Ίσως σε κανένα άλλο συγκρότημα να μην ταιριάζει τόσο ένας από τους πιο αγαπημένους στίχους των Metallica, εκείνο το «Rover, wanderer, nomad, vagabond, call me what you will» από το "Wherever I May Roam". Η Gazelle Amber Valentine (κιθάρα/φωνητικά) και ο σύζυγός της Edgar Livengood (τύμπανα) υπεραμύνονται ενός ροκ εν ρολ lifestyle βασισμένου στον δρόμο και στη διαρκή κίνηση, βγάζοντας στην πορεία μερικά εξαιρετικά sludge metal άλμπουμ και γράφοντας ιστορία για τα άκρα στα οποία τραβούν τον ήχο τους κατά τις ζωντανές τους εμφανίσεις. Αυτή την εμπειρία σκοπεύουν να μεταφέρουν και στην Αθήνα σε λίγες μέρες (Σάββατο, 9/11, στο Six d.o.g.s.)...
За Волгой для нас земли нет: Πέρα από τον Βόλγα, δεν υπάρχει τόπος για μας. Καθώς υπήρξα ιστορικός πριν γίνω δημοσιογράφος, αναγνωρίζω εδώ τη φράση που αποδίδεται από κάποιους στον Vasily Zaytsev –τον ελεύθερο σκοπευτή που έγινε εθνικός ήρωας για τη Σοβιετική Ένωση, μετά τα όσα έπραξε κατά τη Μάχη του Στάλινγκραντ. Τι θαυμάζετε τόσο σε αυτήν τη φράση, ώστε αποφασίσατε να την κάνετε τίτλο του πρόσφατου άλμπουμ σας;
Το φετινό μας άλμπουμ δεν καταπιάνεται μόνο με το Βόλγκογκραντ (το πρώην Στάλινγκραντ) του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, μα και με ολόκληρη την ιστορία εκείνου του κομματιού γης, μέχρι και τις μέρες μας. Τα λόγια εκείνα του Zaytsev έγιναν μια κραυγή συσπείρωσης για τους υπερασπιστές της πόλης κατά τη διάρκεια της Μάχης του Στάλινγκραντ και παραμένουν ηχηρά ακόμα και σήμερα για όσους κατοικούν εκεί. Νιώσαμε έτσι ότι αντικατοπτρίζουν καλά το απίστευτο πείσμα εκείνων που έζησαν και ζουν στη συγκεκριμένη περιοχή. Το αδάμαστο πνεύμα τους και η θέλησή τους αποτελούν παράγοντες που μας τράβηξαν στην ιστορία του Βόλγκογκραντ, δίνοντάς μας την έμπνευση να φτιάξουμε ένα άλμπουμ γύρω από αυτήν. Επίσης, η φράση φάνηκε να συμπυκνώνει τέλεια και τα όσα προσπαθούμε κι εμείς, στις δικές μας ζωές: αυτήν την άρνηση να αποτύχεις, ακόμα κι αν όλα δείχνουν εναντίον σου.
