Αν ήμουν διοργανωτής συναυλιών σίγουρα θα εξέταζα πολλά παραπάνω από το πόσο θέλω να δω τα συγκροτήματα και τους καλλιτέχνες που θα έφερνα να παίξουν στην Ελλάδα. Ίσως φταίει το περιορισμένο κοινό στη χώρα μας που ακούει και εκτιμά την rock και metal μουσική. Ίσως και άλλα πολλά. Πάντως σίγουρα θα το σκεφτόμουν παραπάνω με γνώμονες το κέρδος, την σωστή διοργάνωση, την ζήτηση και απήχηση των συγκροτημάτων στο κοινό και φυσικά το προσωπικό μου γούστο. Η αλήθεια είναι βέβαια, ότι την κίνηση να φέρω τους FIREHOUSE, τους BONFIRE και τους PRETTY MAIDS μαζί, σε μία συναυλία και με εισιτήριο 40 Ευρώ, δεν θα την έκανα τόσο εύκολα. Όχι γιατί δεν μου αρέσουν οι προαναφερθέντες μπάντες, το αντίθετο μάλιστα, αλλά γιατί θα δίσταζα να κάνω την επένδυση με φόβο την ζημία. Πόσο μάλλον στο ελληνικό κοινό που ίσως και να αγνοεί, στην πλειοψηφία του, τα τρία αυτά συγκροτήματα. Σκεφτόμενος σαν οπαδός των παραπάνω ονομάτων και της μουσικής που εκπροσωπούν, δεν ενδιαφέρομαι για το χρηματικό και επιχειρησιακό κομμάτι του εγχειρήματος και νιώθω πολύ τυχερός που κατάφερα να δω τρεις γεμάτες εμφανίσεις από τρεις μπάντες που γουστάρω πολύ, σε μία μόλις ημέρα.
Σε μία ‘’στοιχειωμένη’’ πλέον συναυλία, που πήρε δύο αναβολές και διαφήμισε συνολικά 5 συγκροτήματα (αφού πριν καταλήξουμε στους PRETTY MAIDS, είχαμε να κάνουμε με τους HARDCORE SUPERSTAR αρχικά και στη συνέχεια με τους T.N.T.) παραβρέθηκαν περίπου 500-600 άτομα από τα οποία τα περισσότερα, ήξεραν τι είχαν έρθει να παρακολουθήσουν. Ο κόσμος που είδα να περιμένει από νωρίς με γέμισε αισιοδοξία για την έκβαση της συναυλίας και, εκτός ορισμένων παραμέτρων που θα αναφερθούν παρακάτω, δεν βγήκα ψεύτης.
Στις 20.30 περίπου και με μία ώρα συνολική καθυστέρηση, οι Γερμανοί BONFIRE έκαναν την εμφάνισή τους στη σκηνή του Gagarin, κηρύσσοντας την έναρξη του live. Δεμένοι και με φοβερή σκηνική παρουσία, παρέδωσαν για 90 λεπτά περίπου μαθήματα live εμφάνισης και επικοινωνίας με το κοινό. Ο τραγουδιστής τους Claus Lessmann αποδεικνύεται πολύ ενεργητικός και εντυπωσιακά επικοινωνιακός. Σε άπταιστα ελληνικά τις περισσότερες φορές, δεν έχανε ευκαιρία να μας βάζει στο κλίμα, να μας επευφημεί για την παρουσία μας και να μας κάνει τράκα και λίγο… ούζο. Δεν παρέλειψε μάλιστα να προσκαλέσει τους φωτογράφους πάνω στην σκηνή ώστε να φωτογραφήσουν το υπέροχο κοινό. Οι Chris Limburg (κιθάρα) και Uwe Kohler (μπάσο) έχουν συγχρονιστεί απόλυτα με το σύνολο που ονομάζεται BONFIRE και ο Dominik Huelshorst (τύμπανα), παρ’ ότι πάντα ήρεμος, δίνει το δικό του τόνο πίσω από το drum kit. Το μόνο μου παράπονο ήταν η νωχελική εμφάνιση του δημιουργού και lead κιθαρίστα της μπάντας Hans Ziller, ο οποίος έδειχνε να βγάζει την υποχρέωση με ελάχιστη έως μηδενική συμμετοχή στο show που παρουσιαζόταν