Ημερομηνία: Κυριακή, 16 Μαΐου 2010. Ένα ισχυρό κραχ συγκλονίζει τον μουσικό κόσμο. Το θνητό σώμα του Ronald James Padavona, κατά κόσμο Ronnie James DIO, παραδίδει ψυχή και προκαλεί εκατομμύρια ανατριχίλες ανά τον πλανήτη. Η είδηση σκάει σαν βόμβα και στις καρδιές όλων (σχετικών και μη) κάτι μένει κενό. Κάτι που δύσκολα αναπληρώνεται. Και εδώ είναι που το "ουδείς αναντικατάστατος", καταρρίπτεται.
Η ιστορία και τα κατορθώματα αυτού του πραγματικά ΜΕΓΑΛΟΥ ανθρώπου, έχουν γραφτεί παντού. Ειδικά μετά το θάνατό του, σε όποιο site ή άλλο ενημερωτικό έντυπο και να έμπαινε κανείς, θα συναντούσε κάποιο αφιέρωμα στον DIO. Δεν έφτασε ποτέ σε ποσότητες ενασχόλησης τύπου Michael Jackson, γιατί δεν ήταν ποτέ τόσο δημοφιλής στα media, αλλά πολλοί έγραψαν και σχολίασαν γι’ αυτόν. Σε σημείο που μερικοί προσπάθησαν να επωφεληθούν από το θάνατο του με απώτερο σκοπό το κέρδος. Στα περισσότερα αφιερώματα, όμως, συναντάμε μία εξιστόρηση της μουσικής, και μη, πορείας του κοντού, με απειροελάχιστες έως καθόλου δόσεις αναφορών στο τι σήμαινε για τους φίλους της μουσικής του. Το να παραθέσω άλλο ένα κείμενο καταγραφής ιστορίας δεν θα είχε νόημα, γι’ αυτό θα επιχειρήσω να καταγράψω τα λόγια της καρδιάς καθενός από τους ανθρώπους που είχαν την τύχη και την ευλογία να έρθουν σε επαφή με τα κομμάτια του. Θέλει το απαραίτητο θάρρος και θράσος για να το κάνεις αυτό σε ένα κείμενο, γιατί δεν πρόκειται να έφταναν ούτε ένα εκατομμύριο τόμοι βιβλίων, αλλά θα προσπαθήσω να τα συνοψίσω σε μερικά πράγματα που αντιπροσωπεύουν τους περισσότερους.
Ήταν από τους λίγους που κατάφερναν να μιλάνε κατευθείαν στην καρδιά του ακροατή, που προσέφεραν στιγμές μαγείας και που ακόμα και αυτοί που δεν τους άρεσε η μουσική του, στεναχωρήθηκαν που έφυγε. Κατείχε μία από τις πιο όμορφες και χαρακτηριστικές φωνές όλων των εποχών και με αυτήν σε ταξίδευε στους κόσμους που ανοίγονταν μπροστά σου μέσω των τραγουδιών του. Ο μουσικός Ronnie James DIO ήταν για πάρα πολλούς το έμβλημα του heavy metal, ο μπροστάρης και ο πνευματικός κάτοχος του σήματος του. Κάθε φορά που έπιανε μικρόφωνο στα χέρια του, ακόμα και αυτό υποκλινόταν στη φωνή του. Κάθε μία από αυτές τις στιγμές ήταν που έδινε και την ψυχή του σε ότι έκανε. Γι’ αυτό είχε φτάσει και τόσο ψηλά. Γιατί συντρόφευε όλους εμάς σε κάθε εξωτερίκευση συναισθήματος που νιώθαμε. Είτε χαρούμενοι, είτε λυπημένοι, είτε οτιδήποτε άλλο, είχαμε πάντα μία διέξοδο σε ένα ή περισσότερα από τα κομμάτια που είχε ερμηνεύσει.
