THE MANTRA ABOVE THE SPOTLESS MELT MOON, DEAR SEROTONIN, AFFORMANCE, CINEKOD, GITTA

Κανονικά θα έπρεπε να ξεκινήσω γράφοντας έναν ωραίο, συμβολικό και εν γένει κουλτουρέ πρόλογο κάνοντας αναφορά στις ανοιξιάτικες μυρωδιές και στο ωραίο φεγγάρι εκείνης της βραδιάς, πράγματα δηλαδή που δένουν γάντι με review για post συναυλία. Η όρεξη όμως για τα παραπάνω μου κόπηκε όταν κατάλαβα ότι στο Texas θα είμαστε τρεις και ο κούκος. Αλλά όχι, μέχρι και ο κούκος απουσίαζε. Ένα μεγάλο μπράβο λοιπόν στους μουσικόφιλους της Αθήνας που για ακόμη μια φορά απέδειξαν ότι ο Έλληνας δεν πηγαίνει σε συναυλίες για την μουσική αλλά για να λέει την επόμενη μέρα στους φίλους του “ναι, ήταν τρομερά...ήμουν και εγώ”. Είναι η διαφορά μας με όλον τον άλλο κόσμο, εμείς οι έξυπνοι, πάμε στα “ονόματα” και στους φίλους μας. Αν δεν ξέρουμε κάποιον δεν κουνάμε ρούπι, γιατί ένα live δεν είναι από τη φύση του ψυχαγωγία. Τρομάρα μας. Γιατί 8 ευρώ, αυτό το τεράστιο ποσό, αφαιρούν κάθε δικαιολογία. Βέβαια η τιμή του εισιτηρίου μάλλον έπρεπε να ήταν 35 ευρώ, αυτή ίσως λειτουργούσε καλύτερα σε επικοινωνιακό επίπεδο και ψάρωναν οι ψαγμένοι θαλασσόλυκοι της ατμόσφαιρας. “Ακούω και νιώθω post” σου λέει μετά...

Πρώτη στη σκηνή έκανε την εμφάνιση της η ΑΔΙΑΦΟΡΗ Αγγλίδα GITTA η οποία βάλθηκε να μας πείσει ότι το καλοκαίρι στα ελληνικά νησιά, με κιθάρα και καπέλο, δεν θα μάζευε ούτε λεφτά για τυρόπιτα. Αδιάφορες συνθέσεις και αδιάφορη φωνή. Μάλλον για αυτό δεν έχει μπάντα και εμφανίζεται solo. Είχε το θράσος να μας πει ότι πουλά και το cd της. Τί να πω...ας μάθει να ζωγραφίζει, για τα εισιτήρια της επιστροφής όχι τίποτα άλλο.

Στη συνέχεια ξεκίνησε η “κανονική” συναυλία με τους πολύ καλούς CINEKOD. H μπάντα αν και τρίο έχει γεμάτο ήχο και χειρίζεται τις post πατέντες με μαεστρία. Ωραία και πλούσια τύμπανα, γαμάτες καθαρές μπασογραμμές, ονειρικές κιθάρες. Ειδικά στα μέρη που κάνουν χρήση του θεϊκού ebow είναι άρχοντες. Χάσιμο, σκέτο. Αξίζουν την προσοχή μας.

Για τους AFFORMANCE είχα ακούσει πολλούς επαίνους όσον αφορά τη live απόδοση τους οπότε είχα μιας σχετική αγωνία για το πως ακούγονται. Παρά τα τεχνικά προβλήματα που είχαν απέδειξαν ότι είναι από τις κορυφαίες ελληνικές instrumental μπάντες. Με τρεις κιθάρες να εντυπωσιάζουν με το δέσιμο τους, έχουν τέλειο ήχο και περνούν εύκολα από heavy doomy riffs σε ατμοσφαιρικά “κελαηδίσματα”. Θυμίζουν από SUMA μέχρι RED SPAROWES. Αν βρήκατε αδύναμο το “Aphorisms” EP των τελευταίων θα σας προσφέρουν απλόχερα παρηγοριά.

Συνέχεια με DEAR SEROTONIN, οι οποίοι μου προκάλεσαν ευχάριστο shock. Ξεκίνησαν εντυπωσιακά με ελάχιστα τσιριχτά φωνητικά που μου έφεραν στο μυαλό τους Ιάπωνες underground ήρωες HEAVEN ΙN HER ARMS. Βέβαια φωνητικά στη συνέχεια δεν υπήρξαν αλλά η μπάντα ανέβαζε απόδοση εκθετικά. ‘Ετσι, είχαμε βιασμό οργάνων με ότι συχνότητες αποφέρει αυτός. Συνήθως οι post μπάντες είναι υποτονικές live αλλά οι DEAR SEROTONIN δείχνουν ότι πρώτα trip-άρουν τους εαυτούς τους και μετά όλους τους άλλους, όπως οι ΜΟΝΟ. Μαγκιά τους. Όσο για το τέλος, πάρε στη μάπα τόνους ελεγχόμενου feedback, έτσι για να νιώσεις. Άγια τα συστήματα κλειστού βρόχου τελικά.

Για το τέλος, οι Ιταλοί THE MANTRA ATSMM (split με GOD IS AN ASTRONAUT, το αναφέρω απλά) με τη γλυκύτατη Adriana Salomone να μαγεύει στη κυριολεξία. Εξαιρετική, κρυστάλλινη φωνή , χαμηλό προφίλ, συνεχές χαμόγελο και ευχαριστίες που τους τιμήσαμε (!!!). Ξεχωρίζει και ας μην το επιδιώκει. Η μουσική τους post-άρει εμφανώς αλλά έχει indie τσούρες αποκτώντας έτσι ένα γλυκό, ανάλαφρο χαρακτήρα. Η προφορά της Adriana είναι ένας ακόμη λόγος αναφοράς αφού τα σπαστά αγγλικά έδωσαν λίγη ακόμη μαγεία στο συνολικά θαυμάσιο κλίμα. Ο μπασίστας είναι μορφάρα και “ταξιδεύει”, για αυτό παραπάτησε κάποιες φορές, δεν έκανε λάθη όμως. Σωστός. Γενικά έφαγα τρελό déjà vu με την προ ετών εμφάνιση των 27, το ίδιο εκπληκτικές παρουσίες, φωνές και χαμόγελα. Ξεχωριστή συναυλία από όποια μεριά και αν το δεις...