Όλο ονειρευόμαστε και ελπίζουμε ότι ο (κάθε) νέος χρόνος θα είναι καλύτερος, αλλά σαν άλλη «Ημέρα της Μαρμότας» αυτό που έρχεται -ειδικά τα τελευταία χρόνια- σαν προοπτική της νέας χρονιάς, είναι το ίδιο και χειρότερο.
Όμως ακόμη κι αν ο κόσμος γυρίσει ανάποδα (που έχει γυρίσει δηλαδή), δισκάκια θα βγαίνουν κι εμείς, αιώνια θύματα της ποπ κουλτούρας, θα περιμένουμε το next big thing.
Μαζί με τους απολογισμούς λοιπόν του 2022 και τα «καλύτερα της χρονιάς», ας δώσουμε και λίγη προοπτική στη ζωή μας, όχι κοιτώντας πίσω, στο τι συνέβη την χρονιά που τελειώνει αλλά τι μας υπόσχεται η χρονιά που έρχεται, πέραν του ότι οι King Gizzard & the Lizard Wizard δεν θα βγάλουν καινούργιο(ους) δίσκο(ους). Αν και μην είσαι και τόσο βέβαιος…
Αν δεν γκρίνιαζε ο Moz που ο δίσκος του Bonfire of Teenagers καθυστερεί ενώ είναι έτοιμος, πως θα έμπαινε με το δεξί η χρονιά;
Πλαισιωμένος από μουσικούς που, όπως λέει ο ίδιος, “τους ξέρω από παιδιά” ο Iggy (που από τότε που έλεγε πως θα τα παρατήσει τον έχει πιάσει αμόκ δραστηριότητας), έχει έτοιμο το Every Loser.
Το γνωρίζουμε και από άλλους μουσικούς. Το αντίδοτο στις σοβαρές ασθένειες είναι η δημιουργία. Σπουδαίοι δημιουργοί μας έχουν δώσει υπέροχα άλμπουμ ακροβατώντας μεταξύ ζωής και θανάτου. Ο Ryuichi Sakamoto επιστρέφει, μετά από χρόνια, με έναν δίσκο που δεν είναι soundtrack και θα έχει τίτλο 12.
Metallica - 72 Seasons: Οι αριθμοί λένε: 72 σεζόν, δηλαδή 18 χρόνια παιδικής/νεανικής/εφηβικής ζωής, 77 λεπτά μουσικής, 12 νέα τραγούδια, 12ο άλμπουμ, 6+ χρόνια από το: Hardwired..., θα βγει στις 14/4/2023. Αυτό που δεν μπορούν ποτέ να πουν οι αριθμοί είναι αν οι Metallica είναι σε θέση, μετά από 40+ χρόνια ζωής, να προκαλέσουν συγκίνηση, ένταση, ανατριχίλα, έστω σε αυτούς που τους έκαναν εικόνισμα στα 90s κι από τότε δεν τους αποκαθήλωσαν ποτέ. Για να δούμε αν έχουν ακόμη την δημιουργική ικανότητα να φέρουν το βασιλικό στέμμα του σκληρου ροκ. Τυχαίο που θα κυκλοφορήσει Μεγάλη Πέμπτη; «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου, ο εν ύδασι την γην κρεμάσας. Στέφανον εξ ακανθών περιτίθεται, ο των αγγέλων βασιλεύς. Ψευδή πορφύραν περιβάλλεται, ο περιβάλλων τον ουρανόν εν νεφέλαις...».
Οι Gorillaz που ξεκίνησαν σαν ένα καρτούν αστείο και σαν side project για να περνάει ευχάριστα η ώρα, το έχουν πάρει στα σοβαρά και επιστρέφουν με το Cracker Island.
Όταν εμείς είχαμε πολιτισμό οι άλλοι έτρωγαν βελανίδια. Οι Depeche Mode «κλέβουν» τον τίτλο Memento Mori από τους δικούς μας Echo Train (που παρεπιπτώντος ήταν πολύ καλός δίσκος και αμφιβάλω αν των Depeche Mode θα είναι).