επί σκηνής. Κιθαριστικά πάντως ήταν άψογος. Γενικά δυνατή και γεμάτη εμφάνιση από τους Γερμανούς, κατά τη διάρκεια της οποίας είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε και να δούμε ζωντανά κομμάτια-ύμνους όπως τα ‘’Under Blue Skies’’, ‘’Proud Of My Country’’ και το κινηματογραφικό ‘’Sword And Stone’’ που υπήρξε και η μεγαλύτερη συμμετοχή από πλευράς κοινού. Top σημεία της συναυλίας ήταν η αφιέρωση του ‘’I’m On My Way’’ στον αδικοχαμένο Steve Lee (Gotthard) και το κομμάτι που έκλεισε την εμφάνισή τους, το ‘’You Make Me Feel’’, όπου ο Claus Lessmann αφήνει το φωνητικό κομμάτι στο κοινό που άνετα τον επισκίαζε, ξέροντας απ’ έξω όλους τους στίχους. Μοναδική ένσταση ήταν η παράλειψη του encore, αφού με το υπερβολικό μπλα-μπλα ξεπέρασαν γρήγορα τα 90 λεπτά και αναγκάστηκαν να κόψουν τα τρία τελευταία κομμάτια. Κρίμα, γιατί θα ακούγαμε ζωντανά τα έπη ‘’SDI’’ και ‘’Hard On Me’’, όπως είδα αργότερα στο χαρτί του setlist.
 |
Bonfire Setlist:
‘’The Rauber / Bells Of Freedom’’
‘’But We Still Rock’’
‘’Never Mind’’
‘’Hot To Rock / Don't Touch The Light’’
‘’Under Blue Skies’’
‘’Tony's Roulette’’
‘’I'm On My Way’’
‘’Proud Of My Country’’
‘’Sword And Stone’’
‘’Drum Solo / American Nights’’
‘’Guitar Solo / Sweet Obsession’’
‘’Ready 4 Reaction’’
‘’You Make Me Feel’’
Το επόμενο συγκρότημα που θα παρακολουθούσαμε ήταν οι Δανοί PRETTY MAIDS, που ουσιαστικά εκτοξεύτηκαν πάνω στη σκηνή κάνοντας την πιο εντυπωσιακή είσοδο της ημέρας. Μπήκαν δυνατά και έδειξαν από την αρχή πως θέλουν να αποδείξουν τι αξίζουν. Δεν έχασαν και πολύ το στόχο τους και το πήγαιναν καλά, μέχρι που ο δαίμονας της ηχοληψίας χτύπησε και πάλι. Πρόβλημα στον ενισχυτή του Ken Hammer, πρόβλημα στο μικρόφωνο του Ronnie Atkins, αναγκαστικό drum solo για να καλυφθεί το κενό και η συναυλία κάνει κοιλιά. Ο κόσμος ξενέρωνε λεπτό με το λεπτό από την καθυστέρηση και ξέχναγε σιγά σιγά τις κομματάρες που είχαν προηγηθεί, ανάμεσα στα οποία ήταν και το έπος ‘’Queen Of Dreams’’. Όταν πλέον το πρόβλημα λύθηκε, οι Δανοί θέλησαν να μας ξαναβάλουν στο θερμό κλίμα που αρχικά δημιούργησαν και το κατάφεραν πολύ καλά. ‘’Back To Back’’, ‘’Rodeo’’ και η αγαπημένη μπαλάντα ‘’Please Don’t Leave Me’’ συνεχόμενα και το κέφι φτάνει και πάλι στο ζενίθ. Για encore τα hits ‘’Future World’’ και ‘’Red, Hot And Heavy’’ και κανείς πλέον δεν θυμάται τα όσα προηγήθηκαν, αφού το συγκρότημα δεν πτοήθηκε καθόλου και έμεινε από την αρχή συγκεντρωμένο στο στόχο του, που δεν ήταν άλλος από το να διασκεδάσει το κοινό και να περάσει και το ίδιο ένα ευχάριστο 90λεπτο. Μπράβο τους για την τρομερή και γεμάτη ενέργεια εμφάνιση, αν και αυτοί από ότι είδα έκοψαν 2-3 κομματάκια. Αχ, αθάνατη ελληνική τήρηση προγράμματος.
 |
Pretty Maids Setlist:
‘’Pandemonium’’
‘’I.N.V.U.’’
