Μία μέρα προτού βρεθούν οι Raining Pleasure στη σκηνή του Ρόδον τους είπα την άποψη μου ότι έχουν ένα μεγάλο στοίχημα μπροστά τους. Δεν ήθελα ούτε να τους αγχώσω περισσότερο από ότι ήδη ήταν λογικό να είναι, αλλά έπρεπε να τους πω αυτό που σκεφτόμουν τις τελευταίες μέρες. Για όλους όσους, και επιτρέψτε μου να τοποθετήσω και εμένα σε αυτήν την ομάδα ανθρώπων, που χρόνια τώρα προσπαθούν να στηρίξουν, ο καθένας με τον τρόπο του και τις δυνατότητές του, αυτό που ονομάζεται ελληνική αγγλόφωνη indie pop/rock σκηνή, η ημερομηνία 23 Φεβρουαρίου 2002 ήταν ιδιαίτερα σημαντική.
Τα παιδιά προσπαθούσαν, και καλά έκαναν, να μην φοβηθούν αυτή την συναυλία. «Σημασία έχει να αντιμετωπίσουμε την αυριανή βραδιά όπως αντιμετωπίζουμε κάθε άλλη. Να μην πούμε “Aααα το Ρόδον!” Νομίζω ότι δεν θα βοηθήσει. Είμαστε έτσι κι αλλιώς αγχωτικοί. Έχουμε κάνει πολλές συναυλίες, ας είναι λοιπόν άλλη μία!» έλεγε ο Vassilikos. Όπως αποδείχθηκε όμως, δεν ήταν τόσο απλά τα πράγματα! Το είχε σίγουρα συνειδητοποιήσει όταν αποχαιρετούσε το Ρόδον, αν και ήταν το τελευταίο που ήθελε να κάνει, με το νανούρισμα από το μουσικό αρκουδάκι-mascot της συναυλίας.
Αυτό που ζήσαμε, όσοι τυχεροί καταφέραμε να βρεθούμε μέσα στο Ρόδον, ήταν κάτι που θα θυμόμαστε για πολύ καιρό. Τυχεροί, γιατί πολλοί άλλοι έφευγαν από την οδό Μάρνης στεναχωρημένοι αφού η συναυλία ήταν sold out. Και σας προκαλώ να θυμηθείτε αν ποτέ κάποιο ελληνικό αγγλόφωνο group είχε καταφέρει κάτι τέτοιο στο Ρόδον. Ακόμα και οι Last Drive δεν το είχαν καταφέρει, αν και τότε τα εισιτήρια που εκδίδονταν ήταν αρκετά περισσότερα.
Δεν έχει όμως και τόσο σημασία αυτό καθ’αυτό το sold out. Σημασία έχει αυτό στο οποίο γίναμε μάρτυρες. Και τι ήταν αυτό; Σίγουρα όχι μία συνηθισμένη συναυλία.
Στις 23 Φλεβάρη ήταν η μέρα της δικαίωσης για την πολύπαθη ελληνική αγγλόφωνη indie pop/rock. Έτσι θέλω να το βλέπω και χαρακτηρίστε με όπως νομίζετε. Μία μεγάλη γιορτή για όλους εμάς. Ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δεν έβλεπα μία τέτοια μπάντα, με όλα όσα αντιπροσωπεύει όχι μόνο μουσικά αλλά και αισθητικά και κοινωνικά, να γίνεται δέκτης μίας τέτοιας λατρείας από το Αθηναϊκό κοινό. Αναλογίζομαι και τις πολύ καλές πωλήσεις του “Flood” μέσα στις πρώτες εβδομάδες κυκλοφορίας του, ακούω αγόρια και κορίτσια να τραγουδάνε μαζί με τον Vassiliko τους στίχους παλιών και καινούργιων τραγουδιών και αναρωτιέμαι τελικά πώς γεννήθηκε αυτός ο πυρήνας φίλων για μπάντες σαν τους Raining Pleasure.
