To Synch πάντα φρόντιζε να περιέχει στο μενού του μια σχετικά ολοκληρωμένη πρόταση όλων των τάσεων της εγχώριας παραγωγής. Έτσι κάνει και φέτος και γι’ αυτό επιλέξαμε τρία ελληνικά σχήματα, για να τους κάνουμε λίγες ερωτήσεις. Αρχή με τους My Wet Calvin, οι οποίοι πριν λίγους μήνες κυκλοφόρησαν έναν από τους πλέον σημαντικούς ελληνικούς δίσκους της χρονιάς. Συνέχεια με τους Modrec, για τους οποίους έχουν ήδη γραφτεί αρκετά και, μέσω της Rough Trade, ετοιμάζονται τώρα για το κάτι παραπάνω. Άλλωστε αποτελούν ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά σχήματα, από όσα ομολογείς ότι, αν είχαν διαφορετική καταγωγή, θα απασχολούσαν περισσότερο κόσμο. Και κλείσιμο με τον Spyweirdos, έναν εξαιρετικό μουσικό, με πάμπολλες σημαντικές συνεργασίες στη μέχρι τώρα πορεία του, που αν μη τι άλλο τη χαρακτηρίζεις «ανήσυχη»...

My Wet Calvin

Αν και αποτελείτε κομμάτι της εγχώριας αγγλόφωνης σκηνής πριν την έκρηξη αυτής, προτιμούσατε μέχρι τώρα να κυκλοφορείτε μόνοι τα τραγούδια σας και να τα δίνετε χωρίς αντίτιμο στις συναυλίες σας. Πώς λοιπόν αποφασίσατε το στήσιμο της πρώτης σας ολοκληρωμένης δουλειάς στην Archangel;

Η δωρεάν διανομή της μουσικής μας στο πλαίσιο των εμφανίσεών μας είναι μια ιδέα που δεν έχουμε εγκαταλείψει. Βέβαια στην αρχή χρησίμευσε στο να κοινοποιηθεί η δουλειά μας χωρίς φόβο και πάθος. Οι δυνατότητες της παρουσίας μας στον κατάλογο μιας δισκογραφικής μόλις τώρα αρχίζουν να εξερευνούνται.

Τι θα σας μείνει αξέχαστο από τις ηχογραφήσεις του All Great Events;

Οι ηχογραφήσεις του άλμπουμ πολιορκήθηκαν από τις υπαρξιακές μας ανησυχίες σχετικά με τις επιπτώσεις της πιθανής εμπορικής επιτυχίας του. Τελικά, όλα έληξαν ομαλά...

Να το λήξουμε επιτέλους το θέμα με το αν υπάρχει ή όχι στην πραγματικότητα αυτή η σκηνή στην πόλη;

Το ερώτημα έχει αποκτήσει σχεδόν φιλοσοφική διάσταση. Είναι πια σαν να ρωτάς αν υπάρχει θεός: για κάποιους πάρα πολύ και για κάποιους καθόλου. Οπότε, ναι, να το λήξουμε.

Ετοιμάζετε κάτι ιδιαίτερο για το Synch;

Πρόκειται να παρουσιαστεί μια non-stop ακολουθία, κυρίως νέων συνθέσεων, με το αρχικό δυαδικό μας line-up.

Modrec

Σε παλιότερη συνέντευξη σας στο Αvopolis, σε ερώτηση του Χάρη Συμβουλίδη γιατί η Ελλάδα δεν μπορεί να εξάγει μουσική, είχατε απαντήσει ότι εδώ δεν μπαίνουμε σε μια τέτοια διαδικασία αν η όποια μουσική δεν ακολουθεί «παραδοσιακές» φόρμες. Τι άλλαξε και ετοιμάζεστε για το πρώτο live σας στο Λονδίνο;

Δεν άλλαξε κάτι πολύ συγκεκριμένο. Απλά είναι κάτι το οποίο κυνηγήσαμε κι έτσι θα έχουμε την ευκαιρία να παίξουμε στο MondoWaterRats, για να προωθήσουμε την τοποθέτηση του Mascaraddiction στα ράφια του RoughTradeShop. Είναι προφανές ότι η «παράδοσή» μας μπορεί να αποτελέσει εξαγώγιμο προϊόν, καθώς αποτελεί στοιχείο έλξης για κάθε Ευρωπαίο σε σχέση με την αγγλόφωνη μουσική μας, που δεν μπορεί να ανταγωνιστεί την αγγλική παραγωγή σε ποιότητα και ποσότητα. Πάντως η παρουσία μας εκεί δεν είναι κριτήριο ασφαλές για γενικεύσεις –είναι προϊόν επιμονής και πίστης.

