Το Reworks είναι ίσως το μόνο φεστιβάλ μουσικής που μας απέμεινε να καυχόμαστε γι’ αυτό στο εξωτερικό και αποτελεί σταθερό ορόσημο έναρξης του φθινοπώρου στη ζωή των Θεσσαλονικιών μουσικόφιλων. Φέτος όμως έγινε φανερό ότι η κρίση έχει χτυπήσει άσχημα την πόλη: εκεί που άλλες φορές, αν τυχόν πήγαινες στη Βίλκα κατά τις 10, θα έπρεπε να παρκάρεις κανα-δυο χιλιόμετρα μακριά και θα συναντούσες μια απίστευτη ουρά στο ταμείο, φέτος πάρκαρες όπου έβρισκες και δεν περίμενες σχεδόν καθόλου στο ταμείο –αφού δεν είχαν στήσει καν εκείνον τον γνωστό «φιδογυριστό» διάδρομο. Χώρια το γεγονός ότι μείωσαν τις ενεργές τουαλέτες στον χώρο του φεστιβάλ, επειδή αποφάσισαν να κλείσουν κάποια κτίρια τελείως. Πλέον λοιπόν οι κοντινότερες από το αίθριο ήταν εκείνες στο Air Stage, στο οποίο όμως είχε μια απίστευτη ουρά τις προχωρημένες ώρες. Η προσέλευση βέβαια κρίνεται τελικά ικανοποιητική και καθιστά το φεστιβάλ βιώσιμο, πράγμα σημαντικό ώστε να δούμε μια καλύτερη εικόνα του χρόνου. Το Reworks έχει φτάσει άλλωστε σε πάρα πολύ καλό επίπεδο και είναι σε θέση να φέρνει στη Θεσσαλονίκη ονόματα που δεν φανταζόταν κανείς ότι θα έβλεπε σε προηγούμενα χρόνια. Δυσκολίες αντιμετώπισε όμως φέτος και η συντακτική μας ομάδα, καθώς τελευταία στιγμή χάσαμε τον Σπύρο Τόρε για λόγους υγείας. Έτσι, το βάρος της ανταπόκρισης έπεσε στους ώμους του Στέργιου Κοράνα και του Μάνου Μπούρα...
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 16/9
Kraak & Smaak
Με τούτους εδώ τους Ολλανδούς ξεκίνησε ουσιαστικά το Reworks, και το έκανε με τον καλύτερο τρόπο. Το γνωρίζαμε από τους δίσκους τους ότι πρόκειται για μία μπάντα που μπορεί να κάνει πολλά, από το να ζεστάνει τον κόσμο σ’ ένα πάρτυ μέχρι να τον ωθήσει να παραληρεί στην κορύφωσή του, και κάτι τέτοιο περίπου έκαναν και στην εμφάνισή τους στη Θεσσαλονίκη. Τα μεγάλα τους ατού ήταν οι τραγουδιστές τους, μια επαρκής ξανθιά βορειοευρωπαία το όνομα της οποίας δεν συγκράτησα και η μεγάλη μορφή που ονομάζεται Sebastian, μια cult φυσιογνωμία με γυαλιστερό ασημί σακάκι, Rayban γυαλί και καπέλο να καλύπτει μερικώς την αραιή του κόμη. Αλλά, όσο αστείος κι αν ήταν, έκανε μια χαρά τη δουλειά του, ερμηνεύοντας με αρκετή ψυχή τα upbeat κομμάτια του τρίο. Οι Kraak & Smaak διασκεύασαν το “I Feel Love” του Giorgio Moroder, το παραδοσιακό “Man Of Constant Sorrow” (το ξέρουμε από το soundtrack του Oh Brother, Where Art Thou?), οι κορυφαίες όμως στιγμές της εμφάνισής τους σημειώθηκαν σε δικές τους συνθέσεις, όπως π.χ. στο “Roll Up To Heaven” ή στο “Dynamite”. Πολύ καλοί, δεν είναι τυχαίο λοιπόν που κάνουν τόσο αξιόλογη καριέρα σε Ευρώπη και σε Αμερική, με την ανάμεσα σε Gap Band και Black Eyed Peas μουσική τους.
