φωτογραφία: Freddie F, για τη Lifo
Η ελληνική μουσική μας έχει χαρίσει πολλές όμορφες στιγμές. Η αλήθεια είναι πως, προσωπικά, αγαπάω πιο πολύ τα μικρά λιθαράκια, παρά τους ογκόλιθους, μιας και σε αυτά βρίσκω την πραγματική μαγεία. Oι αγαπημένες μου στιγμές λοιπόν, όσον αφορά την ελληνική μουσική, προέρχονται κυρίως από την underground σκηνή και χαίρομαι πολύ που έχω την ευκαιρία να τις μοιραστώ (σε τυχαία σειρά) μαζί σας...
Let's get started!
The Callas – DIY Or DIE
Οι Callas κυκλοφορούν τον πρώτο τους δίσκο και, επιτέλους, κάποιος κάνει δυναμική μουσική χωρίς να φοβάται τις pop στιγμές. Νομίζω πως, με τη δημιουργία των Callas, οι μπάντες εκεί έξω κατάλαβαν επιτέλους πόσο σημαντικό είναι το να δημιουργείς κάτι ολοκληρωμένο. Ένα πρότζεκτ δηλαδή που να συμπεριλαμβάνει μελωδία, εικόνα, τέχνη και rock 'n' roll. Από τις αγαπημένες μου μπάντες.
Η indie pop σκηνή των 1990s
Κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και μέχρι τα μέσα των 1990s, στην Αθήνα (και σε κάποιες ακόμα πόλεις) είχε δημιουργηθεί μια μικρή, αλλά αξιοζήλευτη indie pop σκηνή. Μια σκηνή που πολλοί έχουν ξεχάσει και άλλοι δεν έμαθαν ποτέ πως υπήρξε. Απαρτιζόταν, μεταξύ άλλων, από μπάντες όπως οι Next Time Passions (οι οποίοι συμπληρώνουν φέτος 25 χρόνια πορείας), οι One Night Suzan, οι Kissamatic Lovebubbles και όλα τα γκρουπ της συλλογής Try Α Little Sunshine (βλέπε εδώ). Ο D.I.Y. ρομαντισμός στο απόγειό του, live στο MAD, στο ΑΝ και στο Decadance, κυκλοφορίες μέσω της This Happy Feeling και της Pop Art Records –πολλές από τις οποίες είναι πλέον περιζήτητες από συλλέκτες σε Ελλάδα, Αμερική και Ιαπωνία– και, γενικότερα, μια Sarah Records ατμόσφαιρα.
Όπως γίνεται όμως με τις καλύτερες φάσεις, έτσι και εδώ, ξαφνικά, γύρω στο 1995, χάθηκαν εν μια νυκτί όλες οι μπάντες. Σαν να τους απήγαγε κάποιος. Νομίζω πως αυτό έπαιξε μεγάλο ρόλο στο πόσο αγαπάμε εκείνα τα γκρουπ όσοι ασχολούμαστε με το συγκεκριμένο είδος μουσικής. Αξίζει να σημειωθεί πως, μέσα από τις στάχτες της ελληνικής indie pop σκηνής, γεννήθηκαν ή εδραιώθηκαν σχήματα που μας απασχόλησαν ιδιαίτερα μέσα στα επόμενα χρόνια –όπως οι Raining Pleasure, οι Matisse και πολλοί ακόμα.
