Από τη θέση του συλλέκτη που απόλαυσε, έχασε και ξαναβρήκε σε βινύλιο το uber chill ντεμπούτο Eden των Everything But The Girl πίσω στα 1984 και του συντάκτη που στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας διατηρούσε τυπικές email επαφές με τον Ben Watt και το Buzzin’ Fly house label του, θέλω να ξεκαθάρισω αυτό: Αντιλαμβάνομαι το θρυλικό status της μπάντας και τους λατρεύω όπως υποθέτω και περίπου μια χιλιάδα -όχι παραπάνω- Αθηναίοι που παρακολούθησαν επιμελώς την δισκογραφία τους, αλλά, δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι οι περισσότεροι από τους ενθουσιασμένους που μοιράζονται στα socials το (ενδιαφέρον αν μη τι άλλο) νέο τους single, είχαν απλά δει το «φως» με το επικό remix του Todd Terry στο “Missing” και μπήκαν.
Βγάζοντας αυτό από τη μέση -και βρισκόμενος συχνά στην περίεργη θέση του DJ που πρέπει να λαμβάνει ή να απορρίπτει requests θαμώνων σε bars του κέντρου (σ.σ. τα παιδιά του κέντρου από πάντα διψούσαν για 90s)- όταν η αρχισυνταξία του Avopolis αποφάσισε να «κυκλώσει» τον ενθουσιασμό των αναγνωστών για την επιστροφή των EBTG με μία “sweet spot 90s club hits” λίστα, τα κομμάτια που θα γέμιζαν την ενδεκάδα μου ήταν ήδη εκεί. Πριν όμως, διευκρινίζοντας την χρήση του ρήματος «κυκλώνω», έχει ενδιαφέρον να παρατηρήσει κανείς την ιστορία της μουσικής σε έναν ακόμη κύκλο. Και εξηγούμαι.
Όπως έχω αναφέρει και σε προηγούμενα Incoming, στα δύο «δύσκολα για την dance» καλοκαίρια που προηγήθηκαν εν μέσω πανδημίας, τα όποια dj set συνέβησαν, μεγάλα events ή και απλά σπιτικά parties, τροφοδοτήθηκαν κατά βάση από hits του παρελθόντος, και αν ξέρετε από καρδιάς το όνομα Αργύρης Καμπούρης, μπορείτε να έχετε άποψη για τo πόσο σπουδαία χορευτική μουσική βγήκε στα 90s και τα 00s. Πρακτικά, οι DJs και οι dance παραγωγοί, όσο ήταν εκτός της συνεχόμενης party ρουτίνας τους, βρέθηκαν συχνά αμήχανοι σχετικά με το τι να παίξουν και σίγουρα δεν μπορούσαν να μοιραστούν νέα μουσική καθότι αφενός, δεν είχαν φτιαχτεί και τόσα νέα χορευτικά κομμάτια και αφετέρου, δεν υπήρχε η σιγουριά από πλευράς κοινού, ότι θα παρτάρει σε ένα «άτυπο έστω» safe zone. Μοιραία, ακριβώς όπως συμβαίνει και στα DJ set, όταν βρίσκεσαι «κολλημένος» σε μία συνθήκη του «τι να παίξω τώρα», απλά επιστρέφεις στα classics, οπότε το μόνο πράγμα στο οποίο συναγωνίστηκαν τα τελευταία 3 χρόνια οι super star DJs, ήταν να διαλέξουν μεταξύ άλλων νέων παραγωγών, το πιο καλά κρυμμένο classic club hit κάνοντας επίκληση στο συναίσθημα και τις αναμνήσεις του κόσμου προκειμένου να τον «χορέψουν».