Οι Young Fathers (που δεν είναι και τόσο young πιά) δεν μας έχουν αφήσει ποτέ παραπονεμένους, ελπίζουμε να μην το κάνουν ούτε με το Heavy Heavy.
Η κατάρα με τα αδέρφια στο ίδιο συγκρότημα συνεχίζεται. Ο David Brewis (Field Music), που όλο τα σπάει και τα ξαναβρίσκει με τον Peter, αποφάσισε να κάνει το 1ο προσωπικό άλμπουμ με το όνομα του και όχι με ψευδώνυμο και με τίτλο The Soft Struggles.
Ο μόνος που μπορεί να κοντράρει στα ίσια τους King Wizzard όσον αφορά την δισκογραφική δραστηριότητα είναι ο Ty Segall. Το 2023 είναι οικογενειακή χρονιά αφού επαναδραστηριοποιείται το side project των C.I.A. με την γυναίκα του Denee και τον Emmett Kelly (Cairo Gang) που κι αυτός οικογένεια είναι, τόσα χρόνια που παίζουν μαζί. Το άλμπουμ έχει τίτλο Surgery Channel.
Κι άλλη οικογενειακή υπόθεση, αλλά εδώ τα αδέλφια δεν έχουν θέματα. Οι αδελφοί Aaron & Bryce Dessner (The National), συνεργάζονται με την αδερφή τους Jessica που είναι βασικά εικαστικός και την πολυμουσικό Rebekka Karijord από την Σουηδία, για το ντεμπούτο ενός σχήματος που το βάφτισαν Complete Mountain Almanac και που δίνει το όνομα του και στον τίτλο του 1ου τους δίσκου.
Και μόνο που ακούς αυτή τη φωνή, πιάνεις το νήμα που ξεκινάει από τους Velvets και τον Andy Warhol και φτάνει ως τους Stooges, την Patti Smith και το Παρίσι του 1919. Ο μέγας John Cale επιστρέφει στη δισκογραφία με το Mercy και θα είμαστε ασυγχώρητοι αν πούμε πως δεν το περιμένουμε εναγωνίως.
Οι Blur ανακοίνωσαν επανένωση και mega-συναυλία στο Λονδίνο για το 2023, που έγινε sold out σε χρόνο dt και πρόσθεσαν κι άλλη (και οι φήμες λένε ότι μπορεί να προσθέσουν και 3η, διότι τα 90s δεν πεθαίνουν ποτέ) αλλά ο ντράμερ του γκρουπ Dave Rowntree κάνει και το προσωπικό του 1ο βήμα, με το Radio Songs. Μάλλον δεν του είπε κανείς πως «ραδιοφωνικά τραγούδια» δεν υπάρχουν πιά γιατί όλα τα ραδιόφωνα παίζουν Μόνο Επιτυχίες από το «ένδοξο παρελθόν».
Ούτε παραγωγοί, ούτε συνεργασίες, ούτε πολύ ψάξιμο. Οι τρεις Yo La Tengo μπήκαν στο στούντιο, τα έπαιξαν όλα μόνοι τους -μία κι έξω- τα έκαναν όλα μόνοι τους και μας δηλώνουν ξεκάθαρα αυτό που κι εμείς υποψιαζόμαστε: This Stupid World.
Το 4ο άλμπουμ της Margo Price έχει τίτλο Strays και όπως λέει η ίδια: “I’m trying to find what my soul needs”. Σε αυτή την αναζήτηση της συμπαραστέκονται οι: Sharon Van Etten, Lucius και Mike Campbell ενώ στην παραγωγή είναι ο πάντα πολύ καλός Jonathan Wilson.
Αμ, δεν είναι μόνο οι King Wizzard και ο Ty Segall… Σειρά παίρνουν και οι Guided by Voices που ανακοίνωσαν το La La Land, ως το 37ο άλμπουμ τους αλλά σιγά που θα σταματούσαν εδώ. Μέσα στο 2023 θα κυκλοφορήσουν και το 38ο με τίτλο Welshpool Frillies. Καλά 40…
Όταν λέμε ότι έχουμε πλούσια γλώσσα να τι εννοούμε… Στα ελληνικά θα το περιέγραφε ως «καψούρα» αλλά στα πτωχά αγγλοσαξονικά αναγκάζεται να το πει: “passionately in love”. Έλεος δηλαδή… Όπως και να ‘χει η Ellie Goulding με τον 5ο της δίσκο επιχειρεί να μας περιγράψει αυτό που σε πάει Higher Than Heaven.