Ο άνθρωπος Ronnie James DIO ήταν ακόμη πιο αξιόλογος. Ξεπέρναγε μόλις μετά βίας τα 160 εκατοστά και είχε μια καρδία μεγαλύτερη και από το Everest. Όσοι τον έχουν γνωρίσει μιλούν για έναν άνθρωπο με πολύ ενδιαφέρουσα προσωπικότητα, με τεράστιο ήθος και καλοσύνη και με ψυχή που ήταν έτοιμη να δοθεί σε όλους. Ένιωθες ότι αν ανοίξει τα χέρια του θα μπορέσει αν αγκαλιάσει όλο τον κόσμο και ήξερες ότι θα έκανε ότι περνάει από το χέρι του για να δώσει βοήθεια σε όποιον είχε ανάγκη και του τη ζητούσε. Τα όρια ανθρώπου και ημίθεου είχαν κατά πολύ ξεπεραστεί για τον μεγάλο κοντό. Είχε καταφέρει, δικαίως, οι περισσότεροι να έχουν σχηματίσει την καλύτερη γνώμη για εκείνον και αυτό δεν το είχε καταφέρει με διπλωματικά trick και προσποίηση χαρακτήρα. Είναι κάποιοι που αδυνατούν να βγάλουν κακία και δόλο και ήταν ένας από αυτούς. Μπορούσες να το διακρίνεις στο πρόσωπό του.
Είναι πολύ σημαντικό η μουσική, σε κάθε μορφή της, να έχει στις τάξεις της τέτοιους καλλιτέχνες και ανθρώπους που την πάνε ένα σκαλί παραπάνω. Εκεί πια δεν μένει σε επίπεδα δίσκων και συνθέσεων. Εκεί ξεπερνάει τα όρια της διασκέδασης και γίνεται τρόπος ζωής. Ο DIO ήταν για πάρα πολλούς ένα από τα πρώτα ακούσματα τους. Και όσοι τυχεροί δεν έμειναν εκεί και έψαξαν να μάθουν πράγματα γι’ αυτόν, δεν έχασαν. Κατάλαβαν τι πάει να πει να είσαι μεγάλος μουσικός και άνθρωπος και ανέβασαν ακόμα περισσότερο στην εκτίμηση τους συγκροτήματα όπως οι RAINBOW, οι DIO, οι BLACK SABBATH ή ακόμα και οι ELF. Πλέον πολλά από τα κομμάτια των προαναφερθέντων group ήταν άρρηκτα συνδεδεμένα με τη φωνή και την παρουσία του DIO.
Την αποφράδα εκείνη μέρα που αποφάσισε ότι η γη δεν τον χωράει πια και παρέδωσε το πνεύμα του, πάρα πολλά CD players ανά τον πλανήτη συντονίστηκαν και συγκλονίστηκαν από τη φωνή του. Πολλοί έκλαψαν και συγκινήθηκαν και άλλοι τόσοι προσπάθησαν να βρουν τρόπους να τον ανακαλέσουν στη μνήμη τους. Και αυτό γινόταν μόνο μέσω της μουσικής κληρονομιάς που άφησε και που ευτυχώς δεν είχε δικαιούχο. Δεν θα μπορούσε κανείς άλλος να πάρει τη σκυτάλη και να την κουβαλήσει όπως το έκανε εκείνος. Άφησε το heavy metal χωρίς βασιλιά και αυτή του η κληρονομιά είναι που μένει και αποκτά πλέον μία πιο ιδιαίτερη σημασία για όσους ήξεραν ποιος ήταν και τι αντιπροσώπευε.
