Ήταν το 2002 που το πρώτο φεστιβάλ με underground ονόματα (εισαγόμενα εννοώ) κλασικού χέβι διεξήχθη στη χώρα μας. Το όνομα αυτού Heavy Metal Assault Festival, το οποίο διήρκησε ένα κολασμένο διήμερο. Σε κάτι σαν αναβίωση (???) αυτού, έρχεται φέτος το vol II να μας προσφέρει μέρος από τις συγκινήσεις που είχαμε βιώσει τότε (ναι, μέρος, όταν έχεις να θυμάσαι την πρώτη φορά που παρακολούθησες Elixir, Wotan, Sacred Steel και Ostrogoth, για να μην αναφέρω τις ελληνικές μπαντάρες που έπαιζαν…). Όπως (δυστυχώς) ήταν αναμενόμενο λίγος κόσμος κατηφόρισε μέχρι το Κύτταρο, αφού όπως και να το κάνουμε η δυναμική μιας μπάντας σπάνια συνάδει με την μουσική της αξία (τουλάχιστον στα underground πλαίσια για τα οποία και ο λόγος).
Κυριακή, καλός καιρός, ουζάκι λιαζόμενος και ομολογώ ότι δεν έκανα τεράστιες προσπάθειες να προλάβω τη συναυλία από την αρχή. Crystal Winds δεν πρόλαβα καθόλου, και μπήκα μόλις ένα τραγούδι πριν το τέλος των Litany, οπότε οποιαδήποτε καταγραφή εντυπώσεων για τους doomsters θα ήταν άτοπη.
Τους Valor δεν τους συγκαταλέγω ανάμεσα στα καλύτερα δείγματα που έχει να επιδείξει ο ήχος τους (λυρικό epic / power), χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχω περάσει ευχάριστες στιγμές με τους δίσκους τους, όπως επίσης και με τις εμφανίσεις τους, με την συγκεκριμένη να αποτελεί μια εκ των καλυτέρων από αυτές που έχω παρακολουθήσει (παρά τα προβληματάκια στον ήχο). Ψυχωμένοι και δεμένοι έκαναν την ώρα να περάσει γρήγορα, με εμένα να περιμένω και ένα "Thoughts Of Greatness" που τελικά δεν ακούστηκε.
Κάποτε ίσως να ωρυόμουν για το πόσο αδικημένη μπάντα είναι οι Strikelight έχοντας κυκλοφορήσει ένα δίσκο (για το ντεμπούτο μιλάω) που στέκει πολύ πάνω από τα περισσότερα συγκροτηματάκια που εμπλέκονται σε όλη αυτή τη φάση αναβίωσης του κλασικού ήχου. Δυστυχώς όμως, πέρα από το κακό timing της κυκλοφορίας του, δηλαδή όταν αυτός ο ήχος θεωρούνταν παρωχημένος, βρισκόμενος στο περιθώριο, δεν μπόρεσαν να έχουν και μια δισκογραφική συνέπεια για να κρατήσει το όνομά τους στο προσκήνιο. Φτάνοντας στο σήμερα, έχουμε ένα συγκρότημα με εξαιρετικούς μουσικούς, συνθέσεις που εμπεριέχουν τρομερά καθαριστικά θέματα, με το μπάσο να αναλαμβάνει συχνά πρωταγωνιστικό ρόλο (ουσιώδη όμως, όχι φαφλατάδικο) με μόνη αδυναμία την φωνή που δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των νέων συνθέσεων. Έτσι και στο live βλέπεις μια μπάντα που ζει κάθε νότα της μουσικής της, με τα παλιότερα κομμάτια να σε συνεπαίρνουν σε κάθε επίπεδο (αφού η φωνή εδώ φαντάζει ιδανική), ενώ στα καινούργια νιώθεις κάτι να σε κρατάει πίσω. Όπως και να’ χει πολύ δύσκολα μπορώ να φανταστώ εμφάνιση αυτής της μπάντας που δεν θα την ευχαριστηθώ, με τη συγκεκριμένη να στέκει περίτρανος συνήγορος της παραπάνω διαπίστωσης.