Μάνος Μπούρας
Alva Noto
Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από την τελευταία φορά που είδα live τον Γερμανό Carsten Nicolai (ο οποίος κρύβεται κάτω από το Alva Noto ψευδώνυμο), κι όμως το πρόγραμμά του στο Reworks δεν ήταν ίδιο μ’ εκείνο που μας χάρισε προ μηνών στη Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση. Η λογική βέβαια παραμένει πάντοτε η ίδια και εκτελείται με την ίδια χειρουργική ακρίβεια και τεχνολογική πληρότητα. Και η καλλιτεχνία δεν βρίσκεται μακριά ασφαλώς, με τη λιτότητα ηλεκτρονικών και οπτικών μέσων να δίνει τελικά τόσα πολλά, ώστε κάθε εμφάνισή του να μοιάζει με μια συμπυκνωμένη πολιτιστική (και πολιτική) κατάθεση. Highlight της εμφάνισής του στη Βίλκα ήταν η διαδοχή λογότυπων που όλα τους έχουν ονόματα απαρτιζόμενα από τρία μόνο γράμματα: έτσι, σε πέντε μόλις λεπτά, περιδιαβήκαμε ένα μεγάλο μέρος της τελευταίας εκατονταετίας διαμέσου εικόνων που αποτελούν ζωτικά κομμάτια της καθημερινότητάς μας. Πέρα από αυτό, πήραμε γεύσεις ήχων κυμαινόμενων από minimal electronica μέχρι ένα ηπίως σκληρό techno αντικρίζοντας γραφικά τα οποία σε έβαζαν θα ’λεγες στα σωθικά ενός ηλεκτρονικού υπολογιστή. Ίσως κάπου εκεί μέσα να ζούμε τελικά και ο Alva Noto να μας έδωσε, για μία ακόμη φορά, τις αφορμές για να δούμε μια όμορφη πλευρά του σκηνικού αυτού.
Μάνος Μπούρας
Hercules And Love Affair
Το δεύτερο μεγάλο όνομα της Παρασκευής ήταν ίσως η πιο ευχάριστη εμπειρία της βραδιάς. Οι Hercules And Love Affair είχαν πολλή ζωντάνια και ήρθαν πραγματικά με σκοπό να «τα σπάσουν» στη Βίλκα. Ο Andy Butler είχε αφήσει ουσιαστικά στους άλλους τη δουλειά του frontman –κατά βάση στους τρεις τραγουδιστές που έπαιρναν εναλλάξ τα ηνία– ούτως ώστε να παραμένει ο ίδιος επικεντρωμένος στις μουσικές. Η συνταγή αποδείχτηκε μαγική, μιας και ο κόσμος δεν σταμάτησε ούτε στιγμή να χορεύει και, ενδιάμεσα από τα τραγούδια, να αποθεώνει τη μπάντα. Όλοι τους είχαν καταπληκτική ενέργεια και περνούσαν μια ευχάριστη διάθεση στο κοινό, χωρίς να κάνουν καθόλου κοιλιά ή να κουράσουν. Τέτοιες μπάντες παραδέχομαι: όσες μπορούν να κάνουν τον κόσμο να χορεύει, αλλά παράλληλα έχουν και κάτι να πουν μουσικά και στους πιο απαιτητικούς ακροατές (χρυσή η τομή). Άλλωστε, είναι χαρακτηριστικό ότι εκείνη την ώρα άδειασαν ελαφρώς οι άλλοι χώροι και ο περισσότερος κόσμος συγκεντρώθηκε στο Αίθριο για να δει Hercules And Love Affair. Για μία ώρα και είκοσι λεπτά, είδαμε έτσι ένα live χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα –με πολύ χορό, χαμογελαστά πρόσωπα, καλή επίδοση από την πλευρά της μπάντας. Για κάτι τέτοια έρχεται ο κόσμος στο Reworks.
Στέργιος Κοράνας
James Holden
Αμέσως μετά τους Hercules And Love Affair, κατευθύνθηκα προς το Air Stage για να δω τον James Holden στο DJ σετ του. Είχε φυσικά ήδη ξεκινήσει όταν μπήκα, δυστυχώς όμως δεν φάνηκε και πολύ αντάξιος των προσδοκιών μου. Κι αυτό γιατί έπαιζε συνεχώς επαναλαμβανόμενα μοτίβα, χωρίς να δίνει κάτι το ξεχωριστό, κάτι που να εξιτάρει κάποιον σαν ακροατή. Δεν λέω ότι δεν ακουγόταν ευχάριστα και οπωσδήποτε έκανε πολύ κόσμο να χορεύει ασταμάτητα –οπότε τον σκοπό του τον εξυπηρετούσε μια χαρά. Προσωπικά, όμως, αναζητώ κι αυτό το κάτι παραπάνω σε ένα DJ σετ κι έτσι δεν μου έδωσε κίνητρα να μείνω για πολύ ώρα στο Air Stage.