Τελικά μπορεί να μια μπάντα να τα κάνει όλα μόνη της; Υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού σας μια πορεία μακριά από εδώ;

Εξαρτάται από το τι θέλει να κάνει ακριβώς. Για μας είναι σημαντικό που υπάρχουν ένας-δυο άνθρωποι που βοηθάνε στη «διαχείριση» της μπάντας, στα live, στο στούντιο κτλ. Κυρίως γιατί είναι κάτι πολύ κουραστικό και χρονοβόρο για να το κάνουμε μόνοι μας και, κατά δεύτερον, δεν θέλουμε να το κάνουμε μόνοι μας. Η πορεία μακριά από ’δω υπάρχει στο μυαλό μας και αφορά αποκλειστικά μια μουσική πορεία η οποία συνεχώς μας αναζωογονεί.

Ποια θεωρείτε τη μεγαλύτερη στιγμή της μπάντας;

Είναι δύσκολο να ξεχωρίσουμε μία και μοναδική. Σίγουρα όταν συμφωνήσαμε με τον Alex Newport να συνεργαστούμε ήταν πολύ σημαντική στιγμή για μας, αλλά η αλήθεια είναι πως οι μεγαλύτερες συγκινήσεις κρύβονται στα live.

Στο Mascaraddiction μπορείς να παρατηρήσεις μια μεγαλύτερη προσοχή στις μελωδίες, αλλά κυρίως στους στίχους σας; Ήταν στους στόχους σας κάτι τέτοιο;

Δεν στοχεύαμε ιδιαίτερα σε κάτι τέτοιο, με την έννοια ότι δεν συγκεντρωθήκαμε στο πώς ντε και καλά οι μελωδίες ή οι στίχοι ή ο ήχος θα έπρεπε να ακούγονται κάπως ή κάπως αλλιώς. Το Mascaraddiction προέκυψε απλά και γρήγορα, αντικατοπτρίζοντας σίγουρα μια στιγμή στην πορεία της μπάντας που δεν είναι προϊόν συζήτησης, στόχων και φαντασιώσεων, παρά μόνο παιξίματος και διαρκούς γνωριμίας μεταξύ μας.

Ετοιμάζετε κάτι ιδιαίτερο για το Synch;

Απλώς ανυπομονούμε να δώσουμε το εναρκτήριο λάκτισμα του φεστιβάλ το Σάββατο 5 Ιουνίου! Όλα τα υπόλοιπα θα έρθουνε μόνα τους...

Spyweirdos

Είσαι ένας πολύ ανήσυχος καλλιτέχνης, που, αν και κινείται ξεκάθαρα στα λημέρια της πειραματικής μουσικής, δείχνει πρόθυμος να τα διευρύνει. Αν κάποια στιγμή «φύγει» αυτή η ανησυχία πώς θα αντιδράσεις μουσικά;

Αρκετοί ονομάζουν αυτή τη μουσική ως «πειραματική», αλλά δεν γνωρίζω πολύ από κατηγορίες τέτοιου τύπου. Είναι ένας όρος που δεν καταλαβαίνω, διότι όλα τα έργα τέχνης θεωρώ πως είναι πειραματικά. Οποιοδήποτε έργο τέχνης προκύπτει από τον καλλιτέχνη είναι μοναδικό, γιατί κι αυτός είναι μοναδικός –και άρα είναι «πειραματικό» για το κοινό. Τώρα για όποια έργα έχουν σκοπό το κοινό (εμπορικότητα), δεν προέρχονται από καλλιτέχνη: προέρχονται από την παραγγελία ομάδας ανθρώπων που θέλει να ακούσει κάτι συγκεκριμένο το οποίο ήδη άκουγε. Και τότε ο δημιουργός παύει να είναι δημιουργός τέχνης, παράγοντας απλά ένα προϊόν προς πώληση ή χειροκροτήματα όχλου. Άρα η εξωτερίκευση συναισθημάτων μέσω της μουσικής πιστεύω –κι ελπίζω– να μη σταματήσει ποτέ.