Θυμάστε που πριν από 10 χρόνια η Azealia Banks κυκλοφόρησε ένα mixtape με τον τίτλο Fantasea και ήταν η αφορμή να την «πιάσουν τα ραντάρ»; Τώρα θέλει να επανασυνδεθεί με τους ήχους και την αισθητική από το ξεκίνημα της, όπως υποδηλώνει και ο τίτλος του δίσκου της: Fantasia II: The Second Wave, ενώ έχει στα σκαριά κι έναν ακόμη δίσκο με τίτλο Business & Pleasure. Όλα έχουν πάει πίσω αλλά τώρα υπέγραψε πάλι με μεγάλη εταιρία και ίσως επανεκκινήσουν σύντομα.
Τα synthie κορίτσια των Ladytron επιστρέφουν μετά από καιρό με το Time’s Arrow και οι ηλεκτρονικοί ήχοι της Helen Marnie και της Mira Aroyo θέλουν να περιγράψουν την δυστοπία που ζούμε.
Μπορεί το νέο άλμπουμ των Rolling Stones να μην έχει ακόμη τίτλο, αλλά έχει καινούργια τραγούδια (από πότε έχουν να βγάλουν καινούργια τραγούδια ούτε οι ίδιοι δεν θυμούνται), έχει «ολίγον από Charlie Watts» (ό,τι πρόλαβε να ηχογραφήσει πριν αναχωρήσει), έχει την απύθμενη ματαιοδοξία του Mick Jagger που δεν θα παραδοθεί στην απραξία ακόμη κι αν η αρθρίτιδα τον κρατάει ακούνητο σαν κούκλα βιτρίνας, έχει τον μυθικό επιβιώσαντα (η επιστήμη σηκώνει ψηλά τα χέρια για το πως) Keith Richards, έχει τον αιώνιο «λαγό» Ronnie Wood (που πάντα είναι αυτός που διαρρέει τις πληροφορίες σε εφημερίδες τύπου Sun, όπως έκανε και γι' αυτό το άλμπουμ) και έχει και έναν (ας πούμε) καινούργιο ντράμερ, τον Steve Jordan που είναι καταδικασμένος (το ξέρει -φαντάζομαι- και ο ίδιος) να μην τον θυμάται κανένας σαν τον «ντράμερ των Stones». Για να μην τα πολυλογώ, οι Rolling Stones θα κυκλοφορήσουν νέο δίσκο το 2023 κι αυτό δεν μπόρεσε να το προβλέψει ούτε ο γέρων Παΐσιος. Βοήθεια μας.
Όμως η χρονιά είναι μεγάλη και οι δίσκοι που περιμένουν στην ουρά για να κυκλοφορήσουν το 2023 μπορούν να κυκλώσουν ολόκληρη τη Γη.
Αναφέρω ενδεικτικά μερικά ακόμη ονόματα που αναμένουμε δίσκο τους μέσα στη χρονιά που έρχεται. Πάρε βαθιά ανάσα…
Bat for Lashes, PJ Harvey, Algiers, The Smashing Pumpkins, Black Honey, Secret Machines, Quasi, The Go! Team, Everything But The Girl, Grimes, Portugal The Man, Rihanna, Sparks, The Cure και πολλά ακόμη.
Και για να ευθυμήσουμε στο τέλος, θα αναφέρω τα άλμπουμ των My Bloody Valentine και Zack de la Rocha που εδώ και μήνες, μη σου πως χρόνια, όλο έρχονται και όλο δεν φαίνονται στον ορίζοντα. Σαν το Γεφύρι της Άρτας που «ολημερίς το χτίζανε, το βράδυ γκρεμιζόταν». Ίσως το 2023...