Αν δεν με πιστεύετε ρίξτε μια ματιά στις Shazam τάσεις των τελευταίων μηνών. Θρονιασμένο για μήνες στη κορυφή των προτιμήσεων των Ελλήνων ήταν το κομμάτι “Do It To It” του Acraze που ουσιαστικά σαμπλάρει το ομώνυμο 00s R’n’B hit των Cherish. Λίγο πριν το “Do It To It” ή σχεδόν παράλληλα με αυτά, τα κοριτσία όποτε έβγαιναν στα bar/clubs περίμεναν εναγωνίως την στιγμή που θα ακουστεί το περίφημο πλέον “It’s Not Right” , στην ουσία edit του Gianni Romano στο “It's Not Right But It's Okay” της Whitney Houston από τα 1998, κομμάτι που έπαιξε σίγουρα το ρόλο του στο buzz γύρω από το πρόσφατο φιλμ της Whitney και στην προ τριετίας συμφωνία του brand της συγχωρεμένης με το H&M merchandise. (σ.σ. το edit του Romano είναι ακόμα και σήμερα στο Νο.4 του Shazam και εμφανίστηκε πρώτη φορά στα σετ μου το καλοκαίρι του 2021).
Και αν μέχρι τώρα κάποιος σκέφτεται, «τι μας γράφει ο μαν, ολόκληρη η dance είναι βασισμένη σε μουσικά δάνεια του παρελθόντος», ο μαν δεν μπορεί παρά να συμφωνήσει. Απλά, θεώρησα σημαντικό να ξεκαθαρίσουμε ότι οι EBTG επέστρεψαν στα πλαίσια ενός ιδανικού timing (ίσως και αργοπορημένα για τους ψαγμένους DJ κύκλους) που χτίζεται εδώ και μία τριετία πλέον στη χορευτική μουσική και φροντίζει συστηματικά πλέον για την επαναφορά των «καλοφτιαγμένων» 90s club hits. Για να τεκμηριώσω τα παραπάνω, το ελάχιστο που μπορώ να κάνω, είναι να ελευθερώσω τη χρυσή εντεκάδα, αυτή που συνηθίζω να λέω ότι ακόμα και τώρα «δεν χάνει ποτέ» στο να ξεσηκώσει ένα party και την είδα να λειτουργεί ακόμα και σε περιόδους πανδημίας. Σε μερικές περιπτώσεις δε, θα καταλάβετε ότι τα κομμάτια που παρουσιάζονται, φτιάχτηκαν μεν στα 90s αλλά δε λένε να φύγουν ακόμα και σήμερα από τα σετ αρκετών επιδραστικών DJ ονομάτων που πολλές φορές ορίζουν τις τάσεις για χορό ολόκληρου του πλανήτη.
*Εσκεμμένα η λίστα αποφεύγει 90s dance κλισέ τύπου Daft Punk, Modjo (Lady Hear Me Tonight), Robyn S, Bjork, Kosheen, Massive Attack, Air, Gala (Freed From Desire), Moloko, Jamiroquai, Chemical Brothers, Fatboy Slim, Prodigy, Faithless και την πλειοψηφία του 90s UK - Euro dance συρφερτού που έχουν χορέψει ακόμα και οι πέτρες.
1. Salome De Bahia - Outro Lugar (Columbia)
H αγία γερμανική τριάδα της afro house μόδας, ονομάτι Keinemusik (εν μέρει υπεύθυνοι και για την παραγωγή του Honestly Nevermind του Drake) είναι μόλις 4 κομμάτια deep σε ένα από τα σετ της ζωής τους (όπως γράφουν οι ίδιοι στα comments) ανεβασμένοι στο άρμα Mayan Warrion στα πλαίσια του Burning Man 2022 και η γνώριμη μελωδία από το "Outro Lugar” της Βραζιλιάνας Salome De Bahia, έτσι όπως την ενορχήστρωσε το 1997 o Bob Sinclair (με σεβασμό πάντα στο αυθεντικό “Another Star” του Stevie Wonder) φέρνει λίγο από το δοξασμένο Πατρινό καρναβάλι στην έρημο της Καλιφόρνια.