Στέργιος Κοράνας
Miss Kittin
Για να ομολογήσω την αμαρτία μου, δεν μπορώ να καταλάβω προς τι ο πανικός με τη Miss Kittin... Ειδικά από τη στιγμή που υπάρχουν DJs και μπάντες με μεγαλύτερη έμπνευση, που παραμένουν όμως στην αφάνεια. Το hype ασφαλώς παίζει τον ρόλο του σε τέτοιες περιπτώσεις, οπότε πιθανότατα και χάρη σ’ αυτό να γίνεται τόσος ντόρος γύρω από το όνομά της. Επί της ουσίας, το σετ της Γαλλίδας σταρ στο Reworks ήταν ένα κλασικό tech house σετ, το οποίο έκανε τους παρευρισκομένους να περνάνε καλά δίχως να περιέχει τίποτα το φοβερό και τρομερό. Έμεινα ένα 45λεπτο και αποφάσισα να αποχωρήσω για να δω τι συνέβαινε στα υπόλοιπα stages. Κι ευτυχώς, γιατί έτσι πέτυχα και την έκπληξη της πρώτης βραδιάς του φεστιβάλ...
Στέργιος Κοράνας
Q Orquestra
Η έκπληξη λοιπόν της Παρασκευής ήρθε από τον δικό μας Quasamodo, κατά κόσμον Δημήτρη Νάσιο, και τους Q Orquestra. Ήμουν μάλιστα σχεδόν έτοιμος να φύγω, αλλά μιας και έβγαιναν εκείνη την ώρα επί σκηνής στο Αίθριο, έμεινα από περιέργεια –η οποία τελικά δεν σκότωσε τη γάτα! Δεν είχα ιδέα για το τι μουσική παίζουν, με το που ξεκινούν όμως ακούω –προς μεγάλη μου έκπληξη– ένα soul-funk μίγμα, το οποίο μου θύμισε Herbie Hancock και την ηλεκτρική εποχή του Chick Corea. Κι όλο αυτό εμπλουτισμένο με ηλεκτρονικά στοιχεία. Η μπάντα έπαιξε άψογα και οι ελάχιστοι που είχαν παραμείνει στο Αίθριο να τους ακούσουν χειροκροτούσαν με ενθουσιασμό ένα συγκρότημα που άξιζε εμφανώς περισσότερης προσοχής απ’ όση έλαβε. Χίλια μπράβο, έκλεισαν ιδανικά την πρώτη μέρα του Reworks.
Στέργιος Κοράνας
ΣΑΒΒΑΤΟ 17/9
Rattler Proxy
Εν αρχή ην οι Suicide, όπως είναι τοις πάσι γνωστό –κι όποιος δεν το γνωρίζει ήδη, καταδικάζεται να παρακολουθήσει μαθήματα για το τι εστί ροκ εν ρολ ξεκινώντας πάλι από τα βασικά. Αλλά οι Rattler Proxy δεν είναι απλά διαβασμένοι στα μαθήματα, έχουν γεμίζει και τα βιβλία τους με σημειώσεις κι υποσημειώσεις που δηλώνουν ιδιαίτερα μελετηρά άτομα και γνώστες του τρόπου να κάνεις ζωτικές δηλώσεις χρησιμοποιώντας πενιχρά ηχητικά μέσα. Δύο είναι μόνο οι υπεύθυνοι αυτού του σπαρακτικά απαραίτητου για την εποχή μας σχήματος: ένας πατάει τα κουμπιά πίσω από τα γυαλιά ηλίου του σε μια μαύρη κι άραχλη αίθουσα, ο άλλος κρατάει το μικρόφωνο (και το μασάει άμα λάχει), στριμώχνει