Το 2023 έφερε μαζί του πολλές διαφορετικές κοινωνικές και ψυχικές ανησυχίες οι οποίες αποτυπώθηκαν σε ένα εύρος καλλιτεχνικών προσπαθειών και ενεργειών, με σκοπό να δοθεί μια νέα πνοή στον παγκόσμιο μουσικό χάρτη. Διακρίναμε κάποιες συνεργασίες καλλιτεχνών που μας έκαναν εντύπωση, η καθεμιά για τους δικούς της λόγους, και τις μοιραζόμαστε μαζί σας, επιχειρώντας μια ανασκόπηση στα ενδιαφέροντα μουσικά γεγονότα της φετινής χρονιάς.
Taylor Swift & The National - "The Alcott"
Οι The National, αυτή η παρέα των ατημέλητων αδερφών και συμμαθητών από το Οχάιο μιλούν διαχρονικά με τα κομμάτια τους, για το χαμένο ρομαντισμό και την ευαισθησία της ψυχής. Ο Matt Berninger, με μια φωνή τόσο βαθιά και λυπητερή συνήθως αφηγείται για αποτυχημένους έρωτες, μακρινές φιλίες, για μια ζωή σημαντική αλλά και λίγο μακριά από εμάς πια – μιλά στην ψυχή του ευαίσθητου αρσενικού και παρουσιάζει τη ρομαντική λιποθυμία ενός άντρα που χρειάζεται διάσωση.
Κάπου εδώ, στην παραπάνω αναλογία εμφανίζεται η Taylor Swift. Πρόκειται για δύο περιπτώσεις καλλιτεχνών που αν και φαινομενικά μοιάζουν τόσο διαφορετικές στην πραγματικότητα έχουν συνεργαστεί ξανά στο παρελθόν κι έκτοτε διατηρούν μια στενή επικοινωνία. Εκεί που οι Sad Dads παραμένουν διαχρονικά γνωστοί για τα σκοτεινά, πειραματικά τους άλμπουμ και τους ιμπρεσιονιστικούς στίχους η Swift χτύπησε διάνα, στη ραγισμένη καρδιά μιας ανεξάρτητης, νεαρής γυναίκας που ναι της αξίζουν όλα και ναι μπορεί να τα διεκδικήσει όλα. Καθώς οι The National, εκπροσωπούν μια γενιά των Millennial yuppies, αυτών που θα ακούσουν τους Sad Dads της indie, όταν είναι στις μαύρες τους ή όταν πρέπει να επεξεργαστούν έναν δύσκολο χωρισμό, η Taylor Swift έχει γίνει μια pop star παγκοσμίου βεληνεκούς, γνωρίζοντας την αποθέωση από την Gen Z που την αναζητά στις ερωτικές της απογοητεύσεις.
Η συνεργασία τους στο track “The Alcott”, του φετινού άλμπουμ της μπάντας First Two Pages of Frankensteinαποτελεί ίσως μια απ΄τις πιο συναρπαστικές στιγμές του δίσκου – κι αν το σκεφτεί κάνεις αφού περάσει το πρώτο ξάφνιασμα, ο Aaron Dessner ήδη είχε μια στενή συνεργασία με την Taylor Swift ανά διαστήματα και σε δικές τις δισκογραφικές δημιουργίες όπως το Folklore, ενώ η ίδια έχει δηλώσει αρκετές φορές πόσο πολύ τις αρέσουν σαν καλλιτέχνες και πόσο βαθιά τους εκτιμά σαν μουσικούς. Οπότε, όταν το τραγούδι γράφτηκε από τον Matt Berninger, o Dessner πίστεψε πως αυτήν την έξτρα λάμψη στο κομμάτι μπορεί να την προσδώσει η Swift. Το μοιράστηκε λοιπόν μαζί της, κι εκείνη του έδωσε μια νέα πνοή τραγουδώντας έναν ερωτικό διάλογο μεταξύ δύο εραστών, ξεφεύγοντας λιγάκι ωστόσο κι απ’ τη δική της ζώνη ασφαλείας καλλιτεχνικά.
