Οι Lunar Shadow, μια από τις πιο μοναδικές και ανατρεπτικές μπάντες στο σύγχρονο heavy metal, θα αναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες της, μετά από 5 χρόνια απουσίας από το σανίδι, για μία μοναδική συναυλία στην Αθήνα στις 18 Οκτωβρίου. Δεν θα μπορούσε να υπάρχει μεγαλύτερη τιμή, και καλύτερη ευκαιρία να ανοίξουμε αυτό το κεφάλαιο του μοντέρνου μέταλ.
Triumphator EP (2015)
Η μπάντα σχηματίστηκε κάπου στο 2013 από τον κιθαρίστα και κύριο συνθέτη Max "Savage" Birbaum στη Γερμανία. Το Triumphator είναι σίγουρα όμως και το πιο "τυπικό" heavy metal δείγμα που έχουν να επιδείξουν. Αυτό γίνεται καταφανέστατο πρωτού καν πατήσει κανείς το play. Το εξώφυλλο ουρλιάζει Manowar και το πρώτο κομμάτι ονομάζεται "Kobra Khan" και το δεύτερο "Metalian". Ακόμα όμως και από αυτό το πρώτο κιόλας δισκογραφικό βήμα ο Birbaum δείχνει μια ξεκάθαρη κλίση και κατεύθυνση. Πάρα πολλές μελωδικές ιδέες. Πάρα πολλές όμως. Κάπου διάβασα σε δηλώσεις του ότι μέσα σε πέντε χρόνια είχε γράψει δεκάδες ολοκληρωμένες συνθέσεις αλλά και πολλά ημιτελή θέματα, με ιδέες που κάποιες φορές ανασκευάζονται ή συνδυάζονται. Κάπου εκεί ήρθε και το Triumphator. Το υλικό τότε ήταν έντονα επηρεασμένο από το επικό metal, τη φανταστική λογοτεχνία (Robert E. Howard και Tolkien κυρίως), τον κλασικό heavy metal ήχο της δεκαετίας του ’80 και στοιχεία πιο σκοτεινών μουσικών ιδιωμάτων. Δεν είναι παντελώς worship, αλλά έχει εμπνευστεί σημαντικά από μπάντες όπως οι Omen και οι Brocas Helm. Η παραγωγή ήταν πιο ωμή, με λιγότερα στοιχεία ατμόσφαιρας σε σχέση με αυτά που έχουμε συνηθίσει στις μετέπειτα κυκλοφορίες, αλλά αυτό που υπάρχει και εδώ είναι η η έντονη ενέργεια, δυναμικά galloping riffs καθαρά κιθαριστικά leads αν και πιο προσγειωμένα, με μελωδικότητα και πάθος.Σε κάθε περίπτωση το υλικό είναι αρκετά ώριμο για το επίπεδο ενός πρώτου EP από νεαρούς και "θεωρητικά" άπειρους συνθετικά μουσικούς.
Triumphator by LUNAR SHADOW
Far From Light (2017)
Δύο χρόνια μετά, το 2017, οι Lunar Shadow κυκλοφορούν το πρώτο full-length, Far From Light. Με διάρκεια του κοντά στη μία ώρα χωρισμένη σε 8 μέρη πλούσια σε ηχητική ποικιλία και θεματικές μεταπτώσεις, μου δείχνει πως ο Max είναι ένας συνθέτης που δεν φοβάται τη φιλόδοξη ανάπτυξη. Οι κιθάρες του χτίζουν συνεχώς μελωδικές αψίδες, θυμίζοντας σε ορισμένες στιγμές Iron Maiden, σε άλλες Angel Witch, και σίγουρα σε πολύ περισσότερες τους Warlord, αλλά υπάρχει κάτι πιο σύγχρονο στον ορίζοντα. Αυτό είναι κάτι που γίνεται πολύ ξεκάθαρο από τα πρώτα δευτερόλεπτα του "Hadrian Carrying Stones", όπου μετά το intro με πέτρες που σπανε σε μια παγερή σπηλιά και την απαλή μελωδία, ακούμε ένα riff βγαλμένο απευθείας από το Deliver Us From Evil. Ας μιλήσουμε όμως και για τον ελέφαντα στο δωμάτιο, ο οποίος είναι η έντονη black metal αισθητική, ακόμα και αν είναι συγκεκαλυμμένη. Δεν θεωρώ πως το λογότυπο άλλαξε σε κάτι τέτοιο τυχαία, και φυσικά ήταν και από τους κύριους λόγους που προσωπικά βρέθηκα μπροστά σε αυτόν τον δίσκο εξ αρχής. Τα βαριά φωνητικά στο δεύτερο μισό του κομματιού ήρθαν απλά για να επιβεβαιώσουν αυτό που ένιωθα από την αρχή στην ατμόσφαιρα αλλά δεν μπορούσα να περιγράψω με λέξεις. Μέσα στα σχεδόν 10 του λεπτά είναι παράλληλα επικό heavy metal, είναι μελωδικό, είναι black metal είναι μπαλάντα, είναι το πρώτο κομμάτι ενός νέου έρωτα που γεννιέται. Αυτή η δυναμική είναι από τα μεγαλύτερα προτερήματά του Far From Light. Το άλμπουμ έχει πολλά κομμάτια μεγάλης διάρκειας, με εναλλαγές ρυθμών, μελωδιών, ακουστικών ή ambient περασμάτων, solo, και τύπους μουσικής που αλλάζουν μέσα στο ίδιο κομμάτι (π.