Καταλαβαίνω την δυσαρέσκειά σας. Τέτοια ώρα, λογικά θα ήσασταν σε κάποια ψαροταβέρνα ή ξαπλωμένοι σε κάποιο γρασίδι και θα βουτάγατε λαγάνα μέσα σε ένα ροζ πράγμα που βρωμάει, μου έχουν πει ότι το λένε ταραμοσαλάτα, μακριά από μένα αυτό το πράγμα, όπως και να το λένε. Αν μ’ αρέσει κάτι αυτήν την περίεργη μέρα, που το πεπτικό σύστημα του μέσου ανθρώπου δέχεται ισχυρό σοκ από το κονσερβοποιημένο φαγητό, είναι οι προσπάθειες πετάγματος του αετού ή χαρταετού. Και οι δύο ονομασίες είναι αδόκιμες, γιατί κακά τα ψέματα όσο χάρτινο είναι αυτό το πλαστικό πράγμα, άλλο τόσο αετό το λες. Σύμφωνα με επίσημες στατιστικές αναλύσεις, από αυτούς που εκκινούν τη διαδικασία να πετάξουν αετό, μόλις το 2,7% το επιτυγχάνει ώστε να παραμείνει ο αετός σε ένα μέσο ύψος 30 μέτρων για παραπάνω από 10 λεπτά, ενώ όλοι οι υπόλοιποι γαμωσταυρίζουν δίχως έλεος, βρίσκοντας άπειρες δικαιολογίες προς τα συγγενικά τους πρόσωπα (η καλούμπα είναι μικρή, η ουρά είναι βαριά, ο αέρας έχει μικροσωματίδια, το φαινόμενο του θερμοκηπίου, οι μπάτσοι, κτλ). Σε κάθε περίπτωση, η Επιτροπή βρίσκεται εδώ για να σας ψυχαγωγήσει ακόμα και σήμερα. Και θα το κάνει σχολιάζοντας όμορφα τραγούδια που έχουν σχέση με χαρταετούς. Όχι δεν έχει μέσα Θεοδωράκη.
Ο πληκτράς μιας παλιάς prog μπάντας, δεν ξέρω αν την θυμάστε, Porcupine Tree λεγόταν, ο Richard Barbieri συνεργάστηκε με τον Steve Hogarth, τον τραγουδιστή των Marillion και κυκλοφόρησαν πριν από αρκετά χρόνια έναν δίσκο, με τίτλο Not the Weapon But the Hand που περιελάμβανε σχετικά νερόβραστη μουσικούλα, αλλά είχε μέσα και μια τεράστια κομματάρα, με τίτλο "Red Kite". Καταθλιπτική μουσικούλα, με λίγες νότες, minimal ενορχηστρώσεις, δυσβάσταχτες φωνητικές μελωδίες και γενικά μια art pop αισθητική, πολύ πιο πειστική από τις μαλακίες που παράγει τελευταία ο Steven Wilson.
Ένα από τα πιο γνωστά τραγούδια που έχουν γραφτεί για τους χαρταετούς, είναι το "Kite" των U2 από το All That You Can’t Leave Behind του 2000. Γρήγορο skip γιατί το βαριέμαι αφόρητα και πάμε στο "Kite" της Kate Bush από το θρυλικό The Kick Inside. H αγαπημένη μας ξωτικίνα (εάν ήταν class στο WoW, θα ήταν σίγουρα high elf) έφτιαχνε πάντα εικόνες αξεπέραστης ομορφιάς με τους στίχους, τη μουσική και την εξωγήινη φωνούλα της. Πάρε μια δόση και πες μου και εσύ:
“I got no limbs, I'm like a feather on the wind. Well, I'm not sure if I want to be up here, at all. And I'd like to be back on the ground, come up and be a kite and fly a diamond night”
Ένας από τους καλύτερους δίσκους που βγήκαν πέρυσι και δεν πήρα χαμπάρι έγκαιρα αλλά να ναι καλά η Σκραπαλιώρη (κλικ εδώ) δεν το χάσαμε το διαμάντι, είναι το Kitchen Sink της Nadine Shah. Αν και το τραγουδάκι αυτό είναι κάτι σαν ευχάριστο διάλειμμα σε έναν δυναμικό δίσκο (με κοφτερή στιχουργία) τελικά είναι από τα αγαπημένα μου στον δίσκο γιατί θυμίζει μια μίξη bedroom pop και spaghetti western soundtrack. Γαμημένα άρρωστο και όμορφο ταυτόχρονα. Αυτή είναι η μουσική μαλάκες μου.
