Σε ηλικία 96 ετών έφυγε από τη ζωή ο σπουδαίος τραγουδιστής, ηθοποιός και πολιτικός ακτιβιστής, Harry Belafonte, με τους New York Times να μεταδίδουν ότι αιτία θανάτου του ήταν η καρδιακή προσβολή.
Γεννημένος την 1η Μαρτίου του 1927 στο Harlem της Νέας Υόρκης από Τζαμαϊκανό-Αμερικανούς γονείς, ο Harold Bellanfanti, Jr. υπηρέτησε στο ναυτικό κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, προτού ερωτευτεί τη σκηνή όσο παρακολουθούσε παραστάσεις στο American Negro Theatre με τον στενό του φίλο Sidney Poitier. Σταδιακά, ο ίδιος άρχισε να παίζει στο χώρο αφού παρακολούθησε μαθήματα υποκριτικής στο The New School και κέρδισε ένα βραβείο Tony για τη μουσική επιθεώρηση του 1953, το John Murray Anderson’s Almanac.
Ο Μπελαφόντε ξεκίνησε τη μουσική του καριέρα παίζοντας σε νυχτερινά μαγαζιά για να μπορέσει να στηρίξει οικονομικά τα μαθήματα υποκριτικής του. Το 1953, υπέγραψε συμβόλαιο με την RCA Victor και κυκλοφόρησε το ντεμπούτο του single, "Matilda", πριν από το πρωτοποριακό άλμπουμ του, Calypso. Το LP του 1956 βρέθηκε στην κορυφή του Billboard για 31 εβδομάδες και δημιούργησε θρυλικές ως σήμερα επιτυχίες όπως το "Day-O (The Banana Boat Song)" και το "Jamaica Farewell".
Παράλληλα, ο Belafonte έγινε ο πρώτος μαύρος ηθοποιός που σημείωσε επιτυχία στο Hollywood ως πρωταγωνιστής μετά το ντεμπούτο του με το Bright Road του 1953, ενώ πρωταγωνίστησε και στο μιούζικαλ Carmen Jones του 1954. Ακολούθησε με έναν τότε αμφιλεγόμενο ρόλο στο Island in the Sun, όπου διατηρούσε κρυφό δεσμό με μια λευκή γυναίκα που υποδύθηκε τότε η Joan Fontaine.
Αφού πρωταγωνίστησε στις ταινίες του 1959, Odds Against Tomorrow και The World, the Flesh and the Devil, ο Belafonte απογοητεύτηκε με τους ρόλους που του προσέφεραν, δίνοντας περιθώριο στον Poitier να γίνει μεγαλύτερο όνομα ως μαύρος ηθοποιός στο Hollywood.
Ο Belafonte άφησε τότε πίσω του την υποκριτική και ανανέωσε την ενασχόλησή του με τη μουσική. Η δημοτικότητά του οδήγησε σε πολλά televised specials, όπως το Tonight with Belafonte, που τον έκανε τον πρώτο Τζαμαϊκανό-Αμερικανό που κέρδισε βραβείο Emmy. Ο Belafonte προσκλήθηκε στη συνέχεια από τον Frank Sinatra να εμφανιστεί στο εναρκτήριο γκαλά του προέδρου John F. Kennedy. Χρησιμοποίησε αυτή την επιτυχία για να συστήσει καλλιτέχνες στο αμερικανικό κοινό, όπως η Νοτιο-Αφρικανή τραγουδίστρια Miriam Makeba, η Νανά Μούσχουρη και ο Bob Dylan, ο οποίος τότε έπαιζε φυσαρμόνικα στο άλμπουμ του Belafonte του 1962, Midnight Special.
Αν και η εμπορική επιτυχία του Belafonte μειώθηκε τη δεκαετία του 1960 με τη βρετανική εισβολή στα pop charts των ΗΠΑ, αναγνωρίστηκε με Grammys για το Swing Dat Hammer του 1960 και το An Evening with Belafonte/Makeba του 1965. Συνέχισε να εμφανίζεται σε τηλεοπτικές εκπομπές και μάλιστα φιλοξενήθηκε ως παρουσιαστής στο The Tonight Show τον Φεβρουάριο του 1968, παίρνοντας συνεντεύξεις από καλεσμένους όπως ο Robert F. Kennedy και ο Dr. Martin Luther King Jr.
Το πιο καθοριστικό κομμάτι της κληρονομιάς του Belafonte, ωστόσο, ήταν η αφοσίωσή του στα πολιτικά δικαιώματα. Έγινε στενός έμπιστος του Dr. Martin Luther King Jr. από νωρίς στην καριέρα του και υπήρξε ένας από τους βασικούς fundraisers για το Student Nonviolent Coordinating Committee και το Dr. King’s Southern Christian Leadership Conference. Κατά τη διάρκεια εκστρατείας του στο Birmingham το 1963, συγκέντρωσε επίσης χρήματα για να βγάλει από τη φυλακή τον King μαζί με άλλους διαδηλωτές για τα πολιτικά δικαιώματα.
Στη δεκαετία του 1980, ο Belafonte βοήθησε να οργανωθεί ένα πολιτιστικό μποϊκοτάζ στη Νότια Αφρική, καθώς και η συναυλία Live Aid, συμμετέχοντας ακόμη στην ηχογράφηση του ιστορικού φιλανθρωπικού single «We Are the World» για τη συγκέντρωση πόρων για την Αφρική. Διορίστηκε επίσης στη UNICEF πρεσβευτής καλής θέλησης το 1987.
Ο Belafonte υπήρξε επίσης ένθερμος επικριτής της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ. Έκανε δημόσιες δηλώσεις κατά του εμπάργκο της Κούβας και της αμερικανικής επίθεσης στη Γρενάδα, ενώ επαίνεσε δημοσίως τον Fidel Castro. Το 1999, συναντήθηκε με τον ίδιο για να εξασφαλίσει μια θέση για το hip-hop στην κουβανέζικη κουλτούρα.
Κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης Bush, ο Belafonte κατέκρινε τον πρόεδρο για τον πόλεμο στο Ιράκ και συνέκρινε τον υπουργό Εξωτερικών, Colin Powell, με έναν σκλάβο φυτείας που εγκατέλειψε τις αρχές του για να «μπει στο σπίτι του κυρίου». Το 2006, ο Belafonte αποκάλεσε τον Bush «τον μεγαλύτερο τρομοκράτη στον κόσμο» ενώ συναντήθηκε με τον Πρόεδρο της Βενεζουέλας, Hugo Chávez.
Παρά τις αντιδράσεις ενάντια στις δηλώσεις του, ο Belafonte τιμήθηκε στα γεράματά του με το Kennedy Center Honor το 1989, το Εθνικό Μετάλλιο Τεχνών το 1994 και ένα lifetime achievement Grammy το 2000. Το 2014, έλαβε το ανθρωπιστικό βραβείο Jean Hersholt από την Ακαδημία Κινηματογραφικών Τεχνών και Επιστημών για τη συμβολή του σε ανθρωπιστικούς σκοπούς.
Μόλις πέρυσι, ο Belafonte έγινε ο γηραιότερος εν ζωή καλλιτέχνης που έλαβε το Early Influence Award από το Rock and Roll Hall of Fame.