Οι Dream Weaver ήταν το δεύτερο συγκρότημα πέραν των headliners που είχαν παίξει στο πρώτο φεστιβάλ. Παρά το ότι είχαν περάσει μπόλικα χρόνια δισκογραφικής αδράνειας, αλλά και εμφανίσεις που δεν ανταποκρίνονταν στις, δικές μου τουλάχιστον, προσδοκίες, ήρθαν πριν δυο χρόνια με ένα δίσκο δυναμίτη και τα γύρισαν όλα τούμπα. Έκτοτε τους έχω δεν αρκετές φορές και παρ’ ότι σταμάτησαν να με εκπλήσσουν με κάθε νέα εξαιρετική τους εμφάνιση, δεν σταμάτησαν να με εντυπωσιάζουν. Έτσι και τώρα, έπραξαν τα αναμενόμενα, συνεπαίρνοντας όσους τους έχουμε αγαπήσει, τόσο με τα παλιότερα όσο και τα νέα τους τραγούδια. Ελπίζω ο επόμενος δίσκος να μην έρθει μια δεκαετία μετά. Εκτός και αν είναι στα επίπεδα του “Mythreal” οπού θα κάνει την αναμονή να αξίζει…
Τόσο με το demo όσο και με το ντεμπούτο τους, οι Black Trip με έχουν κερδίσει ολοκληρωτικά, καταφέρνοντας να λάμψουν μέσα στην φθίνουσα πλέον πορεία της αναβίωσης του 80’s ήχου, διαφοροποιούμενοι ηχητικά από το τσούρμο, ενσωματώνοντας πολλά 70’s στοιχεία στον ήχο τους πλησιάζοντας όσο πιο κοντά σε αυτό που θέλουμε να ονομάζουμε πρωτόλειο heavy metal, με ισόποσες δόσεις συναισθήματος και αλητείας. Προφανώς και το να δεις ένα συγκρότημα που συγκαταλέγεις στα καλύτερα της γενιάς του, την στιγμή που ακόμα μεγαλώνει, σε γεμίζει με προσμονή. Έχοντας υπ’ όψη τα μέλη που το απαρτίζουν, δεν κράτησα χαμηλά τον πήχη προσδοκιών, και εκ του αποτελέσματος κρινόμενος, ορθότατα έπραξα. Βρίσκοντας τον τέλειο συνδυασμό δουλεμένης μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια μπάντας, αλλά και τις απαραίτητες δόσεις αυθορμητισμού και συναισθήματος οι Σουηδοί δεν δυσκολεύτηκαν καθόλου να κερδίσουν όσους τους παρακολούθησαν, και να μεγαλώσουν την εκτίμηση αυτών που ήδη συγκαταλέγονται στους οπαδούς τους. Ένα από τα στοιχεία που δεν είχε φανεί τόσο έντονα στο δίσκο, είναι η τεράστια επιρροή που έχουν ασκήσει επάνω τους οι Thin Lizzy, και δεν μιλάω μόνο για το καινούργιο "Danger" που ακούσαμε. Έπαιξαν τόσο καλά, που ακόμα και οι δύο διασκευές που ακούσαμε κατάφεραν να μην με χαλάσουν (γενικά πολύ σπάνια θα ευχαριστηθώ διασκευή σε live από συγκρότημα που μου αρέσει).
Setlist:
The Bells
Radar
Putting Out The Fire
Danger
Tvar Dabla
Outlaw
The Perfect Dream Of A Perfect Death
Voodoo Queen
No Tomorrow
Thirst
Goin' Under
And The Bands Played On
Σειρά για Ostrogoth. Μεγάλη αγάπη οι Βέλγοι. Με τραγουδιάρη ερωτηματικό, κρατάς πάντα τις επιφυλάξεις σου για ένα συγκρότημα που δεν θα το χαρακτήριζες και ενεργητικότατο. Η μεγάλη έκπληξη όμως δεν ήρθε από την στιβαρότητα και την εκτελεστική δεινότητα του συνόλου της μπάντας (τους έχουμε ξαναδεί άλλωστε και λίγο πολύ το περίμενα), αλλά από έναν απόλυτα καθηλωτικό τραγουδιστή που χρωμάτισε με συναίσθημα τραγούδια που συν τοις άλλοις απαιτούν και ένα καθόλου ευκαταφρόνητο εύρος φωνής, που εν τέλει διέθετε. Από κει και πέρα τι μένει για μια απόλυτα επιτυχημένη εμφάνιση; Το set-list φυσικά. Και εδώ ελάχιστα περιθώρια ατοπήματος, από τη στιγμή που λίγους μόνο δίσκους έχουν να επιδείξουν, χωρίς να μπορούμε να βρούμε μετριότητες ανάμεσά τους. Αναμενόμενο (και επιθυμητό) τα περισσότερα κομμάτια να προέρχονται από το "Ecstasy And Danger", θα ήθελα το κάτι τοις παραπάνω από το "Feelings Of Fury" (εφικτό) όπως και από τα demo τους (δύσκολο), ενώ από το "Too Hot" ακούσαμε μάλλον όσα έπρεπε. Από κει και πέρα οι δυο διασκευές σε Lethal και Judas Priest πέρασαν μάλλον αδιάφορες, ενώ τα δυο νέα κομμάτια μου άφησαν θετικές εντυπώσεις. Το ιδανικό τελείωμα ήρθε αναμενόμενα από το σύνολο των κομματιών του κορυφαίου “Full Moon's Eyes”. Κολασέιρο.
Γενικό, λακωνικό απόφθεγμα του συνόλου της ημέρας: Της πουτάνας!!!
Setlist:
Ecstasy And Danger
Shoot Back
Scream Out
The Hunter
Too Hot
Plan Of Peace
Lords Of Thunder
Samurai
Clouds
Queen Of Desire
Last Tribe Standing
Full Moon's Eyes
Paris By Night
Encore:
Heroes' Museum
Rock Fever
Metal Gods
