Μπορεί για αρκετούς η Κυριακή να μην ενδείκνυται και τόσο για βραδινή έξοδο, πόσο μάλλον για την παρακολούθηση κάποιου live. Παρ' όλα αυτά, πολλάκις έχω σπεύσει ν' ακούσω ζωντανά μπάντες της πόλης μας κυριακάτικα, ίσως γιατί μια διαίσθηση και μια καλή παρέα με συντρόφευαν μέχρι τον τόπο της εκάστοτε συναυλίας. Έτσι συνέβη και την περασμένη Κυριακή και μάλιστα σε έναν χώρο –το «εξωτικό» και φιλόξενο Tiki– που όποτε το προτιμούμε για τη ζεστασιά, τα κοκτέιλ και το χρώμα του, δεν μας αφήνει ποτέ παραπονεμένους.
Ομολογουμένως, το έργο των Joalz δεν το έχω αφομοιώσει, ούτε το έχω στο πίσω μέρος του μυαλού μου ως κάτι ξεκάθαρο στη φόρμα και στην ποιότητά του. Εκείνο όμως που μου κίνησε το ενδιαφέρον ήταν η επανεμφάνιση της Μαίρης Τσώνη –της γνωστής μας δηλαδή Mary από το ανατρεπτικό δίδυμο των Mary & The Boy, που στα mid to late '00s έκαναν την pre-hipster Αθήνα να παραμιλάει και τις τζάμπα φυλλάδες να γράφουν διθυράμβους για το «must see» και «must hear».
Το Tiki είχε μαζέψει κόσμο ήδη από τις 9 και ο DJ Γιάννης Τζόντζος συντόνιζε από τα decks τους ολοένα και αυξανόμενους θαμώνες σε ηλεκτρονικούς ρυθμούς με tropicalia αίσθηση και μια κάποια «σκοτεινή» διάθεση. DJ σετ ακολούθησε όμως και μετά το τέλος του live, με τον Άρη Μπούρα αυτή τη φορά. Αμφότεροι συμπλήρωσαν ωραιότατα και επάξια το ηχητικό σκέλος της όλης διοργάνωσης, παίζοντας μουσική μιξαρισμένη και απόλυτα συντονισμένη στο ύφος και στην αισθητική της εμφάνισης των Joalz με τη Μαίρη Τσώνη.
Η συναυλία δεν ξεκίνησε πριν τις 22.30, πράγμα που απεδείχθη κουραστικό για όσους είχαμε φτάσει στο Tiki από τις 21.00. Η μουσική χαμήλωσε με το που ανέβηκαν τα 4 μέλη των Joalz στην υποτυπώδη σκηνή και τη θέση της πήρανε οι ατμοσφαρικές synth πινελιές, οι ηλεκτρικές κιθάρες, τα σθεναρά τύμπανα και οι παραμορφώσεις σε ήχους αγνώστου προελεύσεως. Οι Covenant σίγουρα κάπου πέρα χαμογελούσαν, σκέψη που μ' έκανε να αναρωτηθώ μήπως το live θα ήταν πιο ταιριαστό να γίνει στη Death Disco ή στο Second Skin. Όμως πρέπει να παραδεχτώ την αντίφαση του πράγματος, σε σχέση με τον χώρο. «Κάτι θα έχουν στο μυαλό τους...», είπα από μέσα μου και αφέθηκα. Η Μαίρη Τσώνη, μην έχοντας σταματήσει να χορεύει μόνη της ανάμεσα στο πλήθος (κυρίως γυναικείο, να σημειώσουμε), βρισκόταν πάνω και κάτω από τη σκηνή, με το χαρακτηριστικό της παρουσιαστικό να την ξεχωρίζει σε κάθε περίπτωση. Σπαρακτικά synths, παλμικά μπάσα και sub συχνότητες, σπασμωδικά beats και όλο το μενού της φόρμας και της αισθητικής του εν λόγω ηλεκτρονικού ιδιώματος, ξεδιπλώθηκε από εκεί κι ύστερα, σε άψογη ευθυγράμμιση με τη φάση και τη βραδιά.