The Crooner - Whatever Happened Τo Claudine Longet
O Crooner είναι από τους αγαπημένους μου Έλληνες καλλιτέχνες. Ανήκει στην προαναφερθείσα γενιά της indie pop, αλλά ο ήχος του δεν παρέπεμπε στις jangly κιθάρες και στις όμορφες μελωδίες των συγκροτημάτων της Sarah. Η μουσική του θα έλεγα πως αποτελεί μια μίξη από ηλεκτρονικούς ήχους, pop μελωδίες και αρκετά στοιχεία από bossa. Το συγκεκριμένο κομμάτι με βρήκε σε μια φάση που άκουγα αρκετά Claudine Longet και, ειλικρινά, αναρωτιόμουν και εγώ ο ίδιος τι να έχει απογίνει (και αν είχε βάλει το χεράκι της στον μυστηριώδη θάνατο του συζύγου της). Κάποια απογεύματα το βάζω στο repeat και μπορεί να το ακούσω και είκοσι φορές στη σειρά. Προέρχεται από τον δίσκο Soft Escape του 2000, τον οποίον θυμάμαι να αγοράζω ένα βροχερό πρωινό (2008 πρέπει να ήταν) από το Vinyl Microstore στη Διδότου. Ειλικρινά, θεωρώ πως είναι από τους καλλιτέχνες που άξιζαν περισσότερη αναγνώριση. Όπως όμως όλοι γνωρίζουμε, η ζωή δεν είναι δίκαιη.
Fantastic Something - If She Doesn't Smile
Ακόμα ένα κρυμμένο διαμάντι της ελληνικής pop. Οι Fantastic Something αποτελούνται από δύο αδέρφια, τα οποία δραστηριοποιήθηκαν μουσικά στην Αγγλία και το 1983(!) κυκλοφόρησαν το συγκεκριμένο single μέσω της θρυλικής Cherry Red Records (Everything But The Girl, Dead Kennedys, Felt, Eyeless In Gaza κ.ά.). Δεν γίνεται να το ακούσεις χωρίς να σου έρθουν στο μυαλό οι Simon Αnd Garfunkel, και αυτό το λέω για καλό. Δύο χρόνια μετά, βγάζουν τον ομώνυμο δίσκο τους και μετά, χάνονται για πάντα. Λατρεύω τις μπάντες-φαντάσματα.
Velvet Magazine
Πνευματικό δημιούργημα των αδερφών Ιωνά (βλέπε The Callas). Ένα περιοδικό στα πρότυπα των βρετανικών fanzine, το οποίο για κάποια χρόνια στήριξε όσο κανείς άλλος αυτό που πολλοί αποκαλούμε «σκηνή». Ήρθε σε μια εποχή όταν όλα έμοιαζαν νεκρά και έδωσε νέα πνοή στο underground. Είχα την τύχη να συμπεριληφθώ πολλές φορές στις σελίδες και στα events του και τουλάχιστον –όταν κάποτε, στο μακρινό μέλλον, εκτιμηθεί η ύπαρξή του– θα μπορώ να πω ότι το έζησα από μέσα και πως, ίσως, να υπήρξα από τα «αγαπημένα του παιδιά». Τι να πρωτοθυμηθώ; Τα τέσσερα Velvet Busses; Το πρώτο έγινε ντοκιμαντέρ και με δύο από αυτά, γύρισα όλη την Ελλάδα. Το ετήσιο Velvet Festival; Την πρώτη προσπάθεια να υπάρξουν βραβεία για βίντεο κλιπ underground συγκροτημάτων; Το θετικό είναι ότι, ακόμη και εν μέσω κρίσης, το Velvet υπάρχει ακόμα με τον τρόπο του (Velvet Room - Velvet Afternoons) και η ιστορία συνεχίζει να γράφει.
Τα live των Exposed Βy Observers
Δύο ξαδέρφια από την επαρχία (Βόλος - Λάρισα) μας έκαναν να παραμιλάμε ανεβάζοντας στο MySpace τα πρώτα τους κομμάτια. Ουσιαστικά, έπαιζαν nu-rave, ακριβώς πριν αυτό σκάσει και τρελάνει τα indie kids της Βρετανίας. Ερχόμενοι στην Αθήνα (με την πρόφαση των σπουδών), έδεσαν με τον Στράτο, τον κιθαρίστα τους και για κάποια χρόνια έκαναν, χαλαρά, τα καλύτερα live της πόλης. Έχοντας ζήσει την ιστορία από μέσα (ήμασταν φίλοι), είμαι σίγουρος πως, αν ήταν Λονδρέζοι, θα είχαν 5 πολύ καλές χρονιές σαν μπάντα. Από εκεί και πέρα, δεν ξέρω πώς θα εξελισσόταν η ιστορία, λόγω της ματαιότητας που είχε ούτως ή άλλως η φύση του nu-rave ήχου.
