“2” πολυαγαπημένοι (και χιλιοπαιγμένοι) δίσκοι με επέτειο φέτος…
-> Go-Betweens – “Tallulah” [Beggars Banquet – June 1987]
 |
+ 20 χρόνια πίσω… το “Tallulah”, ο πέμπτος δίσκος των Αυστραλών, είναι και αυτός αψεγάδιαστος όπως και οι προηγούμενοι τέσσερις… όπως και οι επόμενοι τέσσερις. Στο ερώτημα ποιο είναι το καλύτερο album των Go-Betweens απάντηση δεν πρόκειται να πάρετε από μένα προσωπικά. Ίσως το “Before Hollywood”, ίσως το “Spring hill fair”, ίσως το “Liberty belle & the black diamond express”, ίσως το “Tallulah”… Είναι όλα τόσο αγαπημένα που ομολογουμένως δεν μπορώ να σκεφτώ αντικειμενικά.
Αν πάντως έφτιαχνα κάποια στιγμή μια mixtape με τις πλέον παιγμένες, από την αφεντιά μου, στιγμές των Go-Betweens τότε θα έβρισκα μέσα τρεις με τέσσερις από το “Tallulah” και σίγουρα μία ή δύο λιγότερες από τα προαναφερθέντα albums. Ίσως και να λέει κάτι αυτό…
Τώρα αν πρέπει με το ζόρι να επισημάνω ακριβώς τέσσερα αποσπάσματα από τούτο το αριστούργημα θα διάλεγα τα εξής: το εναρκτήριο ‘Right here’ (οι Echo & The Bunnymen ήταν Αυστραλοί τελικά;), το αμέσως επόμενο ‘You tell me’ (post punk μέχρι το κόκαλο), το ‘I just get caught out’ (το riff της κιθάρας, η μπασογραμμή και τα δεύτερα – γυναικεία – φωνητικά στο ρεφρέν σκοτώνουν στην κυριολεξία) και φυσικά το επικό – για μένα ό,τι καλύτερο έχουν γράψει – ‘The house that Jack Kerouac built’ (με τον οργασμό των εγχόρδων δια χειρός της νεόφερτης εκείνη την περίοδο Amanda Brown και το απίστευτο και καταιγιστικό τελείωμα).
Ό,τι και να πει κάποιος για τους Go-Betweens είναι πολύ λίγο… κρίμα και άδικο γιατί ο χαμός του McLennan ήταν τόσο πρόωρος και συνέπεσε με τη χρονική στιγμή που το συγκρότημα (ξανα)πέταγε.
-> Locust – “Morning light” [R & S – October 1997]
 |
+ 10 χρόνια πίσω… Δεν πρόκειται να τον ξεπεράσω ποτέ αυτόν το δίσκο, όσα χρόνια και αν περάσουν. Συνδεδεμένος όσο λίγοι άλλοι με το τέλος της εφηβείας μου, το “Morning light’ βρίσκει τον Mark Van Hoen να καταστρώνει ένα νεφελώδες κόσμο με pop περιτύλιγμα, ηλεκτρονικά στοιχεία και ατελείωτη ευαισθησία. Έναν κόσμο μαγικό αλλά διόλου ουτοπικό, έναν κόσμο πλασμένο να αγαπηθεί από κάθε επίδοξο επισκέπτη του…
Δεν είναι μόνο οι μουσικές ιδέες που κάνουν τη διαφορά εδώ μέσα, ούτε η ασύγκριτη παραγωγή, αλλά και τα φωνητικά, ως μέσο έκφρασης και ως ξεχωριστό όργανο που παίζει με λεκτικές μελωδίες και νότες. Η Zoe Niblett, o Craig Bethell, η Wendy Roberts, η Anne Williams και ο Neil Halstead (Slowdive, Mojave 3) ερμηνεύουν λες και είναι η τελευταία φορά στη ζωή τους και προσδίδουν άλλη αίγλη στην ήδη σπουδαία εικόνα του album.