κραυγές ανάμεσα στα λόγια του και τις κάνει κατόπιν λάστιχο με παραμορφωτικά φίλτρα, η δουλειά των οποίων είναι να τραβάνε τα φωνήεντα και να τα κάνουν αγνώριστα, άσχημα και τρομακτικά μα την ίδια στιγμή γοητευτικά μέσα στη βρωμιά τους. Αλλά δεν είναι μόνο αυτά. Είναι και ότι αποτελούν τους πιο τσαμπουκαλεμένους ηχοτρομοκράτες της πιάτσας, αν υπάρχουν δηλαδή κι άλλοι… Με ένα πανκ βουτηγμένο σε ψυχρά ηλεκτρονικά και άκαμπτους μηχανικούς ρυθμούς, έφεραν έναν γνώριμο αέρα στο Reworks, του οποίου όμως είχαμε ξεχάσει το άρωμά του. Θα τα ξαναπούμε για τους Rattler Proxy, μόλις ξεκίνησαν άλλωστε την πορεία τους και γι’ αυτό έπαιξαν και μόλις 23 λεπτά ενώ είχαν προγραμματιστεί για μισή ώρα. Όμως, αν το καλοσκεφτείς, τόσα ακριβώς δεν είχαν χρειαστεί και οι Suicide για να τα κάνουν κάποτε πουτάνα στις Βρυξέλλες;
Μάνος Μπούρας
Lamb
Οι Lamb ήταν ίσως το όνομα που περίμενα περισσότερο απ’ όλα τα άλλα στο φετινό Reworks –κι όπως αποδείχτηκε, όχι άδικα. Ξεκίνησαν με μόλις ένα τέταρτο καθυστέρηση και μ’ ένα Αίθριο ασφυκτικά γεμάτο, πράγμα που με εξέπληξε ευχάριστα σε σχέση με το βράδυ της Παρασκευής, όταν την ίδια ώρα δεν είχε και πολλά πράγματα από κόσμο. Στο πρώτο τους λοιπόν live σε ελληνικό έδαφος, οι Lamb έπαιξαν ίσως και παραπάνω από τις προσδοκίες μας. Αν και έδωσαν αρκετή έμφαση στο νέο τους άλμπουμ –το παραδέχτηκαν και οι ίδιοι– δεν παρέλειψαν να μας χαρίσουν πολλά πράγματα από τις παλιότερες δουλειές τους, προς μεγάλη χαρά όλων μας. Όχι ότι και τα καινούργια τους μας χάλασαν, ίσα-ίσα: ο κόσμος έδειχνε να τα χαίρεται και με το παραπάνω. Το παίξιμό τους δεμένο, υποδειγματικό θα έλεγα, η Lou Rhodes μ’ ένα μακρύ λευκό φόρεμα και μια φωνή στο ακέραιο και ο Barlow στις επάλξεις να υποστηρίζει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Είχαν επίσης πολύ καλή επαφή με τον κόσμο και, απ’ ό,τι φαίνεται, όσο μας άρεσαν εμάς, άλλο τόσο τους αρέσαμε κι εμείς! Η Lou μας είπε μάλιστα ότι δεν ήξερε τι να περιμένει μιας και δεν είχαν ξαναπαίξει μπροστά σε Έλληνες και τη χαροποίησε πολύ το γεγονός ότι τους δεχτήκαμε τόσο θερμά. Όπως φάνηκε από τη συναυλία μα και από τα δείγματα τα οποία ακούσαμε από το νέο άλμπουμ, η επανένωση των Lamb δεν ήταν μια ακόμα αρπαχτή. Έγινε γιατί έχουν ακόμα πράγματα να μας πουν.