«Κοινό στην Ελλάδα υπάρχει. Όμως είναι σχετικά καχύποπτο. Όμως πιστεύω ότι αυτό το πράγμα αλλάζει. Αλλά αν μπορείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι αξίζει αυτό που κάνεις, τότε μπορείς να πείσεις και τους άλλους.»
Προηγουμένως αναφέρθηκα σε Αθηναϊκό κοινό. Sorry guys, σημειώστε λάθος. Παιδιά που δεν ήθελαν να χάσουν την πρώτη μεγάλη συναυλία των Raining Pleasure ήρθαν από κάθε γωνιά της Ελλάδος. Κτελ από Θεσσαλονίκη, Κομοτηνή, Λάρισα, Χαλκίδα και φυσικά από Πάτρα ταξίδεψαν προς την Αθήνα με φίλους των R.P.
Άλλωστε είναι γνωστό ότι οι ευκαιρίες που είχαν δoθεί στο παρελθόν για τους φίλους της μπάντας ήταν ελάχιστες. Και το group το γνωρίζει αυτό. « Έχουμε πολύ δουλειά να κάνουμε ακόμα στην Ελλάδα, οπότε το εξωτερικό μπορεί να περιμένει, και όταν έρθει καλά θα είναι βέβαια. Αλλά υπάρχει τόση δουλειά να κάνουμε εδώ πέρα... Είμαστε δώδεκα χρόνια group, και δεν έχουμε παίξει ούτε μία φορά στην Θεσσαλονίκη! Οπότε για ποιό εξωτερικό μπορούμε να μιλάμε; Για μας, εξωτερικό αυτή την στιγμή είναι η Θεσσαλονίκη!»
Είναι αλήθεια αυτό. Και είναι πραγματικά κρίμα το γεγονός ότι δεν την βλέπει όλη η Ελλάδα αυτή την μπάντα. Διότι αν είναι κάτι που απέδειξαν αυτά τα παιδιά στην σκηνή του Ρόδον ήταν το πόσο καταπληκτικό group είναι ζωντανά. Ο Vassilikos, επιτρέψτε μου να πω, ότι ίσως αποδειχτεί και στο μέλλον, ο καλύτερος frontman που είχε ποτέ ελληνικό group, ακόμα και εάν το βράδυ του Σαββάτου η αμηχανία και το τρακ ήταν εμφανέστατα. Ο Jeremy, o Spiral καθώς και οι Doggie και Salvatore, τέσσερα παιδιά με εξαιρετικές ικανότητες στις κιθάρες, και στα backing vocals, ενέργεια αλλά και επικοινωνία μεταξύ τους και ο Jay πίσω στα drums, διακριτικός αλλά και πρωταγωνιστής όταν πρέπει. Όλα αυτά με ένα ταιριαστό πολλές φορές visual show πίσω από τη σκηνή επιμελημένο από την ομάδα Uncut. Μα πάνω απ’όλα παρακολουθώντας αυτή την μπάντα να αγκαλιάζεται, και να χαμογελάει, δεν μπορείς να μην διακρίνεις μία πραγματική παρέα.
«Αν χάσουμε αυτό το παρεϊστικο που έχουμε δεν θα έχει κανένα νόημα. Αυτό είναι άλλωστε οι Raining Pleasure. To επαγγελματικό και το παρεϊστικο δεν είναι απαραίτητο να μην συνδυάζονται. Ήδη είναι διαφορετικά από ήταν πέρυσι και πρόπερσι. Εμείς όμως είμαστε ακόμα όπως είμασταν. Ωραίο θα είναι να κάνουμε αυτά που κάνουμε χωρίς να χάσουμε αυτό, την παρέα μας. Δεν είμαστε ένα group που έπαιξε ένα χρόνο, δεν πρόλαβε να γνωριστεί μεταξύ του, και ξαφνικά έχει να ανταποκριθεί σε χίλιες δυο προκλήσεις. Εμείς είμαστε παρέα από παιδάκια όλοι. Όταν έχουν δοκιμαστεί οι φιλίες και οι σχέσεις, τότε τι άλλο μπορεί να ταρακουνήσει αυτό που έχουμε;»
«Όσες αλλαγές υπήρξαν στο group ήταν αναγκαστικές. Δεν υπήρξε κάποια κακή σχέση ή τσακωμός, ή κάτι τέτοιο. Οι άνθρωποι που δεν παίζουν είτε είναι εκτός Ελλάδας, είτε αποφάσισαν ότι δεν θέλουν να ασχολούνται άλλο πλέον με την μουσική. Και αυτά τα παιδιά, τώρα που βλέπουν το group σε αυτή την φάση χαίρονται!»