χ. από γρήγορο σε αργό, από heavy σε πιο ατμοσφαιρικό). Η θεματική δεν θα μπορούσε παρά να είναι σκοτεινή και απαισιόδοξη, όμως με έντονα τα επικά στοιχεία. Ίσως μπορούμε να το θεωρήσουμε σαν ένα αόριστο concept album που κινείται γύρω από τη θνητότητα, μέσα από ένα μελαγχολικό πρίσμα και όχημα το μυθολογικό, το φαντασιακό και ιστορικό πλαίσιο. Βέβαια το γεγονός πως δεν υπάρχει μεγάλη μερίδα αισιοδοξίας καθιστά το Far From Light πολύ πιο σκοτεινό, και πολύ λιγότερο «heroic fantasy», όμως αυτό ανοίγει μεγάλη συζήτηση. Το βασικό στοιχείο είναι φυσικά οι διπλές κιθάρες. Από τα leads, τις αρμονίες, τις μελωδικές γραμμές που μοιάζουν πυρετωδώς δουλεμένες, φαίνεται ότι υπάρχει μεράκι στο τιμόνι των riffs και στην ανάπτυξη τόσο catchy ρυθμών όσο και μετάδοσης συναισθημάτων. Συναισθήματα που παίρνουν σχήμα στο πεντάγραμμο, όπως και οι αρμονίες και η ικανότητα να μεταβαίνουν από επιθετικά riffs σε πιο λυρικά περάσματα. Δεν υπάρχει καλύτερο τραγούδι για να γίνουν highlight όλα αυτά από το "They That Walk The Night". Το απόλυτο single των Lunar Shadow και το καλύτερο heavy metal τραγούδι μετά το 2000. Δεν διαπραγματεύομαι καν. Το μόνο αρνητικό είναι πως κρατάει ΜΟΝΟ 6 λεπτά. 6 λεπτά έπρεπε να κρατάει μόνο το riff στο outro.
To "Frozen Goddess" είναι άλλη μια ωδή στο tremolo picking, με highlight το μαγευτικό ρεφραίν. Το "Gone Astray" είναι το "Τhe Bard's Song" του δίσκου, από όποια οπτική και αν το δεις, και ενώ το "The Hour of Dying" μοιάζει να είναι άλλη μια μπαλάντα έρχεται και κάνει ντρίμπλα με μερικά blastbeats και διπέταλα και ξεχύνεται σε κανονικό black metal δεύτερου κύμματος, απλά με πιο σοφιστικέ κιθάρες. Κάτι σαν Dissection/Vinterland/Sacramentum χωρίς πλήκτρα. Το "The Kraken" από την άλλη είναι ένας μακρόσυρτος heavy/doom ύμνος, που ξεκινάει με ένα riff μπετόν αρμέ και σταδιακά και προοδευτικά ανεβάζει ταχύτητες. Το "Cimmeria" , πέρα από μειωνοτικό χωριό της Ξάνθης είναι άλλο ένα highlght του δίσκου, με την συνθετική ποικιλία να λάμπει και εδώ. Και τέλος, φυσικά όπως κάθε power/epic μπάντα που σέβεται τον εαυτό της, πρέπει να έχει ένα τραγούδι με στίχους από Tolkien, πράγμα που εδώ γίνεται στο "Earendil (Gone Are the Days)". Το Far From Light καταφέρνει να ικανοποιεί όσους αγαπούν το παραδοσιακό/επικό metal αλλά αγκαλιάζουν και όσους θέλουν να πάνε και λίγο πιο πέρα. Με το ντεμπούτο τους, όχι μόνο εδραίωσαν το ύφος τους, αλλά το τάραξαν συθέμελα και παράλληλα το διεύρυναν. Πάντα με σεβασμό στην πρώτη ύλη και στο παρελθόν, οι Lunar Shadow κοίταξαν μπροστά και παρέδωσαν ένα διαμάντι. Σίγουρα δεν είναι ένα ακόμα epic metal revival άλμπουμ, αλλά το πρώτο κολλοσιαίο άλμα μιας μπάντας που έμελε να γίνει μια από τις καλύτερες δυνάμεις του μοντέρνου heavy metal.