Με νευρωτικές παρλάτες να εξαπολύονται επάνω από synth layers και σπασμένα beats, η παλιά καλή Mary μού θύμιζε μια άλλη Diamanda Galas, που την έχουν πετάξει έξω από ένα βομβαρδισμένο CBGBs –εκεί, στα πεζοδρόμια της Νέας Υόρκης– γιατί απλώς κανείς δεν δίνει πια δεκάρα για κάτι τέτοιο. Το παρωχημένο της φόρμας, η στασιμότητα στην ερμηνεία της, η όλη αίσθηση δηλαδή του πώς εξελίσσεται και ωριμάζει κάτι, με χτύπησε μ' ένα δυνατό κροσέ. Όχι όμως αφυπνίζοντάς με, αλλά κάνοντάς με να συνειδητοποιήσω πως όλα ετούτα είναι φόρμα, φόρμα, φόρμα –και λίγα άλλα, ουσιώδη και με περιεχόμενο. Σκοτεινες electro ατμόσφαιρες ν' αντιπαρατίθενται μ' επαναλαμβανόμενα μοτίβα νεορομαντισμού, εκφάνσεις παράκρουσης με τη Σάρα Κέην κάπου να παραγγέλνει ποτό (κάποιο εντυπωσιακό κοκτέιλ σίγουρα), με ολίγη γλυκόπικρη ψύχωση, ολίγο πάγο κι ένα κατάμαυρο καλαμάκι να ξεπροβάλλει.
Ο κόσμος ολόγυρα φαινόταν ως επί το πλείστον ν' αδιαφορεί, ειδικά στις πίσω σειρές –ενώ δίπλα στο μπαρ τα ποτά δίνονταν και άδειαζαν. Εκεί κατάλαβα πως, τουλάχιστον για ένα μεγάλο μέρος του κοινού, όλα ήταν για τη φάση. Τι κι αν τα ροκ στοιχεία έκαναν την επίθεσή τους σε ανύποπτο χρόνο, μπας και ταρακουνηθούν μερικοί-μερικοί, τι κι αν ο ντράμερ των Joalz δεν πατούσε καλά στις προηχογραφημένες λούπες των drum machines –λόγω έλλειψης επαρκούς monitoring, να υποθέσω;– τι κι αν η προφορά στα εγγλέζικα έπασχε πανηγυρικά και η "Ρόδα, Τσάντα και Κοπάνα" (ή ακόμα και το Memphis, η Rebound, το Dada κάποιων 40άρηδων+) στούκαραν με δύναμη και χωρίς ζώνη ασφαλείας στους γκρίζους κροτάφους και στις στοιχειωμένες εμμονές στη φόρμα (πάλι); Μα και στο ύφος της παρακμής του πάλαι ποτέ ΠΑ.ΣΟ.Κικού παρελθόντος, το οποίο αγκάλιασε τα φρικιά όσο τίποτε άλλο, δίνοντάς τους τα εργαλεία και τις πόζες για να εκφραστούν;
Εδώ υπήρχε επομένως ένα χαοτικό χάσμα: τσουπ! χιπστεροτά μυωπικά κορίτσια και νεο-corporate αγόρια παράγγελναν ποτά και έπνιγαν την κυριακάτικη μελαγχολία τους με στιλ και μπρίο –πού να το κάνεις καλύτερα απ' ό,τι σε τούτο το υπέροχο μαγαζί; Και στα μεγάφωνα, να σου τα φάλτσα, να σου οι μικροφωνισμοί οι οποίοι σου δολοφονούσαν συχνότητες που θα ήθελες να τις κρατήσεις μέχρι τα βαθιά γεράματα, να σου η σύγχυση ως προς το τι θέλουμε να κάνουμε και πού απευθυνόμαστε. Όλα ημίμετρα λοιπόν και όλα στενά, δίχως δυνατότητα εμβάθυνσης και επεξεργασίας. Κακός ήχος σε σχέση με τις Joalz ηχογραφήσεις που έχω ακούσει και με τις μέρες και νύχτες των Mary & The Boy να έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί.
