Τολμώ να διακρίνω την ιδέα της «μελαγχολικής ενατένισης» πίσω από τις νέες σου συνθέσεις, μαζί με μια προσθήκη «urban αποσύνθεσης» στον διάκοσμο. Αυτή είναι βέβαια η δική μου αίσθηση. Θα έδινες εσύ έναν χαρακτηρισμό ή θα περιέγραφες τα νέα σου τραγούδια με λέξεις;
Είναι πάντα δύσκολο να περιγράψεις τη μουσική με λέξεις: οι νότες και τα γράμματα συμπληρώνουν, δεν υποκαθιστούν τα μεν τα δε. Ειδικά όταν πρέπει να περιγράψεις κάτι που ασυναίσθητα το έχεις αποτυπώσει ήδη με έναν άλλο τρόπο (για κάποιο υποσυνείδητο αίτιο, μάλλον), γίνεται ακόμα πιο δύσκολο το εγχείρημα. Μου αρέσουν όμως και οι δύο φράσεις οι εντός εισαγωγικών της ερώτησης. Σαν εξωτερικός παρατηρητής –ή καλύτερα ακροατής– τις θεωρώ πολύ εύστοχες.
Αντιλαμβάνεσαι τον νέο σου δίσκο (αν όχι όλους τους δίσκους σου) σαν concept; Ή μήπως έχεις μεγαλύτερη προσωπική σχέση με τα επί μέρους τραγούδια;
Μερικά κομμάτια έχουν σίγουρα δημιουργηθεί ανοίγοντας συγκεκριμένες συναισθηματικές «αποσκευές», χωρίς αυτό να στερεί από το Lumiere την ιδέα ενός concept album, με βασική ιδέα την περιδίνηση μέσα στον σύγχρονο χαοτικό κόσμο.
Έχω την αίσθηση ότι αυτή τη φορά είχες σκοπό να μιλήσεις περισσότερο από ποτέ με εικόνες –κατά κύριο λόγο ασπρόμαυρες– να τις εμφυσήσεις στο μυαλό του ακροατή. Ισχύει κάτι τέτοιο ή είναι απλώς ο τρόπος με τον οποίον προέκυψαν τα νέα τραγούδια;
Δεν είχα στο μυαλό μου το ασπρόμαυρο είναι η αλήθεια, περισσότερο τα χρώματα που κυριαρχούν αμέσως μετά τη δύση του ηλίου. Για κάποιον λόγο, όταν γράφω μουσική, οι εικόνες δεν είναι στο μυαλό μου. Όταν έπειτα ακούω, αφού έχω ηχογραφήσει τα κομμάτια, τότε είναι σαν να μου αποκαλύπτονται και εμένα.
Μίλησέ μου λίγο για το χρονικό της παραγωγής και των ηχογραφήσεων. Πώς ήταν αυτή η περίοδος για εσένα, προσωπικά και καλλιτεχνικά;
Τα κομμάτια πήραν την πρώτη τους μορφή στο μικρό διαμέρισμα όπου έμενα για έναν χρόνο ακριβώς, μετά από μία συγκεκριμένη περίοδο, στην οποία είχαν συμβεί πολλές αλλαγές στη ζωή μου. Αυτόματα, έπαιζα πάρα πολύ πιάνο και ήθελα να κάνω κάτι που να έχει νόημα, γιατί εκείνη την εποχή δεν έβρισκα πολύ ουσία στο μεγαλύτερο μέρος της καθημερινότητάς μου. Το πιάνο έσωζε λοιπόν μία πεζή καθημερινότητα, ήταν σίγουρος τρόπος διαφυγής.