Έρχομαι με μικρό story time. Έφηβος και μετέφηβος πέρασα τη φάση του Homo Erectus Metallicus. Ποιος είναι αυτός; Αυτός ο μεταλλάς ο οποίος άκουσε για πρώτη φορά "πραγματικά βαριά μουσική" και μπήκε σε orbit σε μια τεράστια σκουληκότρυπα. Μια σκουληκότρυπα αναζήτης του πιο ακραίου ήχου που θα μπορούσα να βρω, και μια σκουληκότρυπα σνομπισμού προς κάθε τι "ελαφρύ". Μια από τις δύο πτυχές τουλάχιστον κατάφερα να την αποτάξω, η άλλη παραμένει μια αιώνια αναζήτηση. Πίσω στο θέμα μας λοιπόν και πως όλα αυτά συνδεόνται. Το 2017 ήταν ένα ιδιαίτερο έτος για μένα. Λίγο το οτι θα έβλεπα τους Warlord στα Χανιά, λίγο η φρενίτιδα με τους Blind Guardian που είχα τότε, με έκαναν αρκετά πιο ανοιχτό σε αναζήτηση καλού νέου heavy metal.
Θυμάμαι να ξεχωρίζω το εκπληκτικό Ultimate Sacrifice των Γιαπωνέζων Galneryus, το μαγευτικό και υπερνερντουλίστικο In Forgotten Sleep των Lör αλλά κυρίως... το Far From Light. Σοκ μεγατόνων! Ευχαριστώ Max που μου συνέβαλες έστω και σε έναν βαθμό στο να ανοίξουν οι ορίζοντες μου και να γίνω λιγότερο πίθηξ.
Far From Light by Lunar Shadow
The Smokeless Fires (2019)
Το απαλό πιάνο που ανοίγει το "Catch Fire" , το artwork του Adam Burke σε συνδιασμό με την έλλειψη του παλιού logo ήταν αρκετοί λόγοι να ανησυχίσω για την κατεύθυνση του δεύτερου δίσκου των Lunar Shadow. Ο πρώτος δίσκος είχε ήδη γίνει μια από τις αγαπημένες μου κυκλοφορίες από τη νέα γενιά του "όχι-πιθηκομέταλ" και θα ήθελα να συνεχίσουν να εξερευνούν πάνω σε αυτή τη φόρμουλα, όχι να το γυρίσουν σε HIM. Ευτυχώς πολύ γρήγορα έφυγε κάθε αμφιβολία, και το βασικό lead έδωσε τη θέση του σε μια σειρά από riffs τόσο thrash που έκαναν το σώμα μου να κινείται με τρόπους που δεν ήξερα πως είναι ανατομικά δυνατοί. Η αλλαγή στα φωνητικά έγινε αμέσως αντιληπτή, με ανάμεικτα συναισθήματα όμως. Η χαρακτηριστική νεανική φωνή του Vornam, που πάντα ήταν συνειφασμένη στο μυαλό μου με την ομοιότητα με το πρώτο Warlord που λατρεύω, πλέον αντικαταστάθηκε από τον Robert Röttig. Mε την είσοδο του Robert στο The Smokeless Fires, οι μελωδίες και τα καθαρά φωνητικά ανέβηκαν επίπεδο, είναι αρκετά περισσότερο expressive και δυναμικός και μοιάζει να έχει εξίσου χαρακτηριστική χροιά, αν και φυσικά τελείως διαφορετική. Ομοίως στο "Conajohara No More" ξεκινάμε με ένα μελωδικό απαλό intro πριν βγουν από το συρτάρι οι διπλές κιθάρες. Είναι ένα από τα μελωδικότερα κομμάτια και προσωπικό αγαπημένο για τα leads που διαθέτει. Το "Roses" είναι η πρώτη power ballad στο δίσκο, και θυμάμαι τον χαμό που είχε προκαλέσει τότε (και το πόσο δεν υιοθετούσα). Το "Pretend" σε παρόμοιο κλίμα, είναι η πιο παραδοσιακή μπαλάντα του δίσκου (και της δισκογραφίας τους).