Για να είμαι ακριβοδίκαιος, καλές στιγμές υπήρξαν στο live και μερικές ήταν μάλιστα και αξιομνημόνευτες: τόσο οι εύστοχες, εμμελείς απαγγελίες της Mary, όσο και η σταθερότητα της μπάντας σε μοτίβα τα οποία έφερναν στο μυαλό Nine Inch Nails, Fischerspooner και κάτι από Coil σε στιγμές, δημιούργησαν μία άλφα ατμόσφαιρα· κάτι να κρατηθείς και να ξέρεις τι πήγες και άκουσες. Αναλογικές καταιγίδες, saws and sines που μαρτυρούσαν μια όμορφη και ευρεία ηχητική παλέτα, όμως ο ήχος εξακολουθούσε να είναι ανισόρροπος και το αποτέλεσμα τουλάχιστον ημιτελές από τεχνικής πλευράς.
Δυστυχώς, όσο περνούσε η ώρα, τόσο πιο έντονα γίνονταν και τα φάλτσα εκ μέρους της Μαίρης, τόσο πιο αδιάφορη ήταν και η ερμηνεία του έτερου τραγουδιστή και όλα οδηγούσαν σε μια αδημονία για λύτρωση. Ο σποραδικός συναισθηματισμός των ερμηνειών, η ελλιπής διαχείριση του υλικού και η αποτυχία να παρουσιαστεί η μουσική τόσο με τεχνική, όσο και με ηχητική σαφήνεια, έκαναν την παρακολούθηση της συναυλίας άθλο. Κι ενώ τα παλμικά drones και τα ξώφαλτσα synths ξύριζαν τον αιθέρα, οι σπαρακτικές ερμηνείες της Mary γίνονταν σε στιγμές ξυραφάτες και σένιες και οι απαγγελίες της το υπερ-ατού της. Και τι μ' αυτό; Ο ηχολήπτης έδειχνε να έχει διεκπεραιωτικό ρόλο και μέχρι το τέλος της συναυλίας ο ήχος πήγαινε από το κακό στο χειρότερο. Οι μικροφωνισμοί και οι συχνοτικές εξάρσεις είχαν φτάσει στο απροχώρητο και, πια, το μόνο που προσδοκούσα προσωπικά ήταν το λυτρωτικό τέλος, το οποίο και ήρθε μία ώρα και 10 λεπτά αργότερα.
Εν κατακλείδι, δεν λέω, έχει το ενδιαφέρον της ετούτη η αισθητική φόρμα και τέτοιες βραδιές, όμως θα πρότεινα να προετοιμάζεται καλύτερα το τεχνικό κομμάτι της συναυλίας, γιατί δεν είναι όλοι εκεί «για τη φάση» μόνο: υπάρχει και περίπτωση να ενδιαφέρει κάποιον και η μουσική και ο ήχος και κάτι πιο ουσιαστικό από το να γίνει κάτι-κάπου-με-πολύ-κόσμο και να τελειώσει δίχως να τρέχει τίποτα. Υπάρχει τρόπος ακόμα και με κάτι συγκινησιακό από το παρελθόν με τον ήχο του τώρα, να επιτευχθεί κάτι αξιομνημόνευτο και αξιόλογο. Κάτι που ν' αξίζει τον κόπο παραπάνω...
Setlist
Sweepiing Range
Outspoken You Are
Mosanto
Nobel Prize
Alligator Wine
Revamp
Last Train To Pain
Darling Margaret Stage
Text 1018
Cock
One Life Stand
Classified Lies
Lovesick
Alpha Wolf
{youtube}pCOklXTYMJI{/youtube}