Dua Lipa & Kevin Parker (Tame Impala) - "Houdini"
Αυτή η συνεργασία μας άρεσε πολύ. Εκτός απ’ το φλογερό κόκκινο των μαλλιών και το απαράμιλλο sexiness της Dua Lipa, στο “Houdini”, που είναι ένα άκρως ξεσηκωτικό κομμάτι, ακούμε και την συμμετοχή του Kevin Parker των Tame Impala σε μπάσο, ντραμς, κιθάρα, πλήκτρα και synths. Μιλάμε για «πολυεργαλείο» co-producing σε αυτό το κομμάτι. Η Dua Lipa είχε μοιραστεί τη συνεργασία τους στο Instagram, ανεβάζοντας ένα στιγμιότυπο με τον μουσικό στο στούντιο. Οι δύο καλλιτέχνες είχαν συνεργαστεί στο παρελθόν στο soundtrack της ταινίας Barbie της Γκρέτα Γκέργουιγκ – στην οποία τραγουδούσε το "Dance The Night Away".
Το αποτέλεσμα δικαιώνει, αφού ακούγοντας μόλις τα 4-5 πρώτα δευτερόλεπτα αυτού του κολλητικού disco/electro pop κομματιού, θες να σηκωθείς αμέσως και να αρχίσεις να χορεύεις, μιμούμενος τη χορογραφία της Dua στο videoclip. Ποιος ξέρει, μπορεί και να το έχεις ήδη κάνει.
The Rolling Stones & Lady Gaga - "Sweets Sounds of Heaven"
Το νέο άλμπουμ των πατεράδων του rock n’ roll, Hackney Diamonds, έφερε σε ένα κομμάτι τη σφραγίδα της εκκεντρικής pop της αγαπημένης Lady Gaga. Η καλλιτέχνης μοιράστηκε μαζί τους μάλιστα το stage στο πάρτι-έκπληξη που έγινε για την κυκλοφορία του νέου δίσκου, τον Οκτώβριο, στο Highline Ballroom της Νέας Υόρκης. Ο ίδιος ο Mick Jagger, έχει δηλώσει σε συνέντευξή του στο Apple Music 1 ότι θεωρεί την Lady Gaga «μια πραγματικά σπουδαία τραγουδίστρια», προσθέτοντας επίσης ότι δεν την είχε ακούσει να τραγουδά με αυτό το στυλ πιο πριν μέχρι τη live ηχογράφηση του “Sweet Sounds Of Heaven”, την οποία χαρακτήρισε ως μια συναρπαστική εμπειρία. Ποιος θα το περίμενε, ότι η διαχρονικότητα των Rolling Stones θα συναντιόταν με τη φρεσκάδα της Lady Gaga αλλά και τη μαεστρία του Stevie Wonder στο πιάνο, προσδίδοντας σε αυτό το κομμάτι μια εντελώς νέα διάσταση, στη καινούρια τους αυτή κυκλοφορία. Το collaboration αυτό στην πραγματικότητα ήταν αποτέλεσμα ενός χαρούμενου ατυχήματος.
