Αρκετός ο κόσμος την Πέμπτη στο Sixd.o.g.s., ακόμα περισσότερη η μουσική· και πάλι, όπως και πέρσι, αυτά τα δύο δεν ήταν απαραίτητο ότι συνυπήρχαν. Ή μάλλον συνυπήρχαν κρατώντας παράλληλα και μια απόσταση: μικρή μεν, διακριτή δε. Διαπίστωνες δηλαδή ότι το φεστιβάλ-μαμούθ που διοργάνωσε για ακόμα μία χρονιά ο Αλέξανδρος Βούλγαρης, στάθηκε αφορμή για να κατέβει μπόλικος κόσμος στο στενό της Αβραμιώτου, δύσκολα μπορεί όμως να πει κανείς ότι ήταν και η αιτία: άνθρωποι γύρω-τριγύρω αρκετοί, σπάνια όμως η πληρότητα στο gig ή στο projectspace ήταν αντίστοιχη. Επικεντρώνοντας πάντως στα της μουσικής, είναι δεδομένο ότι η πρωτοβουλία του TheBoy μόνο θετικά μπορεί να αποτιμηθεί, καθώς έδωσε την ευκαιρία σε –κατά κύριο λόγο– νέα συγκροτήματα να εκτεθούν μπροστά σε έναν σημαντικό αριθμό ανθρώπων...
Panda Blue
του Χάρη Συμβουλίδη
Αν και είχα σκοπό να πάω στο Six d.o.g.s. από νωρίς, οι υποχρεώσεις της ημέρας με σαμπόταραν. Έχασα έτσι τους SoundsLikeBarley, CaveChildren και Duoyuστο gig space, μα και τους Βασίλη Λεγάκη και LaraEidi στο project space: όταν μπήκα στον βασικό συναυλιακό χώρο οι Panda Blue τελείωναν το εναρκτήριο κομμάτι τους, μπροστά μάλιστα σε διόλου ευκαταφρόνητο αριθμητικά κοινό. Το κουιντέτο έδειχνε λιγάκι στριμωγμένο πάνω στη μικρή σκηνή, έπαιξε εντούτοις με τσαγανό (ειδικά ο ντράμερ τους), ενώ η ένταξη τρομπονιού και το γενικότερο φλερτ του ηλεκτρικού τους ήχου με την τζαζ απέδωσε καρπούς. Η όλη σύλληψη έδειχνε την ανάγκη των Panda Blue για έναν ουσιαστικό διάλογο: η τζαζ δεν αντιμετωπιζόταν δηλαδή ως ενορχηστρωτική «γαρνιτούρα». Τα φωνητικά βέβαια χάλαγαν τις εντυπώσεις –δεν έπεισαν για την αναγκαιότητά τους– ενώ και η μπάντα μου φάνηκε μάλλον δειλή ως προς τις φιλοδοξίες της. Έδωσαν ωστόσο ένα καλό λάιβ, αφήνοντας και μερικές υποσχέσεις.
Lip Forensics
του Χάρη Συμβουλίδη
Στην ώρα που ξέκλεψα από τους Panda Blue για να παρακολουθήσω τους Lip Forensics στο διπλανό project space, δεν αισθάνθηκα πως υπήρχε ιδιαίτερος λόγος να μείνω για πολύ στο λάιβ τους –αν και προφανώς η εντύπωσή μου ήταν αντίθετη με όσων είχαν γεμίσει τον χώρο, χειροκροτώντας τους θερμά. Υπήρξαν βέβαια στιγμές που ο κιθαρίστας τους με έπεισε για την τεχνική του και για την ουσία του, αλλά το μυαλό του συγκροτήματος αυτού έμοιαζε τόσο κολλημένο στο Μπρίστολ των 1990s και σε ό,τι μας δίδαξαν οι Portishead πως σήμαινε trip hop, ώστε μπορούσα να δικαιολογήσω τον ενθουσιασμό που έβλεπα γύρω μου μόνο στη βάση μιας κεκτημένης συμπάθειας του μέσου εναλλακτικού Έλληνα για τον συγκεκριμένο ήχο. Ειδικά η τραγουδίστρια των Lip Forensic μου έκανε μάλλον αρνητική εντύπωση με την επιμονή της να πατάει σε μια Beth Gibbons ασφάλεια, όπως και σε μια γενικότερα «νιαουριστή» σχολή γυναικείων φωνητικών η οποία ανθεί τα τελευταία χρόνια στην αγγλοσαξονική δισκογραφία. Δεν λέω, η χροιά της φωνής της τη βοηθάει να κινηθεί προς τα εκεί, πιστεύω εντούτοις πως υπάρχουν πολλοί πιο ενδιαφέροντες τρόποι για να το κάνει.
