Το Σάββατο που μας πέρασε, το 6 D.O.G.S. εγκαινίασε μια νέα σειρά events υπό τον τίτλο «Ost-eria», βραδιές μουσικής συνεστίασης και έμπνευσης που θα λαμβάνουν χώρα κάθε πρώτο Σάββατο του μήνα και θα είναι αφιερωμένες στη γερμανική techno σκηνή. Την έναρξη έκανε η Tama Sumo, με την οποία δεν καταφέραμε να τα πούμε έγκαιρα πριν την εμφάνισή της στην Αβραμιώτου, κρίναμε όμως ότι μια κουβέντα μαζί της άξιζε τον κόπο. Μιλάμε, στο κάτω-κάτω, για μια γυναίκα διάσημη για τα deep, σέξι και βρώμικα σετ τα οποία παραδίδει ως resident DJ του περίφημου Panorama…
Η σχετική «παράδοση» έρχεται από τη ροκ εντ ρολ ιστορία και λέει ότι ήταν δύσκολο για μια γυναίκα να κάνει αίσθηση μέσα σε έναν ανδροκρατούμενο μουσικό κόσμο. Η house/techno σκηνή του Βερολίνου στις αρχές των 1990s ήταν ένας διαφορετικός κόσμος;
Δεν ήταν. Και στα 1990s ζούσαμε σε έναν κόσμο όπου τους κανόνες έβαζαν οι λευκοί, ετεροφυλόφιλοι άντρες. Ακόμα έτσι έχουν τα πράγματα και νομίζω ότι παραμένει δύσκολο για μια γυναίκα να κάνει αίσθηση, η ηλεκτρονική μουσική βιομηχανία δεν αποτελεί εξαίρεση. Οι βασικές δομές μέσα στις οποίες μορφωνόμαστε διακατέχονται από μισογυνισμό και, επίσης, παραμένουν ρατσιστικές και ομοφοβικές. Κι έτσι, ακόμα κι αν σε πολλούς πια δεν αρέσει κάτι τέτοιο, εξακολουθεί να είναι πιο δύσκολο σε ανθρώπους που δεν μετέχουν στην «κυρίαρχη κουλτούρα» να επιτύχουν.
Ασφαλώς βέβαια υπήρξαν και πολλοί άνθρωποι που με υποστήριξαν όταν ξεκινούσα ως DJ και αισθάνομαι ευγνώμων γι’ αυτό. Δεν ξεχνώ όμως και τις καταστάσεις εκείνες όπου βίωσα τι σημαίνει να σε μεταχειρίζονται διαφορετικά αν είσαι άντρας και διαφορετικά αν είσαι γυναίκα. Ένα παράδειγμα: έπαιζα κάπου μαζί με άντρες συναδέλφους. Όποτε παραπονούνταν για τον εξοπλισμό, οι υπεύθυνοι τους άκουγαν και προσπαθούσαν να στρώσουν τα πράγματα. Αλλά όταν παραπονιόμουν εγώ, λάμβανα την απάντηση ότι «έπρεπε να χαλαρώσω». Δεν λέω ότι κάτι τέτοιο συνέβαινε συχνά, οπωσδήποτε όμως αποτελεί ένα παράδειγμα διαφορετικής αντιμετώπισης. Για να μην αναφερθώ βέβαια σε διάφορες ατάκες τύπου «για γυναίκα καλά τα κατάφερες»…
Υπάρχει δηλαδή συνειδητός μισογυνισμός, ακόμα και σε μια κοινωνία όπως η γερμανική;
Οι μηχανισμοί του μισογυνισμού συχνά δεν λειτουργούν με φανερούς τρόπους, είναι πιο υποσυνείδητοι. Και βέβαια δεν αφορούν μόνο στους άντρες, μα και στις γυναίκες. Ως άντρας, ας πούμε, εξακολουθείς να εκπαιδεύεσαι για να πολεμάς για ό,τι θελήσεις και για να το διεκδικήσεις με κάθε κόστος –κάτι που βοηθά τους άντρες να επιτύχουν στις υπάρχουσες δομές. Επομένως, αν δεν έχεις εκπαιδευτεί στο να διεκδικείς, που αποτελεί σημαντικό μέρος του παιχνιδιού, ο δρόμος σου γίνεται δυσκολότερος ή/και μακρύτερος στον χρόνο. Και βέβαια μπορείς να μάθεις κι εσύ να λειτουργείς έτσι, παραμένει όμως ένα βασικό ερώτημα: είναι τα κορίτσια που πρέπει να κάνουν όλη την προσπάθεια για να προσαρμοστούν στις ανδρικές δομές ή υπάρχει τρόπος να αλλάξουν λίγο αυτές οι δομές και να επιτευχθεί μια συνάντηση κάπου στη μέση;
