Prodigy

Η συνεχής άνοδος των Prodigy, κοινώς του Liam Howlett, ώθησε το κίνημα του techno στην γρήγορη εξέλιξή του από cult φαινόμενο σε διεθνή γλώσσα. Το προηγούμενο, εκπληκτικό album των Prodigy "The Fat Of The Land", το οποίο διαδέχθηκε κατά τον καλύτερο τρόπο τους προκατόχους του, βρέθηκε στις πρώτες θέσεις των chart των χωρών όλου του κόσμου, και αποτέλεσε την αρχή για μια εξαντλητική περιοδεία δύο χρόνων. Αλλα όταν όλα αυτά είχαν τελειώσει, δεν ήταν οι διακοπές αυτό που επιθυμούσε ο Liam. Ηταν η ώρα να παίξει στο δικό του home studio, ασχολούμενος με το "Dirtchamber". Μια πρόσκληση από το Radio One και την Mary Anne Hobbs να ετοιμάσει ένα DJ mix για το δικό της "Breezeblock" show, του έδωσε την τέλεια ευκαιρία να μπει στο χορό της νέας μεθόδου ηχογραφήσεων, ανιχνεύοντας παράλληλα τα μουσικά βήματα που ακολούθησε από εφηβικός DJ σε παραγωγό mega-hits.

To "Dirtchamber Sessions Volume One" λοιπόν δεν εκπλήσει μόνο για το μουσικό του εύρος, συνδυάζοντας beats από σπάνια grooves των 70s, το electro και το hip-hop των 80s, με το punk, το rock και κάποια 90s επιλεγμένα κομμάτια, αλλά και για το γεγονός ότι ο Liam πραγματικά μιξάρει. Με κομμάτια και breaks από 50 κομμάτια τα οποία στιβάζονται σε εννιά ενότητες, δεν αποτελεί το σύνηθες καθαρά ταξινομημένο, ψηφιακά επεξεργασμένο "DJ mix" το οποίο βγαίνει στην αγορά στις μέρες μας.

"Για να είμαι ειλικρινής, αυτός είναι ο μοναδικός λόγος που έκανα αυτό το album", λέει ο Howlett από το σπίτι του κάπου στα πέριξ του Essex, "καθώς είναι καθαρά χάσιμο χρόνου. Αλλά ξεγελάει και το κοινό το οποίο πέφτει στην παγίδα να αποκαλεί αυτούς τους παραγωγούς που χρησιμοποιούν ψηφιακή επεξεργασία για να φτιάξουν αυτές τις μίξεις, DJs. Δεν μπορείς να ξεχωρίσεις έτσι τις πραγματικές, αυθεντικές ικανότητες. Δεν ισχυρίζομαι σε καμία περίπτωση ότι είμαι master σε κάποιο συγκεκριμένο στυλ, αλλά τουλάχιστον έχω τις γνώσεις - και μάλιστα έχοντας βγει από τη σκηνή των parties παρά των clubs - ότι αυτός ο τρόπος του DJing είναι ο αυθεντικός"

Την περασμένη χρονιά, ο Howlett δημόσια άσκησε κριτική στους house DJs για την απώλεια του ιδιαίτερου style των hip hop cut δημιουργών, και με το "Dirtchamber Sessions" ενισχύει τις θέσεις του. Κάποια χρόνια πριν, ο Howlett, ως εκκολαπτόμενος DJ, συγκέντρωνε breaks και τα λεγόμενα "λευκά" προκειμένου να διαμορφώσει το set που τράβηξε την προσοχή των hiphoppers Cut To Kill, με τους οποίους δούλεψε από το 1986 ως το 1989. Δυο φορές μάλιστα έστειλε δύο κασέτες σε ένα διαγωνισμό μιξαρίσματος στο "Capital Radio" του Mike Allen, οι οποίες κέρδισαν την πρώτη και τρίτη θέση. Ο Liam λοιπόν δεν είναι τυχαίος και σε αυτόν τον τομέα, και άλλωστε το αποδεικνύει με αυτό το δυνατό, όσο και ευφάνταστο mix.

