Αυτό που λένε, ότι αν θες να σου «κάτσει» στη μουσική βιομηχανία, πρέπει να ζήσεις εκεί που συμβαίνει γιατί απλά συμβαίνει. Προφανές ίσως, αλλά και τόσο δύσκολο για τις εποχές που ζούμε στην Ελλάδα. Ήταν πάντως το συμπέρασμά μου παρακολουθώντας τον φετινό CMJ Marathon http://www.cmj.com/marathon/ και προτείνω σε όλους τους πιτσιρικάδες που νιώθουν ότι το έχουν, να μετακομίσουν εκεί (έστω για λίγο) όσο πιο σύντομα γίνεται.
Η διαφορά του πώς λειτουργούν τα πράγματα στην Ευρώπη (καλά για την Ελλάδα δεν τίθεται θέμα) και πώς στην Αμερική, έχει φτάσει πια να είναι χαοτική, από τότε που το λεγόμενο synchronising (ο συγχρονισμός δηλαδή μουσικής και τηλεόρασης/κινημαοτγράφου/διαφήμισης) μπήκε για τα καλά στον κλάδο και οι νέες ψηφιακές φόρμες έχουν σχεδόν εξαφανίσει τις παραδοσιακές αξίες της μουσικής βιομηχανίας. Στην επερχόμενη έκδοση του θαύματος (ναι, για τη συνέχεια και την εξέλιξη της έκδοσης του περιοδικού μας Sonik μιλάω) παραθέτω μια εμπεριστατωμένη ανάλυση των ημερών μου στη Νέα Υόρκη, ενώ στην παρούσα στήλη μοιράζω links για πέντε νέες μπάντες τις οποίες ξεχώρισα στον CMJ.
($$$. Να σημειωθεί ότι εξαιρείται ο πανικός που προκάλεσε ο Omar Souleyman στο πάρτυ του blog Brooklyn Vegan, για τον απλούστατο λόγο ότι του χρόνου θα πάω εκεί με μουστακαλή Kουρκούλη ντυμένο Παλαιστίνιο και Πετρολούκα Χαλκιά στο κλαρίνο για να πάρουμε τα σώβρακα από τους χίπστερ Nεοϋορκέζους που φτιάχνουν blogs από το τίποτα και αποθεώνουν το τίποτα σαν διαφορετικό, βλέπoντας φανατικά Girls. Στην αρχή νομίζεις ότι δεν το ζεις, αλλά τελικά συνειδητοποιείς ότι το ζεις και καταλαβαίνεις την επόμενη μέρα ότι οι 50 που βρίσκονταν στο live και χοροπηδούσαν είναι τόσο επιδραστικοί bloggers, ώστε όταν γράφουν γι' αυτό έχουν με το καλημέρα 50.000 share. Φακ δατ σιτ.)
Κατά τα λοιπά, δεν θα μπορούσα να είμαι πιο χαρούμενος για την επιστροφή μου στην ιντερνετική ραδιοφωνική παρέα του http://www.offradio.gr/, κάθε Δευτέρα βράδυ από τις 9 έως τις 10. Όντας καθημερινά αποδέκτης αρκετής νέας μουσικής, τα 60 λεπτά ραδιοφωνικού χρόνου τα οποία ζήτησα είναι αρκετά για να αποδείξω ότι, ακούγοντας τη μουσική χωρίς ταμπέλες, συνειδητοποιεί κανείς ότι ζούμε πράγματι σε μια πολύ δημιουργική και καλή φάση για τη δισκογραφία.
Την Πέμπτη, ο αξιαγάπητος Κορμοράνος μοιράζεται τα decks του Pixi στο Γκάζι με τον Βρετανό Kindness, ενώ το Σάββατο η αρμάδα των Eggs & Bacon επιστρέφει στο Ρομάντσο (Αναξαγόρα 3-5, Ομόνοια) με εκλεκτό καλεσμένο τον Κώστα Αργυρίου.
https://www.facebook.com/events/618884261484027/?notif_t=plan_user_invited
Οι 5 καλλιτέχνες που ξεχώρισα στο CMJ
1.Gems
Dreamy pop δίδυμο από την Washington, D.C.
https://soundcloud.com/gems-band
2. Wet
Από το Μπρούκλιν. Υπόδειγμα απλότητας και κοφτερής νέας παραγωγής. Ανήκουν στη γενιά των ΧΧ followers.
https://soundcloud.com/wetnyc
3. The Range
Η φάση με παραγωγούς σε ύφος James Blake έχει αρχίσει.
https://soundcloud.com/sqwal
4. Βetty Who.
