Έμβλημά τους ένας άκρως γκρουβάτος «σκύλος» που αρέσκεται σε jazzy, funky, acid, hip hop, dub και λαϊκά παραδοσιακά χαρμάνια. Μεγαλώνουν όλοι παρέα μέσα σε αρμονικούς, αλλόκοτους, προβληματισμένους και καλλιτεχνικά ανήσυχους λαβυρίνθους, ενώ εσχάτως πορεύονται με το προσωπικό τους Dog To The Bone, ονειρευόμενοι... περισσότερη μουσική και λιγότερη γκρίνια! Εμείς συναντήσαμε τον Γιάννη Δημητριάδη (hammond, rhodes, farfissa, samples), βασικό πυρήνα των Happy Dog Project, λίγο πριν την εμφάνισή τους στο Half Note (την επόμενη Τετάρτη, 23 Μαΐου, στα πλαίσια της σειράς εκδηλώσεων Μουσική Άνοιξη)...
Ας ξεκινήσουμε με τον πυρήνα του καλλιτεχνικού σας γίγνεσθαι. Από το άλμπουμ Dog Days Are Over περάσαμε στο Doggy Style για να φτάσουμε στο ολίγον διαφορετικό Dog To The Bone. Πώς τα πέρασε στην αλλόκοτη και μουσικά προκλητική διαδρομή το «ζώο» που μεγαλώνει μέσα σας;
To «ζώο» μεγαλώνει κι αισίως έφτασε 12 χρόνων! Με δυσκολίες, λίγα λεφτά, πολύ κουβάλημα οργάνων, αλλά κι ωραίες στιγμές, ταξίδια στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, πολλές αξιομνημόνευτες στιγμές σε συναυλίες και πολλές συνεργασίες με φίλους μουσικούς καθώς και τρία άλμπουμ. Το γεγονός πως καταφέρνουμε και κρατάμε ζωντανό ένα συγκρότημα σε δύσκολες για τη μουσική εποχές, δεν είναι κατόρθωμα, αλλά μάλλον προϊόν χαράς και παρέας και αποτέλεσμα της εξελικτικής πορείας της παρέας αυτής.
Θα θέλατε να μας μιλήσετε λίγο παραπάνω για την ολόφρεσκη δουλειά σας Dog To The Bone που ήδη παρουσιάζετε κατά καιρούς συναυλιακά; Θα φτάσει στα χέρια μας ή θα παραμείνει σε ψηφιακά μονοπάτια;
Το Dog To The Bone είναι το τρίτο μας δισκογραφικό «πόνημα» που, προς το παρόν, κυκλοφορεί από την αμερικανική εταιρεία Rope-a-dope, την οποία αγαπάμε ιδιαιτέρως μιας και σε αυτήν έχουν ηχογραφήσει αρκετοί ήρωές μας, όπως οι MMM, Spanish Harlem Orchestra, Charlie Hunter κ.ά. Για πρώτη φορά χρησιμοποιούμε φωνή –τη Νάσια Γκόφα– σε τρία παλιά, σκοτεινά λαϊκά τραγούδια. Είναι τα “Αγάπη Μου Επικίνδυνη”, “Μαντουβάλα” και “Έφυγες”, τραγούδια που αγαπάμε και γνωρίζουμε πολύ πριν φτιάξουμε το συγκρότημα. Επίσης, θα υπάρχει ο βασικός κορμός ορχηστρικών με καλεσμένους, σε οριμένα από αυτά, τον σαξοφωνίστα Μάριο Βαλληνάκη και τον περκασιονίστα Σωκράτη Γανιάρη. Η πορεία αυτής της δουλειάς θα παραμείνει δικτυακή (www.ropeadope.com) αλλά ελπίζουμε να βρούμε και κάποια εταιρεία στην Ελλάδα για να την κυκλοφορήσει σε CD ή/και βινύλιο.