Πραγματικά όμως δεν θα ήθελα να ήμουν στην θέση αυτών των παιδιών που πέρασαν κατά καιρούς από την σύνθεση του group. Δεν θα μου ήταν καθόλου εύκολο, να βλέπω τους πρώην μουσικούς συντρόφους μου να αποθεώνονται πραγματικά από ένα κατάμεστο Ρόδον. Θα ήθελα πραγματικά, να σηκωθώ, να πιάσω και εγώ μία κιθάρα και να φωνάξω, εδώ είμαι, και εγώ είμαι μέλος αυτή της παρέας! Θέλω και εγώ να είμαι μέρος αυτής της βραδιάς!
Και τι βραδιά... Πολλοί μιλησαν για μία ιστορική συναυλία. Μία συναυλία που θα ανοίξει τον δρόμο για την Άνοιξη της σκηνής. Το μέλλον θα κρίνει του λόγου το αληθές. Υπήρχε σίγουρα πάντως μεγάλη συγκινησιακή φόρτιση το βράδυ του Σαββάτου. Μερικές φορές είχα την εντύπωση ότι πάνω από τα κεφάλια μας περιφέρονταν οι ψυχές των groups της σκηνής που δυστυχώς δεν υπάρχουν πια... Pillow, Impossible Tymes, One Night Suzan, Next Time Passions, The Wish, Groove Machine και όλων των άλλων σχημάτων που έκαναν τις μέρες μας πιο λαμπερές στο παρελθόν, αλλά και άλλων, που συνεχίζουν ακόμα, και ίσως θα έπρεπε να τους δωθεί η ευκαιρία να μεταδώσουν την μαγεία τους και στο Ρόδον, ιδιαίτερα σε περιπτώσεις όπως του σπουδαίου Crooner.
To παρελθόν και το παρόν της αγγλόφωνης indie pop της χώρας, και το κοινό που το στηρίζει, φαίνεται να παίρνει μέσω των Raining Pleasure την εκδίκησή του, ύστερα από πάρα πολλά χρόνια περιθωριοποίησης. Ήρθε λοιπόν αυτή η στιγμή και όλα αυτά χάρη στο τρίτο album των Raining Pleasure; Έγινε πραγματικά ξαφνικά αυτό το κλικ για το οποίο παρακαλάγαμε; Δεν είμαι σίγουρος ακόμα. Όμως οι Raining Pleasure κατάφεραν κάτι αφάνταστο λίγα χρόνια πριν...
«Είναι ωραίο όλο αυτό που γίνεται. Υπεύθυνοι γι’αυτό είναι σε μεγάλο βαθμό η εταιρία και οι συνθήκες της συγκεκριμένης στιγμής, χωρίς να ξέρουμε ποιες ακριβώς είναι αυτές. Όμως φαίνεται να υπάρχει ένα σχετικά καλό timing, έως και το live στο Ρόδον, και φυσικά και ο δίσκος, που είναι αυτός που θα ήταν, συν την συνδρομή του Coti.»