Αυστραλίδα. Πήρε το χαρτί στον CMJ και υπέγραψε με την RCA. Γενικά για τα δύο επόμενα χρόνια, τόσο στην indie σκηνή όσο και στο mainstream, κουμάντο θα κάνουν οι γυναίκες.
http://www.youtube.com/watch?v=gTVFQHuIg2I
5. Kelela
Το νέο μεγάλο όνομα στο showcase του Pitchfork. Κοντράρει την Αngel Haze και ελπίζει σε αστοχία της Μ.Ι.Α.
https://soundcloud.com/kelelam
5 Singles
1. Justin Robertson's The Deadstock 33s - The Circular Path (Andy Weatherall's Ashodells & Luke Solomon remixes) [Gomma]
Νέο single από το φετινό άλμπουμ του Roberston για τη Gomma, με το αργό και οξύ ντίσκο ρεμίξ του Weatherall να ξεχωρίζει.
2. Floorpan - Phobia [M-Plant]
Pounding, pounding techno music, από τον μάστορα του είδους Robert Hood aka Floorplan. Το "Phobia" γαζώνει.
3. Nick Monaco - The Stalker EP [Soul Clap]
Νick Monaco, η επιστροφή στη Soul Clap Records. Ρίζες σταθερά στη 1990s χορευτική μουσική, ψυχεδελικά ριφς όπως το "Stalker" και party jam φόρμες για το "Boy Meets World", δείχνουν ξεκάθαρα τα σημάδια εξέλιξης του νεαρού και δικαιώνουν τους Soul Clap για την επιλογή του. Κυκλοφορεί 25 Νοέμβρη.
4. Pearson Sound - Lola [Hessle Audio]
Μεγαλοφυές και ατμοσφαιρικό bass house από τον David Kennedy aka Pearson Sound. Mινιμαλιστικό και επιβλητικό.
5. Synkro - Lost Here [Apollo]
Μάτια ερμητικά κλειστά και βαθιές ανάσες. Με τη βοήθεια των φωνητικών του Robert Manos, ο Synkro κερδίζει άνετα το single/ΕΡ του μήνα με το νυχτερινό "Lost Here". Αυτός ο ήχος έχει επιστρέψει για τα καλά και σχεδόν επιβάλει τη χρήση ακουστικών από τους ακροατές προκειμένου να τον απολαύσουν. Κάπου ανάμεσα στον James Blake και το μαύρο διαμάντι Sampha, o Synkro κυκλοφορεί το ντεμπούτο του για το αδερφό label της R&S, Αpollo.
5 Albums
1. Laurel Halo - Chance Of Rain (Hyperdub)
Κάτι σοβαρό πρέπει να άκουσαν στην πειραματική electronica (σίγουρα δεν τη λες dance, παρότι διαθέτει techno ρυθμολογία) της Laurel Halo στο Resident Advisor και το βάφτισαν άλμπουμ του μήνα για τον Οκτώβριο. Εγώ προσπαθώ και ενίοτε συμπαθώ την ανατρεπτική ροή των θορύβων που δημιουργεί, όπως και το γεγονός ότι έχει δώσει σχεδόν ελληνικές ονομασίες σε κομμάτια όπως "Oneiroi" και "Still/Dromos", αλλά ανάθεμα αν μετά από 4 ακροάσεις μου έχει μείνει κάτι πέραν της ατμόσφαιρας και των υπερηχητικών συχνοτήτων που κατακλύζουν την πλειοψηφία των κομματιών του Chance Of Rain. Ο δίσκος που άνετα θα έπαιζαν κάποτε στο Bios.
2. Bonobo - Late Night Tales (Late Night Tales)
Κόψε λίγο φλέβα Έλληνα, μπορείς! O Bonobo κυκλοφορεί αυτήn την εβδομάδα mix για τη σειρά Late Night Tales και μιας και υπάρχει η πιθανότητα να το θεωρήσουν γραφικό οπουδήποτε αλλού, ας του αποδώσουμε τουλάχιστον εμείς τα εύσημα. Παίζοντας εκ τους ασφαλούς (το καταλαβαίνω όταν συνήθως ξέρω τα 3/4 των κομματιών) μιξάρει soul, jazz, classical, pop, funk, leftfield, rock και με βάση τα πιάνα και τα πνευστά στήνει ιδανική νυχτερινή ατμόσφαιρα. Δεν ξεχνά κλασικές αξίες σαν τη Νina Simone ή τον Bill Evans, τις μπλέκει όμως ιδανικά με τους νεώτερους Slhomo και Airhead χωρίς να ξεχνά και τους παλαιομοδίτες των καιρών μας, τύπου Menahan Street Band και Hypnotic Brass Ensemble. Η tracklist ρίχνει άπλετο φως στον γρίφο αλλά δυστυχώς δεν φωτίζει το μέλλον, αν και θαρρώ ότι με τα Late Night Tales δεν ήταν ποτέ αυτό το ζητούμενο. Κυκλοφορεί τη Δευτέρα (18/11).