Πόσο καταλυτικός είναι ο ρόλος ενός τραγουδιστή/τραγουδίστριας; Η Νάσια Γκόφα θα βρίσκεται μόνιμα μαζί σας; Και επιλογές σαν τις παραπάνω σημαίνουν ότι ίσως στραφείτε σε αμιγώς ελληνικό ρεπερτόριο;
Ο ρόλος κάθε νέου μέλους είναι καταλυτικός, πόσο μάλλον μίας φωνής. Η Νάσια θα βρίσκεται μαζί μας όσο όλοι μας περνάμε καλά με το συγκεκριμένο ρεπερτόριο, δηλαδή για πολύ ελπίζουμε! Ωστόσο το ρεπερτόριό μας θα παραμείνει –όπως και τα τελευταία 2 χρόνια– ένας συνδυασμός δικών μας και ξένων ορχηστρικών και κάποιων τραγουδιών, κυρίως ελληνικών. Τώρα, γιατί ελληνικών; Για εμάς η απάντηση είναι προφανής: ποτέ κανένας Έλληνας δεν θα μπορέσει να κάνει αγγλόφωνο ρεπερτόριο καλύτερα από έναν Βρετανό. Το ίδιο ισχύει και τούμπαλιν. Ελληνικά μάθαμε ως πρώτη γλώσσα, με αυτά τα τραγούδια μεγαλώσαμε, ερωτευτήκαμε, βλαστημήσαμε και τα αγαπάμε ως μέρος της ζωής μας. Ήταν προφανής, λοιπόν, η επιλογή…
Τα διασκευασμένα ελληνικά τι αποδοχή θα είχαν στο εξωτερικό; Τι θα προκαλούσαν σε κάποιον που τα ακούει πρώτη φορά, χωρίς τη φόρτιση κάποιου Έλληνα ο οποίος τα ακούει από παιδί;
Οι ξένοι νομίζω πως τα ακούνε όπως ακούνε κάθε καλή, λαϊκή μουσική ενός τόπου που δεν ξέρουν και μιας γλώσσας την οποία δεν κατέχουν. Οι μελωδίες και οι ρυθμοί αυτών των τραγουδιών είναι μαγικές. Πολλά από αυτά θα γίνονταν διεθνείς επιτυχίες, αν δεν είχαν την «ατυχία» να έχουν γραφτεί σε μία μικρή γλώσσα και σε μία σκοτεινή εποχή…
Αλήθεια, πώς αντιμετωπίζετε την προκατάληψη που ενυπάρχει στη χώρα μας ως προς την ενασχόληση με την παραδοσιακή μουσική; Είναι έντονο το δίπολο του «παρεξηγημένου-ανέγγιχτου»... Τι είναι τελικά για εσάς η παράδοση;
Η παράδοση είναι ένα ζωντανό πράγμα. Για εμάς είναι η μετεξέλιξη, βασιζόμενη σε κανόνες και δρόμους οι οποίοι υπάρχουν ριζωμένοι στην ιστορία κάθε τόπου. Ο διαχωρισμός, λοιπόν, που προανέφερες μου μοιάζει βλακώδης και είναι μάλλον προϊόν μόδας. Στην Ελλάδα ή θα μισούμε κάθε τι ελληνικό και θα ευχόμασταν να έχουμε γεννηθεί στο Μπρίστολ, ή θα μαθαίνουμε όλοι ούτι και τζουρά λες και ο παππούς μας είναι από την Καππαδοκία. Δεν έχουμε μέση οδό, όπως και παντού…
Ποια η θέση του hammond στη σύγχρονη μουσική (είτε μας αρέσει αυτή ή όχι);
Το hammond είναι ένα όργανο που κάθε μέρα που περνάει το αγαπώ πιο πολύ. Ο ρόλος του είναι ουσιαστικός στη σύγχρονη δισκογραφία της Ευρώπης, διότι από την Αμερική δεν εξαφανίστηκε ποτέ εντελώς –γεγονός για το οποίο πρέπει να ευχαριστήσουμε τους Άγγλους, που το ξανάφεραν στη μόδα και στην Ευρώπη στα 1990s. Είναι ένα πλήρες συνθεσάιζερ της εποχής του. Αυτό που το κάνει μοναδικό είναι η γλύκα του ήχου και το γεγονός πως μπορεί να καλύψει πολλά διαφορετικά είδη μουσικής, γι’ αυτού και είναι πανταχού παρόν. Ωστόσο, θα ήθελα να πω πως με τους Happy Dog Project χρησιμοποιώ, εκτός από το hammond, και το rhodes και ιδιαίτερα τον ήχο της farfissa –όργανο που μεγαλούργησε και στα ελληνικά 1960s, με πρωταγωνιστή τον σπουδαίο Βασιλειάδη σε δίσκους με τον Καζαντζίδη μα και δικούς του.