Θα μπορούσε πολύ εύκολα να παρομοιαστεί και με άλλους "Μεσσίες" σε διαφορετικούς χώρους, όπως ο J.F. Kennedy, ο Martin Luther King ή ο Mahatma Gandhi, αλλά θα ήταν ανούσιο και ανόμοιο στη σύγκριση. Έκανε με τον καλύτερο τρόπο αυτό που αντιπροσώπευε και το διαπότιζε με τον ευγενικό και ενάρετο χαρακτήρα του και την καλοσυνάτη ψυχή του. Αυτό ήταν που έδινε και το μεγαλείο στη ζωή και το έργο του. Σε όλη τη διάρκεια της καριέρας του παρέμεινε προσιτός και ήταν πάντα ευδιάθετος οτιδήποτε και να του συνέβαινε. Ξέραμε όλοι πως αν τύχαινε να τον συναντήσουμε θα μας αντιμετώπιζε με το καλύτερο χαμόγελό του και θα ήταν πάντα έτοιμος και θετικός να συζητήσει μαζί μας.
Όλα αυτά τα χρόνια σκότωσε πολλούς "δράκους" και μέσα στα κομμάτια του, αλλά και στη ζωή και την καθημερινότητά του. Ο τελευταίος από αυτούς τον κατέβαλλε και κατάφερε να τον πάρει μακριά μας, αφήνοντας το metal και το κοινό του ορφανό. Ήταν ο πνευματικός πατέρας όλων όσων αγαπάμε αυτή τη μουσική και πολλές φορές το ηχητικό μας καταφύγιο. Μέχρι και την τελευταία στιγμή αντιμετώπιζε με humor την κατάστασή του και πάλευε να μείνει κοντά στους ανθρώπους του και το κοινό που τον αγαπάει. Δεν είναι τυχαίο ότι δεχόταν καθημερινά χιλιάδες μηνύματα για γρήγορη ανάρρωση και επιστροφή εκεί όπου ανήκει. Και μέχρι το τέλος έδινε την ελπίδα, κάτι που όλοι χρειαζόμαστε πάντα από τέτοιους ανθρώπους.
Ένας πατέρας, ένας αδερφός, ένας φίλος, μια συντροφιά για τον καθένα, έφυγε και πήγε να ενταχθεί στην all star μπάντα των ουρανών που δυστυχώς επιλέγει πάντα τους καλύτερους και που όλοι θέλουμε να παρακολουθήσουμε όταν έρθει η στιγμή, για να μας γλυκάνει το ταξίδι. Εκεί δίπλα στους Jimi Hendrix, Phil Lynott, Rory Gallagher κ.α. θα έβρισκε την θέση που του ανήκει. Τη θέση του βασιλιά. Και είμαστε σίγουροι ότι ένα χρόνο μετά το έχει ήδη καταφέρει.
Αν ζητούσαμε από τον καθένα να γράψει μια-δυο παραγράφους για το μεγαλείο του Ronnie και το τι σήμαινε για εκείνον, τότε θα είχαμε ισάριθμα διαφορετικά κείμενα. Μερικοί από τους συντάκτες του Avopolis Metal κατένειμαν τις γεμάτες συγκίνηση σκέψεις τους και το επιχείρησαν…
‘’Η πρώτη μου επαφή με την μουσική του Ronnie James DIO ήταν πριν από πολλά χρόνια με το video του ‘’King Of Rock N’ Roll’’ στην μοναδική διαθέσιμη τότε κρατική τηλεόραση η οποία έδειχνε heavy metal clips με το σταγονόμετρο. Όντας μικρός σε ηλικία δεν μπορούσα να αντιληφθώ στο μέγιστο βαθμό την εξαιρετική φωνή του αλλά έμεινα περισσότερο εντυπωσιασμένος από το επιβλητικότατο σκηνικό στο background. Μεγαλώνοντας είχα τη χαρά να γνωρίσω και τις υπόλοιπες μουσικές δουλειές του, είτε αυτές αφορούσαν το προσωπικό του σχήμα, είτε τη συνεργασία με κορυφαία groups, και να τις εκτιμήσω ανάλογα. Μέσα από τα τραγούδια που τραγούδησε και τη μαγευτική φωνή του, όλοι μας κάποια στιγμή τον αισθανθήκαμε σαν δικό μας άνθρωπο, του οποίου ο χαμός μας γέμισε με απέραντη θλίψη. Το ότι όλοι είχαν να πουν μόνο καλά λόγια για τον χαρακτήρα του καθώς και το σημαντικό φιλανθρωπικό του έργο, καταδεικνύουν ότι εκτός από μεγάλος τραγουδιστής, υπήρξε και μεγάλος άνθρωπος. Και όσο τετριμμένο κι αν ακούγεται η big heaven’s band σίγουρα βρήκε τον ιδανικότερο ερμηνευτή της. Rest in peace Ronnie!’’
Θανάσης Αδαμαντόπουλος
‘’Πιστέψτε με… είναι περίεργο να πεθαίνει ο άνθρωπος που επηρέασε σε έναν σημαντικό βαθμό την σχέση σου με την μουσική, μια μέρα μετά τον γάμο σου. Στον δρόμο για το αεροδρόμιο, για το ταξίδι ζωής που προετοίμαζες έναν ολόκληρο χρόνο, ο ταξιτζής συντονίζει το ραδιόφωνο σε έναν γνωστό αθλητικό ραδιοφωνικό σταθμό. Το τελευταίο πράγμα που περιμένεις να ακούσεις είναι το “Rainbow In the Dark”.
“Ωραία ξεκίνησε η μέρα…”, σκέφτηκα, και γεμάτος περηφάνια λέω περιπαιχτικά στην γυναίκα μου: “Αυτός είναι ο DIO. Τυχαίνει καμιά φορά να ακούμε και καλή μουσική στο greek βλαχο-radio”. Ο εκφωνητής κόβει το κομμάτι μετά από ένα λεπτό, για να ξεστομίσει το άσχημο μαντάτο. “Όχι, ρε πούστη μου” …αναφωνεί ο ταξιτζής και εγώ ψάχνω να βρω το κινητό για να μπω στο Blabbermouth να επιβεβαιώσω την είδηση.
Διαβάζοντας τις παραπάνω γραμμές, ίσως νιώσετε μια κυνικότητα στο ύφος. Τι μας νοιάζει, θα μου πείτε, τι έκανες εσύ όταν έμαθες που πέθανε ο DIO. Κάποιοι από εσάς ίσως δάκρυσαν, ίσως κάνατε ένα ιδιωτικό ψηφιακό tribute ακούγοντας στο YouTube κάποιες από τις τραγουδάρες του, ίσως πήγατε σε κάποιο από τα party - επικήδειους. Εγώ δεν έκανα τίποτα διαφορετικό, ήταν λες και δεν έγινε ποτέ. Ένα ανεπαίσθητο σφίξιμο στην καρδιά και τίποτα άλλο. Ούτε βουβός πόνος, ούτε ατέλειωτες ώρες χαμένος στις σκέψεις μου.
Ίσως γιατί μακαρίζω θνητούς σαν τον DIO. Ας παραδεχτούμε ότι οι περισσότεροι από εμάς θα πεθάνουν άσημοι, γερασμένοι ή νεότεροι, που αργά ή γρήγορα ο χρόνος θα σβήσει από την συλλογική πανανθρώπινη μνήμη. Η κληρονομιά που άφησε ο “Κοντός” στην μουσική, του εξασφάλισε μια περίοπτη θέση στην μνήμη χιλιάδων ανθρώπων του σήμερα και του αύριο.
Ας ακούμε τα τραγούδια του για πάντα…’’
Αλέξανδρος Τοπιντζής
‘’Κάποτε, πιτσιρικάς ακόμα, ταξίδευα με ένα πλοίο σε γνωστό ελληνικό νησί και η τυχαία συνάντηση με έναν γνωστό μου, έμελε να μου αλλάξει τη ζωή. Εκείνη τη στιγμή που τον συνάντησα άκουγε το ‘’Holy Diver’’ στο CD player του και η παιδική περιέργεια μου δεν μπορούσε να αρνηθεί την προσφορά του ενός ακουστικού. Στην αρχή δεν μπορούσα να εξοικειωθώ με αυτό που άκουγα, όμως μερικά λεπτά αργότερα είχα ήδη φύγει από τα νερά του Αιγαίου Πελάγους και ταξίδευα σε παραμύθια με δράκους και μάγισσες. Η πρώτη μου κίνηση, με το που επέστρεψα από το νησί, ήταν να αγοράσω το εν λόγω album και να χαρώ δυνατά και στο έπακρο τη μαγεία του και την επίδραση που είχε στη μετέπειτα ζωή μου.