Dustin O'Halloran - An Ending A Beginning
Khruangbin - A Calf Born In Winter (exclusive)
Bonobo - Get Thy Bearings (exclusive cover track)
Darondo - Didn’t I
Nina Simone - Baltimore
Hypnotic Brass Ensemble - Flipside
Menehan Street Band - The Traitor
Andrew Ashong - Flowers
Romare - Down The Line (It Takes A Number)
Shlohmo - Places
Lapalux - Gutter Glitter
The Invisible - Wings (Floating Points Remix)
Badbadnotgood - Hedron
Matthew Bourne - Juliette
Airhead - South Congress
Matthew Halsall - Sailing Out To Sea
Dorothy Ashby - Essence Of Sapphire
Peter and Kerry - One Thing (exclusive)
Eddi Front - Gigantic
Bill Evans - Peace Piece
Benedict Cumberbatch - Flat Of Angles 3 (exclusive)
3. Discodeine - Swimmer (Dirty/Pschent)
Η δεύτερη πράξη για το παριζιάνικο δίδυμο των Discodeine υστερεί σε ποπ στοιχεία, αλλά υπερτερεί σε βάθος, αναλογικό κάψιμο εγκεφάλου και ευρηματικότητα. Από τον μαζικό χαρακτήρα του "Synchronize" με τον Jarvis στα φωνητικά, τα πράγματα εδώ παίζονται πιο απλά, ακούγονται πιο πολύπλοκα και ο Mark Kerr τραγουδά έχοντας κατά νου το break του γκρουπ στην αμερικανική αγορά. Ξεχωρίζει το πρώτο single "Aydin"με τη φωνή του Κevin Parker των Τame Impala να παντρεύει την indie ψυχεδέλεια με τη γερμανική ηλεκτροπόπ των Kraftwerk και ακολουθεί η α-λα-Postal Service αμεσότητα του "Dive Wet". Χαρακτηριστικό του Swimmer είναι η χρήση φτηνών αναλογικών synths και drum machines (από άποψη φαντάζομαι) που όμως στερούν τον όγκο και την προοπτική της DJ χρηστικότητας, αναδεικνύοντας ξεκάθαρα τη γραμμή του διδύμου για τη δημιουργία ενός άλμπουμ που θα τους καθιερώσει περισσότερο σαν μπάντα, παρά σαν DJ act. Είναι το δεύτερο δύσκολο άλμπουμ.
4. Tigerskin - All Those Goodbyes (Dirt Crew)
7 χρόνια και 13 singles μετά τη θητεία του στη Dirt Crew, ήρθε η ώρα του ντεμπούτο για τον Bερολινέζο Tigerskin aka Alexander Krüger. Θέλει λίγη φαντασία και μόλις μία ακρόαση του ανεβαστικού All Those Goodbyes για να καταλάβεις ότι είναι κολλητός του Till Von Sein και ότι η ατζέντα του τελευταίου εξασφάλισε στις μισές από τις εδώ 14 χορευτικές συνθέσεις εκλεκτές συνεργασίες. Chicago house στο εναρκτήριο "One Too Many times" από τον Uffe, electro acid house στο "Inside The Groove" με τον Lazarusman, dreamy pop στο "Love Went Without Saying" με τον Ulrich Snauss και τρία disco deep house cust με τη βοήθεια του Till Von Sin και να ένα ιδιαίτερα ικανοποιητικό ντεμπούτο, ολοκληρωμένο, ευρωπαϊκό και ιδανικό για Πέμπτες (βλ. "Thursday" feat. Sebastian Oehlschlegel).
5. Justus Köhncke & The Wonderful Frequency Band - Justus Köhncke & The Wonderful Frequency Band (Kompakt)
Το άλμπουμ της εβδομάδας έρχεται από τον παλιό γνώριμο Justus Köhncke και το The Wonderful Frequency Band πρότζεκτ του. Λουσάτη disco pop η οποία φλερτάρει με τα house beats του παρελθόντος του (υπήρξε μέλος των Whirpool Productions, βλ. From Disco To Disco) και ακούγεται ευχάριστη και ενδιαφέρουσα παντός καιρού. Εσωτερικό, συναισθηματικό, ζεστό, soulful, παιχνιδιάρικο και πάντα σε χορευτικές φόρμες, το άλμπουμ όχι απλά πετυχαίνει να οδηγήσει τον Köhncke σε νέες διαδρομές, αλλά θυμίζει αρκετά και τη χορευτική ποπ ευφυΐα του Erlend Oye. Η καλή μεριά των 1980s κυριαρχεί και το αποτέλεσμα νιώθεις ότι ανανεώνει από κοινού καλλιτέχνη και δισκογραφική. Από τις Burt Bacharach επιρροές του ομώνυμου κομματιού μέχρι τη vocoder aria/διασκευή του "Now That I Found You" (φόρος τιμής στη σταρ της country Alisson Krauss), αυτός ο δίσκος διαθέτει τη feel-good φινέτσα των σπουδαίων ευρωπαϊκών ντίσκο άλμπουμ του παρελθόντος.
