Ένα νέο σχήμα του σκοτεινού, ακραίου μεταλλικού ήχου με ιθύνοντες νόες άτομα που έχουν γράψει τη δική τους πορεία στον χώρο, αισίως εδώ και μιάμιση δεκαετία, πραγματοποίησε διακριτικά μα με ηχηρή ουσία το (ζωντανό) ντεμπούτο της στη σκηνή της (πολύ σημαντικής για τον ακραίο ήχο) Πάτρας στα τέλη του 2023. Με τις ευλογίες του Σάκη Τόλη, οι Krathaes του Γιώργου Πετούση (βασικός συνθέτης των Vermingod και κιθαρίστας των εγχώριων θρύλων του ακραίου ήχου Death Courier) οδεύουν με χαμηλό προφίλ προς την ολοκλήρωση του πρώτου δίσκου τους και είναι πανέτοιμοι να δώσουν τον παρών σε έναν ήχο και μια αισθητική που δεν κουράζεται ποτέ να βρίσκει τις πιο αστείρευτα δημιουργικές διακλαδώσεις – αρκεί φυσικά να πλαισιώνεται από το κατάλληλο όραμα και συντελεστές.
Ο Στέλιος Παναγιωτάκης αποτελεί, εκτός από βασικό συνοδοιπόρο και στενό φίλο του Γιώργου Πετούση, μια ιδιάζουσα περίπτωση μουσικού (συγκεκριμένα, κιθαρίστα) και καλλιτέχνη, έχοντας πραγματοποιήσει κατά καιρούς αβίαστα άλματα μεταξύ ανθεμικών σόλο σε «επιθεωρησιακής» χροιάς power metal σχήματα (Sonata Antartika) και πιο στριφνών, μακροσκελών μουσικών φράσεων σε γοτθικών, Βικωριανών αποχρώσεων συμπράξεις όπως οι RandomWalk και οι (ολόδικής του έμπνευσης) Once Them Edens. Συναντηθήκαμε, λοιπόν, κάπου μεταξύ Εξαρχείων και Κολωνακίου, ούτως ώστε να ρίξουμε άπλετο φως στις καταβολές των Krathaes, τις διαδικασίες, τις επιρροές αλλά και το τι μέλλει γενέσθαι.
Πάμε λίγο να το πιάσουμε από την αρχή: πώς ξεκίνησαν οι Krathaes και ποια είναι τα πρόσωπα πίσω από αυτούς;
Οι Krathaes είναι επί της ουσίας μια δημιουργική πρωτοβουλία του Γιώργου Πετούση, ενός από τους πλέον έμπειρους συνθέτες της χώρας στον ακραίο ήχο. Έχει προϊστορία σε Vermingod και Death Courier και πολλά ακόμη σχήματα, εκ των οποίων τα προαναφερθέντα αποτελούν και τα βασικά.
Στα φωνητικά βρίσκεται ο Γιάννης Τούσσας, με σημαντική παρουσία στη metalcore/hardcore σκηνή, στο μπάσο συναντάμε τον Παναγιώτη Χριστιά, ο οποίος πρόσφατα κυκλοφόρησε ένα πανέμορφο άλμπουμ υπό το σόλο black metal project του ονόματι Dark Affliction, ενώ στα τύμπανα είναι ο Ηλίας Τζιβιέρης, ο οποίος, λόγω νεαρής ηλικίας, δεν είχε μεν προηγούμενη εμπειρία, αποτελεί ωστόσο ένα φυσικό ταλέντο – σκέψου ότι δεν είχε συμπληρώσει καν το 18ο έτος της ηλικίας του όταν πρωτοξεκινήσαμε. Ήδη είναι ενήλικος, και ό,τι κάνω εις βάρος του είναι νόμιμο (γέλια)! Είναι το παιδί μας, το οποίο δέχεται το bullying, όπως του αρμόζει – μας αποκαλεί «γέρους» και το πληρώνει (γέλια)! Είναι ωστόσο πολύ τυχερός γιατί έχει το δυσμενές προνόμιο να έχει κάποιον να τον καθοδηγεί και να κάνει λιγότερα λάθη. Εμείς δεν το είχαμε αυτό, ουσιαστικά μάθαμε τελείως μόνοι μας. Συνοπτικά θα έλεγα ότι το σχήμα αποτελεί ένα μείγμα ανθρώπων με αρκετή εμπειρία σε ανάλογες παραστάσεις με ανθρώπους που επί της ουσίας τώρα ντεμπουτάρουν σε αυτό τον ήχο.