Η ίδια σε σχετικό post της στο Instagram, περιέγραψε ακριβώς τη στιγμή που εκείνη βρισκόταν στο ίδιο studio με τους Rolling Stones, για τα γυρίσματα του Joker και πως κάποιος της είπε πως «ο Μick θέλει να σε δει». Άνοιξε λοιπόν μια πόρτα, κι όπως έγραψε ήταν μια πύλη που τη γύρισε σαν χρονοκάψουλα στη δεκαετία του ’70, αφού αντίκρισε τον Mick, τον Keith, τον Ronnie και τον Stevie Wonder σε ένα δωμάτιο. Ο χρόνος περνούσε, και σε κάποια φάση κάποιος της έδωσε ένα ζευγάρι ακουστικά κι ένα μικρόφωνο και τότε ο Mick της είπε «Συνέχισε και κάνε αυτό που ξέρεις να κάνεις». Αυτοσχεδίασε, όπως έγραψε και πράγματι αυτός ο αυτοσχεδιασμός πήγε πολύ καλά, αφού την επόμενη μέρα έλαβε ένα μήνυμα πως ο Mick Jagger ήθελε να εντυπωθούν τα φωνητικά της στο κομμάτι, γεγονός που τη συγκίνησε πολύ αφού αισθάνθηκε μέρος μιας συγκλονιστικής μουσικής ιστορίας. Ακούγοντας αυτό το κομμάτι, καταλαβαίνουμε ακριβώς τι εννοεί με αυτά της τα λόγια.
Peggy Gou & Lenny Kravitz - "I Believe In Love Again"
Αυτή η συνεργασία πρέκυψε κάπως αυθόρμητα από την αγάπη της Peggy Gou για την soul & disco σκηνή των ‘90s, όπως η ίδια δήλωσε. Ωστόσο, το “I Believe In Love Again”, κουβαλάει μαζί του αμφιλεγόμενα σχόλια και κριτικές αν και μετράει μόνο ένα μήνα κυκλοφορίας. Η αλήθεια είναι πως απ’ την πρώτη κιόλας ακρόαση αντιλαμβάνεσαι πως θα μπορούσε να είχε προκύψει ένα αρκετά πιο ελκυστικό αποτέλεσμα. Μοιάζει λιγάκι σαν ένα collaboration αναγκαίας λύσης για να αποφευχθεί η πλήξη. Κι εν τέλει δεν αποφεύγεται. Ένα επαναλαμβανόμενο ρεφραίν καταλαμβάνει το κύριο μέρος του κομματιού, περιστοιχισμένο από μια αρκετά φτωχή μελωδική σύλληψη και σύνθεση, και τα σιγανά, σχεδόν ξεψυχισμένα soulful φωνητικά του Kravitz. Δεν κέρδισε αρκετό κόσμο και δικαίως, αν ρωτήσετε τ’ αυτιά μας. Παρολ’ αυτά δεχόμαστε πως τα μουσικά γούστα είναι υποκειμενικά.
IDLES & LCD Soundsystem - "Dancer"
Aυτή κι αν ήταν μια συνεργασία έκπληξη. Στο πλαίσιο προετοιμασίας του 5ου τους άλμπουμ Tangk, που αναμένεται να κυκλοφορήσει τον Φεβρουάριο του 2024, οι IDLES αποφάσισαν να πειραματιστούν (και καλώς έκαναν) με τον ήχο τους, υιοθετώντας μια στροφή προς πιο αργόσυρτα και εύθραυστα φωνητικά, και ξεφεύγοντας λίγο από τις μανιώδεις κιθάρες και τα σμπαραλιασμένα drums που έχουμε συνηθίσει να κυριαρχούν στα κομμάτια τους. Ο Talbot στο πλαίσιο αυτής της αλλαγής ζήτησε από τους James Murphy και Nancy Whang των LCD Soundsystem να δανείσουν τα φωνητικά τους στο single “Dancer” που προλόγισε αυτές τις ηχητικές καινοτομίες του νέου τους δίσκου. Πράγματι, εάν κάποιος είναι fan των LCD Soundsystem αναγνωρίζει τη μοναδικότητα του ρεφρέν αυτού του κομματιού, το οποίο χτίζεται γύρω από ένα πιο συναισθηματικό chorus. Ολόκληρο το track, προσφέρει μια γόνιμη ανάγκη απελευθέρωσης και πηγαίας κάθαρσης. Φυσικά, χρειάζεται αρκετές ακροάσεις για να συνηθίσει το αυτί σε αυτήν την μετατόπιση από μια λυσσαλέα ροή παιξίματος και φωνητικών, σε κάτι που ακούγεται αρκετά μακριά από αυτό που θα περίμενε κανείς ότι θα επιχειρούσαν οι IDLES. Από την άλλη, πόση ακόμα καθαρόαιμη post-punk χωρίς λίγη παραπάνω δόση φαντασίας, θα μπορούσαμε να αντέξουμε;