Στέργιος Κοράνας
My Wet Calvin
Δεν θυμάμαι τώρα πια πόσες φορές έχω δει ζωντανά τους My Wet Calvin αλλά από πότε κάτι τέτοιο έχει σημασία; Το θέμα είναι ότι, αν ανακοινωθεί ότι παίζουν κάπου την ερχόμενη εβδομάδα, δεν θα με χαλούσε καθόλου να τους έβλεπα ξανά! Βλέπεις, είναι τόσο φρέσκια η αίσθηση της μουσικής τους, ώστε λειτουργεί κάπως σαν φάρμακο στον ακροατή –με τον ίδιο τρόπο που το κάνει κάθε αξιόλογο δείγμα ποπ μουσικής. Παρά το γεγονός ότι έπαιξαν την ίδια πάνω-κάτω ώρα με μεγαλύτερα ονόματα, τα οποία εξ’ ορισμού κερδίζουν το ενδιαφέρον της πλειοψηφίας του κοινού, κατάφεραν να συγκεντρώσουν ικανοποιητικό αριθμό θεατών σ’ έναν σχετικά μικρό κι άκομψο χώρο από τους τέσσερις όπου μπορούσες ν’ ακούσεις μουσική στο Reworks –και να κερδίσουν τις εντυπώσεις εύκολα, όπως συμβαίνει συνήθως εξάλλου. Τις εκλεκτές τους συνθέσεις συνόψισαν δε μ’ ένα χαοτικό φινάλε όπου ο θόρυβος είχε το πάνω χέρι, υπενθυμίζοντας ότι μπορεί τα δύο μέλη του γκρουπ να φαίνονται σαν μικρά αθώα λούτρινα ζωάκια –βοηθάνε και οι στολές σ’ αυτό, ειδικά ο Λεωνίδας που αυτήν τη φορά ήταν ντυμένος άγγελος!– αλλά κατά βάθος πρόκειται για ένα ντουέτο το οποίο έχει δόντια κοφτερά κι όποτε χρειάζεται τα δείχνει!
Μάνος Μπούρας
Karuan
Ο Karuan και η παρέα του εμφανίστηκαν με ελάχιστη καθυστέρηση, μιας και το ενδιάμεσο ημίωρο των Ancient Astronauts δεν έγινε (έπαιξαν τελικά μόνο στο τέλος της βραδιάς): οι Lamb είχαν ήδη καθυστερήσει ένα τέταρτο, οπότε ήταν εύλογο να μετατοπιστεί γενικά το υπόλοιπο πρόγραμμα του Σαββάτου. Ο Karuan είναι διάσημος για την επαφή που έχει με το κοινό στις συναυλίες του, φήμη την οποία επιβεβαίωσε στο ακέραιο και στη Βίλκα. Εκτός αυτού όμως, πρόκειται και για έναν υποδειγματικό frontman, ο οποίος έδωσε μια απολαυστική συναυλία –τόσο τεχνικά, όσο και συναισθηματικά. Ήταν σχεδόν εξίσου αναμενόμενος για τον κόσμο όσο και οι Lamb κι έτσι είχαμε και πάλι πάρα πολλούς θεατές στο αίθριο. Έχω την εντύπωση μάλιστα ότι ήταν κι αυτός που εξέλαβε την πιο θερμή υποδοχή από κάθε άλλο καλλιτέχνη, μιας και στο τέλος κυριολεκτικά δεν τον άφηναν να φύγει! Με τέτοιο παίξιμο βέβαια, δεν τους αδικώ καθόλου –άλλωστε φώναζα κι εγώ «more!» μαζί με την πλειονότητα των παρευρισκομένων στο Αίθριο. Από εμένα ο Karuan λαμβάνει κυρίως τα εύσημα επειδή ανέλαβε να ακολουθήσει τους Lamb, πράγμα πολύ δύσκολο, ειδικά μετά από μια τέτοια εμφάνιση. Τελικά όχι μόνο στάθηκε στο ύψος του, αλλά μας προσέφερε και κάτι σχεδόν ισάξιο. Και μόνο αυτόν με τους Lamb να είχε η δεύτερη μέρα του φεστιβάλ, θα άξιζε και με το παραπάνω το Σαββατόβραδο!
Στέργιος Κοράνας
Cayetano
Η αλήθεια είναι ότι έχω δει πολλές φορές τον Cayetano, αλλά δεν έτυχε να πρέπει να γράψω και κριτική γι’ αυτόν. Η εμφάνισή του πάντως το Σάββατο το βράδυ στη Βίλκα μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Ακόμα και ξένα και «μεγάλα» ονόματα ωχριούσαν μπροστά του, πράγμα που με χαροποίησε ιδιαίτερα. Παρέα λοιπόν με τον DJ Booker και με την υπόλοιπη μπάντα του, ο Γιώργος Μπρατάνης μας χάρισε ένα ωραιότατο live. Για μένα προσωπικά, στάθηκε το ιδανικό κλείσιμο σ’ ένα ωραιότατο από μουσική άποψη φεστιβάλ, που, καλά να είμαστε, ελπίζω να παρακολουθήσω και το 2012 –με περισσότερο κόσμο να μπορεί να ανταπεξέλθει οικονομικά.
Στέργιος Κοράνας