Γνωρίζεσαι χρόνια με τον Γιώργο (σ.σ.: Πετούση), ήταν θα έλεγες κάπως «νομοτελειακή» η συνθήκη να δημιουργήσετε κάτι από κοινού ή, έστω, εντός μιας πιο σαφούς (καλλιτεχνικής) γειτνίασης;
Όλοι είχαμε μια μεγάλη αγάπη για τον πιο σκοτεινό ήχο, τον οποίο είχε αναλάβει ο Γιώργος (σ.σ.: Πετούσης) να συγκεκριμενοποιήσει. Δεν είναι κρυφό, άλλωστε, ότι ξεκίνησε ως δικό του όραμα το συγκεκριμένο – τιμώντας, εμένα και όλους τους άλλους, με την πρότασή του να συμμετάσχουμε σε αυτό το όραμα, στο οποίο μάλιστα μας έδωσε αρκετό χώρο να εντάξουμε τη δική μας προσωπικότητα – εμένα παραδείγματος χάριν μου έχει αφήσει άπλετο χώρο για leads και «μπασταρδεμένες συγχορδίες», για την ώρα. Δεν είμαστε μπάντα τύπου Death λειτουργικά, δηλαδή «ο Schuldiner και οι συνεκτελεστές του». Έχουμε να κάνουμε με έναν άνθρωπο ο οποίος επιδιώκει τον μουσικό διάλογο, δεν τον ανέχεται απλά. Επειδή μάλιστα μεγαλώσαμε μαζί, έχοντας «συναντηθεί» μουσικά πρώτη φορά όταν εγώ ήμουν γυμνάσιο και αυτός λύκειο σε τοπικά φεστιβάλ της Πάτρας. Θα έλεγε κανείς ότι εξηβήσαμε μουσικά περίπου μαζί, ο καθένας ακολουθώντας την πορεία του μεν αλλά πάντοτε με απεριόριστο αλληλοσεβασμό και αλληλοεκτίμηση. Πάντα λέγαμε ότι θέλαμε να συμπράξουμε καλλιτεχνικά μαζί σε επίπεδο δημιουργίας οράματος και σύνθεσης. Η μοναδική φορά που «συνυπήρξαμε» ήταν όταν εγώ, όντας ακόμα ανήλικος, τον είχα αντικαταστήσει στους Vermingod λόγω της απουσίας που προκάλεσαν οι στρατιωτικές του υποχρεώσεις. Είχα επίσης μια συνεισφορά στον δεύτερό τους δίσκο σε στίχους και ένα outro. Με τα άλλα τα παιδιά των Krathaes δεν είχα κανένα προηγούμενο μουσικό διάλογο, τον Γιάννη είχα ακούσει σαν όνομα μόνο, κατ’ ουσίαν όλοι γνωριστήκαμε σε αυτό το project.
Ήδη από την πρώτη ακρόαση του υλικού συνειδητοποιεί κανείς ευθύς αμέσως ότι σε καμία περίπτωση δεν έχουμε να κάνουμε με άμεσο «παράγωγο» κάποιου προϋπάρχοντος σχήματος ή ρεύματος, η riffολογία καταφέρνει να «μπερδέψει» με την καλύτερη δυνατή έννοια – death και black τεχνοτροπίες ενώνονται με τις πιο κλασικές φόρμες του heavy ήχου ενώ πιο μελωδικά περάσματα δεσπόζουν χωρίς να καταβαραθρώνουν το σύνολο. Θες να μας μιλήσεις λίγο περισσότερο για το συνθετικό σας modus operandi και, γενικότερα, για την ηχητική ταυτότητα του σχήματος;
Ο δίσκος αισθητικά θυμίζει ίσως λίγο την ύστερη εποχή των Behemoth, από “Satanist” και πέρα, κυριαρχεί μια blackened death χροιά, υπάρχει πειραματισμός όπως και μεγάλες δομές με περίπλοκες διαδρομές, αλλά και μια απλότητα στα riff. Εν ολίγοις, υπάρχει μελωδία. Σίγουρα στο μυαλό του Γιώργου υπήρχαν οι Gorgoroth όπως και αναπόφευκτα οι Death που αναφέραμε ήδη.
