Η βαριά κληρονομιά των νότιων Ηνωμένων Πολιτειών έχει κυριεύσει πολύ κόσμο στην Ελλάδα, οπότε ήταν σίγουρο πως το live της Παρασκευής θα είχε επιτυχία, από την άποψη της προσέλευσης –ήταν εύκολος ο στόχος. Πλέον διαμορφώνεται στη συνείδηση του κόσμου η παραδοχή ότι όλες οι συναυλίες του είδους θα είναι, με βάση κάποια μοιρολατρική εμμονή, τρομερές και διασκεδαστικές. Και διάολε, πάντα αποδεικνύεται αληθινή αυτή η αίσθηση.
Και οι τρεις λοιπόν μπάντες εκτόξευσαν τη βραδιά: και οι Karma To Burn –ένα από τα ισχυρότερα φετίχ στη χώρα μας– αλλά και οι δύο εγχώριες support συμμετοχές, οι οποίες αμφότερες κυκλοφόρησαν εξαιρετικές δουλειές μέσα στο 2011. Φταίνε μάλλον η αμεσότητα της έκφρασης, η διάθεση του κόσμου και η ίδια η απόδοση των συγκροτημάτων. Αλλά πραγματικά, αν με ρωτούσε κάποιος τουρίστας πού διασκεδάζει ο «σκληρός» κόσμος της Αθήνας, η κατάλληλα απάντηση θα ήταν «σε κάποιο υπόγειο με ζέστη, ιδρωτίλα, μπιρίλα, καπνό και ασήκωτα riffs». Γιατί δεν μπορώ να θυμηθώ ούτε μία συναυλία αυτής της αισθητικής που να απογοήτευσε κάποιον θεατή.
Την αρχή την έκαναν οι Dive, μια πολύ ωραία μπάντα με όλη τη σημασία της φράσης. Παίζουν προσγειωμένα, ενώ την ίδια ώρα τραντάζουν το έδαφος και απελευθερώνουν δυνάμεις χωρίς να τις εκβιάζουν. Και με απλά υλικά χτίζουν μια υπέροχη ατμόσφαιρα. Στα πολύ θετικά στοιχεία τους περιλαμβάνεται και μια υπόγεια ελληνικότητα στις μελωδίες και στις δομές των κομματιών τους. Μπορεί να αδικήθηκαν λιγάκι από τον ήχο του An, αλλά έδωσαν την ξεκάθαρη εικόνα ότι πρόκειται για μία από τις ελληνικές μπάντες που είναι ικανές για σπουδαία πράγματα. Πρέπει να τους παρακολουθούμε στενά.
Πριν προχωρήσουμε στους επόμενους, μια παράκληση: όταν ακούμε ρυθμικά κοψίματα τα οποία παραπέμπουν στη ηχητική γειτονιά μας, ας μην κάνουμε τον εύκολο παραλληλισμό με μπάντες σαν τους Tool –γιατί αδικείται και ο τόπος και ο μουσικός και η επιρροή...
Επόμενοι, οι Planet Of Zeus. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρόκειται για τρομερή μπάντα. Κάτι που φαίνεται και στη σκηνή, καθώς αυτή τη στιγμή είναι σίγουρα το όνομα με την καλύτερη σκηνική παρουσία στην Ελλάδα: επικοινωνιακοί και γκρουβάτοι, fans της ίδιας της μουσικής τους. Και το σετ τους απλά πήρε κεφάλια. Δεν υπήρχε και άλλη επιλογή βέβαια, «αφού οι άνθρωποι γράφουν ριφάρες», όπως εύστοχα παρατήρησε ένας φίλος. Το ιδίωμά τους άλλωστε δεν χρειάζεται τίποτα παραπάνω από τη σωστή δόση πώρωσης και αγάπης για τη μουσική που παίζουν. Φέρτε απλά στο μυαλό σας το πώς φαντάζεστε μια τρομερά διασκεδαστική μπάντα: ε, αυτοί είναι οι Planet Of Zeus! Η παρουσία τους στο An θα μπορούσε άνετα να λογιστεί ως headlining εμφάνιση, ειδικά καθώς ακόμα καίει τα εγκεφαλικά μου κύτταρα το θέμα του “Leftovers”.
Οι Karma To Burn τώρα, οι θεσμικοί πρωταγωνιστές της βραδιάς, είχαν βάλει σκοπό να τσακίσουν ότι στεκόταν όρθιο μέσα στο An. Με την ένταση καρφωμένη στο κόκκινο, με τα πιατίνια του Rob Oswald στον αέρα, με την κιθάρα του William Mecum να ξηλώνει πατώματα και με το μπάσο του Rich Mullins να έρχεται στα οδοστρωτήρας, το αποτέλεσμα υπήρξε σαρωτικό. Γιατί οι τρεις κύριοι από τη Δυτική Βιρτζίνια δεν επενδύουν τόσο στο groove, στο ηχητικό έναυσμα για headbanging, αλλά περισσότερο θέλουν να καλλιεργήσουν την εντύπωση ότι, αν μπλέξεις μαζί τους, στα σίγουρα θα μαζέψεις μπόλικες γροθιές.
Μπορεί κατά τη διάρκεια των κομματιών να έβγαλε ο Mecum μόνο μια ακατάληπτη κραυγή και να ευχαρίστησε θερμά δυο φορές τον κόσμο για την «kick-ass» ανταπόκρισή του, όμως οι Karma To Burn είναι τρομερά επικοινωνιακοί μέσα από τη βαρυθυμία που βγάζει η έλλειψη λέξεων. Σε μερικούς βέβαια αυτή η εμμονή πιθανόν να μοιάζει λιγάκι κουραστική. Τείνει πράγματι να γίνει κουραστική, λόγω της μονολιθικότητας που τη χαρακτηρίζει. Ας είμαστε όμως ειλικρινείς: βελτιώσεις δεν χωράει η συγκεκριμένη λογική, γιατί ήδη είναι ολοκληρωμένη. Και αν αλλάξει, τότε δεν θα μιλάμε για τους Karma To Burn, μα για κάποια άλλη μπάντα.
Μέσα στο An εξελίχθηκε λοιπόν την Παρασκευή μία από τις ωραιότερες σκηνές που μόνο μια τέτοια συναυλία μπορεί να σου προσφέρει. Ο κόσμος να σιγοντάρει τα riffs με τη φωνή του και, όταν ολόκληρη η μηχανή των Karma To Burn πήρε μπρος, ο χώρος κοντά στη σκηνή μετατράπηκε σε ένα οργιαστικό mosh pit –με τα κλωτσοσπρωξίματα να πέφτουν βροχή και τους υπόλοιπους θεατές στα «ορεινά» να παρακολουθούν εκστασιασμένοι την διαλυτική ακολουθία μελωδιών. Ήταν αυτή η κατάσταση που λέγαμε στην αρχή. Μια ατμόσφαιρα την οποία δεν μπορεί να προσφέρει κανένας άλλος ηχητικός κώδικας. Θέλει ψυχή και όρεξη. Και οι Karma To Burn, όπως και οι δύο support μπάντες, τα είχαν και με το παραπάνω...
