Στη νέα τους δουλειά, οι Θεσσαλονικείς ρισκάρουν και πάλι και μας ξανασυστήνονται.
Τι ψάρια πιάνει στον τρίτο της δίσκο η «Björk της Λατινικής Αμερικής»;
O Rufus Wainwright μπορεί να μην σπάει ακριβώς του κανόνες, αλλά νιώθει πολύ άνετα στο κοστούμι του μεσήλικα.
Οι Θεσσαλονικείς γράφουν ένα μεθυστικό, βραδύκαυστο τζαμάρισμα και το δίνουν σε μερικούς κορυφαίους μουσικούς παραγωγούς για να το περιποιηθούν.
Στον ομώνυμο δίσκο τους, οι Lamb of God συνεχίζουν να κινούνται σε γνωστά μονοπάτια, χωρίς να δοκιμάζονται σε πιο επικίνδυνες πορείες.
Ο Κωστής Χριστοδούλου κοιτάει με ισχυρή, διαπεραστική ματιά εκεί που κάποτε η jazz κόχλαζε από δημιουργικότητα, αισθητική και στυλ.
Στην τρίτη τους δουλειά, οι αδερφές από το Λος Άντζελες τραγουδάνε τη δικιά τους, ποπ Αμερική.
Κανείς δεν λέει όχι σε λίγο πατροπαράδοτο shoegaze.
Η pop ξαναβρήκε το λαμπερό της εαυτό, μπαίνοντας στα πιο ένδοξα ρούχα της.
Το ζευγάρι από το Ντιτρόιτ επιδίδεται ξανά στη γνωστή post punk/EBM συνταγή.
Με συναισθηματική ευφυΐα και διακριτή indie ταυτότητα, η Phoebe Bridgers με τη δεύτερη προσωπική δουλειά της αποδεικνύει ότι ήρθε για να μείνει.
Ένας δίσκος σύγχρονης βρετανικής jazz που αναπνέει τον αέρα του 2020 σε όλα τα επίπεδα.
Ήπια, γλυκιά electronica που δημιουργεί μια παράξενη οικειότητα, ένα ευχάριστο déjà vu.
Καλό το multikulti μείγμα αλλά τι υπάρχει πέρα από αυτό;
Ο ακυκλοφόρητος ως τώρα δίσκος του Neil Young από το 1974 μοιάζει καταδικασμένος να ξαναχαθεί εκεί από όπου ήρθε: στο χρόνο.
To side-project του Drew Daniel των Matmos είναι μια καθαρκτική βόλτα σε ένα ληθαργικό, στη συνέχεια αγχωτικό και στο τέλος εκστατικό μινιμαλιστικό ambient σύμπαν.
Στο δεύτερο δίσκο τους, οι Magenta Flaws καλύπτουν ανακουφιστικά τα DIY κενά τους ντεμπούτου τους, μέσα από την παραγωγή του Cayetano.
Ένα απελευθερωμένο, ονειρώδες τζαμάρισμα ψυχεδελικής americana/country rock για ανοιχτούς ορίζοντες, από τον Ripley Johnson (Wooden Shjips, Moon Duo).
Ένας διάλογος ανάμεσα στην ποίηση και τους ήχους ή αλλιώς, ένα «φωτογραφικό» ντοκουμέντο της στιγμής.
Σελίδα 37 από 485