Ασυνείδητα έστω όλοι φέρνουμε ψήγματα του μουσικού μας παρελθόντος μας στη παρούσα φάση, δεν κοιτάμε όμως να το κάνουμε επί τούτου. Κάτι μας προσδιόρισε μουσικά και μας έφερε σε αυτό το σημείο – παλιότερα, στους Edens ας πούμε, ακολουθούσα μια πιο αυτόματη γραφή, μια πιο σουρεαλιστική, ψυχεδελική προσέγγιση - ό,τι μου ερχόταν το αποτύπωνα. Αργότερα έβαζα περισσότερο τη λογική μπροστά εις βάρος μιας αχαλίνωτης παρορμητικότητας. Θεωρώ ότι αυτό είναι σαφές αν συγκρίνει κανείς τα πρώτα με τα τελευταία (χρονολογικά) κομμάτια. Άρα έχουμε επηρεαστεί από το παρελθόν μας, αλλά όχι συνειδητά. Ο Ηλίας κι ο Παναγιώτης από την άλλη δεν είχαν μεν κάποια δισκογραφία πριν συντεθεί και εκτελεσθεί το υλικό των Krathaes, αλλά είναι βέβαιο πως και εκείνοι συνεισφέρουν με τις δικές τους επιρροές.
Σχετικά με τον στίχο, τι επιρροές υπήρχαν; Αν και το γνωρίζετε και οι δυο καλά αυτό το αντικείμενο, κανείς σας δεν είχε ποτέ την «ανάγκη» να τραγουδήσει τους δικούς τους στίχους, σωστά;
Στίχους γράφουμε ο Γιώργος κι εγώ – δε σου κρύβω ότι είναι μια διαδικασία που απολαμβάνω αρκετά, ακόμα κι αν με βασανίζει. Δηλαδή μου αρέσει, ακόμα και σε περιόδους που δυσκολεύομαι να γράψω όπως, κάποτε, έγραφα. Θεματικά, οι στίχοι είναι προσωπικοί, έως και σολιψιστικοί θα έλεγε κανείς, ασχολούνται με τη σκοτεινή εκδήλωση της προσωπικότητας – δεν είναι πολιτικοί στίχοι, δεν έχουν να κάνουν με το κοινωνικό σύνολο. Συνειδητή στιχουργική/τεχνική επιρροή είναι πάντα μόνο μία, ο Dani Filth. Δεν υπάρχει αμφιβολία επίσης ότι έχω επηρεαστεί, προσωπικά τουλάχιστον, από τον Åkerfeldt.
Άλλοι έχουν ανάγκη να τραγουδάνε τους στίχους τους, εγώ έχω ανάγκη να τραγουδάνε τους δικούς μου. Ο Jean Baptiste των RandomWalk πχ είναι ό,τι πιο εκφραστικό φωνητικά έχω συναντήσει στο είδος που εκπροσωπεί. Όταν ξεκίναγα τους Edens τον προσέγγισα και τον ρώτησα εάν τον ενδιαφέρει, ότι θα τα βρει όλα έτοιμα κλπ. Κι αυτός αντίστοιχα με προσέγγισε για RandomWalk. Είναι ο άτιμος πολύ θεατρικός και τα κάνει όλα one take.
Στους Krathaes ο Γιάννης τα έχει πάει φανταστικά και αναμένουμε το τελικό αποτέλεσμα. Να δούμε πώς θα τα πάει…(γέλια)
Πώς είναι το κλίμα στους Krathaes; Πώς συνεργάζεστε όταν κάποιοι μένετε Αθήνα και άλλοι Πάτρα; Σε τι κατάσταση βρίσκονται οι Krathaes τη παρούσα φάση; Σχετικά με το (άμεσο) μέλλον, τι μπορεί να ανακοινωθεί;
Έως τώρα δεν έχουν υπάρξει παρανοήσεις ή κακές στιγμές. Το κλίμα είναι φανταστικό.
Τώρα, στις πρόβες και στα δύο «μεγάλα» live που έχουμε κάνει (ένα sold out με Σάκη Τόλη Δεκέμβρη του ‘23 και ένα λίγες βδομάδες αργότερα με Yoth Iria), μην το ματιάσω, δουλέψαμε ως εξής: Τα παιδιά κάνανε πρόβες πριν από μένα μάλιστα, μιας και είναι σχήμα με γεωγραφική βάση την Πάτρα (στις αρχές του έτσι ήταν, τουλάχιστον) και προετοίμαζαν αυτές τις δύο πολύ σημαντικές εμφανίσεις πριν «κουμπώσω» κι εγώ.
Να πούμε κάπου εδώ ότι η ηχογράφηση των οργάνων έχει γίνει σχεδόν αποκλειστικά στα Krama Studios της Πάτρας, εκτός από τις φωνές και τις δικές μου κιθάρες. Τώρα βρισκόμαστε στα τελικά στάδια της διαδικασίας της μίξης και του mastering.
Το άλμπουμ θα λέγεται “Άχθος” και το artwork είναι πίνακας φιλοτεχνημένος από τη Φρειδερίκη Παπασταυροπούλου. Θα κυκλοφορήσει σε βινύλιο, CD και ψηφιακά στο Bandcamp μέσα στη χρονιά.