Είναι λοιπόν το Βόλγκογκραντ το οποίο σας τράβηξε στη ρωσική ιστορία; Ή προϋπήρχε ο ενθουσιασμός και το ενδιαφέρον σας για εκείνη;
Προϋπήρχε, και για τους δυο μας η ρωσική κουλτούρα και ιστορία αποτελούν μακροχρόνιο ενδιαφέρον. Μεγαλώσαμε βλέπεις κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου και υποθέτω ότι λόγω των βιωμάτων μας γεννήθηκε μια περιέργεια για έναν τόσο απίστευτο «εχθρό». Δεν αργήσαμε ασφαλώς να κατανοήσουμε πως ήταν οι κυβερνήσεις που μας έσπρωχναν προς τη διαμάχη και τον πόλεμο, όχι η θέληση των λαών. Ακόμα πάντως και πέρα από την απατηλή σχέση την οποία είχαν τότε τα έθνη μας, δυσκολεύομαι να φανταστώ πώς γίνεται να μην σε ιντριγκάρει ένας τόπος σαν τη Ρωσία: μιλάμε για μια τεράστια χώρα, μια τεράστια δύναμη, με πολύ μεγάλη ιστορία. Εσύ βέβαια, ως ιστορικός, μάλλον το καταλαβαίνεις περισσότερο κάτι τέτοιο, και μάλλον κάθε χώρα έχει και μια συναρπαστική ιστορία να σου διηγηθεί. Εγώ πάντως, καθώς φτιάχναμε το За Волгой для нас земли нет, ανακάλυψα ότι κατάγομαι από τους Ρώσους. Η μητέρα μου, η οποία έχει πάθος με την οικογενειακή μας ιστορία, μου αποκάλυψε την πληροφορία ενώ βρισκόμασταν ήδη στη διαδικασία των ηχογραφήσεων: οι ρίζες της οικογένειάς μας εκτείνονται πίσω στα χρόνια των Ρως, του ιδρυτή του Κιέβου Γιαροσλάβ του Σοφού και του παππού του Σβιατοσλάβ, μια φράση του οποίου ξεκινάει και τα liner notes του δίσκου μας. Η πληροφορία ενίσχυσε τα συναισθήματά μου για τη χώρα, που ήδη βέβαια είχαν αναπτυχθεί λόγω των περιοδειών μας εκεί.
Πάντως, μιας και αναφέρθηκες στην εμπειρία του Ψυχρού Πολέμου, μια αμερικάνικη μπάντα με δίσκο τιτλοφορημένο στα ρώσικα μάλλον θα αντιμετώπιζε πολλά προβλήματα, έως και μερικά χρόνια πριν. Ζούμε πιστεύεις πλέον σε καλύτερους καιρούς;
Ίσως και να ζούμε, τουλάχιστον έχω την ελπίδα ότι έτσι είναι... Κι ας είδα τις κυβερνήσεις Η.Π.Α. και Ρωσίας να επιστρέφουν σε μια λιγότερο φιλική σχέση αυτόν τον Αύγουστο, καθώς περιμέναμε να εγκριθούν οι βίζες μας για μια τουρνέ στη Ρωσία. Θυμόμαστε, λόγω ηλικίας, εκείνους τους όχι-και-τόσο-μακρινούς καιρούς κι έτσι πάντα επισκεπτόμαστε τη Ρωσία έχοντας σε μια άκρη του μυαλού μας τη σκέψη ότι ίσως δεν μπορέσουμε να ξαναπάμε. Και γίνεται όλο και πιο λυπητερή, γιατί με κάθε μας επίσκεψη βαθαίνουν οι φιλίες και οι υπόλοιποι προσωπικοί δεσμοί που έχουμε αποκτήσει με ανθρώπους εκεί. Και βέβαια, για ακόμα μία φορά, φτάνεις να συνειδητοποιήσεις το πώς τέτοια πράγματα δεν ξεκινάνε από υπαρκτά προβλήματα μεταξύ λαών, μα από ζητήματα πολιτικής των κυβερνήσεων. Ελπίζουμε ωστόσο πως τελικά θα επικρατήσει η λογική.
