Ο Baxter Dury επιστρέφει με νέο άλμπουμ. Τίτλος: Allbarone. Μια λέξη, ένας τόπος, ένα φανταστικό παραλήρημα από μπύρες, μνήμες και εξευτελισμένες προσωπικότητες. Το πρώτο single κυκλοφόρησε ήδη — μαζί με βίντεο κλιπ γυρισμένο στα στενά της Βενετίας, με τη σκηνοθετική υπογραφή του Tom Beard. Η επίσημη κυκλοφορία του άλμπουμ αναμένεται στις 12 Σεπτεμβρίου, από την Heavenly Recordings.
Η ιστορία ξεκινά σ’ ένα υπαίθριο τραπεζάκι έξω από ένα All Bar One, με τη βροχή να πέφτει και τις σκέψεις να στριφογυρίζουν, μέσα σε ένα ποτήρι κρασί που δεν προλαβαίνει να γεμίσει ξανά. Εκεί, ο Dury φαντάζεται δύο φωνές μέσα του —ή μάλλον δύο εαυτούς— που προσπαθούν να εξηγήσουν γιατί, για ακόμη μια φορά, όλα πήγαν στραβά. Γιατί η σχέση του έληξε. Γιατί το μπράβο έγινε κατηγορία. Γιατί ο κόσμος τον θυμώνει — από τον hipster με τα μοκασίνια στο Shoreditch μέχρι τον άνετο μαφιόζο του Chiswick.
Το κομμάτι "Allbarone" είναι το πρώτο δείγμα της νέας συνεργασίας του με τον παραγωγό Paul Epworth (γνωστό από τις δουλειές του με Adele και Florence + The Machine). Ηχογραφήθηκε στα Church Studios στο Λονδίνο, και όπως λέει ο ίδιος ο Dury, είναι το πρώτο τραγούδι που έγραψαν μαζί — και αμέσως κατάλαβαν ότι κάτι άλλαζε. Κάτι καινούργιο, κάτι που δεν μοιάζει με μπάντα από αυτές που βγαίνουν σε καλαθάκι του Harrods, όπως λέει ειρωνικά. «Είναι κάτι που δεν έχω ξανακάνει. Κι αυτό είναι πολύ συναρπαστικό για μένα».
Ο Baxter Dury δεν κάνει ακριβώς pop μουσική. Φτιάχνει χαρακτήρες, παρωδεί μικροαστικά δράματα, ξεφτιλίζει τη σοβαροφάνεια και προσθέτει ένα λεπτό στρώμα ειρωνείας πάνω από τις πιο γλυκόπικρες μελωδίες. Το Allbarone φαίνεται να συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο, αλλά με περισσότερη ενδοσκόπηση, περισσότερη μοναξιά και με την αισθητική ενός σύγχρονου λούμπεν ντανταϊσμού.
Αν η Βενετία στο βίντεο μοιάζει ψεύτικη, ίσως είναι γιατί η μνήμη —όπως και το αλκοόλ— παραμορφώνει την εικόνα. Αν το τραγούδι μοιάζει ειρωνικό, είναι, μάλλον, γιατί ο πόνος συχνά φοράει κοστούμι. Και κάπως έτσι ξεκινά το νέο κεφάλαιο του Dury: με έναν τύπο που κάθεται μόνος στη βροχή, πλάι σε μια τζαμαρία γεμάτη χαρούμενους ανθρώπους, προσπαθώντας να καταλάβει γιατί συνέβη αυτό που συνέβη. Και με εμάς, απέναντι, να τον ακούμε και —για μία στιγμή— να βλέπουμε και τον εαυτό μας.
