Με έδρα τη Βοστώνη, οι Throwing Muses έγιναν το πρώτο αμερικανικό συγκρότημα που υπέγραψε με την εκλεκτική βρετανική ετικέτα 4AD. Το συγκρότημα σχηματίστηκε το 1983 από τις θετές αδερφές Kristin Hersh (φωνητικά/κιθάρα) και Tanya Donelly (κιθάρα/φωνητικά), οι οποίες εκείνη την εποχή πήγαιναν και οι δύο στο λύκειο. Αρχικά ονομάζονταν Kristin Hersh And The Muses και η σύνθεση συμπληρώθηκε από την μπασίστρια Elaine Adamedes και την ντράμερ Becca Blumen, που τελικά έδωσαν τη θέση τους στους Leslie Langston και David Narcizo, αντίστοιχα.
College rock
Η Hersh γεννήθηκε στην Ατλάντα . Μετακόμισε στο Νιούπορτ του Ρόουντ Άιλαντ με την οικογένειά της, όταν ήταν έξι ετών. Ο πατέρας της ήταν καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Salve Regina και η μητέρα της ήταν δασκάλα ειδικών μαθημάτων. Η Hersh ενδιαφερόταν για τη μουσική από μικρή ηλικία. Ο πατέρας της τής δώρισε μια κιθάρα όταν ήταν εννέα ετών. Οι γονείς της χώρισαν όταν ήταν 11 ετών και η μητέρα της παντρεύτηκε τον πατέρα της καλύτερής της φίλης, Tanya Donelly. Η Hersh φοίτησε στο Πανεπιστήμιο Salve Regina στο Νιούπορτ, με ειδίκευση στην αρχετυπική ψυχολογία και φιλοσοφία, αλλά τα παράτησε λίγο πριν αποφοιτήσει για να ιδρύσει το συγκρότημα στη Βοστώνη, όπου έπαιζαν τα Σαββατοκύριακα,
Έχοντας ηχογραφήσει μια σειρά από demo tapes (The Doghouse) το κουαρτέτο εντυπωσίασε τον Gary Smith του τοπικού στούντιο Fort Apache, ο οποίος τους έστρεψε την προσοχή προς την 4AD. Το πρώτο τους άλμπουμ βρήκε αμέσως αναγνώριση στο Ηνωμένο Βασίλειο, με την πρωτοτυπία τους να επιβεβαιώνεται με τα EP Chains Changed και The Fat Skier, που εκδόθηκαν αμφότερα το 1987.
Τον ίδιο χρόνο το γκρουπ, που είδη είχε γίνει πολύ αγαπητό στους αμερικανικούς κολεγιακούς ραδιοσταθμούς, υπέγραψε συμβόλαιο για τις ΗΠΑ με την πολυεθνική Sire / Reprise Records, σημάδι ότι το άστρο τους ανέτειλε, και ξεκίνησε περιοδείες στις ΗΠΑ και την Ευρώπη.
Indie favorites
Τον επόμενο Μάρτιο κυκλοφόρησε το δεύτερο άλμπουμ House Tornado, ένα ακόμη εκπληκτικό μωσαϊκό ευμετάβλητης μουσικής, αυτή τη φορά σε παραγωγή του Gary Smith και με δύο κομμάτια της Donelly. Ο δίσκος συνοδεύτηκε από μια αξέχαστη περιοδεία στο Ηνωμένο Βασίλειο, στην οποία οι Muses συμμετείχαν από τους συμπατριώτες τους Pixies από τη Βοστώνη. Το Hunkpapa της δεκαετίας του 1990 κυκλοφόρησε σε δύο διαφορετικά χρωματιστά εξώφυλλα και βρήκε την Kristin πειραματιζόμενη με πιο συμβατικές μελωδικές δομές, κυρίως στο single "Dizzy".
Το 1991 ο Fred Abong διαδέχεται τη Leslie στο μπάσο και οι Throwing Muses εξέδωσαν τον Μάρτιο του ίδιου χρόνου το τέταρτο, συναρπαστικό άλμπουμ τους με τίτλο The Real Ramona. Η Tanya Donelly αποχώρησε από το συγκρότημα ένα χρόνο αργότερα, βοηθώντας την Kim Deal να λανσάρει τις Breeders πριν γνωρίσει φήμη με το δικό της συγκρότημα, τις Belly, στο οποίο συμμετείχε επίσης για λίγο και ο Abong. Οι Throwing Muses συνέχισαν ως τριμελές συγκρότημα, με την Kristin και τον David να επανενώνονται προσωρινά με τη Leslie για το άλμπουμ Red Heaven του 1992, το οποίο περιλάμβανε ένα ντουέτο ("Dio") με τον πρώην κιθαρίστα/τραγουδιστή των Hüsker Dü/Sugar, Bob Mould.
