Σε μία από τις πρώτες και πλέον εντυπωσιακές προωθητικές καμπάνιες τους (αν και μάλλον δεν αμφέβαλε ποτέ κανείς για την ανατρεπτικότητα όσων έκαναν) οι Gorillaz χρησιμοποίησαν το προφητικό σύνθημα "Reject False Icons", όταν ακόμα η ανθρωπότητα συνερχόταν από το millenium, δηλαδή την περίοδο 2000-2005. Πιο επίκαιρο από κάθε άλλη εποχή αυτές τις μέρες για την Ελλάδα (που δείχνει να βιώνει ακόμη και την παρακμή με καθυστέρηση 2-3 χρόνων από τη Δύση), το σύνθημα Reject False Icons (αφού πέρασε το 2019 στην επίσημη φιλμογραφία των Gorillaz) δείχνει να πιάνει εκ νέου τόπο στο πιο τοξικό περιβάλλον που έζησαν τα media (social και κανονικά) στη σύγχρονη ελληνική ιστορία.
Με την καθημερινότητα να μην προλαβαίνει πλέον τα δράματα της κοινωνίας και την επανάσταση του καναπέ να θάβεται κάτω από ελεγχόμενους αλγόριθμους -σύντομα οι λιγότερο ενεργοί social media χρήστες θα καταλάβουν ότι αν δεν παίζουν το hate game δεν έχει νόημα να ποστάρουν καν-, είναι σχεδόν επιτακτική ανάγκη να απορρίψουμε κάθε μορφή ελαφράς διασκέδασης που θεωρούσαμε ότι έχει έστω μια σχετική άξια ανάπαυλας και διασκέδασης και το είχαμε αναγάγει σε συνήθεια.
Και δεν αναφέρομαι στην τηλεόραση που φαντάζομαι ότι για την πλειοψηφία αυτών που διαβάζουν εδώ και τώρα, είναι από χρόνια κλειστή. Αναφέρομαι όμως στον υπνωτισμό των social media και πολλές φορές την αποδοχή και επικοινωνία του πιο προβεβλημένου θέματος εναλλακτικής έστω κουλτούρας. Τo timeline μας ίσως ήταν καλύτερο αν ο καθένας πόσταρε, αφιέρωνε χρόνο στη λαξευμένη ελεύθερη ενασχόληση των αναρτήσεων αυτού του καθενός, παρά στην ανατροφοδότηση του “θέματος της ημέρας”. Προσοχή, εδώ σε καμία περίπτωση δεν αναθεματίζω την viral κινητοποίηση υπέρ των όσων θετικών έχουν προκύψει από τον συντονισμό και την εγρήγορση που δημιούργησε συχνά το social media τσουνάμι. Αν μιλήσουμε με παραδείγματα, οι περισσότεροι ίσως συμφωνήσουν ότι δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο - ειδικά αν είσαι μεγαλωμένος στα 90s- από το να βλέπεις τον Grohl να συναγωνίζεται στα τύμπανα δωδεκάχρονα ή να ξαναπαίζει το “Smells Like Teen Spirit” για να προωθήσει εν είδει υποσημείωσης τη νέα ταινία “Studio 666” των Foo Fighters. Για να είμαι ειλικρινής αυτό, μαζί με το τρέιλερ του φιλμ ίσως και να είναι το ιδανικό διάλειμμα για σουβλάκι από το mail work της ημέρας. Μόνο που αν στ’ αλήθεια θες να υποστηρίξεις το #RejectFalseIcons κίνημα θα μπορούσες να δοκιμάσεις και την drummer Valentina Magaletti.
Σε καμία περίπτωση δε συνεχίζω αυτό το τρένο σκέψεων για να μετατραπώ στον boomer που υποδεικνύει τι να ποστάρεις, απλά υποθέτω ότι αν περάσει κανείς περισσότερο χρόνο διαβάζοντας το ιντερνετικό φανζίν που κυκλοφόρησε για μία ακόμη χρονιά ο αξιόλογος κύριος Legowelt αντί να μοιράζει τα Instagram stories του Solomun από τo Μεξικό, θα δημιουργούσε μια πιθανή ανοσία αγέλης σε λιγότερο τοξικά θέματα στο timeline όλων.