Μετά ακολούθησαν οι ηχογραφήσεις στο στούντιο με πολύ καλούς μουσικούς και συνεργάτες, με ουσιαστική βοήθεια από τον τσελίστα Άρη Ζέρβα. Εκεί, τα κομμάτια αποκαλύφθηκαν με την αληθινή τους σάρκα και ένιωσα πολύ χαρούμενος, γιατί μεταμορφώνονταν όπως ευελπιστούσα. Τέλος, στην παραγωγή ήρθαν σαν από μηχανής θεοί ο Δημήτρης Λιλής και ο Γιώργος Κόλτσιου, δίνοντας στο άλμπουμ αυτό το πολύ όμορφο και εκλεπτυσμένο σύγχρονο στίγμα.
Ο κινηματογράφος αποτελεί σταθερή αναφορά στα προηγούμενα άλμπουμ σου. Ποιες ταινίες σε ενέπνευσαν να γράψεις μουσική πρόσφατα;
Η Συνεκδοχή της Νέας Υόρκης και τα A Single Man, La Grande Bellezza, Shame. Ταινίες τρομερής αισθητικής, ευφυίας και αναζήτησης στα πιο ευαίσθητα, εύθραυστα και μελαγχολικά στοιχεία της ύπαρξης.
Κομμάτια όπως το "Modern Abyss" θα μπορούσαν να συμπεριλαμβάνονται σε κάποιο soundtrack για ένα δράμα εποχής. Είναι συνειδητή καμία φορά η αίσθηση του soundtrack;
Όχι, ποτέ. Αυτό μου προκαλεί κι εμένα πολύ ενδιαφέρον, το σίγουρο είναι πάντως ότι από μικρός έδινα πολύ σημασία στις μουσικές τις οποίες άκουγα στις ταινίες –μου έχει μείνει μάλλον μια ασυνείδητη σύνδεση με την εικόνα. Δεν το καταλαβαίνω όμως καθόλου τη στιγμή που γράφω.
{youtube}sNhzXYfLD8o{/youtube}
Τι μουσική σε απασχόλησε κατά τη διάρκεια της σύνθεσης και της ηχογράφησης του νέου δίσκου;
Ο Ryuichi Sakamoto, o Νίκος Σκαλκώτας, ο Βαγγέλης Παπαθανασίου, ο Max Richter, ο Henryk Gorecky και o Maurice Ravel.
Αν και «μοναχικός» στη δισκογραφία, πρέπει να σε πλαισιώνουν άνθρωποι εμπιστοσύνης. Ποιοι είναι οι πιο βασικοί σου συνεργάτες;
Καταρχάς οι άνθρωποι με τους οποίους έχω συνεργαστεί, και στην ηχογράφηση του άλμπουμ (Άρης Ζέρβας, Αντώνης Μάνιας, Θοδωρής Μουζακίτης, Δημήτρης Κουζής, Ilya Algaer, Nalyssa Green, Θάνος Καλέας) αλλά και στις live εκτελέσεις του, που έχουν ξεκινήσει σιγά-σιγά (Ηλιάννα Κορέτση, Πάρις Ροζάκης, Μελίνα Ντελίκου, Ελίζα Βενιζελέα, Ilya Algaer), είναι αγαπημένα μου πρόσωπα. Τα οποία, εκτός από ταλέντο, έχουν και ιδιαίτερη αντίληψη της μουσικής –όχι αποστειρωμένη δηλαδή, αλλά ψηλαφητή και ουσιώδη. Εκτός από τους μουσικούς που έπαιξαν και παίζουν στο κουιντέτο εγχόρδων, ευτυχώς το άλμπουμ το αγάπησαν και το πίστεψαν και οι δύο άνθρωποι που έκαναν τελικά και την παραγωγή, εκείνοι που ανέφερα και παραπάνω.
Υπάρχουν συναυλιακά σχέδια για το άμεσο μέλλον;
Σχεδιάζουμε ένα live μέχρι τον Μάιο σε κάποιον χώρο της Αθήνας που να μπορεί να φιλοξενήσει πιάνο και έγχορδα, χωρίς ακόμα να έχουμε καταλήξει σε κάτι συγκεκριμένο. Όμως ελπίζω ότι θα το κλείσουμε και θα το ανακοινώσουμε σύντομα.