Το 1994 η Hersh ξεκίνησε τη σόλο καριέρα της, εκδίδοντας το κατά βάση ακουστικό άλμπουμ Hips and Makers (φωνητικά, κιθάρα, τσέλο). Ο Michael Stipe των REM έκανε ντουέτο μαζί της στο ανατριχιαστικό, εναρκτήριο "Your Ghost", διασφαλίζοντας την εμπορική επιτυχία του δίσκου. Το 1995 ο Bernard Georges ανέλαβε μπασίστας στην μπάντα. Με αυτόν στην σύνθεσή τους, τον Ιανουάριο οι Throwing Muses κυκλοφόρησαν το έκτο άλμπουμ τους University. Το άλμπουμ ήταν ιδιαίτερα αξιόλογο, αλλά τελικά οι κριτικές δεν αντιστοίχησαν σε πωλήσεις, αν και το "Bright Yellow Gun" σημείωσε επιτυχία ως single.
Η Sire αποδέσμευσε λίγο αργότερα την μπάντα, και τον επόμενο χρόνο, το 1996, οι Throwing Muses εξέδωσαν το άλμπουμ Limbo σε δική τους εταιρεία και σε διανομή της Rykodisc. Το αποτέλεσμα ήταν απογοητευτικό και το τρίο διαλύθηκε απρόθυμα το 1997, με την Kristin να δηλώνει ότι το αγαπημένο της συγκρότημα δεν ήταν πλέον οικονομικά βιώσιμο. Την επόμενη χρονιά κυκλοφόρησαν δύο σόλο δίσκοι, το Strange Angels και η περιορισμένης έκδοσης, δι' αλληλογραφίας, Murder, Misery And Then Goodnight.
Τον Αύγουστο του 1998 κυκλοφόρησε το διπλό άλμπουμ- συλλογή In A Doghouse, που συγκέντρωσε το ντεμπούτο άλμπουμ του συγκροτήματος, το EP Chains Changed, τα demo tapes The Doghouse και πέντε ολοκαίνουργιες επανηχογραφήσεις σε υλικό πριν από τις πρώτες εγγραφές τους στην 4AD.
Later days
Η Kristin Hersh εξέπληξε τους αφοσιωμένους θαυμαστές της στη νέα χιλιετία δημιουργώντας το "Gut Pageant", μια ειδική εκδήλωση όπου το κοινό θα πήγαινε σε έναν χώρο για να δει το συγκρότημα να παίζει, καθώς και να δει μερικά από τα σόλο σετ της Kristin. Αυτό οδήγησε σε νέο υλικό των Muses και σε ένα θορυβώδες ομώνυμο άλμπουμ, που κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 2003 παράλληλα με το έκτο, εξ ολοκλήρου ακουστικό σόλο σετ της Kristin, The Grotto. Χωρίς ποτέ να επαναπαύεται στις δάφνες της, σχημάτισε επίσης το εκρηκτικό power-trio 50 Foot Wave, με τον Bernard και τον ντράμερ Rob Ahlers.
Το 2011, οι Muses εξέδωσαν το διπλό Anthology, μια συλλογή με αγαπημένα και B-sides, και περιόδευσαν για να το υποστηρίξουν. Δύο χρόνια αργότερα, η Hersh επανενώθηκε με τους Narcizo και Georges για το Purgatory/Paradise, ένα εκτεταμένο άλμπουμ 32 κομματιών συνοδευόμενο από ένα βιβλίο σχεδιασμένο από τον Narcizo.
Στις αρχές του 2014, το συγκρότημα περιόδευσε σε μερικές πόλεις των ΗΠΑ, με τον Donelly να ανοίγει τις συναυλίες του στην Ανατολική Ακτή.