Οι τουρνέ σας εντωμεταξύ έχουν καταστεί διαβόητες. «Πετσοκόβετε αυτιά», για να δανειστώ μια δική σας περιγραφή, αυτήν που έχετε διαλέξει ως μότο της εορταστικής περιοδείας για τα 20 χρόνια σας. Γιατί είναι τόσο σημαντικό για εσάς να μεταχειρίζεστε τη σκηνή σαν ένα εντελώς διαφορετικό μέρος από το στούντιο;
Για μας, το να φτιάχνεις μουσική είναι μια βαθιά εγωιστική πράξη. Παρότι αγαπάμε τους fans μας και εκτιμούμε αλήθεια την υποστήριξή τους, ένας μουσικός βρίσκεται σε όλο αυτό το πράγμα είτε για τα λεφτά (κοιτώντας να ευχαριστήσει τα ακροατήρια), είτε για το «καλλιτεχνικό» της υπόθεσης (που σημαίνει να ευχαριστήσει την πάρτη του). Παίζοντας λοιπόν επί σκηνής με τον εκκωφαντικό τρόπο που μας χαρακτηρίζει, μας επιτρέπει να εξορκίσουμε ό,τι χρειάζεται να απομακρυνθεί από τα μυαλά και τις ψυχές μας, αποκτώντας εμπειρία από έναν άλλον κόσμο, σαν μήτρα, στον οποίον κορμί και νους ενώνονται και η ανθρώπινη ύπαρξή μας μετασχηματίζεται σε κάτι διαφορετικό, κάτι περισσότερο. Στις καλύτερες ζωντανές περιστάσεις, πιστεύουμε ότι μετέχει και το κοινό μας στην εμπειρία και προχωρούμε στην ανάληψη μαζί του.
Όταν πάντως ηχογραφούμε τα άλμπουμ μας στο στούντιο, δεν είμαστε λιγότερο αληθινοί, ούτε και το διασκεδάζουμε λιγότερο. Απλά τόσο η εμπειρία, όσο ίσως και ο ίδιος ο στόχος διαφέρουν. Είμαστε άπληστοι για τη ζωή και για τη μουσική, η οποία αποτελεί για μας την κύρια εστίαση της ζωής μας, κι έτσι θέλουμε να βιώνουμε κάθε πλευρά όσο πιο πλήρως γίνεται. Γι' αυτό άλλωστε δεν μπήκαμε ποτέ στη διαδικασία να περιοριστούμε σε μια «ακραία» ή «προσβάσιμη» ταυτότητα ως συγκρότημα. Αγαπάμε απλώς κάθε έκφανση της μουσικής και κοιτάμε να ασχολούμαστε με το να τη ζήσουμε, αντί να προσπαθήσουμε να γίνουμε κατανοητοί ή δημοφιλείς.
Τι γίνεται αλήθεια με το Metalhed του Derek Cianfrance; Παίζετε και οι δύο τους εαυτούς σας στο φιλμ, αλλά, αν και δουλεύετε γι' αυτό από το 2009, ακόμα δεν έχει εμφανιστεί καμία επίσημη ημερομηνία κυκλοφορίας...
Δεν ξέρουμε τι θα απογίνει τούτο το φιλμ, αλήθεια. Πρόσφατα ο Derek και ο παραγωγός του συζητούσαν να πουλήσουν το concept, άρα τελικά μπορεί να μη βγει ποτέ ή να δούμε κάποια παράξενη μεταφορά των ζωών μας σε μια φανταστική ιστορία, όπου θα μας παίζουν ηθοποιοί. Δεν μας αρέσει μια τέτοια προοπτική, γιατί δουλέψαμε πολύ για όσες σκηνές έχουν ήδη γυριστεί. Υποθέτουμε ωστόσο ότι η κινηματογραφική βιομηχανία είναι κι εκείνη τόσο γαμημένη όσο και η μουσική βιομηχανία, επομένως μπορεί να συμβεί το οτιδήποτε.
Με ποιους χτυπάει πιο δυνατά η καρδιά σας, αν σας καλέσω να μιλήσετε ως μουσικόφιλοι; Με τους Black Flag; Ή με τους πρώιμους Slayer;
Μα, και με τους δύο! Ξέρεις, είμαστε η κλασική μπάντα που δεν μπορεί να διαλέξει το ένα απ' τ' άλλο (γέλια). Οι πρώτοι δίσκοι των Black Flag και των Slayer υπήρξαν ζωτικής σημασίας για μας, καθώς μεγαλώναμε. Κι έτσι δεν είδαμε ποτέ την ανάγκη ή τη χρησιμότητα να διαχωρίζεται το πανκ από το μέταλ. Ίσως αυτός να είναι κι ένας λόγος που κι εμείς δεν οριζόμαστε και τόσο εύκολα. Τα σύνορα των μουσικών ειδών είναι μια χαρά για τους κριτικούς και οπωσδήποτε βοηθούν τους fans να επικοινωνούν μεταξύ τους, για τους μουσικούς όμως –τουλάχιστον για όσους ασχολούνται με την καλλιτεχνική διάσταση της δουλειάς τους και όχι την εμπορική– είναι καλύτερα να ξεχνάς εντελώς την ύπαρξη τέτοιων ορίων.
