Η έκθεση Plásmata 3, που διοργανώνεται από τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση στο Πεδίον του Άρεως, θολώνει τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και ψευδαίσθησης. Μέχρι τις 15 Ιουνίου, 25 έργα Ελλήνων και διεθνών καλλιτεχνών -διασκορπισμένα σε όλο το πάρκο- μετατρέπουν το οικείο σε μια φανταστική, φιλόξενη παιχνιδιάρικη εξερεύνηση του φυσικού, του φανταστικού και του απτού.
Προσβάσιμη μέσω της εφαρμογής Plásmata 3, η έκθεση αποκαλύπτει ένα τοπίο που μοιάζει τόσο φυσικό όσο και κατασκευασμένο - ένα μεταβαλλόμενο ονειρικό τοπίο. Τα υβριδικά της έργα, πολλά από τη Συλλογή Ωνάση, θυμίζουν πνευματικά τοτέμ, μυθικά πλάσματα και σουρεαλιστικά μνημεία φτιαγμένα από μάρμαρο και σπασμένο πεζοδρόμιο. Σκηνές με σώματα σε ατελείωτες σκάλες, γυάλινα λουλούδια αγκαλιασμένα από εραστές, μοτοσικλετιστές του Αμαζονίου και παράξενα όντα που ξεφυτρώνουν από παρτέρια προκαλούν την αντίληψη και πυροδοτούν το θαύμα.
Προχωρώντας πέρα από το ψηφιακό έναντι του αναλογικού, η έκθεση Plásmata 3 αναδεικνύει την εξέλιξη της τέχνης -το θέατρο σκιών, την προβολή, το φιλμ και τα ψηφιακά μέσα- όπου η τεχνολογία υπηρετεί τη φαντασία, όχι το αντίστροφο. Οι καλλιτέχνες αμφισβητούν την Τεχνητή Νοημοσύνη, δημιουργούν νέες αφηγήσεις και διευρύνουν τα όρια με δημιουργικότητα που αμφισβητεί αλγόριθμους και κατασκευάζει νέες, άγριες ιστορίες.
Περισσότερο από μια έκθεση, είναι μια πρόσκληση να δούμε τον κόσμο διαφορετικά - όπου το οικείο γίνεται παράξενα μαγευτικό. Όταν περπατάς στο πάρκο και πειρηγείσαι στην έκθεση νιώθεις λίγο όπως όταν βλέπεις τις ταινίες του Lynch, θολώνει την πραγματικότητα και τη μνήμη, προκαλώντας ερωτήματα: Κινείται πραγματικά αυτή η κουκουβάγια; Είναι αληθινά τα λιβανέζικα πρόβατα; Μπορεί το πνεύμα του πάρκου να μας ενώσει; Από τα Datsun που πέφτουν μέχρι τα κοχύλια που τραγουδούν, το αλλόκοτο γίνετε και αξιαγάπητο.
Ελάτε να παίξετε χωρίς χάρτη του τι είναι φυσιολογικό – χρειάζεται μόνο η φαντασία σας.
Τι να μη χάσεις
To African Voices Festival – έως 9/6 - φεστιβάλ
Οι φωνές της αφρικανικής διασποράς στο Πεδίον του Άρεως και στη Στέγη
Το African Voices Festival συναντά τα Plásmata 3, φέρνοντας στο προσκήνιο αφηγήσεις, τέχνη, μουσική και χορό από τις αφρικανικές κοινότητες της Αθήνας. Ένα φεστιβάλ που μεταμορφώνει τον δημόσιο χώρο σε πεδίο διαλόγου, πολιτισμού και κοινωνικής παρέμβασης.
The Sanctuary of Dreams – έως 15/6 - εργαστήριο
Αν το μέλλον ήταν όνειρο, τι θα έβλεπες;
Μέσα από το έργο του καλλιτέχνη Pierre-Christophe Gam, “The Sanctuary of Dreams”, το κοινό καλείται να στοχαστεί πάνω σε πέντε θεμελιώδη ερωτήματα: Πώς θα τρώμε, θα παίζουμε, θα ονειρευόμαστε, θα προσευχόμαστε και θα αγαπάμε σε ένα ιδανικό μέλλον; Στην καρδιά του εργαστηρίου βρίσκεται το «Τελετουργικό του Οραματισμού του Μέλλοντος», ένα συλλογικό δρώμενο που μας προσκαλεί να φανταστούμε εναλλακτικές εκδοχές του κόσμου.