Το πρώτο single από το νέο τους άλμπουμ Sun Racket, με τίτλο "Dark Blue", κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο του 2020. Το άλμπουμ κυκλοφόρησε από την Fire Records στις 4 Σεπτεμβρίου 2020. Η ίδια εταιρεία εξέδωσε τον Μάρτιο του 2025 το τελευταίο άλμπουμ των Throwing Muses με τον τίτλο Moonlight Concessions. H σημερινή σύνθεση της μπάντας: Kristin Hersh (κιθάρα, φωνή), David Narcizo (τύμπανα), Bernard Georges (μπάσο).
Moonlight Concessions (Fire, 2025)
Το Moonlight Concessions αντιπροσωπεύει μια επιστροφή των Throwing Muses στα εσωτεριστικά, παράξενα κομμάτια τους — χάρη στις κοφτερές συνθέσεις της Kristin Hersh και τις κατάλληλα τραχιές ενορχηστρώσεις τους.
Σε παραγωγή της Hersh στο Stable Sound Studio στο Πόρτσμουθ του Ρόουντ Άιλαντ, το Moonlight Concessions στιχουργικά αποτελεί ένα κολάζ από αποσπάσματα από την καθημερινή ζωή σε μεγάλη κλίμακα — σκεφτείτε τα Short Cuts του Raymond Carver, συζητήσεις στα κρυφά, γεγονότα που αφηγήθηκαν τρίτοι και ατάκες— όλα συνδυασμένα για να απεικονίσουν τις εποχές καθώς ωριμάζουν αργά.
Οι Throwing Muses συνεχίζουν τη μακροχρόνια παράδοσή τους στην εξερεύνηση της συναισθηματικής πολυπλοκότητας, με την ερμηνεία της Hersh να παραμένει έμμεση, αλλά βαθιά προσωπική - ενώ η μουσική συνυφαίνει συνηθισμένα θραύσματα σε κάτι πιο σουρεαλιστικό.
Μουσικά, το άλμπουμ κινείται ανάμεσα στο μινιμαλιστικό folk-rock και το αιχμηρό alt-rock, αρνούμενο την εύκολη ταξινόμηση. Απαλές ακουστικές στιγμές και ambient υφές συναντούν νευρώδεις κιθάρες και αιχμηρές ρυθμικές στροφές. Υπάρχει μια χαλαρή, ωμή αίσθηση στην ενορχήστρωση που ευνοεί τη διάθεση έναντι της ακρίβειας. Αντί για μεγάλα hooks ή ρεφρέν που τραγουδούν μαζί, το συγκρότημα κλίνει προς την ατμόσφαιρα, αφήνοντας την κρυπτική φωνητική φράση της Hersh να διαμορφώσει τον συναισθηματικό πυρήνα κάθε κομματιού.
Οι Throwing Muses πάντα έτειναν στο απρόβλεπτο. Η ασυμφωνία και ο δυναμισμός που σημάδεψαν τους προηγούμενους δίσκους τους είναι ακόμα εδώ, αλλά χρησιμοποιούνται με μεγαλύτερη πρόθεση. Η παραγωγή είναι ήσυχη και οικεία, επιτρέποντας σε ιστορίες και συναισθήματα να ηρεμήσουν. Είναι μια διακριτική εξέλιξη παρά μια μεταμόρφωση - μια ώριμη φινέτσα που δεν αμβλύνει την οξύτητα του συγκροτήματος.
Το "Drugstore Drastic" ξεχωρίζει με την αυθόρμητη ποίηση και μια πονηρή αίσθηση αυτογνωσίας, που μεταφέρεται από έναν ρυθμό που δίνει στην παραδοξότητά του μια ορμή προς τα εμπρός. Το "Summer of Love" ξεκινά το άλμπουμ με μια αργή, μελαγχολική καμπή—η φωνή της Hersh σε τραβάει στον εσωτερικό κόσμο του δίσκου με ήρεμη επιτακτικότητα. Το "Libretto" προσφέρει απαλή μελαγχολία, υποστηριζόμενο από έγχορδα, αποδεικνύοντας το ταλέντο του συγκροτήματος να εκφράζει το συναίσθημα χωρίς υπερβολές.
Το Moonlight Concessions αναδεικνύει αθόρυβα αυτό που πάντα ήξεραν να κάνουν καλύτερα οι Throwing Muses: να δημιουργούν μελαγχολική, παράξενη ροκ που παραμένει εντυπωμένη στον ακροατή πολύ μετά την τελευταία νότα. Η φωνή και το όραμα της Kristin Hersh παραμένουν δυνατά, ακόμα κι αν το άλμπουμ μοιάζει περισσότερο με μουρμουρητό παρά με κραυγή.