2. Paul Johnson - Get Get Down (1999)
Μερικές φορές είναι δυσβάσταχτο να παρακολουθείς τις εξελίξεις, ευχάριστες ή δυσάρεστες της αγαπημένης σου μουσικής γνωρίζοντας ότι παρά την πρόσβαση σου σε μία πλατφόρμα ενημέρωσης όπως το Avopolis, ελάχιστος κόσμος θα εκτιμήσει την γνώση ή την είδηση που σχετίζεται με την χορευτική μουσική. Ένα είδος που για δεκαετιές υπήρξε αποκομμένο από τα ραδιόφωνα και που τα media φρόντισαν στα late 80s - early 90s να το συνδέσουν αρνητικά με την κουλτούρα των raves. Έκτοτε δούλεψε και βρήκε μόνο του το δρόμο στις προτιμήσεις του κοινού, διαδώθηκε στους δικούς του club- ναούς και κράτησε αληθινό το "God Is A DJ” πνεύμα. Τον Αύγουστου του 2021, όταν έγινε παγκόσμια γνωστή η “απώλεια” του Chicago house θρύλου Paul Johnson, κανένα μουσικό μέσο της χώρας απόσα εγώ γνωρίζω δεν ασχολήθηκε με το γεγονός. Όμως στα σετ των περισσότερων ντόπιων αλλά και διεθνών DJs το “Get Get Down” επέστρεψε θριαμβευτικά, αν όντως είχε φύγει και ποτέ. Ο ορισμός του DJ εργαλείου, από έναν άδικα παραγνωρισμένο DJ που σε έναν ιδανικό κόσμο θα έπρεπε να έχει το δικό του meme για το πως ο κόσμος το 1999 χόρευε με μανία ένα κομμάτι που είχε σε λούπα ανάλογη του “Around The World” την λέξη “Down”.
3. Crystal Waters - Gypsy Woman (She's Homeless) (Polygram)
Το 1991, το Detroit techno της Underground Resistance κάνει επέλαση στο Βερολινέζικο Tresor club, αλλά το δίδυμο των Crystal Waters δανείζεται τμήμα από τoν αναλογικό synth μινιμαλισμό των UR και συνθέτει το περίφημο “Gypsy Woman” aka “La da dee la da da” κάνοντας καραμέλα τον όρο Chicago - Detroit house ακόμα και σε λιγότερο εξοικειωμένα ακροατήρια όπως το δικό μας. Αχρείαστο να αναφέρω πόσοι DJs και σε πόσα διαφορετικά edits - remixes το παίζουν ακόμα και σήμερα για να κορυφώσουν τα σετ τους.
4. Nightcrawlers - Push The Feeling On (Island)
Κάτι σαν αυτό που συμβαίνει και με το "Push The Feeling” ειδικά στην πιο καγκούρικη και Tik Tok viral στιγμή που του επεφύλασε πέρυσι το “Friday(then)” των Riton, Mufasa & Hypeman. Ο αρχικός και βασικός δημιουργός MK aka Mark Kitchen, εξακολουθεί να κινεί τα νήματα στους Αμερικάνικους dj κύκλους.
5. Stardust - Music Sounds Better With You (Roule)
Βασισμένο στο “Fate” των disco θρύλων Chaka Khan σε παραγωγή του Thomas Bangalter aka 1/2 των Daft Punk και του Alan Braxe, ο σκηνοθέτης Michel Gondry στήνει ένα ακόμη video θαύμα για την τελευταία καλή φουρνιά του MTV και ο κόσμος γίνεται κομματάκι καλύτερος. Οι millennials θα το γνωρίσουν μέσα από τις εξίσου διδακτικές λίστες του video game Grand Theft Auto.
6. Artful Dodger - Movin’ Too Fast (London Records)
Ώρα για λίγη ειλικρίνεια ακόμα. Αν προσέξετε την παραγωγή του νέου EBTG στο μπάσσο θα καταλάβετε την αποθέωση της UK garage house σχολής και τι πιο αντιπροσωπευτικό σε αυτό τον ήχο από το έπος της δυάδας Artful Dodger πίσω στα 1999. Ακόμα και αν έφτασε στην Αθήνα μόνο στους λίγους και έκλεκτους που μάζευαν το Muzik magazine, η επίδραση του ακόμα και σήμερα είναι τέτοια που σε κάθε spin του, σηκώνονται Shazam.
7. Sonique - It Feels So Good (Universal)
Και το UK garage party συνεχίζεται. Όταν στις αρχές του Σεπτέμβρη το ενδιαφέρον των dance music media στράφηκε στον Fred Again.. και το περίφημο Boiler Room του, οι instagram followers του Λονδρέζου μουσικού αυξήθηκαν με φρενήρη ρυθμό και τα stories του έγιναν ακόμα πιο περιζήτητα. Στις πιο έξαλλες και ξέγνοιαστες στιγμές του, o Fred Again.. απολάμβανε να χορεύει και παίζει σαν dj αυτό το stone cold classic της Sonique που το Νοέμβριο του 1998 μπορεί να έφτασε μέχρι το #24 των single charts της Αγγλίας, αλλά το αμερικάνικο ραδιόφωνο του έδωσε δεύτερη ζωή ακριβώς στην αλλαγή χιλιετίας.
