. Όχι αυτός εδώ που είμαστε όλοι μαγκωμένοι, μα ο κανονικός που χωράει βόλτες μετά τις 12 για μπύρες και σουβλάκια, ρομάντζο και φιλιά.
Έχουμε και λέμε: ''Out To Get You'', ''Sometimes'', ''Say Something'', ''Five-O'' και πολλά άλλα. Για να μην μιλήσω για το φανταστικό εξώφυλλο του δίσκου. Αυτή την εβδομάδα, τραβάω άλλο ένα διαμάντι από την δεκαετία του '90 που θα σας κάνει να νιώσετε καλά, ήρεμα και θα σας βγάλει για λίγο από όλο αυτό το τρελό που ζούμε. Αλήθεια, τι ζούμε, τι μας βρήκε;!
