Ο Cronin είχε διαγνωστεί νωρίτερα φέτος με πλάγια μυατροφική σκλήρυνση (ALS), μια ανίατη εκφυλιστική νόσο του νευρικού συστήματος, γνωστή και ως νόσος του Lou Gehrig.
Υπήρξε ένας από τους αρχικούς πυλώνες του συγκροτήματος από το Red Bank του New Jersey, παίζοντας ντραμς πλάι στον τραγουδιστή/κιθαρίστα Dave Wyndorf και τον μπασίστα John McBain. Όταν το σχήμα κυκλοφόρησε το ομώνυμο ντεμπούτο EP του από τη Glitterhouse Records, οι ρόλοι είχαν ήδη μετακινηθεί: ο McBain είχε περάσει στην κιθάρα και ο Cronin στο μπάσο, με τον Tom Diello να αναλαμβάνει τα ντραμς.
Το Monster Magnet EP περιλάμβανε κομμάτια όπως τα "Snake Dance" και "Nod Scene", που επανηχογραφήθηκαν αργότερα για το πρώτο τους άλμπουμ Spine of God (1991), καθώς και το “Tractor”, το οποίο επανεμφανίστηκε στο Powertrip του 1998 — το άλμπουμ που σηματοδότησε την εμπορική τους εκτόξευση.
Ο Tim Cronin αποχώρησε από τη μπάντα το 1990, μετά την υπογραφή τους με την Caroline Records, όμως δεν έφυγε ποτέ πραγματικά. Συνέχισε να στηρίζει τους Monster Magnet στα παρασκήνια, αναλαμβάνοντας τον ήχο, τον φωτισμό και τη σκηνική παραγωγή στις ζωντανές τους εμφανίσεις.
Η παρουσία του υπήρξε σταθερή και πολύτιμη, ένα αθέατο αλλά καθοριστικό κομμάτι της ιστορίας των Monster Magnet.
Η είδηση του θανάτου του Tim Cronin έγινε γνωστή μέσα από μια συγκινητική δήλωση της θετής του κόρης, Maggie Chesek, η οποία κοινοποιήθηκε στους επίσημους λογαριασμούς των Monster Magnet στα social media.
Με βαθύ συναίσθημα, η Maggie γράφει:
«Η καρδιά μου ραγίζει καθώς μοιράζομαι ότι ο Tim έφυγε από τη ζωή σήμερα το πρωί. Μέχρι και την τελευταία του στιγμή παρέμεινε ο πιο ευγενικός, γενναιόδωρος και αστείος άνθρωπος που έχω γνωρίσει ποτέ. Οι ζωές που άγγιξε και άλλαξε προς το καλύτερο είναι χιλιάδες. Ήταν γνωστός ως το Κέντρο του Σύμπαντος, και τώρα όλοι μας έχουμε χάσει το κέντρο μας».
«Για μένα, ήταν ο πολυαγαπημένος θετός μου πατέρας, που με αγάπησε και με στήριξε άνευ όρων σαν να ήμουν δικό του παιδί, και με μεγάλωσε με τους πιο κουλ καλλιτέχνες και πολιτιστικά αντικείμενα. Ήταν επίσης ο πιο τρυφερός και αφοσιωμένος σύζυγος για τη μητέρα μου, την Carrie — όταν μιλάς για αδελφές ψυχές, μιλάς για τον Tim και την Carrie. Η αγάπη τους δεν κρατούσε απλώς τη δική μας μικρή οικογένεια ενωμένη, αλλά μια ολόκληρη κοινότητα».
«Το πένθος είναι το τίμημα της αγάπης — και ο δικός μας μεγάλος άνθρωπος ήταν βαθιά αγαπημένος. Το κενό που αφήνει πίσω του είναι απερίγραπτο, αλλά ένα πράγμα ξέρω καλά: θα ήθελε να συνεχίσουμε. Να φτιάχνουμε τέχνη, να παίζουμε μουσική, να είμαστε γενναιόδωροι και παρόντες για τους ανθρώπους μας. Να μιλάμε για σπάνια B-sides, για παλιά βιβλία, για κακές αλλά τέλειες ταινίες. Να πηγαίνουμε σε diners και να κάνουμε τους φίλους μας να κλαίνε από τα γέλια».
«Tim, έκανες αυτόν τον κόσμο αδιαμφισβήτητα καλύτερο και πιο κουλ με την παρουσία σου. Εύχομαι η επόμενη κοσμική σου περιπέτεια να είναι το ίδιο επική. Σ’ αγαπώ».
Ένας αποχαιρετισμός που αποτυπώνει την πληθωρικότητα, τη ζεστασιά και την άγρια καρδιά ενός ανθρώπου που δεν έπαιξε απλώς ρόλους στο μουσικό τοπίο — αλλά υπήρξε σταθερό σημείο αναφοράς για όσους βρέθηκαν κοντά του.