Τέλος, και μιας και μάλλον για λίγο διάστημα έκλεισα τα πολλά πάρε δώσε με το FB μετά από αυτό το post, δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιο (από τα πιο δημοφιλή μέχρι τα πιο underground) “πραγματικά iconic” δημόσια πρόσωπα που διατηρεί ακόμα καλές σχέσεις ή ασχολείται με meta social πλατφόρμες (εξαιρουμένου του Twitter). Δώστε εσείς ένα κοινά αποδεκτό όνομα. Eγώ, θα σημειώσω ότι από τον βασιλιά των memes Keanu Reeves μέχρι τον dark lorde του beatmaking Mick Harris (ντράμερ των Napalm Death στο διάστημα 1985-1991), καταλαβαίνω πως ο κόσμος που σέβεται τον εαυτό του έχει αρχίσει και χρησιμοποιεί στο ελάχιστο -το δυστυχώς ακόμα τόσο σημαντικό για τους Έλληνες χρήστες- Facebook και ευτυχώς σε κάποια δημιουργικά μυαλά το #RejectFalseIcons είναι πλέον η νόρμα.
Ίσως βέβαια, όπως προλόγισα και στo podcast με τα πολυαναμενόμενα album του 2022 τα πρώτα Incoming κάθε χρονιάς, να δίνουν το έναυσμα για ακόμη περισσότερη αναζήτηση λιγότερο προβεβλημένων ήχων και θεμάτων που άπτονται της υποκουλτούρας.
Περισσότερη μουσική για σκοτάδια παρακαλώ.
1. Sleeparchive - Assistance 1 (Self release)
Βαρύ και ασήκωτο βιομηχανικό techno, γεμάτο λούπες που στις 3 το μεσημέρι νομίζεις ότι θα παίζουν μέχρι το τέλος του κόσμου και στις 3 τα ξημερώματα σε κάνουν να συνειδητοποιείς ότι αυτό δεν είναι και τόσο μακριά.
https://sleeparchive.bandcamp.com/album/assistance-1
2. System 01 - System 01 (1990-94) (Mannequin Records)
Η Mannequin συγκεντρώνει τη χρυσή περίοδο τoυ Acid Techno διδύμου System 01 των Johnny Klimek & Paul Browse σε μια κυκλοφορία που αναμένεται πώς και πώς στις 24 Ιανουαρίου. Μινιμαλισμός και μπόλικες 808 - 909 αναθυμιάσεις για το υλικό που στα χρόνια του αφενός έλαβε το βάπτισμα του πυρός από τη θρυλική Tresor Records και αφετέρου στο ντεμπούτο EP του ’90 From Psychodelics To Cybernetics, κάποιος κύριος Timothy Leary, σχεδόν ο μπαμπάς όλων των τρελόπαιδων, αλλά σίγουρα ο μπαμπάς του LSD συμμετέχει με spoken word θέματα.
3. Mr. Ho - Michaelsoft (Klassewerks)
Κάπως έχω χάσει επεισόδια στον επικό ήχο του Mr. Ho από το Hong Kong. Στο Michaelsoft που κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 2021 τα breaks με αναφορές κυρίως από Detroit πλευρά απαιτούν όλο το οξυγόνο που διαθέτεις προκειμένου να σε ναρκώσουν και να σε οδηγήσουν στη Χ διάσταση. Από electro μέχρι ghetto funk ρυθμολογία και μοιράζοντας δίκαια τις παλλόμενες synth μπασογραμμές με τα ονειρικά bleeps, ο Ho επιβεβαιώνει ότι είναι από τους σημαντικότερους νέους ηλεκτρονικούς παραγωγούς στα μέρη του.
https://klassewrecks.bandcamp.com/album/michaelsoft
4. CYRK - Memorial EP (Link Audio)
H γραμμή που συνδέει τη Βελγική Link Audio με το Βερολινέζικο δίδυμο των CYRK σηκώνει τόνους από acid, electro και ασφαλώς teckno με μελωδικές γραμμές που παραπέμπουν στα ηχοτοπία του Detroit. Δεν έχει απολύτως κανένα νόημα να απαριθμήσω τα labels που έχουν μέχρι τώρα φιλοξενήσει τους CYRK καθώς στο ep υπάρχουν κομμάτια που θα μπορούσαν να παίξουν να παίξουν άνετα σε μνημόσυνα τύπου Rebound.
5. Simone de Kunovich - Mondo Nuovo EP (Mule Musiq)
Την ηχητική τoυ τριλογία ξετυλίγει με τον Mondo Nuovo ο Βενετσιάνος Simone de Kunovich. H φύση του έχει κάνει την χάρη και δανείζεται λίγη από την μαγεία των ήχων της να φτιάξει τη χορευτική ψυχεδέλεια που jockeys σαν τον Ivan Smagghe καταναλώνουν μαζί με τον καφέ τους. Δεν είναι cosmic αλλά είναι φουλ μυσταγωγικό και διάολε τι έχω πάθει και κάνω review σε κυκλοφορίες που θα έπρεπε να είναι τα μυστικά μου dj όπλα. Μόλις κυκλοφόρησε στο label της Mule.