Nefeli Walking Undercover
του Βαγγέλη Πούλιου
Η αρχή για εμένα έγινε την Πέμπτη στο gig space με το σχήμα της Νεφέλης Λιούτα, τους Nefeli Walking Undercover. Γύρω από το οποίο είναι διαπιστωμένο ένα κάποιο ρεύμα (βλέπε λ.χ. εδώ το κείμενο του Μιχάλη Τσαντίλα για την πρόσφατη εμφάνισή της στην ίδια σκηνή), αρκετό για να σε κάνει να θέλεις να διαπιστώσεις τα πώς και τα γιατί. Η προσωπική μου εκτίμηση είναι κάπως διφορούμενη. Ναι μεν η τρυφερότητα και ο ρομαντισμός της Λιούτα έφτιαχναν εύσχημα τραγούδια μιας δεδομένης μελωδικότητας, ναι μεν η φωνή της πατούσε γενικώς αρκετά καλά· κάτι όμως έμοιαζε να λείπει. Ας πούμε οι ενορχηστρώσεις, που δεν έψαχναν να βρουν δυναμισμό από κανένα από τα παρατεταγμένα όργανα (πλήκτρα, βιολί, ηλεκτρική και ακουστική κιθάρα, κλαρινέτο, τύμπανα και φωνές). Ή απο το σύνολο, το οποίο φαινόταν υπερβολικά καθαρό, υπερβολικά σωστό και καλογυαλισμένο. Και βεβαίως ήταν και οι ίδιες οι συνθέσεις: μολονότι διατηρούσαν την εσωτερική συνοχή τους, έμοιαζαν τελικά να κλωθογυρίζουν συνέχεια γύρω από τα ίδια συμφραζόμενα, με ελάχιστες προσπάθειες να διευρυνθούν οι ήδη κατακτημένοι (αν και κάπως στενοί) ορίζοντες.
Vergessenheit
του Χάρη Συμβουλίδη
Δεν γνώριζα τίποτα για το τρίο με το περίεργο γερμανικό όνομα, ούτε και κατάφερα να βρω κάτι γι' αυτούς σερφάροντας κατόπιν στο Google. Πάντως στη λίγη ώρα που έπαιξαν στο project space με κέρδισαν με τη χαμηλών τόνων μουσική τους και τις θλιμμένες της ποιότητες –αν και οφείλω να βάλω έναν αστερίσκο εδώ, καθώς η προδιάθεσή μου να αφεθώ σε κάτι τέτοιο εκείνο το βράδυ ίσως να υπερνίκησε την πραγματικότητα μιας μπάντας που συγγένευε επικίνδυνα με ανάλογα διεθνή ακούσματα, κυρίως από Αμερική πλευρά. Από την άλλη, οι Vergessenheit έδειξαν ένα σφιχτό σκηνικό πρόσωπο, που αντανακλούσε μεγαλύτερη εμπειρία από όση φανταζόσουν πως είχαν, ενώ έπειθαν για τις κατά βάση υπόγειες μουσικές διαδρομές τις οποίες μας ξετύλιξαν. Δυστυχώς για εκείνους, η ώρα εμφάνισης συνέπεσε με την έλευση αρκετού κόσμου στον πεζόδρομο έξω από το Six d.o.g.s., με αποτέλεσμα η βαβούρα του πλήθους να υπερκαλύπτει συχνά τα τραγούδια τους.