Πάμε αρκετά αρκετά χρόνια πίσω και συγκεκριμένα στο 1967. Οι Simon Dupree and the Big Sound, δηλαδή οι Gentle Giant πριν αφήσουν τα ψυχεδελικά χιτάκια και αλλάξουν το progressive rock για πάντα, μπαίνουν στα βρετανικά charts με την ηχογράφηση του τραγουδιού "Kites" (των Rooftop Singers) στα Abbey Road Studios. «Συγκλό» ηχογράφηση για εκείνη την εποχή, με κινέζικα spoken words, κύμβαλα, αέρηδες. Το τραγούδι μιλάει για έναν τύπο που γράφει I Love You σε έναν χαρταετό και τον πετάει για να δηλώσει την αγάπη. Πλέον στέλνουν ντικ πικς. Τι να πεις; Αλλάζουν οι εποχές.
Πάμε λίγο με μια ανέμελη ινστρουμενταλια από τους desert/post rockers Yawning Man, οι οποίοι έβγαλαν τον πολύ όμορφο δίσκο The Revolt Against Tired Noises το 2018 και μας θύμισαν πως ακουγόταν κάποτε το καλό post rock. Το πρώτο κομμάτι αυτού του άλμπουμ λέγεται "Black Kite" και είναι ο,τι πιο ταξιδιάρικο θα ακούσεις στην λίστα αυτή που σου παρουσίασα σήμερα. Δεν μπορείς να ταξιδέψεις ως σώμα, το ξέρω. Ως νευρικό σύστημα, όμως, κάτι θα καταφέρεις αν γουστάρεις τον ήχο.
Πάμε μια μικρή βόλτα μέχρι το Νάσβιλ. Τον John Paul White ίσως τον γνωρίζετε από τους πλέον διαλυμένους The Civil Wars (το super duet με την Joy Williams που σάρωσε τα πάντα στον διάβα του για 4-5 χρονάκια). Πλέον, το αγόρι της country/americana είναι solo και οι δίσκοι του είναι αξιοπρεπέστατοι. Το 2019 κυκλοφορεί τον τελευταίο, με τίτλο The Hurting Kind και έχει μέσα το υπέροχο "Heart Like a Kite". Κλασική country μπαλάντα για βλάχους, ό,τι χρειάζεσαι για να ρομαντζάρεις ενώ τρως ένα hamburger, δηλαδή.
Η iamamiwhoami είναι μια από τις pop περιπτώσεις που θα έπρεπε να μας απασχολούν περισσότερο εδώ στην ημεδαπή, αλλά για αυτό ακριβώς είμαστε εδώ. Η σουηδή superstar έκανε το breakthrough με το άλμπουμ Blue, το 2014 και η synth pop που κατασκευάζει εδώ και πολλά χρόνια είναι αυτό που θα ζήταγε κάθε οργανωτική επιτροπή Eurovision που σέβεται τον εαυτό της. Λογικά, εάν κατέβαιναν με οτιδήποτε είχε γραψει εκεί πάνω, θα είχαν την νίκη κλειδωμένη αλλά γιατί να μπαίνεις σε έξοδα…Το "Chasing Kites" είναι απλά ένα ακόμα υπέροχο τραγούδι από αυτά που έχει γράψει. Τίποτα λιγότερο ή περισσότερο.
Ένα Παρατηρητήριο με αυτή την θεματική δε θα μπορούσε να κλείσει χωρίς να κάνει αναφορά στο θρυλικό "When the Kite String Pops" των Acid Bath. Ό,τι και να γράψεις εδώ, χαμένο θα πάει, αφού είναι από τις περιπτώσεις που η μουσική βιώνεται και δεν ακούγεται.