8. Armand Van Helden - You Don’t Know Me (FRRR)
Και η garage τριάδα κλείνει εδώ. Δώστε στον Armand γιατί είναι τριάντα χρόνια στη πρώτη dance γραμμή και ακόμα γεμίζει στάδια με το Duck Sauce πρότζεκτ που διατηρεί με τον A-Trak. Δώστε το γιατί έκανε κουλ τα house remixes μετά το "Professional Widow” της Tori Amos, γιατί σάμπλαρε Method man & Redman και Creative Source στο “The Funk Phenomena” και γιατί σήμερα υπάρχουν εκεί έξω πιτσιρικάδες που γεννήθηκαν το 1996 και σαν DJs τώρα μεγαλώνουν μέρα με την μέρα την αξία στο “I Want Your Soul” βινύλιο μου.
9. Rozalla - Everybody’s Free (To Feel Good) (Pulse-8)
Ας πάμε λίγο πιο βαθιά, λίγο πριν το φινάλε. Πρέπει να ξέρεις και πρέπει να θυμάσαι την Αφρικάνα Rozalla να κουνάει τα clubs της Ibiza το καλοκαίρι του 1992 με το "Everybody’s Free (To Feel Good)”. Ο ορισμός του ανθεμικού - χέρια ψηλά πιάνου.
10. Harddrive - Deep Inside (Strictly Rhythm)
Λιγότερο συναίσθημα (θα μοιράσω μπόλικο στο φινάλε) περισσότερο groove ωμό και ώρα για τα σοβαρά respect όσων ξεκίνησαν στα 80s και φρόντισαν στα 90s να κρατηθεί ζωντάνο το underground dance κίνημα. Οι Teachers όπως τους ονόμαζαν και οι Daft Punk. Shout στo label Strictly Rhythm, στους Masters At Work που είναι πίσω από τους Hard Drive, τον Todd Terry, τον Larry Levan, τον Moodyman aka Kenny Dixon Jr, τον Laurent Garnier, τον Pete Tong, τον Kerry Chandler, το Detroit movement, τον Dj Joe Lewis, την Trax Records, τον Josh Wink, τον Frankie Knuckles, τον Arthur Russell που έφυγε στις αρχές των 90s, τον underground ήρωα Frankie Bones, τον Sven Vath, τον Richie Hawtin, τους Groove Armanda, τους Basement Jaxx και άπειρους άκομα πρωτεργάτες της club κουλτούρας που ξεκίνησε να γιγαντώνεται στα 90s.
11. Lamb - Gorecki (Mercury Records)
Ο επίλογος ενός party εξαρτάται συνήθως από την επιθυμία του DJ να «ολοκληρώσει» ποντάροντας άλλωτε στο συναίσθημα και άλλωτε σε μία αξιομνημόνευτη Euro dance στιγμή.
Οι πιο συναισθηματικοί ας θυμηθούν ή ας ψάξουν τo λιγότερο διαδεδομένo στις μέρες μας (από trip hop έως drum n bass) δίδυμο των Lamb με τη πρώτη μεγάλη τους επιτυχία από το 1996. Στη Μεγ. Βρετανία το Gorecki θα έπρεπε σε κάποιο σημείο στα early 00s να είναι υπεύθυνο για τα περισσότερα ρομαντικά makeouts ή babymaking sessions που βίωσε το μεγάλο νησί.
Και οι Euro dancers που μετά βίας έχουν συγκρατήσει τις 2 unlimited και Culture Beat party αναμνήσεις τους, αν τα skills του δισκοθέτη είναι δυνατά, θα πρέπει να λυτρωθούν με το επίκαιρο Corona hit, “The Rhythm Of The Night”, είτε στην αυθεντική εκδοχή, είτε στη προ διετίας breakbeat εκδοχή της Trance Wax ετικέτας.
Για χρήστες Spotify, παρακάτω και σε playlist:
