Η επαρχιακή metal σκηνή έχει μια ιδιαίτερη σημασία που συχνά υποτιμάται. Εκεί γεννιούνται μπάντες που δουλεύουν χωρίς προσδοκίες προβολής, στηριγμένες αποκλειστικά στο πάθος και στην αγάπη για την τέχνη τους. Σε αυτές τις πόλεις, οι καλλιτέχνες είναι κομμάτι της τοπικής ταυτότητας και η σκηνή θα έπρεπε να λειτουργεί ως φυτώριο δημιουργικότητας. Δυστυχώς βέβαια τα πράγματα δεν είναι πάντα έτσι. Η επαρχιακή σκηνή παλεύει με μια σειρά από πραγματικές δυσκολίες. Έλλειψη χώρων, απουσία επαγγελματικού εξοπλισμού, μικρό κοινό που συχνά δεν ανανεώνεται, και οικονομικούς περιορισμούς που κάνουν κάθε βήμα προς τα εμπρός επίπονο. Πολλές μπάντες αναγκάζονται να δουλεύουν με ελάχιστους πόρους, να κάνουν πρόβες σε αποθήκες και υπόγεια, να οργανώνουν μόνες τους κάθε λεπτομέρεια μιας εμφάνισης. Η υποστήριξη είναι συχνά ευκαιριακή, και η συνέχεια απαιτεί πείσμα. Κι όμως, μέσα από αυτές τις αντιξοότητες γεννιέται μια ανθεκτικότητα που διαμορφώνει χαρακτήρες και κρατά ζωντανή τη σκηνή.
Αν δεν είναι αυτό metal τότε τι είναι ;
Βήμα-βήμα φεστιβάλ όπως το Metal Union στο Αγρίνιο έχουν καθιερωθεί ως θεσμοί για την περιφέρεια, προσφέροντας διήμερα με εγχώριες και ξένες συμμετοχές και ενδυναμώνοντας την τοπική σκηνή.
Το Golden R. Festival στο Βόλο έχει εξελιχθεί σε μία από τις μεγαλύτερες διοργανώσεις της χώρας και φέρνει πλέον "πραγματικά μεγάλες" μπάντες.
Η Κρήτη έχει πλέον 3 metal φεστιβά, με το Chania Rock Fest ως ναυαρχίδα και τα Rethymno Rocks και Over The Wall να μεγαλώνουν κάθε χρόνο όλο και περισσότερο σε δυναμική.
Στην Ανατολική Μακεδονία και Θράκη η μοναδική τέτοια πρωτοβουλία είναι το Decibel Rebel Festival, στην Καβάλα. Μια προσπάθεια των Filthy Ferret Crew, δύο ανθρώπων που παλεύουν με νύχια και δόντια παρά τις αντιξοότητες της επαρχιακής πραγματικότητας για να κάνουν το όνειρο της επαρχιακής σκηνής πραγματικότητα, και πλέον έχει γίνει σημείο αναφοράς για ολόκληρη την περιοχή.
Η στήριξη σε επίπεδο βάσης έχει πολλαπλασιαστικό αποτέλεσμα. Όταν οι τοπικοί χώροι επιβιώνουν, νέες μπάντες έχουν πού να δοκιμαστούν, τεχνικοί και promoters αποκτούν εμπειρία στο ιδίωμα, και το κοινό εκπαιδεύεται. Δημιουργούνται δηλαδή οι προϋποθέσεις ώστε κάποια στιγμή και οι μεγάλοι χώροι να έχουν ρίζες και συνέχεια. Τέλος, η επαρχία προσφέρει κάτι που οι sold-out αρένες δεν μπορούν. Πως να το κάνουμε; Αμεση σχέση, κοινή ταυτότητα και την αίσθηση ότι η μουσική είναι κομμάτι της τοπικής ζωής. Το «εμείς» παίρνει σάρκα και οστά. Υποστηρίζοντας τα μικρά φεστιβάλ, τα μικρά club και τις τοπικές πρωτοβουλίες, προφυλάσσουμε την ποικιλία, τη ζωτικότητα και το μέλλον της ελληνικής metal σκηνής.
Κύρηγμα τέλος (για τώρα), ας επιστρέψουμε στα της συναυλίας.