Είναι γεγονός ότι ίσως, αυτό που έγινε το Σάββατο, και να μην είχε συμβεί αν οι Raining Pleasure δεν υπέγραφαν στην ΕΜΙ. Μεγάλη υπόθεση η δισκογραφική στέγη για ένα group. Ίσως το απίστευτο Fake, να μην είχε την ίδια απήχηση στο κοινό, να μην μετέτρεπε ένα Ρόδον σε ένα τεράστιο party, με κορμιά να πάλλονται και ορισμένα μάτια να δακρύζουν, καθώς ο Vassilikos το ερμήνευε με σπάνια ψυχική δύναμη, χωρίς την επιχειρησιακή βοήθεια της εταιρίας τους. Τα κόμπλεξ περί ανεξάρτητων και major εταιριών μακριά από την ελληνική πραγματικότητα. Τα ελληνικά groups, και είναι τόσα πολλά τα καλά που παραμένουν θαμμένα μυστικά, χρειάζονται φροντίδα και υποστήριξη.
«Το ότι πήγαμε σε μία μεγάλη εταιρία έχει να κάνει με τα πάντα εκτός από τις συνθέσεις. Έχει να κάνει με το τελικό αποτέλεσμα στο δίσκο, με την προώθηση, την διανομή, την διαφήμιση. Η εταιρία κάνει πολύ καλή δουλειά. Όταν οι άνθρωποι της εταιρίας το έχουν πάρει τόσο ζεστά το θέμα όσο και εμείς, είναι λογικό να βγει σε καλό σε κάποιο βαθμό. Όταν η εταιρία αναλαμβάνει κάποια πράγματα που μέχρι πριν τα έκανες εσύ, ασχολείσαι περισσότερο με την μουσική ως μουσική, και όχι με άλλα πράγματα. Δεν χρειάζεται να τρέχεις να κολλάς αφίσες, και όσο αστείο και να ακούγεται, είναι πάρα πολύ σημαντικό.»
«Στην σκηνή υπάρχουν πολλά groups. Τώρα αν οι εταιρίες θέλουν να τα βοηθήσουνε είναι μία άλλη υπόθεση. Όμως δεν είναι θέμα εταιρίας. Τι είναι μία εταιρία; Πρέπει να αναφερόμαστε σε συγκεκριμένους ανθρώπους μέσα σε μία εταιρία που θα το πιστέψουν, θα το δουν με όρεξη και θα δουλέψουν για το group. Αυτό που λείπει γενικά όμως, είναι αυτό που η ΕΜΙ έχει. Ανθρώπους που παθιάζονται, που θέλουν και δουλεύουν όχι επειδή αυτό είναι το επάγγελμά τους, αλλά επειδή έχουν όρεξη να κάνουν κάτι.»
Αυτή η ελευθερία και η προσήλωση στην δημιουργία ήταν εκείνη που βοήθησε το group να ηχογραφήσει έναν αρτιότατο δίσκο σαν το Flood αλλά και να εξελιχθεί τόσο πολύ. Ένα group που ζωντανά έχει την δυνατότητα να δίνει τις καλύτερες ηλεκτρικές, ελεγειακές, και χαρούμενα pop εκτελέσεις των συνθέσεων του. Που έχει την δυνατότητα να βαδίζει επιτυχημένα ανάμεσα στις αυστυρές εκτελέσεις των συνθέσεων και του αυθόρμητου και νεανικού αυτοσχεδιασμού. Δεν έχει σημασία αν έκαναν κάποια λάθη, αν αντιμετώπισαν ορισμένα τεχνικά προβλήματα και κάποια προβλήματα ροής, με μεγάλα κενά ανάμεσα στα τραγούδια.
Άλλωστε, εδώ μιλάμε για ένα group με μηδαμινή σχεδόν πείρα από μεγάλα live, αλλά και από μία παρέα παιδιών που διασκέδαζε παίζοντας, και ταυτόχρονα διασκέδαζε και χαροποιούσε κάποιους φίλους που ήθελαν να τους ακούσουν. Παιδιά που είτε έμαθαν τους Raining Pleasure μέσα από το Fake και το Capricorn, είτε παιδιά που έζησαν το group από τις εποχές του Sad Universe και του Waiting for The Bell To Ring, και παλιότερα. Γι’ αυτά ειδικά τα παιδιά, η πορεία από το πρώτο album μέχρι το τρίτο είναι μία πορεία που διέσχισαν όλοι μαζί με το group, παρακολουθόντας την εξέλιξη και κρίνοντας τα αποτελέσματα.