Approach 17. Opening
Παράσταση τσίρκου/χορού
Εμπνευσμένο από το εισαγωγικό μέρος (Opening) στο έργο “Glassworks” του Philip Glass, το “Approach 17” προσεγγίζει με μια απλοποιημένη ματιά τις αναζητήσεις της ύπαρξης, με εναλλαγές ανυψώσεων και πτώσεων και μια σκάλα που δεν οδηγεί πουθενά. Η χρονική ακολουθία διαταράσσεται μέσω του παιχνιδιού με την έννοια της αναστρεψιμότητας. Πάνω σε ένα αόρατο διαχωριστικό, ένας χαρακτήρας κατορθώνει να αποφύγει το κενό, αλληλεπιδρώντας με τους νόμους της βαρύτητας, προσπαθώντας να φτάσει σε μια κατάσταση ελευθερίας που ισορροπεί μεταξύ ισορροπίας και ανισορροπίας. Το έργο αυτό, ως εικαστικό ποίημα, επικεντρώνεται σε μια κινούμενη, ιλιγγιώδη πορεία προς το σημείο αιώρησης – τη μοναδική, εφήμερη στιγμή, όταν το σώμα έχει φτάσει στο υψηλότερο δυνατό σημείο και η αναπόφευκτη πτώση δεν έχει ακόμη ξεκινήσει.
Έτος δημιουργίας: 2023
Χώρα: Γαλλία
Μέσο: Παράσταση τσίρκου/χορού
Διάρκεια: 5 λεπτά
Ώρες παραστάσεων:
6, 11, 13 Ιουνίου | 19:00, 19:30, 20:00
12 Ιουνίου | 21:00, 21:30, 22:00
7, 8, 10, 14, 15 Ιουνίου | 19:30, 20:00, 20:30
Μια «πλασματική» ξενάγηση στα Plasmata 3
Ο Ανδρέας Αγγελιδάκης με την Αναρχαιολογική Αναπαράσταση (2025) προτείνει μια αντιεραρχική queer αρχαιολογία, προσφέροντας κίονες που μπορείς δίπλα τους να ξαποστάσεις. Ο Andreas Wannerstedt με το Focus! (2024) σε προκαλεί αβανταδόρικα να διαλέξεις ανάμεσα στο αληθινό και στο ψεύτικο, με αφορμή μια χρωματιστή προτομή του στωικού φιλοσόφου Χρύσιππου. Η Ναταλία Μαντά με το Mother (2023) μας φανερώνει ένα γλυπτό μιας μητέρας θεάς, υπαρκτής ή ανύπαρκτης, αληθινής ή φανταστικής, γήινης ή εξωγήινης – με ρευστά δηλαδή όρια όπως κάθε τι μητρικό.
Οι Joana Hadjithomas & Khalil Joreige με το Where Is My Mind? (2020), εμπνέονται από τον Σεφέρη και φτιάχνουν μια ατελείωτη παρέλαση ακέφαλων και ασώματων ελληνιστικών αγαλμάτων και ψηφιακών στοιχείων, σε μια ιεροτελεστία για την απώλεια, τη μνήμη και την ελευθερία. Η Έφη Γούση με το Tectonic Riders (2025) δημιουργεί μια τελετή αναγέννησης σε μια δυστοπία, με νεαρά κορίτσια που σαν άλλες αμαζόνες αναβιώνουν το τελετουργικό των ταυροκαθαψίων, ως φορείς ζωής και φλόγας.
Οι The Callas / Λάκης & Άρης Ιωνάς με το Punkthenon (2022) φέρνουν μια αρχαία αίγλη και ανανεώνουν με χιούμορ κάτι παραπάνω από ένα απλό μνημείο, ενώ με το Beware of the Dogs (2001) διακωμωδούν την αδυναμία επικοινωνίας μεταξύ ανθρώπων και ζώων αλλά κυρίως μεταξύ των ίδιων των ανθρώπων.
O Αίας Κόκκαλης με το Ares Awakening (2025) αναρωτιέται σχετικά με τα όρια της ανεκτικότητάς μας για το «άλλο», είτε πρόκειται για τα «χαμένα» πλάσματα του Πεδίου του Άρεως είτε για ανθρώπους και πλάσματα που ζουν δίπλα μας.
Ο Moritz Simon Geist με το Hard Times – Soft Sounds (2021) μας προκαλεί να ακολουθήσουμε μια ονειρική διαδρομή με τα χακαρισμένα κοχύλια του που αντηχούν έναν κόσμο που συνειδητά επιβραδύνει.
Οι Jiabao Li, Matt McCorkle & Botao ‘Amber’ Hu με το EchoVision (2024) μας καλούν να αγκαλιάσουμε το σκοτάδι και να γίνουμε νυχτερίδες. Κάπου ανάμεσα στα όρια μεταξύ του πραγματικού και του φανταστικού ο Μανούσος Μανουσάκης με τoυς Γείτονες (2025) μας κάνει να αγαπήσουμε πλάσματα που βγήκαν από τις σελίδες τους και τώρα ζουν στο πάρκο.
Ο Robert Wilson με το Kool, Snowy Owl (Horizontal Blue) (2006) με την κουκουβάγια του μας καλεί να παρατηρήσουμε προσεκτικά τον κύκλο της ζωής, συμβολίζοντας την ανακύκλωση του χρόνου και της ύπαρξής μας.
Η Τζάνις Ράφα με το Love me. Lick me. Forgive me. (2023–2024) αναδεικνύει τις σχέσεις εξουσίας και φροντίδας, αγάπης και εξαπάτησης, αλλά μέσα από το βλέμμα ενός ζώου.