Κατά καιρούς έχω συνομιλήσει με Έλληνες μουσικούς και μου έχουν εκμυστηρευτεί ότι σε αυτή τη χώρα είναι σα να κυριαρχεί μια ενέργεια που ολοένα και «παγιδεύει» κάθε καλλιτεχνική απόπειρα, διαφορετική και μη. Σα να σε περιμένει στη γωνία για να φας τα μούτρα σου. Σας βαραίνει/προβληματίζει/στοιχειώνει η διαφορετική αντιμετώπιση των μουσικών πραγμάτων στο εξωτερικό, αναλογικά με την ελληνική πραγματικότητα;
Η αλήθεια είναι πως δεν έχουμε πολλές εμπειρίες ως μπάντα στο εξωτερικό. Καθώς ωστόσο παίζω με τον Οmar Faruk Tekbilek σε όλο τον κόσμο εδώ και 7,5 χρόνια, μπορώ να πω ότι το κοινό στο εξωτερικό είναι πιο ανοιχτό και λιγότερο κλειδωμένο σε στερεότυπα και δίπολα. Το γιατί είναι μάλλον θέμα πολιτισμικό και θέλει πολύ κουβέντα… Αυτό το άνοιγμα του μυαλού, όμως, είναι που δίνει το έναυσμα για να γίνονται πράγματα από τους ντόπιους μουσικούς. Στην Ελλάδα, ενώ έχουμε πολλούς σπουδαίους μουσικούς, η δημιουργικότητα μένει περιορισμένη και κυριαρχούν διαφορετικές σχολές σκέψης, αυστηρά οριοθετημένες και συχνά χωρίς ποτέ να επικοινωνούν μεταξύ τους: οι τζαζίστες, οι ροκάδες, κτλ. κτλ.
Υπάρχει παγκοσμιοποίηση της μουσικής;
Ναι, με το ίντερνετ υπάρχει. Πλέον είναι δυνατόν σε μία μικρή αθηναϊκή μπάντα να κυκλοφορήσει το CD της σε μία εταιρία της Φιλαδέλφειας και να μην είναι της…Νέας, αλλά της αμερικανικής. Από την άλλη, το ίντερνετ σκότωσε τις πωλήσεις με το free download. Είναι η άλλη πλευρά του νομίσματος.
Μια φευγαλέα σκέψη τώρα... Κατά τη γνώμη μου, μια λίαν ενδιαφέρουσα δική σας συνεύρεση επί σκηνής θα ήταν με τους «ιδιόρρυθμους» Medeski Martin & Wood, Red Snapper και Mustafa Ozkent. Πώς σας ακούγεται κάτι τέτοιο; Υπάρχουν στ’ αλήθεια πολυπόθητες ή «ιδανικές» καλλιτεχνικές συντροφιές;
Οι Medeski είναι οι αγαπημένοι μας κι έχουμε ταξιδέψει έξω να τους δούμε! Όσο για τους υπόλοιπους, μας αρέσουν επίσης πολύ. Ο Οzkent είναι μια πρόσφατη ανακάλυψη, πολύ ενδιαφέρουσα. Οι Snapper πάλι είναι παλιοί αγαπημένοι και θα θέλαμε ιδιαιτέρως να ανοίξουμε οποιαδήποτε συναυλία τους!
Θα θέλατε να κλείσουμε τη συζήτησή μας με μια ευχή ή με μια σκέψη;
Λίγη περισσότερη μουσική, λίγο λιγότερη γκρίνια.
{youtube}xMiKUo41qkI{/youtube}