Daphne And The Fuzzz
του Βαγγέλη Πούλιου
Μετά τους Nefeli Walking Undercover, σειρά στο gig space είχαν οι Daphne And The Fuzzz. Πέρα από το γεγονός ότι η ονοματοδοσία των δύο σχημάτων δανείζεται το μικρό των δύο frontwomen, οι ομοιότητες σταματούσαν κάπου εκεί. Γιατί εδώ το πλαίσιο ήταν διαφορετικό κι ένα είδος δυναμισμού ανάμεσα στα ζητούμενα. Αυτό το «fuzzz» δηλαδή που συνοδεύει τη Δάφνη δεν είναι τόσο προσχηματικό: μιλάμε για μπλουζ-ο-ροκ επαρκώς ηλεκτρισμένο, αν και χωρίς πολύ διάθεση να ξεφύγει από τα προκαθορισμένα κουτάκια εντός των οποίων λειτουργούσε. Πάντως κατάφερνε κι έβρισκε μια πυγμή, την ίδια ώρα που η φωνή της Δάφνης διέθετε κάτι από εκείνη την (πολυφορεμένη είν’ η αλήθεια) indie μελαγχολία. Δεν είχε κάτι το πρωτότυπο το σετ των Daphne And The Fuzzz, είχε όμως κάποια ωραία παιξίματα –λ.χ. ένα rhythm section αρκετά στιβαρό ή κάποια αξιόλογα κιθαριστικά περάσματα– τα οποία διατηρούσαν το ενδιαφέρον.
Mute
του Χάρη Συμβουλίδη
Οι Mute πήραν την project space σκυτάλη από τους Vergessenheit και τράβηξαν κάμποσους περίεργους προς τη μικρή λευκή αίθουσα με το εναρκτήριο «κάλεσμά» τους. Επρόκειτο για ένα ντουέτο με άποψη για τον ήχο του, που δεν προσπαθούσε να δέσει βιολί και ηλεκτρονικά επιδερμικά, ούτε με κάποια λογική τάχα μου «ψαγμένου» κολάζ. Ίσα-ίσα, βρήκα υποδειγματικό τον τρόπο με τον οποίον το βιολί συνδιαλεγόταν με το υπόλοιπο οικοδόμημα: δίχως στιγμή να αμφισβητήσει την πρωτοκαθεδρία του, αναδεικνυόταν (ανάλογα με τις ανάγκες των κομματιών) σε ισότιμο συνομιλητή, σε πολύτιμο συμπληρωματικό στοιχείο ή σε διακριτικό συμπαραστάτη. Ομολογουμένως, οι ίδιες οι συνθέσεις δεν είχαν την περιπέτεια που θα περίμενες και από ένα σημείο και μετά επήλθε έτσι μια μονοτονία στο σετ των Mute. Με κάτι καλύτερο δημιουργικά, πάντως, το εν λόγω ντουέτο είναι ικανό για αξιομνημόνευτα πράγματα.
Μαριάμπας
του Βαγγέλη Πούλιου
Ένα τρίο από τη Χαλκίδα, το οποίο αποτίνει με το όνομά του φόρο τιμής σε έναν μεγάλο συγγραφέα της πόλης, τον Γιάννη Σκαρίμπα (Μαριάμπας ήταν ο τίτλος –και ο ιδιόρρυθμος ήρωας– του πρώτου μυθιστορήματός του). Εδώ βεβαίως σταματάνε και οι συγκεκριμένες αναφορές, αφού το μουσικό αποτέλεσμα στρέφεται εξ ολοκλήρου σε Δυτικά μουσικά πρότυπα. Ένας βασικός ροκ σχηματισμός (κιθάρα, μπάσο, ντραμς) και μια ορχηστρική μουσική η οποία ήξερε τι ζητούσε και πώς θα το έπαιρνε, χωρίς εντυπωσιασμούς και περιττές φιοριτούρες. Οι Μαριάμπας διέθεταν δυναμικό ρυθμικό κορμό (ο οποίος εκφραζόταν κυρίως μέσω του μπάσου και δευτερευόντως μέσω των τυμπάνων) κι έναν εξαιρετικό κιθαρίστα, που έπαιρνε διαρκώς πρωτοβουλίες, ασκούμενος σε συνήθως μακρά και διεξοδικά σολιστικά θέματα. Το όλο πράγμα γκρούβαρε πάνω σε μια γραμμή που ένωνε την τζαζ με το ροκ, με τους Μαριάμπας να αποδεικνύονται (τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά) μια αρκετά δεμένη μπάντα, δουλεμένη πάνω στις ποικίλες δυναμικές διακυμάνσεις τις οποίες χρησιμοποίησαν. Μπροστά στις ελάχιστες δεκάδες ανθρώπων που τους παρακολούθησαν, οι Μαριάμπας αποδείχθηκαν λιτοί αλλά αρκετά ουσιαστικοί.
