Αν και υπήρχε ένα αρχικό μούδιασμα λόγω της απουσίας του mainman του group, Mark Jansen, οι Epica παίζουν άριστα το παιχνίδι της metal ψυχαγωγίας και το κοινό εισέπραξε, ίσως και περισσότερα, από την υπερβολική ανάγκη των υπόλοιπων μελών να καλύψουν το κενό. Το Floyd γέμισε ξανά, όπως και τις προηγούμενες 3 βραδιές των Blind Guardian και το εξ Ολλανδίας ορμώμενο όχημα των Epica κατάφερε να ξεπεράσει τις προσδοκίες της βραδιάς.
Με τον Asim Searah, πρώην μέλος των εξίσου «συμφωνικών» power metallers Wintersun, να μπαίνει στα παπούτσια του Mark Jansen, το group κάνει το venue να χοροπηδάει με τους ήχους του "Abyss of Time", από το Omega album. Ο λόγος που κάνει αυτήν την μπάντα, κάτι το ιδιαίτερο, είναι η παρουσία της Simone Simons. Με λιτή περιβολή αλλά με την φωνή της σε εκπληκτική φόρμα, ήταν ξεκάθαρο από πολύ νωρίς πως θα κέρδιζε τις εντυπώσεις εύκολα. Ευτυχώς για το κοινό, το υπόλοιπο group δεν συνοδεύει την παράσταση της Simone αλλά συμμετέχει στο party που έχουν στήσει.
Ήδη από το "Unchain Utopia", o Coen Janssen έχει πάρει τα «φορητά πλήκτρα» του και κόβει βόλτες πάνω στην σκηνή, πικάροντας όλους τους μουσικούς. Το have fun κλίμα, φυσικό είναι να ξεκλειδώσει και τον Searah, ο οποίος δέχεται με χαρά τις επευφημίες του κοινού (λίγο αργότερα θα του τραγουδήσουν και το Happy Birthday, μιας και η 26η Οκτωβρίου ήταν η γενέθλια μέρα του). Το "The Final Lullaby", από το φετινό The Alchemy Project, είναι μια αδύναμη σύνθεση παρά τον γρήγορο ρυθμό του και γρήγορα θα το ξεχάσουμε. Αντίθετα, το γοτθικά ατμοσφαιρικό "The Skeleton Key" είναι ένα από τα highlight της καριέρας τους και το αθηναϊκό κοινό τραγούδησε με την καρδιά του τα refrain.
Πολύ καλές εντυπώσεις άφησε και το επίσης καινούργιο, "The Miner", το οποίο παίχτηκε live για πρώτη φορά, με το εναρκτήριο solo και την ερμηνεία του Searah να δίνει μια διαφορετική εκδοχή των Epica που ακουμπάει στους Ayreon, σε μεγάλο βαθμό. Η μπάντα αποχωρεί από την σκηνή και επιστρέφει θριαμβευτικά για να παίξει το μέγιστο hit της. Το "Cry for the Moon" προκαλεί ντελίριο και όχι άδικα, αποτελεί σχεδόν σε κάθε συναυλία, την αποκορύφωση των αντιδράσεων των fans τους. Ο ήχος σε όλη την διάρκεια της συναυλίας είναι εξαιρετικός, ανεξάρτητα από το σημείο που καθόσουν (οι κιθάρες ήταν λίγο χαμηλά, όμως θεωρώ πως είναι γενικά επιλογή του group να αβαντάρει τα φωνητικά και το drumming). "Beyond The Matrix" και το σχεδόν 10λεπτο "Consign to Oblivion" ολοκλήρωσαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, μια αρτιότατη επιλεγμένη setlist που σέβεται την πορεία της μπάντας και επιστέγασε, ίσως την καλύτερη εμφάνιση της μπάντας στην χώρα μας. Μέχρι την επόμενη, θα πρόσθετα.