Τραγούδια σταθμοί για τη δεκαετία του 90 όπως το μοιρολόι που ακούει στο όνομα ‘No-one in the world’, το ατμοσφαιρικό ‘The girl with the fairytale dream’ ή το συγκινητικό ‘Some love will remain unsaid’ γράφονται λίγα κάθε χρονιά και βρέθηκαν σε αυτό εδώ το album, ένα album με βιωματική αξία για τη στήλη…
-------------------------------------------------------------------------------------------
“2” albums του 2006 που συνεχίζουν να παίζουν ακόμα και τώρα αδιάκοπα…
-> Sleepy Jackson – “Personality” [Virgin – July 2006]
 |
+ Το “Personality” δεν ξεκολλάει με τίποτα, ό,τι και αν παρεμβληθεί ανάμεσα σε δύο τυχαίες ακροάσεις του… Ο δίσκος είναι μεγαλειώδης, γιατί πολύ απλά καταφέρνει αυτό που ελάχιστοι σημερινοί δίσκοι καταφέρνουν… να ακούγεται μονορούφι ακόμα και τώρα, ένα σχεδόν χρόνο μετά από την κυκλοφορία του. Για μένα προσωπικά ήταν ένας από τους ποιοτικότερους της περσινής χρονιάς, αν όχι ο ποιοτικότερος, με σχεδόν μια ντουζίνα υποψήφια singles, μελωδίες που αντέχουν στο χρόνο, ενορχήστρωση και παραγωγή σεμιναριακού τύπου και πολλά άλλα που τον κάνουν τόσο σπουδαίο.
Οι Αυστραλοί Sleepy Jackson δεν είναι τυχαίοι, μην ξεχνάτε αυτό! Το 2003 ήταν υπεύθυνοι για το single της χρονιάς (‘Rain falls for wind’) και για ένα πολύ καλό ντεμπούτο. Όμως η περσινή υπέρβαση με το “Personality (one was a spider, one was a bird)” τους καθιέρωσε σε ψηλή θέση στη λίστα με τα σημαντικότερα ονόματα της δεκαετίας και (σίγουρα) έπεται συνέχεια…
Ως μοναδικό αρνητικό μπορεί να θεωρηθεί το κιτσάτο εξώφυλλο αλλά υπάρχουν αποσπάσματα σαν το ‘Don’t stay’ ή το ‘Dream on’ (και αναφέρω τα λιγότερο ακουστά) που με κάνουν να προσπερνώ το εικαστικό της υπόθεσης.
Ο Luke Steele εξελίσσεται σε αυτόν το δίσκο σε έναν νέο Wayne Coyne και κάτι τέτοιο είναι σίγουρα μια κουβέντα που δεν λέγεται για τον οποιοδήποτε!
-> Fiel Garvie – “Caught laughing” [Words on Music – August 2006]
 |
+ Από τον αγγλικό βορρά, το Norwich συγκεκριμένα, πέντε υπερκινητικά παιδιά καταστρώνουν ένα εθιστικό album, ένα δίσκο με πλούσιο ήχο, πολύχρωμη pop αισθητική αλλά κυρίως ένα σύνολο από μελωδίες και τέλεια ρεφρέν, που συνιστούν ένα είδος ναρκωτικού για εκλεκτικά αισθητήρια που ξέρουν να γεύονται λεπτά ερεθίσματα.
Διαθέτοντας ως εφόδια μια εγγενή αίσθηση απόλυτης μελωδικότητας, φαντασία στις ενορχηστρώσεις και στίχους που λειτουργούν ως εντυπωσιακά δείγματα μιας αθώας παιδικής ιδιοσυγκρασίας, οι Fiel Garvie, αφήνουν πίσω τους τα ιδιαίτερα σκετσάκια κομματιών όπως παρουσιαστήκαν στις δύο προηγούμενες κυκλοφορίες τους (“iVuka vuka!” - 2001, “Leave me out of this” - 2003) και χαρίζουν ένα εύστοχο και αναγνωριστικό ηχητικό αποτέλεσμα.