REPLAY
Throwing Muses (4AD, 1986)
Οι Throwing Muses ήταν για την εποχή τους ασυνήθιστοι από το ξεκίνημά τους. Σε παραγωγή του Gil Norton, το ομώνυμο ντεμπούτο τους κυκλοφόρησε τον Αύγουστο του 1986. Περιλάμβανε εννέα πρωτότυπες συνθέσεις της Hersh και το μελωδικό και εύθραυστο "Green", γραμμένο από την Tanya. Σαγηνευτικό, ανησυχητικό και μερικές φορές εντελώς τρομακτικό, το έργο της Kristin Hersh δεν έμοιαζε με τίποτα στον κανόνα του underground rock μέχρι τότε (ενδεχομένως μια κάπως συγγενική μπάντα στον ήχο να ήταν οι Antietam από το Κεντάκι). Το παίξιμο του νεαρού συγκροτήματος συνένωνε τις ασυνέχειες μεταξύ ελλειπτικού post-punk και folk-rolk, χωρίς ποτέ να καταλήγουν σε τυποποιημένα μοτίβα. Όπως καταδεικνύουν κομμάτια όπως το "Hate My Way" ή το "Rabbits Dying", το πιο δυνατό, πιο θορυβώδες, πιο άμεσο άλμπουμ τους μέχρι σήμερα.
House Tornado (4AD/Sire, 1987)
Στο δεύτερο άλμπουμ τους και την πρώτη τους κυκλοφορία από μεγάλη δισκογραφική εταιρεία, οι Throwing Muses εφαρμόζουν περισσότερη στιλπνότητα, δεξιοτεχνία και μελωδία στο απαιτητικό στυλ που σφυρηλάτησαν στο ντεμπούτο τους. Η pop λάμψη σε τραγούδια όπως τα "Colder" και "Saving Grace" κάνει τις ξαφνικές δυναμικές μετατοπίσεις και τις αλλαγές ρυθμού πιο προσιτές χωρίς να τις αμβλύνει. Η Kristin Hersh βρίσκει τρόπους να διαμορφώσει τη σύνθετη μουσική της σε πιο απλές δομές τραγουδιών, ιδιαίτερα στα "Juno" και "Run Letter". Η Tanya Donelly αναπτύσσει τη δική της φωνή ως τραγουδοποιός με τα "River" και "Giant". Τα "Marriage Tree" και "Mexican Women" ενσαρκώνουν τη μοναδική εκδοχή των Muses στο country-post-punk. Τα "Saving Grace" και "Walking in the Dark" συγκαταλέγονται στις πιο περιπετειώδεις και απρόβλεπτες συνθέσεις της μπάντας. Το House Tornado δεν είναι τόσο ξέφρενο όσο το ντεμπούτο τους, αλλά το αποδεικνύει ότι το συγκρότημα μπορούσε να επεκτείνει τον μοναδικό του ήχο χωρίς να θυσιάσει καμία πρωτοτυπία.
Hunkpapa (4AD/Sire, 1989)
Tο τρίτο άλμπουμ των Throwing Muses δεν είναι τόσο καθηλωτικό όσο το ντεμπούτο τους ή το House Tornado και σίγουρα όχι τόσο προσιτό όσο τα μεταγενέστερα άλμπουμ του συγκροτήματος. Το Hunkpapa μάλλον βρίσκει τους Muses σε μεταβατικό στάδιο. Τα περισσότερα τραγούδια του άλμπουμ δεν είναι τόσο εστιασμένα ή δυνατά όσο οι άλλες δουλειές τους (δέκα γραμμένα από την Hersh, δύο της Tanya Donelly). Η υπερβολικά γεμισμένη παραγωγή του Gary Smith στερεί από πολλά υποσχόμενα τραγούδια όπως τα "Santa Claus", "Fall Down" και "Devils Roof" την αμεσότητά τους, ενώ κομμάτια όπως τα "No Parachutes" και "Im Alive" ακούγονται σαν απορριφθέντα τραγούδια από το House Tornado. Ωστόσο, το Hunkpapa δεν είναι συνολικά αποτυχημένο: το άγριο, ερημικό "Bea" και το οδυνηρό "Mania" αναδύουν την άγρια ροκ δύναμη της πρώιμης δουλειάς των Muses. Τα "Dragonhead" και "Angel" της Tanya Donelly συνέχισαν την εξέλιξή της ως ποπ τραγουδοποιού. Αν και αναφέρεται ότι είναι ένα από τα λιγότερο αγαπημένα της τραγούδια των Muses, το "Dizzy" της Kristin Hersh αποδεικνύει ότι μπορεί να γράψει σχετικά απλά και όμορφα ποπ τραγούδια.
