BROCAS HELM, VALOR

Δεν ξέρω τι προσέλευση κόσμου θα έπρεπε να θεωρήσω επιτυχία για μια συναυλία σαν και αυτή. Δεδομένης της καλλιτεχνικής αξίας του συγκροτήματος και της πραγματικά πολύ χαμηλής τιμής του εισιτηρίου, ήταν απογοητευτική. Γνωρίζοντας όμως την απήχηση που έχουν τέτοια συγκροτήματα, τα κοντά διακόσια άτομα που παρευρέθηκαν, ας πούμε συμβατικά ότι ήταν ικανοποιητικά.



Με την αναμενόμενη καθυστέρηση εμφανίστηκαν οι VALOR, ένα συγκρότημα το οποίο στα μάτια μου δεν έχει καταφέρει να περάσει αυτή τη γραμμή που χωρίζει το ευχάριστο από το απολαυστικό. Κάπως έτσι λοιπόν ήταν και η εμφάνιση τους. Όταν ξαναπαίξουν ζωντανά με χαρά θα τους παρακολουθήσω, αλλά δεν θα μου λείψουν κιόλας. Στα συν της συναυλίας το υπέροχο “Thoughts Of Greatness”, το “The Nameless One” και η κλασική πλέον συναυλιακή διασκευή τους στο “The King” των ACCEPT, αποδίδοντάς την σε πολύ πιο γρήγορο tempo. Ακούσαμε και κάποια νέα τραγούδια από το επερχόμενο δίσκο της μπάντας, χωρίς όμως να μου τραβήξουν την προσοχή, αν και όπως πάντα μια συναυλία δεν ενδείκνυται για διαμόρφωση άποψης πάνω σε νέα κομμάτια. Α, ακούσαμε και το “Master In Disguise” των τιτανοτεράστιων TITAN FORCE.



Και ποιο θα ήταν ιδανικότερο ξεκίνημα για τους BROCAS HELM από το “Into Battle” ώστε να μετατραπεί το club κατ’ ευθείαν σε πεδίο μάχης. Από κει και πέρα όταν ακούς ύμνους όπως τα “Drink and drive”, “Black Death”, “ Defender of the Crown”, το απίστευτο “ Ghost Story”, όλα γεμάτα με riff τόσο παρανοϊκά με αποκορύφωμα το εξωπραγματικό “Cry of the Banshee” πώς να μην ξεφύγεις; Ακούσαμε και το “Emerald” από THIN LIZZY, όχι ότι είχε και σημασία αφού στην παρούσα φάση ακόμα και το περνά περνά η μέλισσα να έπαιζαν θα γουστάραμε. Ως και το “Time of the Dark” το οποίο το έπαιξαν στην μισή ταχύτητα μου φάνηκε τέλειο.



Η αλήθεια είναι ότι μια δεύτερη κιθάρα θα έδινε περισσότερο όγκο στις ζωντανές τους εμφανίσεις, αλλά ποιος χέστηκε για τέτοιες λεπτομέρειες, περισσότερο με πείραξε η απουσία του “Metallic fury” για παράδειγμα. Για το τέλος έμειναν οι ευχαριστίες του συγκροτήματος, οι οποίες έγιναν από σκονάκι και η προσέλευση των CONVIXION στη σκηνή(με τους οποίους έπαιζαν λίγες μέρες πριν στη Σκανδιναβία), ο τραγουδιστής των οποίων ανέλαβε να τελειώσει τους πορνοδιαστροφικούς στοίχους του “Skullfucker” που είχε μείνει στη μέση και τελικά έκλεισε την συναυλία.



Πραγματικά μιλάμε για τεράστια μπάντα, και αυτό όχι μόνο για την ποιότητα αυτή κάθε αυτή των τραγουδιών τους αλλά και για την μοναδικότητα που αποπνέουν, με αποκορύφωμα ένα από τα καλύτερα κομμάτια αυτής της μουσικής, το “Fly High”. Και μια και μιλάμε για μεγάλα μεγέθη δεν γίνεται να μην αναφερθούμε στον πανύψηλο Wright(τραγουδιστής-κιθαρίστας) που σχεδόν χτύπαγε το κεφάλι του στο ταβάνι του club και το μουστάκι της υπέρτατης μορφής που ακούει στο όνομα James Schumacher. Και πως θα μπορούσε να μην αποτελεί τεράστια cult μορφή αφού πληροί τις προϋποθέσεις: παίζει μπάσο σε τριμελές συγκρότημα, έχει μουστάκα, αλλά του λείπει η κρεατοελιά…



Ακόμα και ένα συγκρότημα σαν τους BROCAS HELM που έχει το μέγεθος κολοσσού στη καρδιά σου, μετά από μια τέτοια εμφάνιση φαντάζει να έχει πάρει μερικά ακόμα εκατοστά. Και να πω ότι δεν περίμενα μια τέτοια εμφάνιση θα ήταν ψέμα, αφού είχαμε την χαρά να τους παρακολουθήσουμε στο παρελθόν σε εξίσου τεράστιες εμφανίσεις. Ήταν η καλύτερη; δεν ξέρω σίγουρα. Έχοντας την όμως νωπή στη μνήμη μου, μάλλον προς τα εκεί τείνω, και είμαι σχεδόν σίγουρος ότι και την επόμενη φορά τα ίδια θα λέω…