Στέρεο Νόβα - Εξώστης
Η αστική ποίηση στα καλύτερά της. Δεν μπορώ να ορίσω τι είναι ακριβώς αυτό που με μαγεύει στους Στέρεο Νόβα. Δεν πειράζει όμως, δεν χρειάζεται να εξηγούμε τα πάντα.
Raining Pleasure - Is That Yoo?
Ένα από τα πιο ωραία pop κομμάτια που έχουν γραφτεί από ελληνική μπάντα. Όλα τα στοιχεία που έκαναν τους Pleasure να ξεχωρίζουν, είναι εδώ. Οι πιασάρικες μελωδικές γραμμές των φωνητικών, τα (πάντα) έξυπνα τοποθετημένα ηλεκτρονικά στοιχεία και η απλή και απέριττη δομή του τραγουδιού. Η απόδειξη πως η απλότητα μπορεί να φέρει αισθητικά αποτελέσματα ανωτέρου επιπέδου. Το συγκεκριμένο κομμάτι βρίσκεται στο Nostalgia του 1998 (βλέπε εδώ). Στη συνέχεια, η μπάντα από την Πάτρα, εξέλιξε τον ήχο της με το Flood και γνώρισε τεράστια, για τα ελληνικά –underground– δεδομένα, επιτυχία, ενώ στο Forwards Αnd Backwards δοκίμασε επιτυχημένα κάτι διαφορετικό. Δυστυχώς, η μετέπειτα δισκογραφική τους πορεία με απογοήτευσε λίγο, χωρίς αυτό να σημαίνει πως σταμάτησα να τους θαυμάζω.
Jackie Farrow - One Foot Ιn Τhe Graveyard
Φίλος μου(;), σε μια δύσκολη φάση της ζωής του, κυκλοφορεί σε κασέτα ένα από τα καλύτερα άλμπουμ που έπαιξαν εκεί έξω τα τελευταία 5 χρόνια. Μετά τρώει φρίκη, σβήνει όλα τα profile και κατεβάζει τα τραγούδια του από το διαδίκτυο. Ευτυχώς, είχα προλάβει να αγοράσω την κασέτα και η Already Dead Tapes & Records (εταιρία που την κυκλοφόρησε) το έχει ακόμα στο bandcamp της. Ειλικρινά, πρόκειται για ένα άλμπουμ που μου δημιουργεί ένα πολύ συγκεκριμένο συναίσθημα, το οποίο δεν έχω νιώσει από άλλο καλλιτέχνη: είναι το Jackie Farrow feeling.
https://alreadydeadtapes.bandcamp.com/album/ad048-jackie-farrow-one-foot-in-the-graveyard
The Juniors - Miss Blue Jeans
Δεν μπορούσα να μην βάλω κάτι από τα αγαπημένα μου ελληνικά 1960s. Το "Miss Blue Jeans", μαζί τo "Jeronimo Yanka" των Forminx, είναι τα δύο αγαπημένα μου κομμάτια από εκείνη την εποχή. Λόγω της τραγικής κατάληξης των Juniors (κάποια από τα μέλη τους σκοτώθηκαν σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα, με αποτέλεσμα το γκρουπ να διαλυθεί μετά από λίγο καιρό), αποφάσισα να συμπεριλάβω αυτούς στη λίστα. Ένα σχεδόν garage κομμάτι, από τη μπάντα στην οποία υπήρξε για λίγα φεγγάρια κιθαρίστας ο τότε άγνωστος ακόμη Eric Clapton, την εποχή που, για κάποιο διάστημα, κυκλοφορούσε στην Αθήνα.
Le Page links:
http://lepagemusic.weebly.com/
https://soundcloud.com/lepage
https://www.youtube.com/watch?v=YRhTbXPDFwU
https://www.facebook.com/lepagemusic/
