Τώρα συγνώμη δηλαδή... αλλά να σας ρωτήσω κάτι; Μήπως περιμένατε μία συμβατική συναυλία από τον Mark E. Smith; Μήπως είχατε την εντύπωση ότι θα σας χαιρετούσε μόλις ανέβηκε στη σκηνή του Club 22, θα σας χαμογελούσε, θα σας έλεγε πόσο ωραία αισθάνεται που βρίσκεται στην Αθήνα, θα έπαιζε ένα επαγγελματικό set αλλά με ωραίους αυθορμητισμούς για να νιώσετε ότι παρακολουθείτε κάτι το ιδιαίτερο, και στο τέλος θα σας έλεγε «Kalinichta Athens!» και θα σας ευχαριστούσε που τον είδατε; Sorry kids, αλλά οι Fall δεν είναι οι... Puressence!
Προσωπικά, όπως και πολλοί άλλοι από ότι κατάλαβα από τις συζητήσεις που ακολούθησαν ύστερα από την οριστική αποχώρηση του mr.Fall από την σκηνή, πήραν αυτό που περίμεναν από την βραδιά. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Αν οι The Fall έπαιζαν ένα συμβατικό live, απλά δεν θα ήταν οι The Fall. Και εάν ο Mark E. Smith ήταν «επαγγελματίας» και δεν συμπεριφερόταν όπως συμπεριφέρθηκε, μπαινοβγαίνοντας στην σκηνή, μουρμουρίζοντας τα «δικά του», με μία εντελώς “fuck-off you cunts!” στάση απέναντι στο κοινό του, δεν θα ήταν ο Mark E. Smith. Και τότε θα ήταν που θα έπρεπε να απογοητευόμασταν και να εκνευριζόμασταν. Πάει και αυτός, μπήκε στο καλούπι, μεγάλωσε και την έχασε την νεανική του τρέλα, θα λέγαμε.
Όπως είχε πει κάποια στιγμή παλαιότερα, και από ότι έμαθα το επανέλαβε και εχτές, ο Mark E. Smith θεωρεί ότι η σκηνή είναι το βασιλείο του, και δεν δέχεται από κανέναν ούτε υποδείξεις για το πως θα συμπεριφερθεί εκεί, ούτε ακόμα και να την πλησιάσει κάποιος άλλος εκτός από το crew του. Είναι αυτός που αρκετά χρόνια πριν, γνωστό big mouth, είχε πει στα ίσια ότι τους fan του, τους χρειάζεται μόνο για να του γλύφουν ξέρετε τι, και τους κάνει μεγάλη τιμή που εμφανίζεται μπροστά τους. Όποτε τι, περιμένατε εμείς να αποτελούσαμε εξαίρεση;
Ναι, για να αρπάξει την επιταγή ήρθε ο Mark E. Smith στην χώρα μας. Δεν θα αμφέβαλλα καθόλου αν μου έλεγε κάποιος ότι όλες εκείνες τις φορές που κατέβαινε από την σκηνή στη μέση κάποιου κομματιού και χωνόταν στα παρασκήνια, ο Smith καθόταν και κοίταζε την επιταγή που του έδωσε η Astra, και υπολόγιζε για πόσους αγώνες της Manchester City θα μπορούσε να αγοράσει εισιτήρια ή πόσα pints θα μπορούσε να πιει στην local pub του. Ίσα ίσα αυτό μου φαίνεται και το πιο λογικό να σας πω την αλήθεια. Απλά ευχομαι να πιει καμιά μπύρα στην υγειά μας.
Για να τελειώνουμε λοιπόν, το να περίμενε κάποιος από τον Mark E. Smith να μας προσφέρει μια κομφορμιστική συναυλιακή παρουσία, είναι σαν να περίμενε από τον Charles Bukowski να σταματούσε ξαφνικά κάποια στιγμή της ζωής του, να γράφει ολόκληρες νουβέλες για «πρωινά φουσκώματα» και την μυρωδιά του αιδοίου, μόνο και μόνο για να μπορούσε να είναι αρεστός στο σύνολο των αναγνωστών και να το σεβόταν. Μπορεί ίσως να πούλαγε περισότερο, θα ήταν όμως ο Bukowski;
Σημείωση: Την προηγούμενη φορά που είχα παρακολουθήσει τους The Fall, πέντε χρόνια πριν, και επί αγγλικού εδάφους, ο Mark E. Smith ήταν... κομμάτια, έβριζε συνέχεια τον τότε κιθαρίστα του και κατάφερε να διαπληκτιστεί έντονα με κάποιο μέρος του μικρού κοινού. Από την σκηνή έφυγε κακήν κακώς ύστερα από 35 μόλις λεπτά. Αν σας πω τώρα ότι εκείνη η εμφάνιση με «γέμισε» περισσότερο από την χθεσινή τι θα μου πείτε;