Στο απίστευτης ομορφιάς ‘Daylight’ ένα αλλόκοτο και καθ’ όλα θελκτικό κομμάτι, οι φωνητικές αρμονίες της Anne Reekie ακούγεται συγκλονιστικά αφοπλιστικές, φέρνοντας κατά νου την μεθυστική γοητεία της Hope Sandoval. To ‘The palace lights’ έχει την υφή των Lali Puna καθώς οι φαζαριστές κιθάρες γίνονται ένα με τα πλήκτρα και μαζί ακολουθούν τα πιο τρικυμιώδη μονοπάτια, στο ‘Estimate’ οι υπέροχες πιασάρικες μελωδίες και το hammond δίνουν υπόσταση στα πιο γαλήνια, παράξενα όνειρα των Stereolab, ενώ το ‘Airsong’, η κορυφαία στιγμή του δίσκου, ξετυλίγεται από μία απέριττη μπαλάντα σε ένα αισιόδοξο αλληγορικό παραμύθι από κάποιον άπιαστο παράδεισο. Τα εννιά αποσπάσματα του “Caught laughing” θα σφηνωθούν στο πίσω μέρος του κεφαλιού σας και δεν θα (τα αφήσετε να) φύγουν με τίποτα καθώς διαθέτει όλα εκείνα τα στοιχεία που σε κάνουν κάθε φορά να ανανεώνεις την εμπιστοσύνη σου στην pop: είναι φρέσκο, δυναμικό, εύστροφο, σκεπτόμενο, γοητευτικό και γεμάτο singles.
-------------------------------------------------------------------------------------------
“2” (νόμιμα) mp3: το ένα καλύτερο από το άλλο…
-> Odawas – ‘Alleluia’
 |
+ Ο δεύτερος δίσκος των Odawas κυκλοφόρησε στις αρχές του Μαρτίου από την Jagjaguwar και αποτέλεσε την επαλήθευση του κανόνα που φέρει τους μουσικούς από την Ιντιάνα να ανακατεύουν experimental ήχους με κινηματογραφικές αναφορές και να προσφέρουν έξυπνες και συνάμα κολλητικές ιδέες σε όσους περάσουν το κατόπι της μουσικής τους.
Το “Raven and the white magic” κυκλοφόρησε αποκλειστικά σε lp, με την αγορά του οποίου ο ακροατής παίρνει δώρο και το cd, ενώ το ‘Alleluia’ είναι το απόσπασμα που πρωταγωνιστεί σε ένα αξιόλογο σύνολο, διάρκειας σαράντα λεπτών…
MP3: ‘Alleluia’ (δεξί κλικ και 'Save link as')
-> Menomena – ‘Wet and rusting’
 |
+ Εξαιρετική μπάντα οι Menomena και το σημαντικό είναι ότι ο χαρακτηρισμός ήταν πιο ήπιος στο προηγούμενο βήμα της μπάντας και έχω την πεποίθηση πως θα είναι πιο έντονος στο επόμενο…
Από το Portland μια τριάδα που διαθέτει άψογη αισθητική (το artwork ανήκει στον Craig Thomson, υπεύθυνου για την συγκλονιστική κόμικ νουβέλα “Blankets” – το cd αποτελεί απλά έργο τέχνης), πολύπλοκη μουσική κατεύθυνση, και η οποία «βλέπει» όλο το μουσικό τύπο να υποκλίνεται στο σχετικά φρέσκο “Friend and foe” (κυκλοφόρησε στα τέλη του Ιανουαρίου από την Barsuk Records).
Αν σας αρέσουν μην παραλείψετε να βρείτε το ντεμπούτο τους, με τίτλο “I am the fun blame monster!”…
MP3: ‘Wet and rusting’ (δεξί κλικ και 'Save link as')-------------------------------------------------------------------------------------------Previous:vol. 3:Of Montreal - Loney, DearKissaway Trail - Moi CapricePostmarks - Au Revoir Simonevol. 2:Scanners - HeadlightsCyann & Ben - Lady & BirdJe Suis Animal - Paperplanevol. 1:Beirut - GuillemotsRadio Dept. - Peter Bjorn And JohnArcade Fire - Rufus Wainwright