Εντάξει μια μικρή κοιλίτσα την κάνουμε εδώ, όμως είναι σύνηθες για μια μπάντα να εξερευνά νέες πτυχές και κατευθύνσεις στον δεύτερο δίσκο. Ειδικά όταν στο τιμόνι είναι ένα τόσο ανήσυχο πνεύμα όπως ο Max Birbaum. Έχει επανειλημμένα δηλώσει ότι δεν τον ικανοποιεί η νοσταλγία ως τέτοια, δηλαδή, το να επαναφέρεις ακριβώς τον ήχο των ‘80s απλώς επειδή ήταν «χρυσές εποχές». Θέλει η μπάντα να εξελίσσεται, να έχει οπτική, αισθητική και μουσική ταυτότητα δική της. Και αυτό είναι κάτι που μπορώ να του το δώσω στο 100%. Δεν υπάρχει σημείο που δεν σκέφτομαι πως ακούω Lunar Shadow. To "Laurelindórenan" δίνει πέρα από την απαραίτητη αναφορά σε Tolkien, ένα κύμα επιθετικότητας που χρειαζόμουν επειγόντως, και κουβαλάει πάνω του μερικά από τα καλύτερα riffs στη δισκογραφία τους και ένα solo για σεμινάριο. Τα δύο τελευταία κομμάτια του δίσκου με γύρισαν πίσω στο Far From Light και έκλεισαν το δίσκο με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Το "Red Nails (For The Pillar Of Death)" είναι σίγουρα το πιο hard-hitting κομμάτι στο δίσκο. Ξεκινάει με βαριά riffολογία με την ταχύτητα σε πρώτο πρόσωπο, με μερικά blues-y διαλείμματα για ανάσες, ένα εκπληκτικό και απλωμένο solo και ένα καταστροφικό breakdown από το πουθενά που με έστειλε για βρούβες. Οι τσιρίδες του Robert στο σβήσιμο έρχονται απλά για να δικαιώσουν την επιλογή του. Πέρα από την πλάκα όμως, πιστεύω πως ήταν σκόπιμη για την εξέλιξη της μπάντας, και δείχνει να απέδωσε καρπούς αμέσως. Τέλος το "Hawk of the Hill" είναι επικό, δυναμικό και φορτισμένο με συναίσθημα. Έχει classic/epic/heavy και μερικές black-metal πινελιές σε ένα πακέτο. Σε σύγκριση με το Far From Light όπου εκεί ορισμένα κομμάτια είχαν μεγαλύτερο αίσθημα επικότητας ή μεγαλύτερες κορυφές, το The Smokeless Fires προσφέρει μια πιο “ανθρώπινη” προσέγγιση. Αισθάνομαι σε ένα μέρος πως θυσιάζεται ένα μέρος της μεγαλοπρέπειας του πρώτου δίσκου ώστε να υπάρχει καλύτερη ροή, και το αγκαλιάζω πλήρως. Ο Max εδώ δεν μένει στην επική φόρμα, κατευνάζει σε μεγάλο βαθμό τις τεράστιες συνθέσεις και υπάρχει πιο ανοιχτά συναισθηματισμός, πάθος και πόνος. Εδώ, οι Lunar Shadow στράφηκαν προς τα μέσα. Ο ήχος τους έγινε πιο θερμός και πιο άμεσος, αλλά η φλόγα της αναζήτησης συνέχισε να καίει. Αυτή η εσωτερική στροφή δεν ήταν προσωρινή, αλλά ο προάγγελος μιας βαθύτερης αλλαγής, μιας ανάγκης για μεταμόρφωση που θα κορυφωθεί στο Wish To Leave. Είναι ο δίσκος που έχω παρατηρήσει να γυρνάω συχνότερα και αυτό νομίζω λέει περισσότερα από οτιδήποτε άλλο.