Τέλος, υπάρχουν και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης –και δεν αναφέρομαι μόνο στα mainstream μέσα. Κατά κύριο λόγο τα τρέχουν άντρες ασχολούμενοι με το τι είναι χοτ και τι όχι και είμαι σίγουρη ότι, αν ταιριάζεις στα γούστα και στις δικές τους προσδοκίες (ή έστω τις ικανοποιείς σε κάποιον βαθμό) γίνεται εύκολο και πιο γρήγορο να προβληθείς. Γι’ αυτό και γενικά πιστεύω ότι έχουμε αρκετή ακόμα δουλειά για να εξασφαλίσουμε ότι τα πράγματα θα είναι ισότιμα για άντρες και γυναίκες και πέρα από την επιφάνεια, κάτι που αφορά και στην ηλεκτρονική σκηνή. Γιατί εγώ για παράδειγμα δεν βρίσκω και τόσο τυχαίο το ότι στα ετήσια charts με τους πιο δημοφιλείς DJs τα ποσοστά των γυναικών, των μη λευκών και των γκέι είναι σε μόνιμη βάση τόσο μικρά…
Πάντως εσύ κι αν έχεις κάνει αίσθηση ως resident DJ στο Panorama. Ποια είναι η πιο ζωντανή σου ανάμνηση αυτών των χρόνων;
Βρίσκομαι στο Panorama από το άνοιγμά του το 2004 και έχω ζήσει πολλές σπουδαίες στιγμές εκεί. Δεν υπάρχει κάποια που να τη βρίσκω ως την πιο ξεχωριστή. Το να παίζεις με συγκεκριμένα άτομα, με τα οποία να αισθάνεσαι πως συνδέεσαι τόσο σε μουσική όσο και σε προσωπική βάση, είναι ταυτόχρονα αυτό που με διασκεδάζει και με προκαλεί περισσότερο.
Άκουσα πρόσφατα το remix σου για το “Zooz” της Νοτιοσουδανής τραγουδίστριας Mary Boyoi, το βρήκα πολύ καλό. Τι θέλεις να πετύχεις όταν ρεμιξάρεις τη δουλειά κάποιου άλλου;
Ευχαριστώ για το feedback σου! Κυρίως προσπαθώ να βρω μια ισορροπία μεταξύ του αυθεντικού πνεύματος και της δικής μου οπτικής για τη μουσική.
Έχεις κάποιον αγαπημένο νέο καλλιτέχνη; Ή κάποιο αγαπημένο κομμάτι από νέο καλλιτέχνη;
Δεν είναι και τόσο νέα, πάντως δεν είναι γνωστή στα μέρη μου: η Whodat από το Ντιτρόιτ. Το επικείμενο EP της (θα βγει στην Uzuri) είναι καταπληκτικό –από όσο ξέρω θα είναι η πρώτη της κυκλοφορία σε βινύλιο. Μου αρέσει γιατί φέρνει νέες ιδέες και τις μεταχειρίζεται με έναν πολύ funky τρόπο. Ανυπομονώ να το παίξω!
Στην άλλη άκρη του χρόνου, ποιους θαύμαζες περισσότερο στις πρώτες σου μέρες στη house κουλτούρα;
Οι πρώτες μου επαφές με τη house μουσική έγιναν στα τέλη των 1980s, ανακάλυψα τότε, αγάπησα (και ακόμα αγαπώ) τη μουσική που προερχόταν από τις Η.Π.Α. και κυρίως από το Σικάγο: Larry Heard, Frankie Knuckles, Joe Smooth, Tyree, Fast Eddie, Ralphi Rosario, Marshall Jefferson, Phuture, Farley Jackmaster Funk, Adeva, Kym Mazelle. Από μη Αμερικανούς ξεχώριζα τους 808 State και τους Coldcut.
