Boy, έχεις ακούσει το τέταρτο και καλύτερο άλμπουμ των Run The Jewels; Και αν όντως το άκουσες, το έχεις προσέξει; Έχεις διαβάσει τους στίχους;
Συνειδητοποίησες πως ο μπροστάρης των αγώνων τώρα στην Αμερική, Killer Mike (γιος αστυνομικού από την Ατλάντα) ράπαρε πριν από τον George Floyd για όλους τους Floyd και για όλους μας, στο “Walking In The Snow";
"And everyday on evening news they feed you fear for free / And you so numb you watch the cops choke out a man like me / And 'til my voice goes from a shriek to whisper, 'I can't breathe' / And you sit there in the house on couch and watch it on TV / The most you give's a Twitter rant and call it a tragedy."
Έχεις σκεφτεί πώς γίνεται μια μπάντα να κλείνει την τριλογία της και εκεί που περιμένεις το χαλαρό τέταρτο άλμπουμ τους για να κάνουν "business as you usual", αυτοί «κλειδώνουν» δισκογραφικά το 2020 από τον Ιούνιο; Το RTJ4, ακολουθώντας την πορεία του κορονοϊού, ακύρωσε όλους τους άλλους δίσκους του 2020, θρονιάστηκε στην κορυφή και δύο εβδομάδες μετά, ακούγεται ήδη κλασικό. Θα μπορούσε άνετα να είναι το εμβατήριο για όλες τις πορείες στην Αμερική, υπενθυμίζοντας σε όλους ότι η βουτιά στον καταναλωτισμό που έστηνε ως παγκόσμια γραμμή ο Trump, σε συνθήκες όπως αυτές που ζούμε, είναι κάτι τόσο ασήμαντο.
Εκεί που η μουσική είχε γεμίσει δίσκους για να περνάει ευχάριστα η ώρα ή για να θαυμάζουμε το marketing, τις συμμετοχές και την παραγωγή, το RTJ4 ήρθε να συνδεθεί με όλους τους σπουδαίους δίσκους της «μαύρης μουσικής» που έχουν αντλήσει έμπνευση από την πολιτική και την κοινωνία και είναι το καλύτερο τους και αυτό με το οποίο οι RTJ ξεκινάνε την δεύτερη τριλογία τους.
Αν θες το marketing του δίσκου, αναζήτησε το στους δρόμους της Αμερικής και στα ακουστικά των πιτσιρικάδων που ζουν εκεί τώρα. Κι αν ψάχνεις μουσικές προσωπικότητες που θα τους ανταγωνιστούν σε επίπεδο παραγωγής φέτος, ας αναλογιστείς ότι για να πιάσει κάποιος το επίπεδο παραγωγής του El-P θα πρέπει να περάσει από το ηχητικό τοίχος του RTJ4. Μίνιμαλ, μεστό και συνάμα τεράστιο, γηπεδικό, έτοιμο για αρένες. Πάω στοίχημα ότι ο Damon Albarn ακόμα ψάχνει από που του ήρθε το soul/gospel ρεφραίν της θρυλικής φωνής της Mavis Staples μαζί με τις κιθάρες του Josh Homme στο "Pulling The Pin". Όποιος θέλει να κυνηγήσει τον ήχο τους, θα πρέπει πρώτα να περάσει τις συμπληγάδες των Dj Premier και Pharrell Williams, χωρίς καν να αναφέρω την φωνή της πολιτικής μας συνείδησης, αυτή του Zack de la Rocha.
Και αν ρωτούσες τους ίδιους τους δημιουργούς, θα σου έλεγαν ότι όλα αυτά είναι δευτερεύοντα. Πάνω από όλα, σημασία για αυτούς έχει να ακούσει κανείς το δίσκο (το δίνουν με το αντίτιμο που επιλέγει ο καθένας στο επίσημο site τους), να καταλάβει την αξία όσων πραγματεύεται κι αν γίνει φαν τους και τους ενισχύσει -εδώ είναι το καλύτερο μέρος- διαβεβαιώνουν ότι αυτά που δίνεις εσύ για να υποστηρίξεις την μουσική τους, αυτοί θα τα διαθέσουν στον οργανισμό National Lawyers Guild.