The Smokeless Fires by Lunar Shadow
Wish To Leave (2021)
Νέα εποχή, νέοι Lunar Shadow. ;Ήδη μέσα στο 2020 η μπάντα είχε ανακοινώσει πως έπαιξαν την τελευταία συναυλία τους και θα συνεχίσουν την ύπαρξή τους είτε μόνο δισκογραφικά, είτε καθόλου. Αυτές οι σκοτεινές σελίδες δεν θα μπορούσαν να γραφτούν παρά με σκοτεινή μουσική. To "Serpents Die" που ανοιγεί τον δίσκο λοιπόν, πέρα από ένα από τα κορυφαία κομμάτια στη δισκογραφία τους, είναι και ο καλύτερος τρόπος να δείξει αυτή τη νέα κατεύθυνση. Πάντα αρμονικά δεμένη με τον "παλιό ήχο". Μπορεί ως ένα βαθμό να λείπει η χορευτικότητα, όμως η ατμόσφαιρα του είναι εκπληκτική. Δεν είναι βλασφημία να πω πως το intro μου έφερνε πάντα στο μυαλό το "Call of Ktulu", και ίσως να το ανέβαζε πολύ στην καρδιά μου για αυτό. Ακόμα και αν δεν ίσχυε καν όμως, η μελωδία και ο post-punk μπασάτος ανεβαστικός ρυθμός που ακολουθεί είναι από τα ωραιότερα segways στην ιστορία της μουσικής. Τα φωνητικά του Robert μοιάζουν να ταιριάζουν γάντι σε αυτό το κράμα, πολύ περισσότερο από ό,τι στο στυλ του The Smokeless Fires. Η αισθητική αν και φαινομενικά πιο χαρμόσυνη, κρύβει ένα πολύ βαθύτερο σκοτάδι. Σε αυτό ρίχνω μερίδιο ευθύνης και στην παραγωγή, το timbre που βγάζει κάθε όργανο μοιάζει πολύ διαφορετικό. Καμία εντύπωση δεν μου έκανε το όνομα του Santura που είδα να φιγουράρει στα credits, μιας και ο άνθρωπος έχει ασχοληθεί κυρίως με τις σκοτεινές πτυχές του metal, και ως παίκτης με τους Triptykon και Dark Fortress, αλλά και ως παραγωγός με κυριολεκτικά κάθε extreme metal μπάντα ever. Το "Delomelanicon" φέρνει πίσω αυτό το spark επιθετικότητας, όμως παραμένουν όλα γύρω από τη μελωδία που είναι σε πρώτο πρόσωπο. Μου φαίνεται αρκετά τραγικά ειρωνικό το γεγονός πως η ταμπέλα του post-punk που τους έχει φορτωθεί πλέον καπέλο, δεν υπήρχε σχεδόν καθόλου πριν το 2021. Μετά το Wish to Leave είτε ο κόσμος μοιάζει να έχει κάπως αυθυποβληθεί σαν σε Mandela effect, και είναι λες και ανακαλύπτουν νέες πτυχές των Lunar Shadow. Πτυχές που... μεταξύ μας τώρα... ούτε ο Max ήξερε πως υπήρχαν, αλλά απ'ότι φαίνεται το γνώριζαν οι απανταχού Captain Hindsight.
Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια, και έχουμε και πάλι ντουέτο από μπαλάντες στη μέση του δίσκου. Λυπητεροί ερωτικοί στίχοι, ντυμένοι γύρω από έντονες μπασογραμμές και upbeat τύμπανα. Πόσο πιο 80s το θέλεις πια; Στα "I Will Lose You" και "To Dusk And I Love You" λοιπόν λάμπει αυτή η νέα ηχητική προσέγγιση. Εδώ η μπάντα απομακρύνεται οριστικά από το μεταλλικό της παρελθόν και βυθίζεται στην αστική μελαγχολία, αναζητώντας καταφύγιο στην εσωτερικότητα. Το δεύτερο δεν είναι καθόλου στα γούστα μου, όμως είμαι απόλυτα σίγουρος πως υπό κανονικές συνθήκες θα τραγουδιώταν σε γήπεδα με 10.000 αναπτήρες στον αέρα. Το "And Silence Screamed" επιστρέφει όμως να με πιάσει από το σβέρκο και να απαιτήσει την προσοχή μου με τον χορό από τα riffs και τις διπλές μελωδίες με έκαναν να τους λατρέψω. Σίγουρα το πιο "έντονο" και επιθετικό κομμάτι στο δίσκο, και ακούγεται σαν όαση μετά τις μπαλάντες. Επίσης είναι το καλύτερο performance του Rob ως τώρα κατά την ταπεινή μου άποψη. Δεν τελειώνουν οι συγκρίσεις με μνημεία της μουσικής. Το "The Darkness Between the Stars" μοιάζει με μια πιο γήινη εκδοχή του "Planet Caravan" με ένα tremolo αλά black metal riff να αφήνεται στην μαγευτική μελωδία ενός 10λεπτου κομματιού που περνάει από όλα τα φάσματα των Lunar Shadow. Έχει μελωδίες, γρήγορα tremolo ή και κοφτά riffs, έχει blasts και βαριά φωνητικά και φυσικά απαράμμιλο συναισθηματισμό. Δεν θέλω τίποτα άλλο, ένα πραγματικό αποθεωτικό κλείσιμο. Σίγουρα το Wish To Leave είναι το πιο τολμηρό τους άλμπουμ, αλλά όπως είναι φυσικό αυτό το καθιστά και το πιο “διαχωριστικό”. Σε καμία περίπτωση δεν είναι για όλους, ειδικά για όσους είναι ορκισμένοι με το “Far From Light” ή ακόμα πιο πολύ με το ύφος του EP. Η αισθητική αλλαγή από το καθαρό epic metal προς ένα πιο εσωστρεφές, gothic / post-punk / indie μείγμα δείχνει ότι ο Birbaum και η μπάντα δεν φοβούνται να ρισκάρουν, με όποιο κόστος. Προσωπικά θεωρώ πως αυτό το ρίσκο πέτυχε πανηγυρικά. Μπορεί να έχασαν αρκετό από το momentum της δημοτικότητας, κέρδισαν όμως σε προσωπικότητα και αυθεντικότητα. Άλλωστε από τις απαρχές τους ξεκίνησαν ως μια μπάντα που σπάει τα στενά όρια του είδους. Μια μπάντα που τολμά, που πειραματίζεται, που ενώνει τους ακραίους και τους παλιομοδίτες. Η χρυσή τομή μεταξύ του χατζή και του σωσμένου. Δεν είναι καθόλου υπερβολικό να πούμε πως οι Lunar Shadow υπήρξαν ένας απινιδωτής για το epic metal στην καμπή των 2010s. Καθόλου υπερβολικό επίσης δεν είναι να πούμε πώς έβγαλαν και έναν από τους καλύτερους δίσκους των 2020s (όπως φυσικά και των 2010s). Αναμένουμε την επερχόμενη κυκλοφορία με τις προσδοκίες να είναι όσο ψηλά όσο αρμόζει στην πιο ενωτική μπαντάρα σε ολόκληρο το νέο κύμα του heavy metal.
Wish To Leave by Lunar Shadow
Ύστερα από χρόνια σιωπής και την αίσθηση ότι είχαν κλείσει οριστικά τον κύκλο τους με το Wish to Leave, οι Lunar Shadow αιφνιδίασαν τους πάντες ανακοινώνοντας μία και μοναδική συναυλία στην Αθήνα. Η επιλογή της πόλης δεν ήταν τυχαία. Η Ελλάδα υπήρξε πάντα θερμή εστία υποστήριξης για τη μπάντα. Σημαντικό σίγουρα είναι επίσης πως στην Ελλάδα υπάρχει μια αρκετά παλαβή ομάδα όπως οι Ten Out Of Ten που θα έκανε πραγματικότητα άλλη μια συναυλία που ούτε στα πιο τρελά μας όνειρα δεν θα φανταζόμασταν πως θα ζήσουμε. 18 Οκτωβρίου στο An, με τα ξίφη στον αέρα.
