Η περίπτωση του Giorgio για μένα είναι μοναδική από πολλές απόψεις και μια από αυτές - η δυνατότερη - είναι η τρέλα και επιμονή του στην αισθητική που τον περιβάλλει. Και συνήθως αυτό είναι κάτι που έρχεται φυσικά από τις επιλογές μας και μόνο. Μουσική, πως την διαλέγεις και πως την καταναλώνεις, ρούχα και τι style έχεις και εδώ το skate που από μόνο του έχει πολλά να πει στο χτίσιμο της αισθητικής. Μπορώ να πω με βεβαιότητα πως ο Giorgo πιο πολλά έχει δώσει σε αυτό παρά έχει πάρει αν σκεφτεί κανείς πως ακόμα και στα skate video που ανεβάζει και παρακολουθεί πολύς κόσμος, έχουν Ελληνικά 70s τραγούδια, από αυτά που αγαπά να συλλέγει και να ξετρυπωνει από παντού αφού είναι γνωστό πως είναι ένα από τα πιο ικανά rats όπως αρέσκομαι να τον αποκαλώ συχνά πυκνά.
Ο Giorgio όμως έβγαλε δίσκο που και η μουσική (genre: pop folk) αλλά και το art (βλέπε private recordings) συνάδει με την αισθητική και ότι πρεσβεύει ο ίδιος. Και γι αυτό ακολουθεί ένα απολαυστικότατο Q&A από κάτω.
Νιώθω πως ξεκινάς πολύ πίσω και σαν να έχεις να μας διηγηθείς πολλά. Ποιά είναι η ιστορία σου Giorgio και γιατί η ταυτότητα σου έχει το Armani ως middle name;
Haha! Αν έχω καταλάβει σωστά, όταν η μητέρα μου με δήλωσε στον Καναδά, τη ρώτησαν αν θέλει να βάλει και ένα middle name. Εκείνη τη στιγμή, εντελώς αυθόρμητα, είπε "Armani". Έτσι προέκυψε το Giorgio Armani!
Skater, music collector, musician. Πως συνδυάζονται όλα αυτά;
Όσο κι αν φαίνονται διαφορετικά, τελικά συνδέονται μεταξύ τους. Ξεκίνησα skate στα 10 και, όπως συνηθίζεται, κάναμε παρέα με άλλους skaters, τραβούσαμε βίντεο και φτιάχναμε skate videos. Εκεί έμπαινε πάντα και η μουσική. Ο καθένας διάλεγε ένα κομμάτι για το part του. Στο πρώτο μας βίντεο, όταν ήμουν 11, είχα διαλέξει το "Karma Police" των Radiohead. Συζητούσαμε πολύ μεταξύ μας για το ποιο κομμάτι ταιριάζει στον καθένα και έτσι η μουσική γινόταν συλλογική εμπειρία.
Λίγο αργότερα, γύρω στα 15-16, άρχισα να βλέπω μουσικά ντοκιμαντέρ, και μου τράβηξαν το ενδιαφέρον οι δίσκοι βινυλίου που εμφανίζονταν σχεδόν πάντα κάπου στο πλάνο. Δεν είχα καμία επαφή με βινύλια μέχρι τότε, κι έτσι όταν μια μέρα είδα το White Album των Beatles σε βινύλιο στο Μοναστηράκι, ένιωσα σαν να βρήκα χρυσό. Κάπως έτσι ξεκίνησε και το collecting.
Πες μας δύο λόγια για την μεγάλη σου αγάπη, τον folk και πως σε επηρέασε στο ντεμπούτο σου.
Η folk ήρθε λίγο αργότερα για μένα. Αφού πέρασα την "Beatles φάση", άρχισα να ανακαλύπτω πιο folk καλλιτέχνες οπως τον Dylan, τον Cohen, τον Neil Young... και κάπου εκεί, λόγω και του collecting, μπήκα στον κόσμο του λεγόμενου private press — κυρίως folk δίσκοι από τα ’70s που κυκλοφόρησαν σε πολύ μικρές κόπιες, ανεξάρτητα από δισκογραφικές.
Αυτό που με γοήτευσε ήταν η αίσθηση της ανάγκης: άνθρωποι που έγραφαν τραγούδια μόνοι τους, τα ηχογραφούσαν σπίτι ή σε απλά στούντιο και κυκλοφορούσαν τους δίσκους με δικά τους έξοδα. Ίσως χωρίς “σωστή” φωνή ή τεχνική, αλλά με κάτι αληθινό και ειλικρινές. Και φυσικά, η λέξη "folk" έχει άλλη σημασία σε κάθε χώρα — είναι η λαϊκή, παραδοσιακή μουσική της κάθε κουλτούρας.