Πριν ανέβουν οι Mallevs στη σκηνή, τη βραδιά άνοιξαν οι Eclipsed. Μια παρέα 16–17χρονων (με εξαίρεση τον drummer) που αποφάσισαν να κάνουν το μεγάλο βήμα και να δείξουν τι σημαίνει να ξεκινάς στην επαρχία με πάθος και χωρίς φόβο. Παίζουν ένα κράμα από black και death metal και η σκηνική τους παρουσία και τo corpsepaint προιδεάζει αρκετά για αυτό που θα ακούσεις. Ο frontman ανέβηκε στη σκηνή κρατώντας κεριά, μετά συνοδείας κερηφόρων. Αν κάτι οι μεταλλάδες ξέρουμε να κάνουμε καλύτερα από όλους είναι το edginess και το κιτς, όμως διάολε έχει και αυτό τη γλύκα του. Ήταν η πρώτη τους συναυλία, αλλά τίποτα πάνω τους δεν έμοιαζε διστακτικό. Από το πρώτο λεπτό είχαν μια ορμή και αυτοπεποίθηση αφοπλιστική. Άγουρη με έναν ρομαντικό τρόπο, γεμάτη ένστικτώδες εφηβικό νεύρο και τη χαρά του "το ζούμε εδώ και τώρα και κάνουμε το κομμάτι μας". Το set τους ήταν μια τίμια βόλτα μέσα από τα θεμέλια του metal τα οποία χειρίστηκαν με σεβασμό και θράσος με το extreme metal twist τους. Ακούσαμε μερικά classics για όλα τα γούστα, όπως το "South of Heaven" των Slayer, το "Killed By Death" των Motorhead και το "Seek and Destroy" των Metallica. Underrated διαμαντάκι το "Inner Self" των Sepultura, όμως μεγάλη έκπληξη για μένα το "Enthroned Emperor" των Celtic Frost. Εχοντας απολαύσει τον ίδιο τον Tom Warrior να το παίζει, δεν περίμενα πολλά. Και όμως το απέδωσαν ισοπεδωτικά. Ακούσαμε και ένα δικό τους κομμάτι, με τίτλο "Tantalus", το οποίο είχε μια proto-black αισθητική και σε αυτήν την ωμή, ζωντανή εκδοχή του ακούστηκε πολλά υποσχώμενο. Συμμαθητές, φίλοι και συνομήλικοι είχαν μαζευτεί από νωρίς μπροστά στη σκηνή για να τους στηρίξουν, και δεν έμειναν ποτέ ακίνητοι. Κάθε riff άνοιγε και από ένα πιτ, σαν να βλέπαμε μια μικρογραφία του πώς γεννιέται μια τοπική σκηνή από το μηδέν. Χίλια μπράβο!
Και φτάνει η ώρα να ανέβει στη σκηνή το main event. Οι Mallevs δεν είναι πλέον μια τυπική τοπική μπάντα που μένει κλεισμένη στα στενά γεωγραφικά της όρια. Το ντεμπούτο τους με τίτλο The Hammer που κυκλοφόρησε πέρυσι άφησε ήδη ξεκάθαρο αποτύπωμα. Μια δουλειά στιβαρή, δεμένη, που έδειξε συνθετικό όραμα και πραγματική γνώση και αγάπη του heavy/speed/power ιδιώματος. Με ανανεωμένο line-up και προετοιμασίες για τον δεύτερο δίσκο τους, αυτή τους η εμφάνιση στη Χρυσούπολη ήταν μόλις η δεύτερη όπου θα παρουσιαστεί υλικό από αυτό το επόμενο κεφάλαιο, με αυτό τη νέα σύνθεση. Ο βασικός συνθέτης και κινητήριος μοχλός της μπάντας,ο Γιάννης, μαζί με τον Πάνο στη φωνή, πλαισιώνονται πλέον από ένα νεανικό, ενεργητικό cast μουσικών που φέρνει νέο αέρα, τεχνική φρεσκάδα και μια πιο εκρηκτική live παρουσία από ποτέ. Το setlist ήταν πολύ γενναιόδωρο και σε περίπου ενενήντα λεπτά ακούσαμε, πέρα από ολόκληρο το The Hammer και μια πρώτη γεύση από την επόμενη δουλειά τους, με το "From Dusk Till Dawn", που οι παλιοί ήδη γνώριζαν από τις προηγούμενες συναυλίες τους και το "Pedal to the Metal". Φυσικά υπήρχε αποθεωτική αποδοχή στα singles τους, ειδικά στα "Fire and Blade" και "Barricade of Steel". Τα pits άνοιξαν πολλές φορές, με μικρούς και μεγάλους σε σύμπνοια. Ο Πάνος έχω πει ξανά πως είναι ένας υποδειγματικός frontman στη σκηνή, με σωστή επικοινωνία, καλό attitude και natural 20 στο Charisma. Ανέβαζε και ενεργοποιούσε τον κόσμο στις παύσεις, και γενικότερα υπήρχε μια πραγματική σύνδεση με ένα κοινό που διψάει για heavy/power metal με