«Έχουν αλλάξει τα πάντα από τότε που ξεκινήσαμε. Ο πρώτος με τον τρίτο δίσκο μας έχει μεγάλες διαφορές και αυτό είναι φυσιολογικό. Από τον πρώτο δίσκο έως τώρα είναι και έξι χρόνια απόσταση. Με το πρώτο album δεν ξέραμε αν ποτέ καταφέρουμε να βγάλουμε δεύτερο! Πρώτη φορά μπαίναμε στο studio για να γράψουμε, είμασταν μόνοι μας, θέλαμε να βάλουμε όσο γίνεται περισσότερα τραγούδια, ότι θέλαμε βάζαμε... Με τον πρώτο δίσκο, το όλο κλίμα ήταν “Ω βγάζουμε δίσκο!” Με τον δεύτερο “ας το κάνουμε λίγο καλύτερα” και με τον τρίτο “Θέλουμε να κάνουμε ένα καλό δίσκο!”… Τώρα το τι κάναμε και τι όχι, δεν ξέρω, θα δείξει, ούτε εμείς ξέρουμε ακόμα...»
«Ευτυχώς δεν είμαστε απόλυτα ικανοποιημένοι με το τελικό αποτέλεσμα του Flood. Είμαστε ικανοποιημένοι σε ένα βαθμό, ότι βγήκε κάτι όμορφο, αλλά υπάρχουν τόσα άλλα πράγματα που θέλουμε και θέλαμε να κάνουμε αλλά ο καιρός είναι μπροστά μας. Καλά να είμαστε. Και δεν είναι δυνατόν να είναι κανείς απόλυτα ευχαριστημένος. Πάντα θα θέλεις το κάτι το παραπάνω. Αυτή είναι και η έννοια της συνέχειας άλλωστε. Να θες να κάνεις το άλλο, το άλλο, και το άλλο κ.τ.λ. Δεν τελειώνει πουθενά, δεν νιώθεις ότι “αυτό ήταν το έκανα”! Άλλωστε τι έκανες; Τί είναι αυτό που έκανες; Κάθε φορά είσαι σε μια διαδικασία που αυτό που είσαι κάποια στιγμή, αυτό περνάς και μέσα στο δίσκο, και μετά αλλάζεις και θες να κάνεις κάτι διαφορετικό.»
Δεν είμαι σίγουρος αν θέλω να ξέρω το επόμενο βήμα αυτών των παιδιών. Αυτό που γνωρίζω όμως είναι το εξαιρετικό παρόν. Ήταν στιγμές ακούγοντας τις ζωντανές εκτελέσεις των πιο electro στιγμών του “Flood”, όπως τo “Only Through You”, με την δεκάδων Mark Almond ερμηνεία του Vassilikou, που ξεχνούσα ότι παρακολουθώ ελληνικό group. Στην απίστευτα λυρική εκτέλεση του “Song Of The Wolf” και πάλι προσπαθώ να συνειδητοποιήσω την αξία αυτού του παιδιού και την αμεσότητα στην επικοινωνία που έχει με το κοινό, και την ικανότητα του να στέκεται στην σκηνή την οποία θα ζήλευαν δεκάδες Βρετανοί τραγουδιστές. Στις δύο του εκτελέσεις το “Is That Yoo?” αναδύει αναμνήσεις. Όταν πάλι, μέσα στο κανονικό set, ή στις μη προγραμματισμένες επανεμφανίσεις του group στη σκηνή οι Raining Pleasure επιδόθηκαν σε αγαπημένες διασκευές, από τον Paul Anka, στoυς Velvet Underground, και από εκεί στον Morrissey και Siouxsie έως την Suzanne Vega, είχα την αίσθηση ότι αυτό που παρακολουθούσα και στο οποίο συμμετείχα ήταν πολύ καλό για να είναι αληθινό! Κι όμως....
