Φωτογραφίες: Χάρης Συμβουλίδης
«Χρόνια Πολλά! Ευτυχισμένο το 2008!», φωνάζει ο Μάρκος Κούμαρης, τραγουδιστής των Locomondo, ενός από τα πιο πετυχημένα ελληνικά συγκροτήματα της εποχής μας, μόλις το group ανεβαίνει στη σκηνή. Κι όμως την Πέμπτη το βράδυ στο Κύτταρο ήταν σαν να μην έχει μπει μόλις η καινούρια χρονιά αλλά σαν να έχουν έρθει κιόλας οι απόκριες, μιας και το πιο τρελό και ζωηρό πάρτυ που μπορεί να συλλάβει ανθρώπινος νους έλαβε χώρα επί σκηνής και όχι μόνο…
 |
Τη συναυλία ανοίγει το μαθητικό συγκρότημα Ska Bangies, γνωστό πλέον από τις εμφανίσεις του στο φεστιβάλ του Schoolwave. Κι όμως, αν κάποιος δεν γνωρίζει ότι μερικά από αυτά τα παιδιά πάνε ακόμα σχολείο και τα υπόλοιπα το έχουν μόλις τελειώσει, του είναι πολύ δύσκολο να πιστέψει πως δεν πρόκειται για έτοιμους επαγγελματίες που απλώς μικροδείχνουν υπερβολικά. Από την άνεση τους πάνω στην σκηνή - αν και φαίνεται πως έχουν τρακ είναι σε θέση να το κρύψουν καλά με αστειάκια και πειράγματα - τα πολύ όμορφα δικά τους, λίγο από reggae, λίγο από rock, κομμάτια μαζί με την διάχυτη αγάπη των συμμαθητών τους που χορεύουν και τραγουδούν μαζί τους κάθε στίχο, οι Ska Bangies φαντάζουν πάνω στη σκηνή σαν αυριανοί super stars. Το σχόλιο μάλιστα του τραγουδιστή τους λίγο πριν παίξουν τη διασκευή στο “What A Wonderful World” του Louis Armstrong, πως πρόκειται δηλαδή για ένα κομμάτι ενός σπουδαίου καλλιτέχνη, φανερώνει σεβασμό και γενικότερη μουσική γνώση για έναν δημιουργό ο όποιος δεν σχετίζεται με το είδος που οι ίδιοι εκπροσωπούνε.
 |
Έπειτα απ’όλα αυτά ανεβαίνουν στη σκηνή οι Locomondo. Τα φώτα χαμηλώνουν, ο κόσμος ζητωκραυγάζει. Κάποιοι προσπαθούν να χωθούν ακόμα πιο μπροστά, άλλοι κρέμονται από τα κάγκελα. Αν δεν έχεις ξανά δει τους Locomondo live ίσως να μην είσαι σε θέση να αντιληφθείς εξαρχής τι, στο καλό, γίνεται εκεί μέσα. Γιατί όλος αυτός ο πανικός; Αφού όμως το group σου έχει ήδη συστηθεί τραγουδώντας ρυθμικά, δυνατά και απίθανα ζωντανά: «Για όσους δεν μας ξέρετε είμαστε οι…Locomondo, Locomondo, Locomondo», ενώ reggae ρυθμοί δεν σταματούν να ηχούν στο background, και αφού σε έχουν ήδη ενημερώσει για πάνω από τρία χαρωπά λεπτά ότι: «Δεν κάνει κρύο στη Ελλάδα, κρύο δεν έκανε ποτέ…», μάλλον αρχίζεις να παίρνεις μια ιδέα και το χαμόγελο δεν λέει να σβήσει από τα χείλη σου. Πολύ απλά το συγκρότημα των Locomondo αποτελείται από μερικούς από τους πιο χαμογελαστούς και ενεργητικούς ανθρώπους που έχω δει ποτέ εν δράση…Αν και επιμένουν να ευχαριστούν ξανά και ξανά το κοινό: «για την ενέργεια που τους δίνει», μάλλον είναι εκείνοι που δίνουν την ενέργεια σε ένα κοινό που χοροπηδάει, πετάει ψηλά στον αέρα πλαστικά μπουκάλια με νερό και πιάνεται από την μέση για να κάνει τρενάκι γύρω - γύρω μεσ’το Κύτταρο στο άκουσμα των “Me Wanna Dance” και “Ya Ya Ya”.
 |
Έχοντας, καθ’όλη τη διάρκεια της συναυλίας, ακριβώς από πίσω μου τον Χάρη Συμβουλίδη να τρώγεται γιατί έβαλε στον προηγούμενο δίσκο τους, 12 Μέρες Στη Τζαμάικα, μισό αστέρι λιγότερο απ’ότι θεωρεί πλέον ότι του άξιζε, το γλέντι συνεχίζεται, ενώ εγώ σκέφτομαι πως διέπραξα το ίδιο τραγικό λάθος με το καινούριο τους album, Me Wanna Dance. Κάπως έτσι, και με το φοβερό βιολί του Δημήτρη Γάσια στο “Πλατανιώτικο Νερό”, φτάνουμε σε ένα μικρό διάλειμμα όπου μας περιμένει μία ευχάριστη έκπληξη. Η εμφάνιση της μικροσκοπικής Νατάσσα Μενδρινού και της κιθάρας της είναι πραγματικά καθηλωτική. Καθώς επίσης και η ερμηνεία της στο “Ηλιαχτίδα” παρέα με τον Μάρκο Κούμαρη, το οποίο σε αυτή του την εκτέλεση είναι, κατά τη γνώμη μου, ακόμα καλύτερο από αυτό στο studio album. Με μια reggae διασκευή των πρωτοχρονιάτικων κάλαντων αλλά και το απόλυτο χορευτικό κομμάτι Mala Vida των Mano Negra η συναυλία - της οποίας όλοι οι συμμετέχοντας σε κάνουν να σκέφτεσαι πως στη μουσική μπορεί τελικά να υπάρξει μεγάλη ομορφιά μέσα από τα πιο απλά και πρόσχαρα πράγματα - φτάνει στο φινάλε της. Η κοπελίτσα με τα πολύχρωμα ρούχα που καθόταν δίπλα μου και πριν το ξεκίνημα διάβαζε Mickey Mouse έχει πλέον χαθεί μέσα στο πλήθος χορεύοντας καθώς ο νέγρος fan του συγκροτήματος που προσπαθούσε διακαώς τόση ώρα να ανέβει στη σκηνή τα έχει καταφέρει. Κι όλα αυτά ενώ οι Locomondo σε έχουν για τα καλά πείσει πως μπορούν να ξεσηκώσουν τρελά ακόμα και χωρίς την βοήθεια του μεγάλου τους σουξέ. Γιατί όχι, δεν έπαιξαν το “Πίνω Μπάφους Και Παίζω Pro”!
* Το κείμενο αφιερώνεται σε κάποιον που είμαι σίγουρη πως θα του άρεσαν πολύ οι Locomondo και θα διασκέδαζε απίθανα το χθεσινό βράδυ, αν είχε προλάβει να το ζήσει…