χαρακτήρα. Ακούσαμε και μια διασκευή... όπως μας συνηθίζουν πλέον. Το “Balls to the Wall” των Accept είναι ένα κομμάτι που πάντα λειτουργεί σαν κοινός κώδικας ενέργειας μεταξύ των μεταλλάδων. Βέβαια την τελευταία φορά που τους είδα η διασκευή ήταν Manowar... έλειψε δεν μπορώ να πω ψέματα. Άλλη μία "διασκευή" που ακούσαμε ήταν στο "Thracian Cultists", το κομμάτι που γράφτηκε ως μια σύμπραξη των τοπικών metal δυνάμεων με μέλη από Morra, Stygian Oath και... Mallevs. Στην σκηνή ανέβηκε ο Άκης των Stygian Oath και τραγούδησαν ως ντουέτο μαζί με τον Πάνο αυτό το Manowarικό άσμα. Οι Mallevs δεν είναι ερασιτεχνική προσπάθεια. Είναι η αρχή ενός συγκροτήματος με φιλοδοξία, συνθετικό όραμα και διάθεση για εξέλιξη. Ο Μαλέας στη συναυλία στεκόταν στα μετόπισθεν και άφησε να λάμψουν τα νέα κομμάτια του παζλ. Ο Dima στα τύμπανα ήταν σταθερός και γεμάτος ενέργεια, ενώ ο Γιώργος στη ρυθμική κιθάρα δεν έχασε νότα και ακουγόταν όπως το source material. Ο νέος lead guitarist, ο Sergio, είναι ίσως η πιο εντυπωσιακή προσθήκη στο ανανεωμένο lineup. Στα μόλις 17 του χρόνια, παίζει με ωριμότητα που δεν συναντάς εύκολα ούτε σε μουσικούς με δεκαετίες εμπειρίας. Ναι, το παιδί είναι shredder. Κατέχει άρτια την τεχνική, την ταχύτητα και τη δεξιοτεχνία, όμως δεν έμοιαζε σε κανένα σημείο να γίνεται φλύαρος. Δεν προσπαθεί να επιβληθεί. Ανοίγει χώρους, γεμίζει κενά, "κουμπώνει" στις μελωδίες που έγραψε ο Μαλέας και ακουγόταν να χρωματίζει κάθε στιγμή χωρίς υπερβολές. Ακούσαμε επίσης το "Deadly Decisions", ένα δικό του, instrumental κομμάτι παιγμένο με την υπόλοιπη μπάντα. Tο μόνο σίγουρο είναι πως αυτή η σύμπραξη του παλιού και του νέου αίματος είναι από μόνη της ένα μικρό αφήγημα για το πώς η σκηνή εξελίσσεται. Οι έμπειροι καθοδηγούν, οι νεότεροι πυροδοτούν. Κάτι που αντηχεί ξεκάθαρα και στο κοινό. Μόνο ως θετικό μπορώ να λάβω την τόση προσέλευση νεαρών ηλικιών και το πάθος τους να καταναλώσουν ζωντανή μουσική. Η νέα γενιά είναι αυτή που θα κρατήσει την φλόγα ζωντανή. Δεν πρέπει να το ξεχάσουμε ποτέ αυτό.
Και ένα παράδοξο... Την ίδια ακριβώς μέρα, σε απόσταση μικρότερη της μισής ώρας, η Χρυσούπολη και η Ξάνθη φιλοξενούσαν ταυτόχρονα δύο metal lives. Από τη μία οι Mallevs στην Χρυσούπολη, από την άλλη οι Iron Beast, ένα από τα καλύτερα και πιο καλοκουρδισμένα Iron Maiden tribute acts στη χώρα. Για όσους μεγαλώσαμε σε εποχές που η επαρχία έβλεπε συναυλίες "με το κιάλι" , δηλαδή σπάνιες, περιστασιακές και συχνά με περιορισμένο ενδιαφέρον, αυτό μοιάζει σχεδόν ειρωνικό. Μια μικρή δικαίωση, σύμπτωμα μιας σκηνής που ωριμάζει, η οποία ελπίζω να συνεχιστεί. Η δύναμη της επαρχιακής σκηνής δεν μετριέται σε εισιτήρια και γεμάτες αρένες αλλά σε διαρκή συμμετοχή, τοπική υποδομή και την αίσθηση κοινοτικού σκοπού.
Αν κάτι μου μένει είναι το "μακάρι έτσι".
Μακάρι η επαρχία να συνεχίσει να γεμίζει από ήχο, από επιλογές, από κόσμο που δεν περιμένει το καλοκαίρι να κατεβεί στην Αθήνα για τα φεστιβάλ ή να ξενιτεύεται στην Βουλγαρία για να ζήσει ζωντανή rock και metal μουσική. Μακάρι οι μπάντες να βρίσκουν σπίτι και κοινό σε μικρές πόλεις, και μακάρι εμείς να συνεχίσουμε να χανόμαστε σε τέτοια "γλυκά διλήμματα" όπου δεν ξέρεις πού να πρωτοπάς. Ξεκινώντας από ένα live στη Χρυσούπολη και φτάνοντας ως το διήμερο φεστιβάλ σε μια άλλη επαρχιακή πόλη, αυτό το δίκτυο είναι η πραγματική καρδιά που χτυπάει για το metal στην Ελλάδα.