Για ό,τι μπορεί να σημαίνει σε όρους δισκογραφίας και μουσικής βιομηχανίας, αυτός ο δίσκος που βγήκε νωρίτερα, είχε προφητικά προβλέψει αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Αμερική και υποστηρίζει όσο πιο άμεσα γίνεται τις αδυναμίες του συστήματος. Εκεί που οι κάθε Coldplay του κόσμου θα το σκέφτονταν διπλά εν μέσω Covid να ξεκινήσουν καμπάνια νέου δίσκου και θα την καθυστερούσαν μέχρι όλα να είναι πρίμα για να υποδεχτεί ο κόσμος το νέο τους δημιούργημα, οι Run The Jewels μαθημένοι στα δύσκολα και στο να αλλάζουν μόνοι τους το παιχνίδι, έβγαλαν νωρίτερα έναν δίσκο ικανό να αλλάξει τον κόσμο. Τι παραπάνω να ζητήσεις;
Και ακόμα 5+1 διεθνή album που ξεχώρισα στο πρώτο μισό του 2020. (Στο επόμενο Incoming οι 6 καλύτερες εγχώριες κυκλοφορίες του ‘20 μέχρι τώρα)
1. El Michel's Affair - Adult Themes
(Big Crown Records)
Δεν περίμενα από τον συνεργάτη του Leon Michels να μου θυμίσει ότι όλοι οι cool studio παραγωγοί, από το L.A. μέχρι τη Νέα Υόρκη, τσεκάρουν τις κινήσεις του. Όταν βλέπεις την μπάντα να επαναπροσδιορίζει τον ήχο του Madlib και του Freddie Gibbs στο περίφημο Tiny Desk session τους, ξέρεις ότι το μεράκι θα μπει επί δέκα στο νέο άλμπουμ της μπάντας. Σε φοβερή ορχηστρική φόρμα, το παρεάκι των Diamond Mine Studios είναι πλέον σε θέση να υπαγορεύει στον μουσικό κόσμο τις επόμενες τάσεις. Και όταν αυτοί κοιτάζουν στα αρχεία μουσικών βιβλιοθηκών και θέματα από ταινίες γαλλικού και ιταλικού κινηματογράφου των 70s, αυτό σημαίνει ότι τα 70s επιστρέφουν. Ο δίσκος περιγράφει κάτι ονειρικό και ακούγεται όντως έτσι, την ίδια στιγμή που διατηρεί την αλητεία από τους δρόμους του Μπρούκλιν.
2. Tom Misch & Yussef Dayes - What Kinda Music
(Beyond The Groove / Blue Note / Caroline)
Δύο αρκετά διαφορετικές μουσικές περσόνες, ο r'n'b/pop crooner Tom Misch από το Λονδίνο και ο ντράμερ Yussef Dayes, γνωστός από την συνεργασία του με τον Yussef Kamaal, συναντώνται και παραδίδουν το κοντινότερο σε "Radiohead-go-jazz" δίσκο που θα μπορούσε να δώσει η μονίμως εξελισσόμενη σκηνή του Λονδίνου.
Ακούγεται τόσο απλό στην σύλληψη του, αλλά παράλληλα είναι τόσο γεμάτο, αυθεντικό και αυθόρμητο, που αρνείται να μπει σε καλούπια. Η μουσική του What Kinda Music είναι απλά cool μουσική για να την βγάλουμε όλοι καθαρή σε αυτή την δύσκολη συνθήκη. Δύο σπουδαία μουσικά μυαλά συναντιούνονται κάτω από το επιβλητικό label της Blue Note για να μας χαρίσουν έναν από τους δίσκους που θα συζητηθεί και θα συνοδεύσει ουκ ολίγες cozy συνευρέσεις.
3. Caribou - Suddenly
(City Slang)
Πρέπει να υπήρξε μια στιγμή μέσα στο χρόνο και τις αμέτρητες ώρες μεταξύ στούντιο και live στην δεκαετία των 00s, όπου ο Dan Snaith, μετατράπηκε σε guru της νέας ηλεκτρονικής ψυχεδέλειας και έκτοτε, χωρίς να μπορεί τίποτα να τον αγγίξει, παραδίδει το ένα υποδειγματικό άλμπουμ πίσω από το άλλο. Πρέπει να ήταν κάπου εκεί πίσω στο 2003 και το Up In Flames για την Leaf Records. Εκεί που τον ανάγκασαν να μετονομαστεί από Manitoba σε Caribou, αφήνοντας πίσω κόπους μιας τριετίας. Αυτός, όμως, συνέχισε ατάραχος, έχοντας απόλυτη πίστη στο υπερηχητικό όραμα του και με την ευγένεια με την οποία ρετούσαρε τις παραγωγές του, ώστε να κερδίσουν τη μάχη με το χρόνο. Το Suddenly είναι ο δίσκος που ακούγεται πάντα φρέσκος. Με την τέλεια ισορροπία ανάμεσα στο sampling, στα πιτσαρισμένα φωνητικά και τις μεγάλες μελωδίες. Το "Never Come Back" στέκει εκεί ψηλά στην λίστα με τα υπόλοιπα classics όπως το "Can't Do Without You" ή το "Odessa" και είναι να απορείς πόσες φορές είναι ικανός να σου ξυπνάει τα ίδια συναισθήματα, ακόμα και αν πρόκειται για τελείως διαφορετικές συνθέσεις.