Ξεκινήσατε ως συγκρότημα και στην πορεία γίνατε ζευγάρι. Τι γίνεται πιο εύκολο όταν δουλεύεις σε ένα συζυγικό πλαίσιο και τι γίνεται πιο δύσκολο;
Κοίταξε, αν ένα συγκρότημα μείνει για καιρό μαζί και βλέπει σοβαρά τη δουλειά του, δημιουργείται στους συμμετέχοντες μια σχέση που δεν διαφέρει και τόσο πολύ από έναν γάμο. Στη δική μας απλώς περίπτωση είναι αδύνατον να αφήσουμε στην άκρη τον έναν «γάμο», ώστε να αναζητήσουμε ξεκούραση στον κανονικό μας γάμο. Άρα, ένα μειονέκτημα του να ζεις την εμπειρία μιας μπάντας ως ανδρόγυνο βρίσκεται στο ότι δεν υπάρχει κανένας σύντροφος με αρκετή απόσταση από όλο αυτό, όταν χρειάζεσαι να γκρινιάξεις για τις αμφιβολίες σου ή περνάς κακές φάσεις. Και βέβαια κανείς να σου πει ότι τα κατάφερες μια χαρά, όταν εσύ μπορεί να θεωρείς ότι τα έχεις κάνει θάλασσα, και κανείς να κρατάει μια κανονική δουλειά όσο εσύ προσπαθείς να τα φέρεις βόλτα ως ένας καλλιτέχνης στα όρια της φτώχειας...
Από την άλλη, η δύναμη ενός τέτοιου διπλού δεσμού βρίσκεται στο ότι έχεις πάντα μαζί σου, σε κάθε στιγμή της ζωής, τον άνθρωπό σου. Είναι πράγματι σκληρό να μοιράζεσαι το άγχος, είναι όμως μεγάλο δώρο να μπορείς να μοιραστείς τα οφέλη μιας τέτοιας ιστορίας και τις καλές της στιγμές. Αν ας πούμε είχαμε παντρευτεί αλλά παίζαμε σε διαφορετικά γκρουπ, δεν θα μπορούσαμε να περιοδεύουμε διαρκώς. Θα ήταν αβάσταχτο. Οπότε, για τη δική μας ειδική περίπτωση, αποτελεί μεγάλο συν το ότι μπορέσαμε να συνδυάσουμε τους δύο «γάμους». Αισθανόμαστε πολύ τυχεροί που έχουμε ο ένας τον άλλον.
Πείτε μου και δυο λόγια για το τι θα ακούσουμε στην Αθήνα. Τι να περιμένουμε, μια setlist βασισμένη στο За Волгой для нас земли нет; Ή έχετε διαφορετικά σχέδια για μας;
Ε, θα παίξουμε αρκετό υλικό από το τελευταίο άλμπουμ, αλλά και από το Throned In Blood του 2010. Συν μερικά ακόμα κομμάτια, και παλιότερα μα και καινούρια. Επειδή θα έρθουμε αεροπορικώς στην Αθήνα δεν κουβαλάμε εξοπλισμό, επομένως δεν ξέρουμε ακόμα τι ακριβώς θα έχουμε επί σκηνής. Δεν μπορώ να σου προσδιορίσω λοιπόν με ακρίβεια το ποσοστό στο οποίο θα «πετσοκόψουμε» τ' αυτιά σας, σας υποσχόμαστε όμως ότι θα βάλουμε τα πιο δυνατά μας!
{youtube}4MZU8cnD4HM{/youtube}
