ROCKWAVE FESTIVAL 2009

Το πιο επεισοδιακό ROCKWAVE, στα 13 χρόνια του θεσμού, ήταν αναμφισβήτητα το φετινό. Βροχές, χαλάζι, ηλεκτρικές καταιγίδες (!!!), η κατάρα του THOR και γενικά ακραία καιρικά φαινόμενα παραλίγο να μετατρέψουν το φεστιβάλ σε φιάσκο (αν δεν το μετέτρεψαν εδώ που τα λέμε…). Ευτυχώς, ο καιρός επέτρεψε την πραγματοποίηση της τέταρτης και, όσον αφορά τα μεταλλικά δρώμενα, πιο “δυνατής” μέρας (πάντως οι ποζεράδες πρέπει να έπεσαν σε κατάθλιψη). Έπιασαν τόπο φαίνεται οι ολονύκτιες προσευχές όλων αυτών που δεν μπορούσαν καν να διανοηθούν το ενδεχόμενο μιας νέας ακύρωσης.

Δυστυχώς, λόγω δουλειάς, έφτασα στο Terra Vibe με τη λήξη του set των TORCHE. Σύμφωνα όμως με όσα ψάρεψα από αξιόπιστους χαφιέδες-πληροφοριοδότες αναφέρω τα εξής για τις μπάντες που χάσαμε. Οι GOD.FEAR.NONE που άνοιξαν την ημέρα, μπροστά σε λίγο κόσμο, έδειξαν μάχιμοι και απέδωσαν καλά το απαιτητικό σουηδοπρεπές metal τους. Όσο για τους EDEN DEMISE, την πρώτη αμιγώς hardcore μπάντα που εμφανίζεται στο ROCKWAVE, τα γάμησαν όλα αποσπώντας εξαιρετικά σχόλια. Λογικό αφού έχουν κυκλοφορήσει μια δισκάρα σαν το “Takeover”. Οι TORCHE από την άλλη επικεντρώθηκαν στο “Meandratel” και είχαν τον αέρα μεγάλης μπάντας. Αν δε, είχαν μια ακόμη κιθάρα για τα live θα άφηναν πίσω τους συντρίμμια.

Στη συνέχεια KYLESA και άγιοι οι δαίμονες της βουδιστικής κοσμολογίας. Η Laura Pleasants μας ψάρωσε, με τα tattoo, τη χρυσή Les Paul, τα κάφρικα φωνητικά και την υπέρμετρη χαλαρότητα που βγάζει επί σκηνής. Άσε που φορούσε και t-shirt BLΑCK FLAG. Αναμφισβήτητα είναι το κέντρο της προσοχής. Το άλλο highlight για τη μπάντα είναι οι δύο drummers που γεμίζουν τον ήχο. Αυτός παρομοιάζεται με “Dolby Surround κοσμική σφαλιάρα ”. Παρόλο που κατά βάση παίζουν τα ίδια, το θέαμα που προσφέρουν όταν δεν χάνουν χιλιοστό του δευτερολέπτου ο ένας από τον άλλον δημιουργεί κρίσεις θαυμασμού και από τους πιο εγκρατείς. Όταν όμως τα θέματα διαφοροποιούνται τα σαγόνια πέφτουν στο έδαφος. Από κομμάτια; Ξεκίνημα με “Running Red” και στο καπάκι ματιά στο παρελθόν της μπάντας και το “Where the Horizon Unfolds”. Κάπου εδώ άρχισαν και τα πρώτα “κατσικοειδή” headbangings (όπως και τα quiz του Τοπιντζή, “Ποιό ιστορικό album είχε 2 drummers;;;” ) που αυξάνονταν καθώς πέρναγε η ώρα. Πάντως το βάρος δόθηκε, λογικά, στο “Static Tensions” με τα “Scapegoat”, το θεϊκό “Unknown Awareness ”, “Bottom Line”, “Only One”, “Said and Done”. Τέλος με “Hollow Severer”. Στο σημείο αυτό λέω δεν είναι δυνατόν… αποκλείεται να μην παίξουν το έπος “Shatter the Clock”. E, τελικά δεν το έπαιξαν. Ίσως γιατί το κομμάτι αυτό μπορεί να προκαλέσει όχι απλά καταιγίδα αλλά την αποκάλυψη. ΑΨΟΓΟΙ και χωρίς αυτό!!!