Ο Ziad Antar με το Tokyo Tonight (2004) στήνει ένα παιχνιδιάρικο παράδοξο με πρόβατα και βοσκούς που θα μπορούσαμε κάλλιστα να συναντήσουμε στο Τόκιο ή στο Πεδίον του Άρεως, ενώ με το Metronome (2024) μας κάνει να μετρήσουμε τον ρυθμό και τον κύκλο της ζωής και της απώλειας.
Ο DIONYSIOS με το Meditation on Time (2022–2025) στήνει ένα μνημείο για το ιερό και το ανίερο, το καθημερινό και το θείο τοποθετώντας σε ένα παρτέρι ένα αγροτικό φορτηγάκι με τη χαρακτηριστική καρότσα.
Οι John Fitzgerald & Godfrey Reggio κάνουν μια στάση στην Αθήνα, αμέσως μετά τη συμμετοχή τους στο διαγωνιστικό τμήμα Immersive του Φεστιβάλ των Καννών, με το The Vivid Unknown: CloudQatsi (2025) και μας βάζουνε μέσα σε μια ιδιότυπη σπηλιά με μια βιντεοεγκατάσταση για τον πλανήτη που χάνεται, την τεχνολογία που κυριαρχεί και τη ζωή εκτός ισορροπίας.
Ο William Kentridge με το Shadow Procession (1999) πλάθει έναν αλλιώτικο Καραγκιόζη, οδηγώντας μια πομπή από σκιές και φιγούρες–από εργάτες έως βασιλιάδες και από εκτοπισμένους έως μπάντες με πνευστά– σε μια αέναη ονειρική παρέλαση.
Οι Kalos&Klio με το The Keeper of the Garden (2025) μας καλεί να φυτέψουμε σπόρους ειρήνης και να γίνουμε οι φύλακες του Πεδίου των πολλαπλών κοινοτήτων.
Η Μαρία Μαυροπούλου με το The Sleight of the Machine (2025) μας μυεί στον κόσμο ενός ταχυδακτυλουργού, τον οποίο παρακολουθούμε όχι απλώς ως θεατές, αλλά ως συνεργοί στην εξαπάτηση που απολαμβάνουμε με πλήρη συνείδηση και ευχαρίστηση.
Η Martyna Marciniak με το Anatomy of Non-Fact. Chapter 1: AI Hyperrealism (2024) πιο επίκαιρη από ποτέ μας συστήνει έναν ψεύτικο Πάπα με μπουφάν Balenciaga, αποκωδικοποιώντας την κατασκευή εικόνων μέσα από την τεχνητή νοημοσύνη και, μέσα από αυτήν, τη διαρκή μας ταλάντευση ανάμεσα στο πραγματικό και το κατασκευασμένο.
Η Κατερίνα Κομιανού εμπνεόμενη από την ποίηση της Κατερίνας Γώγου με τα Κειμήλια (2024–2025) εξερευνά με φιλμάκια Super 8 την αστική τοπογραφία της Αθήνας το σούρουπο.
Ο Pierre-Christophe Gam με το The Sanctuary of Dreams (2025) δημιουργεί έναν ναό από φως και σιωπή για να οραματιστούμε πώς θα θέλαμε να ζούμε σε ένα ιδανικό μέλλον.
Η Yoann Bourgeois Art Company με το Approach 17. Opening (2023) υφαίνει μια ψευδαίσθηση, τοποθετώντας μια λευκή σκάλα που δεν οδηγεί πουθενά και πάνω της ανεβάζει έναν άνδρα – μια φιγούρα ακούραστη, που μοιάζει να παλεύει αέναα να φτάσει κάπου.
Η Noemi Iglesias Barrios με το The Falling City (2025) αναρωτιέται πόση τρυφερότητα μπορεί να αντέξει μια πόλη και συνθέτει ένα μνημείο αγάπης, γεμάτο γυάλινα γλυπτά που φωτίζονται ανάλογα με το εάν οι επισκέπτες πιάνονται χέρι χέρι, αγκαλιάζονται ή φιλιούνται.
Σου φαίνονται οικεία όλα αυτά; Είναι γιατί έχουμε ξανασυναντηθεί. Έτσι δεν είναι;
Αλήθεια ή όχι; Μη χάσεις τη δική σου ευκαιρία να δεις, να ακούσεις, να μυρίσεις, να νιώσεις, να αγγίξεις, να δεις με τα μάτια της καρδιάς, της ψυχής αλλά και της όρασης – να ενεργοποιήσεις και τις πέντε αισθήσεις αλλά ενίοτε και την έκτη για να απολαύσεις χωρίς λογοκρισία τα Plasmata 3.
Προλαβαίνετε ακόμα έως τις 15 Ιουνίου.
Διαβάστε ακόμα: Plásmata 3: Διαβάστε το πρόγραμμα που θα απολαύσουμε στη γιορτή των Πλασμάτων στο πάρκο.