Και προπαντώς, με την κατάλληλη δουλειά, στο μέλλον, γιατί όχι; Οι Raining Pleasure ίσως είναι το πρώτο ελληνικό group μετά από πολύ καιρό που θα τα καταφέρουν εκεί που πραγματικά κάποια στιγμή θα αξίζουν να βρίσκονται... Στην διεθνή αγορά...
«Στην Ιαπωνία ήδη υπάρχει μία κίνηση, ένα ενδιαφέρον. Θα μου πεις, τρελοί είναι αυτοί. Αλλά νομίζω ότι το Flood είναι ένα album που δεν είναι απαραίτητο να είσαι Έλληνας για να σου αρέσει. Δεν το καταλαβαίνω, γιατί να είναι διαφορετικά;»
«Εάν ποτέ μας δινόταν η ευκαιρία να ταξιδέψουμε στο εξωτερικό για μία περιοδεία, πάνω από όλα θα ήταν μία πολύ ωραία εμπειρία για εμάς. Δεν ξέρω αν θα βοηθούσε εμπορικά τον δίσκο βέβαια. Αλλά μας αρέσει να παίζουμε live, πόσο μάλλον να πάμε έξω και να δοκιμάσουμε νέους χώρους. Όμως ξέρουμε ότι αυτό είναι κάτι δύσκολο, δεν μπορούμε να το κανονίσουμε εμείς, πρέπει να βρεθούν οι άνθρωποι να μας βοηθήσουν, η εταιρία... Αν όμως υπάρξει μία τέτοια ευκαιρία, δεν νομίζω να υπάρξει κάποια περίπτωση να το αρνηθούμε.»
Και γιατί να αρνηθούνε άλλωστε; Φίλους πάνω στους οποίους μπορούν να στηριχθούν έχουν, ενίοτε ανεβαίνουν στην σκηνή και χορεύουν μαζί τους. Και μυαλό επίσης φαίνεται ότι έχουν, άλλωστε αυτά τα παιδιά έχουν δοκιμαστεί από τον χρόνο, δώδεκα χρόνια είναι αυτά, στρατοί, υποχρεώσεις κράτησαν πίσω το group, αλλά και από τις ατυχίες. Όμως γνωρίζουν τι προέχει για να συνεχίζουν επιτυχημένα να κάνουν αυτό που άρχισαν και συνεχίζουν με τόση αγάπη, χωρίς να παρασύρονται από πρόσχερες ευκαιρίες για κέρδη...
«Προς το παρόν χρήματα δεν έχουμε πάρει στα χέρια μας. Ότι χρήματα έχουμε πάρει πήγαν αμέσως για εξοπλισμό. Μετά όταν πούμε ότι έχουμε ότι εξοπλισμό χρειαζόμαστε, τότε... Και η διαφήμιση που προέκειψε καλό ήταν. Τα λεφτά όταν τα πάρουμε ξέρουμε πολύ καλά σε τι εξοπλισμό θα τα επενδύσουμε. Άλλωστε είχαμε σοβαρό πρόβλημα. Χάσαμε όλο μας τον εξοπλισμό σε μία πλημμύρα, οπότε έπρεπε να τον αντικαταστήσουμε. Από την στιγμή που ολοκληρώσαμε το album, καταφέραμε να αρχίσουμε πάλι να παίζουμε μόλις πριν από δύο εβδομάδες. Για την παρουσίαση του album που είχαμε κάνει στην Αθήνα, δεν είχαμε κάνει καμμία πρόβα, εκτός από δύο προφορικές, δηλαδή ξέρεις, μεταξύ μας είπαμε τι θα παίξουμε, και πως θα τα παίξουμε, αυτό μόνο.»
Σκεφτείτε τα τελευταία αυτά λεγόμενα των παιδιών, θυμηθείτε τι στιγμές ζήσαμε το Σάββατο, και συνειδητοποιήστε αν μπορείτε, ποιές οι δυνατότητες και οι προοπτικές των Raining Pleasure, όταν ωριμάσουν περισσότερο μουσικά, αποκτήσουν περισσότερες εμπειρίες, και προπαντώς όταν έχουν στα πόδια τους μία σειρά ζωντανών εμφανίσεων. Τότε ίσως και εσείς γίνεται μέλη του fan club του group, My Planet B 612 ονομάζεται, σύμφωνα με ένα πολύ παλιό τραγούδι τους, που σε μία γωνία του Ρόδον, τραβούσε την προσοχή των παρευρισκομένων.