‘’We Came To Rock’’
‘’Walk Away’’
‘’Queen Of Dreams’’
‘’Savage Heart’’
‘’Little Drops Of Heaven’’
‘’Drum Solo’’
‘’Fortuna Imperatix Mundi (Carmina Burana) / Back To Back’’
‘’Rodeo’’
‘’Please Don't Leave Me’’
‘’Love Games’’
‘’Future World’’
‘’Red, Hot And Heavy’’
Τυπικά headliners της βραδιάς ήταν οι Αμερικανοί FIREHOUSE, οι οποίοι είχαν επισκεφθεί τη χώρα μας και πριν από 2 χρόνια δίνοντας, τότε, μία αξέχαστη συναυλία σε όσους είχαν την ευκαιρία να την παρακολουθήσουν. Αυτή τη φορά μπορεί να μην ήταν οι πρωταγωνιστές της ημέρας, μπορεί να μην έκαναν κάτι καλύτερο από το 2008, αλλά διατήρησαν το κέφι και τη διασκέδαση της συναυλίας στο σημείο που τα ανέβασαν τα δύο προηγούμενα συγκροτήματα. Ίσως η έναρξη με το ‘’Love Is A Dangerous Thing’’ να μην ήταν η καλύτερη επιλογή, αλλά στη συνέχεια ανέβασαν στροφές με τα ‘’All She Wrote’’ και ‘’Lover’s Lane’’, τα οποία έτυχαν ευρείας αποδοχής και συμμετοχής από το κοινό του Gagarin. Οι φιγούρες των C.J. Snare και Bill Leverty δεσπόζουν στην σκηνή, με τον μεν Snare να αποδεικνύει συνεχώς το πόσο υπέροχη και χαρακτηριστική φωνή έχει, τον δε Leverty να δείχνει πως δεν χρειάζεται να παίζεις απαραίτητα ‘’παπάδες’’ για να θεωρείσαι και να είσαι καλός κιθαρίστας. Το συγκρότημα αποδίδει τέλεια και ίσως με τον καλύτερο ήχο της βραδιάς, τις περισσότερες από τις επιτυχίες του, καθώς και μερικά κομμάτια από πιο πρόσφατες δουλειές του. Και εκπληρωμένη παραγγελιά από το κοινό είχαμε (‘’Helpless’’) και τον διακαή πόθο όλων για το ‘’Reach For The Sky’’ και φυσικά την πάντα καταπληκτική εκτέλεση του ‘’Overnight Sensation’’ που από μόνο του μπορεί να ξεσηκώσει τα πλήθη. Μας άφησαν και αυτοί μετά από μιάμιση περίπου ώρα με το κλασικό πλέον ‘’Don’t Treat Me Bad’’, να αναρωτιόμαστε για το πόσο γρήγορα πέρασε η ώρα και για το πόσο έχουμε ανάγκη από τέτοιες συναυλίες.
Τέτοια πακέτα συγκροτημάτων και σε τόσο προσιτές τιμές δεν έρχονται κάθε μέρα στην Ελλάδα και καλό θα ήταν να τα στηρίζουμε για να συνεχίσουμε να τα βλέπουμε. Δεν θέλω να κάνω διαφήμιση ή κάποιου είδους promotion στον διοργανωτή, αλλά σίγουρα του αξίζει ένα μεγάλο μπράβο για την κίνηση, όπως ένα μεγάλο μπράβο αξίζει και στα ίδια τα συγκροτήματα, που παρά τις απανωτές αναβολές, δεν ακύρωσαν οριστικά τις εμφανίσεις τους και ήταν εκεί για να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους. Και εις άλλα με υγεία!
 |
Firehouse Setlist:
‘’Love Is A Dangerous Thing’’
‘’Lover's Lane’’
‘’All She Wrote’’
‘’Oughta Be A Law’’
‘’Holding On’’
‘’When I Look Into Your Eyes’’
‘’Helpless’’
‘’Shake & Tumble’’
‘’Door To Door (w/Drum Solo)’’
‘’Guitar Solo’’
‘’Overnight Sensation’’
‘’Love Of A Lifetime’’
‘’Reach For The Sky’’
‘’Don't Treat Me Bad’’