The Real Ramona (4AD/Sire, 1991)
Το The Real Ramona σηματοδότησε την τέλεια ισορροπία μεταξύ των αιχμηρών τραγουδιών των Throwing Muses και των ποπ τάσεων που ενυπάρχουν στο εσωτερικό τους. Το άλμπουμ πετυχαίνει τον σκοπό του με σουρεαλιστικά ποπ τραγούδια όπως τα "Counting Backwards" και "Red Shoes" - είναι πιασάρικα και καθηλωτικά, σαφώς συνδεδεμένα με το πρώιμο υλικό του συγκροτήματος, αλλά πιο εστιασμένα και προσιτά. Τα "Graffiti" και "Two-Step" είναι δύο από τα πιο ελκυστικά indie-pop κομμάτια της Kristin Hersh, αλλά σκοτεινά, ασυμβίβαστα κομμάτια όπως τα "Say Goodbye", "Ellen West" και "Hook in Her Head" επιβεβαιώνουν ότι μπορούσε ακόμα να γράφει συναρπαστικά, χαοτικά τραγούδια. Λίγο πριν αποχωρήσει από τους Muses για να σχηματίσει τους Belly, η Tanya Donelly έφτασε τελικά ως μια ολοκληρωμένη τραγουδοποιός με τα ζωηρά, χαρούμενα "Not Too Soon" και "Honeychain", αποδεικνύοντας ότι θα μπορούσε να αποτελέσει ένα γοητευτικό αντίβαρο στο πιο στιβαρό στυλ της Hersh. Το τελευταίο τους άλμπουμ ως κουαρτέτο κατά την ιστορική τους περίοδο, το The Real Ramona, αναδεικνύει τα καλύτερα σημεία και όλες τις πτυχές του ήχου του συγκροτήματος.
Red Heaven (4AD/Sire, 1992)
Απτόητη από την αποχώρηση της Tanya Donelly για να σχηματίσει το δικό της συγκρότημα, τους Belly, η Kristen Hersh συνέχισε τους Throwing Muses ως τρίο στο τέταρτο άλμπουμ του συγκροτήματος. Το λιτό σχήμα ακούγεται τα ροκάρει με δυνατό και μεστό ήχο σε τραγούδια όπως τα "Furious" και "Backroad" και να αναδύει καθάρια ποπ σε κομμάτια τα "Dirty Water" και "Firepile". Συνολικά, το Red Heaven είναι το πιο ροκάδικο άλμπουμ των Muses από την εποχή του House Tornado, ειδικά σε τραγούδια όπως το ντουέτο με τον Bob Mold στο "Dio" και στα "The Visit" και "Rosetta Stone", αλλά ο ρυθμός του συγκροτήματος έχει επιβραδυνθεί σε ένα ελικοειδές groove που είναι πιο συμπαγές και δυναμικό από τις ασταθείς αλλαγές τέμπο των πρώτων έργων του. Ωστόσο, η τρομακτική απρόβλεπτη μπαλάντα «Pearl» και το γοητευτικό, ντελικάτο "Summer St." είναι από τα πιο κομμάτια που θα μπορούσε να έχει γράψει μόνο η Kristin Hersh.