«Το fan club το ξεκίνησαν φίλοι, οι οποίοι ήθελαν να κάνουν κάτι για εμάς, και αποφάσισαν να μας βοηθήσουν με αυτό τον τρόπο. Νομίζω ότι θα μας βοηθήσουνε πολύ, κάτι κακό σίγουρα δεν μπορούν να μας κάνουν. Πάνω από όλα, όλα αυτά είναι διασκεδαστικά. Δεν έχει να κάνει με την λογική “Ααα! Έχουμε fan club! Φοβερό!”»
Ίσως να είναι ο ενθουσιασμός, αλλά και πάλι δεν νομίζω. Όσοι ήσασταν στο Ρόδον, όσοι πήρατε μέρος σε αυτή την γιορτή, όσοι χαμογελάσατε, αγκαλιαστήκατε και είπατε από μέσα σας, “Ναι ρε γαμώτο! Υπάρχει ελπίδα!”, όλοι εσείς καταλαβαίνετε πιστεύω τι εννοώ όταν εύχομαι ότι αυτή η βραδιά θα είναι η απαρχή μιας νέας εποχής για την ελληνική indie pop/rock σκηνή. Θέλω να δω όλα αυτά τα groups που δραστηριοποιούνται σε κάθε γωνία της Ελλάδος, να βοηθηθούν, να καταφέρουν να ακουστούν, να διευκολυνθεί η δημιουργικότητα τους. Θέλω να δω και άλλα νέα και ελπιδοφόρα groups, όπως οι συμπατριώτες των Raining Pleasure, Serpentine που άνοιξαν ευχάριστα την βραδιά, να ξεπετάγονται σαν μανιτάρια ύστερα από Ανοιξιάτικη μπόρα. Θέλω να δω συναυλιακούς χώρους να προσφέρονται σε τέτοια groups για να τα κρίνουμε, να τα απολαμβάνουμε και εκείνα να μαθαίνουν από τα λάθη τους, να επιμένουν και να γίνονται καλύτερα. Τα “άλλα” παιδιά από την Πάτρα, (αηδία έχει καταντήσει αυτή η ατάκα πλέον) ίσως άνοιξαν μία μεγάλη πόρτα την οποία θα πρέπει να τύχει της κατάλληλης εκμετάλλευσης. Ισως, ως πλέον το πιο παλιό και πιο πετυχημένο group της σκηνής έχουν να προσφέρουν μία συμβουλή στα νέα παιδιά που παλεύουν να ηχογραφήσουν το πρώτο demo album…
«Δεν μπορούμε να δώσουμε καμμία συμβουλή σε κανένα από τα νέα groups που ξεκινούν τώρα, γιατί δεν πιεστήκαμε καθόλου για να κάνουμε αυτό που κάνουμε. Τι συμβουλή; Αν σου αρέσει να κάνεις κάτι, δεν χρειάζεσαι κανέναν, και όσο θες να το κάνεις, συνεχίζεις. Και αυτό ακόμα, δεν μπορείς να το πεις ως συμβουλή, ξέρεις, “να σου αρέσει!”. Μακάρι αυτό που κανουμε να δώσει δύναμη! Να πουν δηλαδή κάποια παιδιά, αφού μπορούν να το κάνουν αυτοί, τότε μπορούμε και εμείς! Μακάρι να είναι αυτό που προσφέρουμε σε αυτά τα παιδιά...»
Υ.Γ. Όπως συμβαίνει σε κάθε μεγάλη συναυλία ο fan φεύγει απογοητευμένος αφού δεν άκουσε το αγαπημένο του τραγούδι... Μου χρωστάτε, για την επόμενη φορά σε ένα ακόμα sold out Ρόδον, το “Julie’s Birthday” παιδιά...