Αλήθεια, τι παίζεις όταν νιώθεις ότι πρέπει να τονώσεις λίγο την πίστα –αν βέβαια έχεις ποτέ αυτή την αίσθηση!
Το “Don’t You Want It?” από Davina! Αν και δεν το παίζω μόνο όταν νιώθω ότι πρέπει να «διασωθεί» η πίστα. Αν πάντως ο κόσμος δεν χορέψει μ’ αυτό, υποθέτω ότι είμαι η λάθος DJ για εκείνη τη στιγμή…
Όταν ψωνίζεις δίσκους, ψάχνεις καθόλου για πράγματα με μια πιο ποπ προσέγγιση; Ή πας κατευθείαν στις underground κυκλοφορίες;
Όταν ψωνίζω, ψάχνω για μουσική που να με ταρακουνά, όχι για συγκεκριμένα είδη ή για πράγματα τα οποία βαφτίζονται underground ή κάπως αλλιώς. Άσε που λατρεύω να υπάρχει και κάτι πιο «φτηνό» ανάμεσά τους: μερικές φορές βρίσκω ότι η νυχτερινή ζωή παραγίνεται σοβαρή.
Θεωρείς το Mühlhausen ως το μέρος που ονομάζεις «σπίτι»; Ή θα διάλεγες το Βερολίνο;
Για μένα το σπίτι βρίσκεται όπου βρίσκεται η καρδιά –και οπωσδήποτε θεωρώ σπίτι το Βερολίνο!
Δεν περιμένω βέβαια ότι θα μου αποκαλύψεις το οτιδήποτε για το καλοκρυμμένο σου μυστικό πίσω από το νόημα του Tama Sumo. Ελπίζω όμως να μάθω κάτι παραπάνω για εκείνη τη βραδιά του 1993 –και τη σαμπάνια που είναι ανακατεμένη στην υπόθεση…
Συγγνώμη, δεν θα αποκαλύψω τίποτα για αυτό! Καλά, ίσως κάτι μικρό… Ήταν ένα τραγούδι του RuPaul που έπαιξε σημαντικό ρόλο στο να βρω το όνομά μου ως DJ.
Ήρθες στην Αθήνα κατά τη διάρκεια κακών καιρών. Είναι όντως τόσο δυνατές οι φωνές για τους «τεμπέληδες Έλληνες» στη Γερμανία ή λαμβάνουμε μια ψευδή εικόνα από τον δικό μας τύπο;
Αχ, δύσκολη ερώτηση… Δεν υπάρχει κάποια ομόφωνη κοινή γνώμη στη Γερμανία για την κατάσταση στην Ελλάδα. Άσε που, παγκοσμίως πλέον, τα πιο mainstream μέσα ενημέρωσης δεν μεταδίδουν την αλήθεια. Εγώ προσωπικά θεωρώ ότι πρέπει να προσπαθούμε να βοηθάμε όταν οι άνθρωποι περνάνε δύσκολα. Τα μέτρα λιτότητας τα βλέπω να βοηθάνε τους πλούσιους, τελικά: σε όλο τον κόσμο γίνονται πλουσιότεροι, ενώ τα πράγματα δυσχεραίνουν για τους φτωχούς. Αν οι κυβερνήσεις μας εννοούσαν όντως την επιδίωξη μιας ίσης κοινωνίας, θα είχαν τους ίδιους κανόνες για όλους. Πάρε για παράδειγμα τη Μεγάλη Βρετανία: δεν θα είχε εξαφανίσει όλο της το έλλειμμα αν το 1% των ζάπλουτων πλήρωνε κανονικά τους φόρους του; Φαίνεται λοιπόν ότι τα μέτρα λιτότητας γίνονται ένας μηχανισμός για την επιβολή της ιδεολογίας των κυβερνήσεων, παρά σώζουν τον κόσμο από την οικονομική κρίση. Η πολιτική και το χρήμα παραμένουν πολύ επικίνδυνα πράγματα για την ευτυχία μας στον πλανήτη…
{youtube}oAzBgKHcWwI{/youtube}