4. The Heliocentrics - Infinity Of Now
(Madlib’s Invazion)
Η επιστροφή των Heliocentrics ήρθε φυσικά στο sub-label της Now & Again του Egon, Μadlib's Invasion. Καίει. Όπως άλλωστε καίει κάθε φορά που η jazz συναντάει την kraut, τα grooves και μαζί την ψυχεδέλεια. Όσο περνούν οι μήνες, τόσο συνειδητοποιώ ότι αγαπώ τους Heliocentrics γιατί καλύπτουν το κενό που άφησαν οι Broadcast.
5. Vinyl Williams - Azure
(Requiem Pour Un Twister)
Θυμάμαι να ακούμε με τον Μάκη Μηλάτο το νέο single των Flaming Lips και αμέσως μετά αυτό το έπος του Vinyl Williams από το L.A. με το φοβερό εξώφυλλο. Ξεκάθαρα ο Williams μπορεί να γίνει στα 10s, ό,τι ήταν για την προηγούμενη γενιά ο Wayne Coyne. Στο Azure, η μπάντα ακούγεται σαν να ψάχνει τον παράδεισο στην γη. Σε οπτικό επίπεδο, όπου είναι και ο βασικός τομέας δημιουργίας του Vinyl Williams (που έχει επιμεληθεί εξώφυλλα για ονόματα όπως οι Τears For Fears και οι Unknown Mortal Orchestra) συνδυάζει 25 πίνακες σε ένα εξώφυλλο και δημιουργεί το δικό του «υψηλής αισθητικής» περιβάλλον για να αναπτυχθεί οργανικά η μπάντα και να συνδεθεί, τελικά, με τον ακροατή, χάρη στο ταλέντο της να ενορχηστώνει αλλά και να παράγει καινοτόμους ψυχεδελικούς δίσκους με ποπ φινέτσα.
6. Kaitlyn Aurelia Smith - The Mosaic of Transformation
(Ghostly Records)
Νιώθεις όντως την αγάπη και την εκτίμηση που τρέφει η Kaitlyn Aurelia Smith από το Λος Άντζελες για τον ηλεκτρισμό. Στον τρίτο concept δίσκο της για λογαριασμό της περίφημης Ghostly Records απλοποιεί κι άλλο τις ηλεκτρονικές δομές και αφήνει χώρο για να αναπνεύσουν οι θεραπευτικές, σχεδόν, μελωδίες της. Αν είστε από αυτούς που έχουν αναπτύξει σχέση με το διαλογισμό, αυτός ο δίσκος θα μπορούσε να γίνει το ευαγγέλιο σας για φέτος κι αν έχετε εντρυφήσει στις spiritual ακροασείς, με μεθόδους τύπου "listening within”, θα ανακαλύψετε τις απεριόριστες δυνατότητες του δίσκου. Πνευματικός όσο χρειάζεται για να συνδέσει το σώμα με το μυαλό και παράλληλα, με μια πολύχρωμη μουσική παλέτα που μπλέκει αρμονικά τον μινιμαλισμό, τα ηλεκτρονικά ηχοχρώματα και φυσικά, τα παιξίματα από κλασσικά χειροποίητα όργανα όπως τo τσέλο στο “Remembering” ή τα ξύλινο όργανο στο “The Steady Heart”. Οι συχνότητες συνθέτουν ένα μωσαϊκό ήχων που μπορούν να σε γαληνέψουν, να σε ταξιδέψουν ή αν μπεις βαθιά μέσα τους, να νιώσεις την κίνηση του κόσμου, μένοντας στάση παρατήρησης. Deep AF.