Αρκετά χρόνια αργότερα και έχοντας έρθει σε επαφή με όλες τις δουλειές του DIO, το νέο για το θάνατο του έπεσε σαν κεραμίδα στο κεφάλι μου. Εκείνη τη στιγμή και μέχρι να το συνειδητοποιήσω, ήμουν χαμένος και βυθισμένος σε σκέψεις, με την ελπίδα παράλληλα η είδηση να διαψευστεί. Όταν και αυτή η ελπίδα πέθανε, ένιωθα ένα τεράστιο κενό μέσα μου που δύσκολα καλυπτόταν ότι και να έκανα. Ήταν το μεγάλο κομμάτι που εκείνος ο μικρόσωμος άνθρωπος είχε κερδίσει με την αξία του. Ήταν σαν να έχασα έναν δικό μου άνθρωπο. Δεν είχα την τύχη να τον γνωρίσω ποτέ από κοντά, αλλά τον ένιωθα τόσο δικό μου σαν να τον ήξερα χρόνια. Είμαι σίγουρος πως αν είχα ποτέ την ευκαιρία να τον συναντήσω και να του μιλήσω για λίγη ώρα, θα έβγαινα σοφότερος και περισσότερο κατασταλαγμένος. Ήταν, είναι και θα είναι ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ. Rest in peace my friend. You will always be remembered…’’
Χρήστος Δουλγεράκης
‘’Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα μου ήταν τόσο δύσκολο να γράψω κάτι για τον αγαπημένο μου τραγουδιστή, τον μεγάλο Ronnie James DIO. Και όμως μου είναι σχεδόν αδύνατον να περιγράψω πως αισθάνθηκα όταν πρωτοάκουσα το “Rising” των RAINBOW. Ένας νέος μουσικός κόσμος ανοίχτηκε μπροστά μου, η μελωδία και η δύναμη της φωνής του με μάγεψε και πολύ σύντομα απέκτησα όλους τους δίσκους των Rainbow και στη συνέχεια γνωρίστηκα με τους DIO, τους SABBATH και όλους τους σταθμούς της καριέρας ενός από τους κορυφαίους και επιδραστικότερους τραγουδιστές στην ιστορίας της ροκ μουσικής, αλλά και έναν πολύ μεγάλο και ευγενικό άνθρωπο.
Δε θα ξεχάσω ποτέ το καλοκαίρι του 2003, τότε που ένα τσούρμο δεκαεφτάχρονα, ανεβήκαμε σε ένα τρένο για την Αθήνα να τον δούμε για πρώτη φορά ζωντανά στον …πολυχώρο (σε ένα νταμάρι δηλαδή) Ark. Σαν σήμερα θυμάμαι την ανατριχίλα στο ”Stargazer”, τα κόκκινα φώτα κάτω από το πρόσωπό του στο “Heaven And Hell” και τον πανικό στο “Holy Diver”. Τι απίστευτη συναυλία ήταν αυτή… Και μετά στα παρασκήνια θυμάμαι το βλέμμα του, να με κοιτάει σαν να μου λέει ευχαριστώ που τον ακούω, τη στιγμή που εγώ δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη!
Ο Ronnie James DIO ήταν ένας σπουδαίος καλλιτέχνης, με πολύ ευγενική ψυχή και με ιδιαίτερο κοινωνικό έργο. Ένα χρόνο μετά το θάνατό του το ροκ είναι φτωχότερο, αλλά η μεγάλη φωνή του θα μείνει μαζί μας για πάντα!’’
Πάνος Παπαπανάγου