Τhundercat & Tame Impala - "No More Lies"
Ενώ οι Thundercat και Tame Impala διαφέρουν στα μουσικά τους στυλ, μοιράζονται την ίδια φαντασίωση να ξεπερνούν τα όρια και να εξερευνούν καινοτόμους ήχους στα αντίστοιχα είδη που κινούνται ηχητικά. Οι λάτρεις της ανάμειξης των ειδών μπορεί να εκτιμήσουν την επιτυχημένη συνταγή που φέρνει το “No More Lies”, όπου οι δύο καλλιτέχνες συναντιούνται, στο τραπέζι. H juzz/funk του Τhundercat αναμεμειγμένη με την ψυχεδελική indie του Kevin Parker και των Tame Impala, είναι σίγουρα ένας συνδυασμός που κάποιος ακροατής θα άκουγε ασταμάτητα ξανά και ξανά. Αυτό το track εμπεριέχει τόσο έντονα το ειδοποιό στοιχείο του ηχοχρώματος και των δύο αυτών καλλιτεχνικών προσωπικοτήτων, που αν δεν υπήρχαν τίτλοι και αναφορές θα μπορούσες και πάλι πολύ εύκολα να αναγνωρίσεις ποιοι βρίσκονται πίσω απ’ τη δημιουργία και τη σύλληψή του.
Måneskin & Tom Morello (Rage Against The Machine) - "Gossip"
Τους Måneskin, τους γνωρίσαμε μέσα από τη Eurovision του 2021, και έκτοτε μας έχουν απασχολήσει πολύ με το τόσο απρόσμενο «μπαμ» τους. Έχοντας ένα έντονο ταπεραμέντο τόσο σαν ατομικές προσωπικότητες όσο και σαν συγκρότημα, έχουν τραβήξει τα βλέμματα πάνω τους αρκετές φορές. Η ταυτότητα των Måneskin, είναι ένα γνωστό ηχητικό κοκτέιλ επιρροών της glam και hard rock των ‘90s, ντυμένη με το ανάλογο τρελαμένο και ξεσαλωμένο performance. Στο πλαίσιο της φετινής κυκλοφορίας του άλμπουμ τους Rush!, συνεργάστηκαν με τον κιθαρίστα των Rage Against The Machine, Tom Morello ο οποίος δήλωνε εντυπωσιασμένος από τον πανικό που έφερε αυτή η μπάντα. Το “Gossip” είναι ένα κομμάτι, όπου ακούγεται πραγματικά χωρίς ανάσα και χωρίς να εμπεριέχει κάτι το τόσο ιδιαίτερο, καταφέρνει και γίνεται κολλητικό. Θες, τα riffs που σφυροκοπούν το ένα μετά το άλλο, θες τη δυναμική του Damiano David ο οποίος πραγματικά εξαντλεί τις δυνατότητες της φωνής του, σαν να έχει όλον το κόσμο στα πόδια του, η περίπτωση ανάδυσης αυτής της τετράδας είναι ένα case study από μόνη της που αν και κάποιες απαντήσεις είναι αρκετά προφανείς, πάντοτε μια πιο σφαιρική ματιά μπορεί να ρίξει λίγο έξτρα φως στην εξίσωση: επαναστάτες rock n’ roll Ιταλοί, θέλουν να κάνουν τη φάση τους στη μουσική, και έχουν βρει τη χρυσή τομή στο τι πουλάει πολύ. Εκτός, απ’ αυτό πέτυχαν διάνα και στο σενάριο: μεγάλοι κι έμπειροι μουσικοί που θαυμάζουμε, μπορούν να αυξήσουν ακόμα πιο έντονα την επιρροή μας και να ενισχύσουν με την τέχνη τους αυτό που κάνουμε. Τους το δίνουμε.
