Εικόνα 1: Στην είσοδο φρακάρουν οι fans (;) του Tillett, νευρικές ματιές και αδιάφορες συζητήσεις... Ένας τεράστιος κατάλογος από καλεσμένους δημοσιογράφους, τόσο μεγάλος που απορείς πόσοι απέμειναν στο χώρο για να εισέλθουν επί πληρωμή...
 |
Εικόνα 2: Ακατάσχετη βαβούρα, κατα(-πληκ ή -θλιπ)τικά ακούσματα, μπύρες, γνωστοί και άγνωστοι, δημοσιογράφοι, εταιριούχοι και περιοδικούχοι, ποιος λείπει;
Εικόνα 3: Ο Louis Tillett σέρνεται -θυμίζοντας Ορέστη Μακρή- προς τη σκηνή. Βρίσκει το δρόμο, κάποιοι σαστίζουν στη θέα. Εμφανώς γερασμένος, κουρασμένος, μεθυσμένος ή χαπακωμένος (δια την καταπολέμησιν του στρες;) ξεκινά το σετ του, όπως το τελειώνει... Νωχελικά αλλά παθιασμένα, με τα πλήκτρα του μόνο να χαζεύουν τις αποτυχημένες προσπάθειές του να τα χαϊδέψει.
Εικόνα 4: Ο γερο-Louis σταματά... "I'm trying to make this work"... Παρα λίγο να ξαναπαίξει το ίδιο κομμάτι. Η επικοινωνία με το κοινό ανύπαρκτη. Οι μελωδίες δεν αρκούν... Τα χαρτάκια είναι άχρηστα (αμφιβάλλω αν έβλεπε)... Βαριανασαίνει καθώς παίζει στο μικρόφωνο και ακούγονται τα πρώτα πικρόχολα σχόλια.. Αρχίζω να τον λυπάμαι.. Δεν είναι ο Tillett του οποίου η ερμηνευτική δεινότητα έπαιζε μεταξύ Nick Cave και Jim Morrisson. Η μινιμαλιστική απόδοση ακυρώνει τις R&B, Jazz και funk προσμίξεις. Η dark παράδοση, η jazz, η κλασική και το rock 'n'roll δεν συναντιούνται. Οι blues αποδομήσεις θα λάμβαναν χώρα με άλλη μπάντα. Τώρα ήταν μόνος στη σκηνή, σε μια cult εμφάνιση -αυτός, οι ουσίες και τα πλήκτρα του- και ακόμα πιο cult κοινό να επεμβαίνει με σχόλια του τύπου: "Έλα ρε παιδί μου", "Δώσε" κτλ. Κάποιοι αποχωρούν γρήγορα. Κάποιοι άλλοι απαιτούν ησυχία... Θα ήθελα να χαθώ για πολλούς λόγους... Δε με άφησε...
Εικόνα 5: Εμφανώς απογοητευμένος και ο ίδιος από την εμφάνισή του ρωτά το κοινό αν θέλει να παίξει και άλλα.. Χλιαρά και ελληνικότατα "Γιες" ακούγονται και ξαναχάνεται πάλι στην αγάπη του (ίσως μετά την αιτία του "λιώματος")... Για πρώτη φορά συμπάσχω, αλλά δεν θα τον ήθελα άλλο πάνω στη σκηνή... Αποχωρεί και backstage το δηλώνει ότι το παίξιμό του ήταν χάλια...
Εικόνα 6: Βαβούρα και πάλι και δίπλα μου παίζουν διάφορων λογιών συζητήσεις. Προτάσεις στα -παρόντα- Κρίνα για εμφανίσεις στην Αμερική ("μέχρι και οι Πυξ Λαξ τα κονόμησαν"), σχόλια για τον Tillett ("θα τον έκοβα στην πρώτη χρονιά του ωδείου")...
Εικόνα 7: Οι Illegal Operation επί σκηνής μας θυμίζουν ότι υπάρχουν ελληνικές μπάντες για τις οποίες μπορούμε να είμαστε πραγματικά υπερήφανοι. Ο Αντώνης Λιβιεράτος, πίσω, αλλά σε αρχηγική στάση να προσθέτει φωνητικά και να γεμίζει τον ήχο με πανέμορφα πλήκτρα, ο Στάθης Ιωάννου να τζαμάρει, ο Κώστας Κατακληματίας και ο Μάριος Σαρακηνός να θέτουν τις ρυθμικές βάσεις με μπάσο και τύμπανα αντίστοιχα, και ο Μανώλης Αγγελάκης να αναλαμβάνει κλασική κιθάρα και φωνητικά. Η μπάντα δεμένη και σίγουρη, οι blues μελωδίες τους θα μπορούσαν να είναι γυμνές, θα μπορούσαν να είναι ηλεκτρονικές. Εν τέλει, δεν είναι ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Φαντασία...
Εικόνα 8: Έχουν παιχτεί τα Space Boggie, Down... Ο κόσμος έχει σπάσει... Βρίσκω τη γλυκύτατη παρουσία της Τασούλας από τη Hitch-Hyke με την οποία συζητάμε περί Avopolis, Tillett και Illegal Operation. Ο κόσμος τα δίνει όλα στο Spoonful, καθώς οι ρυθμοί αυξάνουν... Ο Ζήλος, που μέχρι εκείνη την ώρα ανάθεμα αν κάθισε σε ένα σημείο (συνήθειες που έχει αποκτήσει και η κορη του που θαυμάζαμε διαρκώς μπροστά μας), αγνοώντας τα επί σκηνής τεκταινόμενα, χορεύει (τα δικά του)...
Εικόνα 9: Ο Tillett επιστρέφει επί σκηνής με το ίδιο απλανές βλέμμα και συνοδεύει τους Illegal Operation με τα φωνητικά του (ή, αν προτιμάτε, το αντίθετο) σε ένα αυτοσχέδιο blues παραλήρημα. Τον θέλουμε έτσι... Η βραδιά μας αποχαιρετά... Μια βραδιά ξεχωριστή, με ένα περίεργο feeling να πλανάται, πολλές όμορφες παρουσίες, γνωστές φάτσες, αμήχανα χαμόγελα, πολλά σχόλια, αλλά και απίθανο κέφι στο τέλος...
Παρά λίγο να ξεχάσω ότι βρισκόμεθα σε καρναβαλική περίοδο... Ε, και;
