Πώς είναι άραγε να παίζεις συναυλίες με τη μπάντα σου γνωρίζοντας πως σε λίγο καιρό θα σταματήσει να υπάρχει; Μουσικός δεν έχω υπάρξει, αλλά φαντάζομαι πως μοιάζει κάπως με το να κάνεις έρωτα ενώ ξέρεις πως θα χωρίσεις: ένα συναίσθημα μέσα στο οποίο συνυπάρχει η συγκίνηση για όλες εκείνες τις υπέροχες στιγμές που πέρασαν, μαζί με αυτό της θλίψης μπροστά στο επερχόμενο τέλος. Αυτό το κλίμα χαρμολύπης επικρατούσε καθ’ όλη τη διάρκεια της πρώτης και τελευταίας (;) εμφάνισης των Porridge Radio στη χώρα μας σε ένα πολύ διαφορετικό An Club απ’ ότι έχουμε συνηθίσει, και εν τέλει άκρως κατάλληλο για τη συγκεκριμένη περίσταση.
Τη βραδιά άνοιξαν τα Τζιτζιφρίκια, ένα εντελώς DIY ντούο παλιάς κοπής που αντλεί στοιχεία από τον αμερικάνικο lo-fi και noise ήχο των πρώιμων zeros. Ο κλασικός σχηματισμός ηλεκτρικής κιθάρας και ντραμς, έσπαγε μέσα από τα μπόλικα samples, τα εφέ, τις ατονίες και τις ρυθμολογικές εναλλαγές, δημιουργώντας πολλά μικρά κομμάτια μέσα στο ίδιο κομμάτι. Ο ήχος τους απευθύνεται σε ένα τρομερά niche κοινό και μάλλον χρειάζονται ακόμη δουλειά για να μπορούν να στηρίξουν live τις ασυγκράτητες ιδέες τους.
Λίγο πριν την εμφάνιση της μπάντας από το Brighton, η κεντρική πίστα του An Club είχε γεμίσει με φρέσκες gen-z φάτσες, ταξιδιώτες που φορούσαν ψαγμένα band t-shirts και κλασικούς συναυλιάκηδες της πόλης. Με συμβολική διάθεση, το “We Made It” του Busta Rhymes υποδέχθηκε τους Porridge Radio και αυτή συνεχίστηκε με το εναρκτήριο “Sick Of The Blues” στο οποίο η Dana Margolin τραγουδάει “I’m sick of the blues, I’m in love with my life again” εξορκίζοντας το βάρος του παρελθόντος για να διακηρύξει τη νέα ελευθερία που βρίσκει. Παρά την άκρως δημοκρατική παράταξη του γκρουπ στη σκηνή, με τον μεσαίο χώρο ελεύθερο για όποιον ήθελε να εισχωρήσει, το βλέμμα δύσκολα μπορούσε να απομακρυνθεί από το πρόσωπο και τις κινήσεις της χαρισματικής frontwoman, οι εκφράσεις και η σωματικότητα της οποίας εξέφραζαν στο έπακρο το συναισθηματικό κόσμο των τραγουδιών και φυσικά το δικό της.
Παίζοντας κυρίως κομμάτια από τις δύο πιο πρόσφατες κυκλοφορίες τους, δηλαδή το Clouds in the Sky They Will Always Be There for Me (2024) και το φετινό The Machine Starts To Sing EP, μετέτρεψαν το An Club σε ένα ασφαλές κρησφύγετο για ευαίσθητες ψυχές, σε ένα από τα πιο extreme makeovers αθηναϊκών συναυλιακών χώρων -αποκλειστικά λόγω σκηνικής παρουσίας που θυμάμαι: Η ενέργεια ήταν εντελώς διαφορετική. Όλη η συναισθηματική ένταση που είχε συσσωρευτεί μέχρι τότε εκτονώθηκε με το “Sweet”, το πιο σπουδαίο τραγούδι που έχει γράψει το γκρουπ, με την Dana να το προλογίζει λέγοντας πως «μας ήρθε ένα μήνυμα να παίξουμε το επόμενο κομμάτι, αλλά θα το κάναμε έτσι και αλλιώς». Η πιο ανάλαφρη στιγμή της συναυλίας ήρθε ως comic relief λίγο πριν το τέλος με το χιτάκι τους “7 seconds” στο οποίο άπαντες άρχισαν να συμμετέχουν, να χτυπούν παλαμάκια και να κουνιούνται ρυθμικά.
Το encore βρήκε την Dana να ανεβαίνει μόνη της σκηνή, ίσως σαν μία εικόνα από το κοντινό μέλλον, για το “Waterslide” με τα υπόλοιπα μέλη του γκρουπ (shout out στον ντράμερ για το μπλουζάκι Sophie) να τη συνοδεύουν αργότερα κλείνοντας πάντα συμβολικά με το “The Rip” και αφήνοντας μας μέσα σε ένα πένθιμο αλλά και ευφορικό συνάμα κλίμα, μα σίγουρα περισσότερο φορτισμένο συναισθηματικά απ’ ότι ήμασταν προετοιασμένοι να διαχειριστούμε. Οι Porridge Radio απέδειξαν πρωτίστως το πόσο αυθεντική και ακομπλεξάριστη μπάντα είναι -παίζοντας μπροστά σε λίγο κόσμο σα να παίζουν το σημαντικότερο live της ζωής τους-, και κυρίως πως τα σπουδαία live σε βρίσκουν μερικές φορές εκεί που δεν τα περιμένεις. Οι αποχαιρετισμοί είναι πάντα σκληροί, αλλά η ευγνωμοσύνη για τις καλές στιγμές είναι αυτή που αξίζει να μείνει. Και οι Βρετανοί μας χάρισαν πολλές τέτοιες. Θα λείψουν -και είναι κάτι που δεν θα το έλεγα με τόση ευκολία πριν από το live τους.