Paramore & Foals - "This Is Why"
To remix του “This Is Why” των Paramore, όπου συμμετέχουν οι Foals σίγουρα αντιπροσωπεύει μια άκρως ενδιαφέρουσα περίπτωση, όπου τα δυνατά σημεία δύο μουσικών σχημάτων έχουν ενωθεί και προκύπτει μια μορφή ψυχεδέλειας. Βρίσκουμε νόημα σε αυτή τη συνεργασία, ακόμη και αν δεν ακούμε σχεδόν καθόλου τον Yannis Philippakis σε αυτό το κομμάτι. Τα δυναμικά φωνητικά της Haley Willams, έχουν αντικατασταθεί από μια κάπως αλλόκοτη επεξεργασία σε συνδυασμό με τα synths και τις μπασογραμμές των Foals, που εμφανίζονται ανά διαστήματα στο background.
Ice Spice & Nicki Minaj - "Barbie World"
Aυτή είναι σίγουρα μια αναπάντεχη συνεργασία για το remake ενός hit των ‘90s ("Barbie World") για τις ανάγκες της νέας ταινίας της Barbie, κι αξίζει ειδικής μνείας καθώς βλέπεις ένα icon girl της αμερικανικής ραπ να στηρίζει μια ανερχόμενη καλλιτέχνη της ίδιας σκηνής, μιας σκηνής αρκετά ελιτίστικης που διέπεται από έντονο ανταγωνισμό και συχνά “beef”. Η Ice Spice και η Nicki Minaj είναι naughty barbie girls, in a barbie world. Το βιντεοκλιπ ξεκινά με δύο κοριτσάκια να παίζουν με τις κούκλες Barbie Ice Spice και Nicki Minaj σε ένα σπίτι Barbie. Γρήγορα μετατοπίζεται στους ράπερ που ζουν στον καυτό ροζ «Κόσμο της Barbie», με ένα σπίτι Barbie με πισίνα, τζετ σκι Barbie και ένα ροζ κάμπριο Barbie. Αν μη τι άλλο η λάμψη της Barbie δεν παύει να είναι γοητευτική και στην πιο αλήτική της έκδοση.
Χάρις Αλεξίου & ΛΕΞ - "Φύγε"
Και θα κλείσουμε με τα εγχώρια. Ένα τολμηρό εγχείρημα, που αποδεικνύει πως η μουσική ενώνει οπτικές και γεφυρώνει διαφορές. Η επιβλητικότητα της φωνής της Χαρούλας Αλεξίου, είναι από μόνη της απόλυτα ικανή να αναδείξει ένα τραγούδι σε αριστούργημα. Ο ΛΕΞ που χαίρει εκτίμησης στην εναλλακτική hip-hop και ραπ σκηνή, προσεγγίζει τους στίχους και τη μελωδία με τον αντίστοιχο σεβασμό, κάνοντας αυτό το συνδυασμό να μοιάζει αναγκαία ταιριαστός κι όχι παράταιρος. Το κομμάτι, λόγω του ελληνικού στίχου μιλά λίγο πιο άμεσα στην ψυχή σου και σε καλεί να έρθεις αντιμέτωπος με την αλλαγή του εαυτού σου. Η συνεργασία αυτή, έπρεπε να συμβεί όπως γενικότερα τέτοιες συνεργασίες πρέπει να συμβαίνουν απλώς και μόνο για να εξαλείφεται το χάσμα και να παραμένει στη σκέψη το γεγονός πως η μουσική δεν καταλαβαίνει από νόρμες και περιορισμούς.