University (4ΑD/Sire, 1995)
Το πέμπτο άλμπουμ των Throwing Muses συνδυάζει τη ροκ δύναμη του Red Heaven, την πρώτη τους προσπάθεια ως τρίο, με τη σουρεαλιστική ποπ του The Real Ramona. Το αποτέλεσμα είναι μια συλλογή τραγουδιών, όπως το εναρκτήριο τραγούδι του άλμπουμ, "Bright Yellow Gun", γνώρισε μεγάλο σουξέ στην εποχή της παντοδυναμίας του grunge και της αμερικανικής «ανεξάρτητης σκηνής». Αρχικά, η αποχώρηση της Tanya Donellys από το συγκρότημα μπορεί να θεωρήθηκε ως μειονέκτημα, αλλά σε αυτό το ονειρικό αλλά άμεσο άλμπουμ, είναι ένα πλεονέκτημα: δίνει στην Kristin Hersh χώρο για την πιο ευρεία συλλογή τραγουδιών της μέχρι σήμερα. Τα "Start", "Hazing", "Shimmer" και "Teller" είναι μερικά από τα πιο άμεσα, απατηλά γλυκά punk-pop κομμάτια της, που ανταγωνίζονται προηγούμενα κλασικά των Muses. Συγχρόνως, τα ντελικάτα "Crabtown" και "Fever Few" επιβεβαιώνουν τη φινέτσα της Hersh στις μελαγχολικές, folk μελωδίες. Τα "That's All You Wanted" και "Snakeface" παραμένουν δύο από τα πιο πιασάρικα τραγούδια των Muses, και τα δυναμικά "No Way in Hell" και "Flood" δείχνουν ότι η Hersh δεν έχει χάσει τίποτα από την δύναμή της ως τραγουδοποιός κλάσης. Η κάπως mainstream παραγωγή προσθέτει λίγο λούστρο στις γωνιώδεις, ελλειπτικές γραμμές στις κιθάρες και τα έντονα φωνητικά της Hersh, αλλά δεν περιορίζει επουδενί την καθηλωτική παρουσία της. Η εμπορική δυναμική του δίσκου ήταν εξαρχής διαφαινόμενη. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο ιδρυτής της 4AD, Ivo Watts-Russell, έπεισε την Hersh να κυκλοφορήσει πρώτα το σόλο της Hips and Makers στις αρχές του 1994. Η κυκλοφορία του University αναβλήθηκε μέχρι το 1995 ώστε τα δύο άλμπουμ να μην συμπέσουν και επηρεάσουν το ένα το άλλο αρνητικά σε πωλήσεις.
Limbo (Rykodisk, 1996)
Η πρώτη τους κυκλοφορία μετά την αποδέσμεσή τους από την 4AD (και από την Sire για τις ΗΠΑ) είναι ένα παράξενο άλμπουμ στο οποίο λες ότι δεν συμβαίνει τίποτα. Οι Muses ακούγονται σαν μια απογοητευμένη μπάντα σε κλιμακτήριο. Τα τρία πρώτα τραγούδια – "Buzz", "Ruthies Knocking" και "Freeloader"- ξεκινούν δυναμικά, αλλά συνολικά, το άλμπουμ υποφέρει. Συνθέσεις όπως το "The Field", το "Tango" και το "Serene", χωρίς να είναι άσχημες, είναι τελικά τραγικά αδιάφορες. Κάπως συμπαθητικές είναι οι δύο ονειρικές μπαλάντες "Mr. Bones" και "Night Driving".
Μόνο το "Shark" που κλείνει το άλμπουμ με ένα συναρπαστικό, κακόβουλο riff, θυμίζει εκείνους τους Throwing Muses.
Throwing Muses (4AD, 2003)
Με τίτλο για δεύτερη φορά το όνομά, το όγδοο άλμπουμ των Throwing Muses ηχογραφήθηκε σε τρία Σαββατοκύριακα, σηματοδότησε την επιστροφή τους στην 4AD και κυκλοφόρησε ταυτόχρονα με το σόλο άλμπουμ της Kristin Hersh, The Grotto, στις 17 Μαρτίου 2003. Στο άλμπουμ συμμετέχουν οι Bernard Georges στο μπάσο και David Narcizo στα ντραμς, καθώς και η αρχική μέλος του συγκροτήματος Tanya Donelly στα δεύτερα φωνητικά. Το άλμπουμ κατά κάποιο τρόπο σηματοδοτεί μια «επιστροφή στις ρίζες» του γκρουπ, στο άμεσο και θολό post-punk παίξιμο των πρώτων τους εγγραφών. Προς αυτή την κατεύθυνσή προσανατολίζονταικομμάτια όπως τα "Mercury", "Half Blast" και "Portia", ενώ το εμπνευσμένο από τη φιλοσοφία του Θορώ στους στίχους "Civil Disobedience" είναι και στον ήχο ασορτί με τον τίτλο του. Θα μπορούσε να ιδωθεί και ως ένα νέο δυναμικό ξεκίνημα.