Κάθε ένα από τα κομμάτια στο νέο CD περιλαμβάνει δημιουργικές μίξεις - γλιστρώντας εύκολα από τα σκληρά funk grooves του "Bug Powder Dust" των Bomb The Bass, στα old school breaks του Grandmaster Flash και του "Pump Me Up" του, όσο περνάει από τα μελωδικά φωνητικά και κιθαριστικά hooks του "How High" των Charlatans. Και λίγο μετά, τα beats του "Cocaine Sex" (Renegade Soundwave) αλλάζουν θέσεις με τον Flash, αλλά όχι για πολύ: Ο Liam πετάει το δικό του "Poison", με κομμάτια των Janes' Addiction και KRS One να ακολουθούν.

"Aυτό το project εντάσσεται περισσότερο στη λογική της επιλογής 100 δίσκων και του παίξίματός τους ένα προς ένα. Δεν είχε να κάνει με την επανανακάλυψη των ριζών μου, γιατί απλά δεν ακούω χορευτική μουσική, ακούω hip hop δίσκους. Από εκεί αντλώ την έμπνευσή μου. Ακόμα κι αν δεν γράφω hip hop μουσική, αντλώ από το attitude της όλης ιστορίας. Με έκανε να χαμογελάσω και μόνο η σκέψη της τοποθέτησης ενός αυθεντικού 70s break σε ένα δίσκο του Barry White, το οποίο έχει πολλές φορές samplαριστεί, δίπλα στο "Time To Get Ill" των Beastie Boys.

O Liam πιστεύει ότι αυτή η δουλειά με τα σπάνια grooves μπορεί να ξεπληρωθεί με ένα νέο, πιο funky ήχο στο επόμενο album των Prodigy, πάνω στο οποίο έχει αρχίσει να δουλεύει. Αλλά το γεγονός ότι συμπεριλήφθηκε το "New York" των Sex Pistols ανάμεσα στα αγαπημένα του κομμάτια, είναι μια ένδειξη του ότι δεν θα χάσει κάτι από την punkίζον στυλ του.

"O Lydon βασικά τους έλεγε 'Αν δεν είσαι από την Αγγλία, δεν μπορείς να νιώσεις για τι ακριβώς πρόκειται'. Για μένα αυτό το κομμάτι απεικονίζει την πλήρη άγνοια της Αμερικής για την punk σκηνή. Κάποιες φορές γελάω με την ειρωνεία της αλήθειας ότι η Αμερική πάντα παράγει καλή μουσική, αλλά δεν ξέρει τι να την κάνει. Για παράδειγμα, αυτός ο big beat ήχος έχει εμπνευστεί από το αμερικανικό 80's hip hop, αλλά εμείς ήμασταν αυτοί που τους το πούλησαν πάλι πίσω. Και για όλη αυτη η ηλεκτρονική μουσική που έχει έρθει στο προσκήνιο - ποιες μπάντες έχουν βγει από την Αμερική για να εκπροσωπήσουν τη δικιά τους άποψη πάνω σ'αυτήν; Μόνο μπάντες που ακούγονται σαν φτηνές απομιμήσεις των Chemical Brothers, Prodigy και των Underworld. Φαίνεται ότι έχουμε να κάνουμε με ένα φτυστό αντίγραφο των όσων συνέβησαν με την 70s punk σκηνή.

"Ακόμα και η αναβίωση του ska, περί τίνος πρόκειται; Μεγάλωσα με τους Specials - λάτρευα αυτή τη μπάντα. Τώρα ακούω αυτό που Αμερικάνοι ονομάζουν ska, αλλά είναι τόσο γαμημένα ξεθωριασμένο, που μοιάζει με προσβολή. Για την ακρίβεια με ενοχλεί και μόνο η ιδέα ότι αυτό έχει να κάνει με εκείνη τη μουσική. Νομίζω ότι θα μπορούσα να συνεχίζω για ώρες πάνω σ'αυτά τα θέματα. Μου αρέσει να παίζω στην Αμερική, αλλά κάποιες από τις απόψεις μου είναι τόσο αιχμηρές που θα έπρεπε καλύτερα να κλείσω το στόμα μου..."