Η τελευταία σου εξαιρετική δουλειά ήταν αποτέλεσμα σύμπραξης με τον Φλώρο Φλωρίδη. Πώς εξηγείς, με την απόσταση του χρόνου πλέον, τη χημεία σου με έναν διαφορετικό σε γενικά γραμμές «πειραματιστή» από εσένα;

Όπως απάντησα και πιο πάνω, δεν είναι τίποτε άλλο από έκφραση μέσω της μουσικής. Άρα μπορείς να επικοινωνήσεις με όσους κάνουν το ίδιο. Δεν αποτελεί κάποιο κλειστό κύκλωμα ανθρώπων, οι οποίοι παίζουν συγκεκριμένα πράγματα και δεν θέλουν κανέναν έξω από αυτό –είναι απλά ξεχωριστές προσωπικότητες, ανοιχτές σε νέα ερεθίσματα. Όταν λέμε όμως νέα ερεθίσματα εννοούμε πραγματικά νέα ερεθίσματα κι όχι τη νέα μόδα που μας επιβάλλεται καθημερινά, από κάθε μέσο.

Είσαι ικανοποιημένος με την ανταπόκριση του κόσμου (όχι μόνο σε θέματα προσέλευσης, αλλά και αντίληψης, ενδιαφέροντος κτλ.) στη γενικότερη σκηνή της χώρας όπου εντάσσεσαι; Άλλωστε υπάρχουν πλέον αρκετοί αναγνωρίσιμοι μουσικοί (Βελιώτης, Coti K., Μπάμπης Παπαδόπουλος).

Η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου δεν είναι έτοιμη, αλλά ούτε και πρόθυμη να δεχθεί τις διαφορετικές απόψεις κάθε ξεχωριστής προσωπικότητας, είτε αυτές εκφράζονται με τον λόγο είτε με κάποια μορφή τέχνης. Δεν γνωρίζω αν ποτέ υπήρχε κάποια κοινωνία όπου η πλειοψηφία των πολιτών της να δεχόταν εύκολα διαφορετικές προσωπικότητες. Ό,τι διαφορετικό ακουστεί ως άποψη συνήθως αντιμετωπίζεται κοροϊδευτικά και χωρίς κατάθεση απόψεων. Πιστεύονται δογματικά, χωρίς κρίση, όλες οι «αλήθειες» τις οποίες μας δίνει η κοινωνία από τη μέρα που γεννιόμαστε. Η παιδεία που αποκτούμε δεν απαιτεί ιδιαίτερη κριτική σκέψη, απλά παθητικά να δεχόμαστε γνώση. Έτσι φθάνουμε τελικά σε μία κοινωνία μορφωμένων και πολιτισμένων ανθρώπων, οι οποίοι πιστεύουν ότι είναι απόγονοι του Αδάμ και της Εύας, διασκεδάζουν μεθυσμένοι σε μπαρ με μουσική που τους επιβάλουν άλλοι και απορρίπτουν –χωρίς να μπουν καν στη διαδικασία να σκεφτούν– οποιοδήποτε άλλο τρόπο ζωής. Αυτή είναι και η αντιμετώπιση που έχει και η «πειραματική μουσική» και δεν μου κάνει καθόλου εντύπωση.

Ποια είναι τα σχέδια σου τώρα και τι ετοιμάζεις για το Synch;

Προς το παρόν γίνονται ηχογραφήσεις με τους Schema Ensable για έναν δίσκο που θα βγει στις αρχές του 2011 –κι αυτό θα παρουσιάσουμε και στο Synch το Σάββατο 5 Ιουνίου. Ακόμη θα βγει σύντομα κι ένας δίσκος με άλλες συνεργασίες που έχω κάνει με τον Murcof, τον Lawerence English, τον Alva Noto κλπ. καθώς κι ένα ακόμη προσωπικό άλμπουμ (ως Spyweirdos), το οποίο ετοιμάζω ήδη.