Στην άλλη σκηνή η κυρία LITA FORD με όλη τη φαμίλια στην άκρη της σκηνής είχε ήδη ξεκινήσει. Αν και απέχω χίλια μίλια από αυτό που αντιπροσωπεύει η, λίγο πιο “ώριμη” από ότι περίμεναν πολλοί, LITA ομολογώ ότι το βούλωσα βλέποντας πολλούς στα ηλικιακά σύνορα 30-40 να χοροπηδούν και να μην χάνουν λέξη. Επιπλέον το ότι έβλεπα μια κυρία κοντά στα χρόνια της μανούλας μου να ροκάρει και γενικά να το χαίρεται (όλο νάζι) μετέτρεψε την κιθαριστική της κουλαμάρα (...καλά, έτσι έπαιζε και στα 80’s;) και το γεγονός ότι ρώταγε συνεχώς πιο είναι το επόμενο κομμάτι σε πλημμελήματα. Για το setlist θα σας γελάσω. Αποχώρησα για DOWN πριν παίξει το μόνο κομμάτι που γνώριζα, την παντοτινή μπαλάντα “Close my Eyes Forever”. ΑΞΙΑ.

Για πολλούς το να δουν live τον Anselmo ήταν πλέον εμμονή, σκοπός ζωής, “να το δω και ας πεθάνω”, ”πριν τα 30 να μην παραλείψω” και άλλα τέτοια. Τι και αν οι DOWN έπαιζαν κάτω από αυτούς που δεν θα υπήρχαν αν δεν υπήρχε Αυτός; Πολλοί ήρθαν για να χτυπηθούν με τον μεγαλύτερο frontman όλων των εποχών και την all star παρέα του. Με το που πάτησε το σανίδι όλα τα τσουτσέκια το βουλώσαμε μπροστά στη “συχνάζω στη Βίλλα Αμαλίας” εμφάνιση του και επιδοθήκαμε σε ασταμάτητο headbanging υπό τους ήχους του “New Orleans is a Dying Whore”. Όταν είσαι σε θέση να “σπαταλήσεις” ένα τέτοιο τραγούδι στη αρχή του set σημαίνει ότι έχεις γράψει ντουζίνες από αυτά και σήμερα θα τα παίξεις όλα!!! Ότι θες το ακούσαμε, “Hail the Leaf” (πόσο ταιριαστό με την όλη ατμόσφαιρα…), τον ύμνο “N.O.D.”, το στοιχειοτικό “Ghosts of the Mississippi”, το πελώριο “Lifer”, ενώ στο “Stone the Crow” έγινε δικαιολογημένα της πόρνης. Σε όλη τη διάρκεια του set, με τον κόσμο να δείχνει ότι γουστάρει όσο δεν πάει, η μπάντα έδειχνε να το απολαμβάνει με κέντρο εκδήλωσης τον πελώριο από κάθε άποψη Kirk Windstein και το μούσι του. Όσο για τον πολύ Rex Brown… η αυτού χαλαρότις μετά μπαντάνας κένταγε στο μπάσο. Για το τέλος “Bury me in Smoke” και τους Brann Dailor, Brent Hinds των MASTODON μαζί με μια αγνώστου ταυτότητος κοπελίτσα να ορμούν στη σκηνή και να επιδίδονται σε φεστιβαλικές αλλαξοκολιές. Φινάλε και ο κόσμος παραληρεί. ΣΟΚ και ΔΕΟΣ!!!

SAXON ή MASTODON
Ένα δίλημμα που κλήθηκα να αντιμετωπίσω...Δύο εντελώς διαφορετικές μπάντες, με ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Χωρίστηκα στην μέση. Τσέκαρα τους SAXON μέχρι το “Crusader” και για άλλη μια φορά κατανόησα γιατί έχουν τον σεβασμό του κάθε μεταλλά. Ορμητικοί με ήχο δυνατό και στακάτο παίξιμο είναι αδύνατο να αντισταθείς στην αυθεντικότητα τους. Ο Biff είναι μια από τις καλύτερες live περσόνες και οι SAXON θα μας απασχολούν αρκετά χρόνια ακόμα. Άκουσα και τα καινούργια “Battalions Of Steel” και “Demon Sweeney Todd” τα οποία κερδίζουν πόντους στην ζωντανή απόδοση τους.