Αν ειχες την ικανότητα να πας πίσω στον χρόνο, ποιά χρονολογία θα διάλεγες και πού;
Mid ’60s χωρίς δεύτερη σκέψη. Θέλω να πω Λονδίνο ή Νέα Υόρκη, αλλά τελικά θα πω Αθήνα. Η σκηνή τότε — από τις μπουάτ και τη ρομαντική ατμόσφαιρα των ’60s μέχρι το ροκ ξέσπασμα του Κυττάρου στα ’70s — θα ήθελα πολύ να την έχω ζήσει από κοντά.
Πάμε να φέρουμε πίσω έναν αγαπημένο σου μουσικό που θα ήθελες να μοιραστείς ένα session που θα έβγαινε σε μια κασέτα σε λίγες κόπιες. Ποιός είναι αυτός και γιατί;
Δύσκολο! Νομίζω θα πω τον Michael Hurley. Αγαπώ τη μουσική του απ’ όταν ήταν νέος μέχρι και τις πιο πρόσφατες δουλειές του, πριν φύγει από τη ζωή. Θα ήταν πραγματικά όνειρο να συνεργαστώ μαζί του με οποιονδήποτε τρόπο. Έχει και φοβέρες ζωγραφιές — σίγουρα θα τον άφηνα να σχεδιάσει το εξώφυλλο της κασέτας!
Honestly, τι θα ήθελες να συμβεί τώρα που ο δίσκος κυκλοφόρησε επίσημα και πως θα ήθελες το κοινό να τον αφομοιώσει τελικά;
Η αλήθεια είναι πως απλά χαίρομαι που κυκλοφόρησε και υπάρχει εκεί έξω. Ελπίζω να φτάσει σε κάποιους ανθρώπους που θα το απολαύσουν με κάποιον τρόπο και να ταυτιστούν με αυτό. Θέλω να κάνω κι ένα live “album release” και μετά να ξεκινήσω να ηχογραφώ τα καινούργια τραγούδια που σιγά σιγά ετοιμάζω εδώ και καιρό.
Δεν μπορώ να προσπεράσω το συναίσθημα που μου βγάζει το ''New Year''. Είναι ξεκάθαρο το ότι ακούω Nirvana και Seattle εδώ. Είναι ιδέα μου;
Χαχα δεν ξέρω! Η αλήθεια είναι πως δεν έχω επηρεαστεί από τους Nirvana, αλλά σίγουρα από τον Elliott Smith, ο οποίος έχει κάποια σχέση με τη σκηνή του Seattle. Το κομμάτι γράφτηκε πρώτα στην ακουστική κιθάρα, και μετά ήρθαν οι στίχοι. Είναι γενικά ένα χαλαρό κομμάτι. Λίγες μέρες μετά το έδειξα στον Αντρέα (lead guitarist του δίσκου) και του είπα πως το φαντάζομαι να κλείνει με ένα μεγάλο σόλο, έναν “χαμό”. Του είπα “εκφράσου ελεύθερα”, και βγήκε αυτό. Είναι από τα κομμάτια που μου αρέσουν πιο πολύ στον δίσκο, και χαίρομαι πολύ που άρεσε και σε σένα!
Δώσε μας κάτι από την περίοδο που ηχογραφήθηκε και γράφτηκε βασικά το ''Times In My Room''. Giorgio, γιατί αποφάσισες να ονομάσεις έτσι τον δίσκο;
Όλα ξεκίνησαν μέσα στην καραντίνα του Covid. Είχα κάνει και μια σοβαρή επέμβαση στο γόνατο, που με κράτησε στο κρεβάτι για έξι μήνες. Εκεί άρχισα να γράφω τα πρώτα κομμάτια και μου μπήκε η ιδέα: “λες να το κάνω άλμπουμ;”
Όλα γράφτηκαν στο δωμάτιό μου — γι’ αυτό και ο τίτλος. Στην αρχή σκεφτόμουν να το κυκλοφορήσω τελείως DIY: μόνος, με μια κιθάρα. Τελικά εξελίχθηκε πολύ, και αυτό οφείλεται στους φίλους μου και τους μουσικούς που συμμετείχαν: Ανδρέας Κιντώνης, Βίκυ Ξεθάλη, Γιώργος Παπαχατζόπουλος και Ιάσονας Παχός. Παρ’ όλα αυτά, κάποια στιγμή θέλω να κυκλοφορήσω ένα demo album με τις αρχικές “σπιτικές” εκδοχές των κομματιών — όπως το είχα οραματιστεί αρχικά.
Το ''Times in my Room'' κυκλοφορεί σε όλες τις πλατφόρμες, ψηφιακά αλλά και σε καλά προσεγμένο βινύλιο από την ThinkBabyMusic Collective.
