Κατηφορίζοντας προς το Gagarin το βράδυ της Παρασκευής, είχα μια ερώτηση να τριγυρνάει στο μυαλό μου: μα υπάρχει εν έτει 2013 κόσμος που ενδιαφέρεται να δει τον Peter Hook και μια tribute band (κατ’ ουσία), να παίζει τραγούδια των Joy Division; Πήρα την απάντησή μου με το που πέρασα τις πόρτες, αντικρίζοντας ένα Gagarin γεμάτο για χάρη του Βρετανού μουσικού που έχει γράψει ιστορία με τις μπασογραμμές του. Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, λοιπόν, ακόμα καταφέρνει να τραβάει ανθρώπους στις συναυλίες του –πολλούς κιόλας, όχι καμιά σκόρπια διαδήλωση τύπου...
Η συναυλία ξεκίνησε με τους Witch Doctors Of Zimbabwe, δηλαδή τον Peter Hook με τους Light, που ανέλαβαν ν' «ανοίξουν» τους εαυτούς τους με ένα ημίωρο σετ βασισμένο σε τραγούδια των New Order. Το κοινό παρακολούθησε με ενδιαφέρον και με φανερή ικανοποίηση, αν και δεν υπήρξε κανένα σημείο στο οποίο να εκτροχιάστηκε από ενθουσιασμό. Η διάθεση της βραδιάς ήταν εμφανώς πιο σκοτεινή και τα κομμάτια των New Order λειτούργησαν ιδανικά στο ρόλο του ζεστάματος, με μόνο το “Temptation” να τραβάει μεγαλύτερη προσοχή, εκεί στο κλείσιμο της εμφάνισης των Witch Doctors Of Zimbambwe.
Όταν όμως τα φώτα χαμήλωσαν ξανά και ξεκίνησε το κεφάλαιο Joy Division, τα πράγματα θα αποδεικνύονταν σαφώς πιο ενεργητικά κάτω από τη σκηνή. Ένιωθες δηλαδή ένα συγκεκριμένο vibe από το κοινό όταν τα ακόρντα του “Dead Souls” ηχούσαν στον χώρο, ενώ –λίγο μετά– το “Atrocity Exhibition” θα έσερνε το χορό για λογαριασμό του Closer. Πίσω δε από τη μπάντα κρεμόταν ένα μεγάλο πανό, το οποίο απεικόνιζε το εξώφυλλο του ιστορικού δίσκου, με το όνομα των Joy Division να έχει αντικατασταθεί από ένα λιτό «Manchester, England». Ο κόσμος είχε αρχίσει εντωμεταξύ να τεστάρει τις φωνητικές του χορδές και μερικά λεπτά αργότερα θα έκανε το ίδιο με τα χέρια του, χαρίζοντας στην εκτέλεση του “Isolation” ένα γενναιόδωρο χειροκρότημα.
Όσο η ώρα πέρναγε, τέτοιες εκδηλώσεις απόλαυσης και ευθυμίας γίνονταν όλο και πιο εκφραστικές: για παράδειγμα, το ρυθμικό χειροκρότημα στο “Heart & Soul”, τα σηκωμένα χέρια που πηγαινοερχόντουσαν σύμφωνα με τον ρυθμό του “Digital” ή τα όσα επικράτησαν στο “Shadowplay”, όταν τα έντονα παλαμάκια δώσανε τη θέση τους σε ένα εντυπωσιακό sing-a-long από το σύνολο σχεδόν της αίθουσας, στο οποίο και ο ίδιος ο Peter Hook έδωσε χώρο, αφήνοντας το υπόλοιπο τραγούδι στους θεατές. Το “Transmission” θα κρατούσε το κέφι σε εξίσου υψηλά επίπεδα και θα σήμαινε παράλληλα τη λήξη του λάιβ, με τον εμφανώς ευχαριστημένο από τις εκδηλώσεις λατρείας Peter Hook να βγάζει τη μπλούζα του και να την πετάει προς το μέρος μας, αποχωρώντας μέσα σε γενική αποθέωση.
Κάπως έτσι, τα θεωρητικά ερωτήματα που με απασχολούσαν σχετικά με τους λόγους ύπαρξης μιας τέτοιας μπάντας σταμάτησαν να έχουν νόημα μετά το πέρας της συναυλίας. Γιατί όσο υπάρχει κόσμος που απολαμβάνει ό,τι έχει επιλέξει να προσφέρει ο Hook, που αδιαφορεί για τις ελλείψεις του στον φωνητικό τομέα, που συγκινείται και μαγνητίζεται από τα συγκεκριμένα τραγούδια (πιστέψτε με, το κάνουν ακόμα και σε ανθρώπους οι οποίοι δεν έχουν καθόλου λογική παρελθοντολαγνείας σαν και του λόγου μου), ο Peter Hook και οι Light θα συνεχίζουν να παίζουν ζωντανά. Και καλά θα κάνουν. Όλα τα υπόλοιπα είναι για να έχουμε να συζητάμε...
{youtube}pKN8gWVlj10{/youtube}