Κάπου εκεί όμως κατηφορίζω για να δω το παρόν και μέλλον της μουσικής μας. Πετυχαίνω τους MASTODON στα μισά του “Quintessence”. Παγωμένος από τον μέτριο ήχο και την “δυσκολία” του “Bladecatcher” προς στιγμήν αναπόλησα την αγγλική παλιοπαρέα που με ψυχαγωγούσε το προηγούμενο μισάωρο. Το “Colony Of Birchmen” με επανέφερε στον χώρο και από εκεί και πέρα δεν με χάσανε. Όλες οι κομματάρες από τα “Blood Mountain” και τα “Leviathan” albums αποδόθηκαν μια χαρά, με την έκπληξη να έρχεται στα “The Czar” και “Crack The Skye”. Τα δύο (...καλύτερα, ίσως) κομμάτια του τελευταίου τους album, ήταν σχεδόν ονειρικά. Συμπαγή στα ξεσπάσματα, χαλαρά και αιθέρια στα χασιματικά ιντερλούδια τους. Έλειπαν τα πλήκτρα, αλλά είμαι 100% σίγουρος ότι οικονομικοί λόγοι απέτρεψαν την μπάντα να έχει πληκτρά στην περιοδεία. Ολοκληρώνοντας με το “March Of The Fire Ants”, ψηφίζω με κλειστά μάτια 30/06/09 για την καλύτερη open-air εμφάνιση τους.

Εμβόλιμο Κείμενο: Αλέξανδρος Τοπιντζής

Τα φώτα σβήνουν, τα ηχεία παίζουν VAN HALEN (“Running With The Devil”), οι SLIPKNOT βγαίνουν στη σκηνή με το “Sic” και όλο το Terra Vibe, στο οποίο δεν έπεφτε καρφίτσα, είναι ένα κουβάρι που χοροπηδά. Ενώ τη συνέχεια με “Eyeless” και “Wait and Bleed”, με τον κόσμο σε ντελίριο, πρέπει να την ένιωσαν μέχρι την Αθήνα. Η μπάντα παρόλο που έχει “ηρεμήσει” λίγο και δεν επιδίδεται πλέον στο μεταξύ της ξυλίκι των αρχών της είναι απολαυστική προσφέροντας ένα show όμοιο του οποίου δεν βρίσκεις. Είναι rock stars όπως και να το κάνουμε και έχουν το ανάλογο θέαμα να προσφέρουν. Τρέχουν δεξιά και αριστερά, κρεμιούνται από τις ανυψούμενες ράμπες , χοροπηδάνε κάνουν headbanging, ενώ τα κρουστά με τα, μπροστά όσο γίνεται, τύμπανα του Jordison δονούσαν το χώρο προκαλώντας εξάρσεις επιθετικής συμπεριφοράς. Ειδικά στα “Psychosocial”, “Before I Forget” και “Duality”, στα οποία το κοινό δεν έχασε λέξη, η κατάσταση ξέφυγε ολοκληρωτικά εκτός ελέγχου. Για την εκτέλεση του “People=Shit” τα λόγια είναι περιττά, όσοι ήταν εκεί έζησαν έναν άνευ προηγούμενο γενικευμένο χαμό. Αυτό το τραγούδι είναι η πηγή του μετασυναυλιακού αυχενικού συνδρόμου που μάλλον χτύπησε πολλούς (εγώ έπαθα λουμπάγκο αυχένα σχεδόν αμέσως). Η μπάντα αποχωρεί, αλλά οι διαβασμένοι γνωρίζουν ότι κάτι λείπει… Επιστροφή, “Surfacing” για να ξαναζεσταθούμε και μετά καθόμαστε κάτω. Ήρθε η ώρα για grand finale με το “Split it Out”. Ο Corey μας προστάζει να μην κουνηθούμε μέχρι να πει “Jump da Fuck Up” και όταν το κάνει ο κόσμος υπακούει και γίνεται πανικός ψυχιατρείου. Σε αυτό συνετέλεσε και η εικόνα του αναποδογυρισμένου drum kit με τον Jordison να συνεχίζει να χτυπά αλύπητα. ΜΕΓΑΛΕΙΑ!!!