Βρωμόφωνα Καθίκια
του Χάρη Συμβουλίδη
Ο περαστικός συνάδελφος Τάσος Μαγιόπουλος –ο οποίος μόλις είχε «σχολάσει» από το λάιβ της Lia Hide στο Tin Pan Alley– λίγο έλειψε να χάσει το τελευταίο μετρό όταν συνειδητοποίησε πως τα Βρωμόφωνα Καθίκια ήταν το χιπ χοπ πρότζεκτ των Κανόν & Θύτη, που στάθηκε υπεύθυνο για το ομότιτλο κομμάτι πριν από περίπου έναν χρόνο. Κι όμως, ήταν οι ίδιοι αυτοπροσώπως, παρέα τον Μπάφαλο Μπιλ και τον Σαντoμά! Και ταρακούνησαν για τα καλά το project space του Six d.o.g.s. με το επιθετικό τους ραπ μπάσιμο και με τραγούδια-δυναμίτες σαν το "Τι Ζόρι Τραβάς;", το "Βρωμόφωνα Καθίκια" και το "Μας Θέλουνε Στο Σκότος". Οι επιδόσεις τους καταιγιστικές, τα samples τους περίφημα –θα σταθώ ιδιαίτερα στο απόσπασμα του "Θέλω Να Κουβεντιάσω" της Κατερίνας Γώγου, όπως μελοποιήθηκε από τον Κυριάκο Σφέτσα, από το οποίο χρησιμοποιήθηκε ο στίχος «τράβηξε τη φαλτσέτα και θέρισε»– η γλώσσα τους ασυμβίβαστη, εριστική και ενίοτε ανοιχτά σκατολογική. Όπως δηλαδή θα περίμενες από ένα γκρουπ που στοχεύει να σου μεταδώσει κάτι από τον ζόφο και την ένταση των αθηναϊκών δρόμων της εποχής μας. Εκρηκτική εμφάνιση, ό,τι καλύτερο είδα στην πρώτη μέρα του φετινού Φεστιβάλ Πολλής Μουσικής.
Chewing Gun
του Βαγγέλη Πούλιου
Ήταν ένα ενδιαφέρον μείγμα η μουσική των Chewing Gun (οι οποίοι πήραν τη σκυτάλη από τους Μαριάμπας στο gig space). Λίγο από stoner, λίγο από ψυχεδέλεια, λίγο από πιο κλασικίζον ροκ κι όλο αυτό μπολιασμένο με ρυθμούς οι οποίοι βασίζονται στις μικρές χρονικές αξίες –τείνουν δηλαδή προς κάτι που θα μπορούσε θα μοιάζει με το ροκ αντίστοιχο του drum 'n' bass. Το γκρουβ ήταν κι εδώ ένα ζητούμενο και σε γενικές γραμμές η τετράδα ανταπεξήλθε επιτυχώς, έχοντας ως σημείο αναφοράς αφενός την κιθάρα του Γιώργου Χριστόπουλου και αφετέρου τα ντραμς του Τάσου Πέππα (μέλους και των Υπογείων Ρευμάτων). Θα μπορούσαν βεβαίως να έχουν αποφευχθεί ορισμένα κλισέ, θα μπορούσε να είχε προσεχθεί και ο υπολογιστής του Kimon στην γενική ηχητική ισορροπία (συχνά χανόταν κάτω από τις παραμορφώσεις της κιθάρας), όμως το πρόσημο νομίζω πως παρέμεινε θετικό.
{youtube}JIp0l6yBsdA{/youtube}
