Ξεκάθαρη τρέλα. 2020 εδώ.
Πολλές φορές αναρωτιέμαι πραγματικά σε τι κόσμο θα φέρουμε τα παιδιά μας. Αυτό σκέφτηκα για άλλη μια φορά όταν, την περασμένη εβδομάδα, είδα εκείνη τη στοίβα με τα μαύρα πονηρά σφραγισμένα maxi singles από την XL Recordings που έσκασαν στο δισκάδικο της Phonica στο νούμερο 51 της Poland Street στο Λονδίνο. ''In store'', δηλαδή δε σου δίνει τη δυνατότητα να αγοράσεις ψηφιακά, παρά μόνο αν έχεις κάποιο μπάρμπα στο Λονδίνο και μπορείς να τον στείλεις στο δισκάδικο λέγοντάς του: «Μπάρμπα, αν μπορείς σε παρακαλώ πήγαινε να παραλάβεις ένα δίσκο. Ναι ναι ναι, αυτές τις πλάκες που βάζαμε παλιά στα γραμμόφωνα».
Στη δική μου περίπτωση, όσους κάλεσα, είχαν δουλειά και είναι λογικό. Άσε που εν μέσω lockdown η δυσκολία ήταν μεγαλύτερη. Αποτέλεσμα να γίνει -όπως έμαθα- ο δίσκος sold out σε 4 ώρες. Δηλαδή, οι Λονδρέζοι βρήκαν τον τρόπο σαν αίλουροι να κυκλοφορήσουν στους δρόμους της Αγγλίας και να φτάσουν στα Phonica, Honest Jons και Sounds of the Universe που είχαν αποκλειστικά την κυκλοφορία και να μπορέσουν να αγοράσουν το βινύλιο, έτσι ώστε να το πουλήσουν εκατοντάδες λίρες παραπάνω από την αξία του, την ίδια κιόλας μέρα. Ένα φτηνό αστείο, το οποίο καταλήγει να φτάνει έναν δίσκο στα όρια του να είναι πολύ ακριβός στις ψηφιακές πλατφόρμες, μέχρι να βρεθεί μία λύση. Και οι λύσεις είναι δύο: Η πρώτη είναι να τυπωθεί ξανά ο δίσκος και η δεύτερη είναι να μην «τσιμπήσει» κανείς από όλη αυτή την ιστορία, έτσι ώστε αυτοί που το αγόρασαν με τη λογική να κερδίσουν χρήματα, να αναγκαστούν να το ρίξουν σε τιμή λίγο αργότερα. Αυτό γίνεται πάντα, εδώ που τα λέμε.
Ο ίδιος ο Four Tet σε ένα tweet του την προηγούμενη εβδομάδα σύστησε να μην ασχοληθούμε με όλους αυτούς τους επιτήδειους που έβαλαν το δίσκο στο eBay και στο Discogs. Πρόσθεσε, επίσης, ότι ο δίσκος θα είναι διαθέσιμος στα δισκάδικα σύντομα. Ότι δηλαδή υπάρχουν κόπιες. Γιατί, μεταξύ άλλων, θα πρέπει να σας πω ότι πέραν του ότι προσπάθησα να τον πάρω in store, ήταν και η πρώτη φορά που έφτασα στο 17ο ''O'' του Google, σαν να λέμε στην 17η σελίδα αναζήτησης για το περιβόητο maxi 12'' των Four Tet, Burial και Thom Yorke.
Πέρασαν 11 ολόκληρα χρόνια από την προηγούμενη συνεργασία τους. Για όσους θυμούνται, ήταν και πάλι στο ίδιο στυλ, μαύρο cover-μαύρο label, χωρίς να γράφει τίποτα. Δύο κομματάρες. Μέχρι που ξαναεμφανίστηκε το Τρίο Στούτζες σε 300 limited κόπιες και δύο φανταστικά και πάλι tracks, το "Her Revolution" και το "His Rope". Και από κει που έχεις αρχίσει να τρελαίνεσαι και να σκέφτεσαι πώς έφτασαν όλες αυτές οι κόπιες τελικά ψηφιακά στο Discogs και στο eBay εφόσον ήταν ''one per customer'' αγορά, το μυαλό κάνει φοβερές κωλοτούμπες. Θα μπορούσε οποιοσδήποτε να πάρει κάποιον περαστικό και να του ζητήσει να ψωνίσουν έκαστος μια κόπια που θα κατέληγαν στον ίδιο μετά. Κέρναγε και εσπρεσσάκι και κρουασάν με πραλίνα μετά. Λέω εγώ τώρα! Έπειτα, έχουμε και τα υπόλοιπα δισκάδικα, όπου σε όλα σχεδόν υπήρχε ο δίσκος καταχωρημένος σαν ''out of stock''. Μόνο σε ένα πολύ γνωστό online store κατάφερα να δω ότι κυκλοφορεί σε 3 ημέρες αφού έσκασε η βόμβα με την ανακοίνωση του Phonica και περίμενα ειδοποίηση. Το μέιλ έφτασε και με διαφορά τεσσάρων λεπτών από την έλευσή του, δεν πρόλαβα να τον αγοράσω. Είχε τελειώσει. Τέσσερα λεπτά ρε. Σοβαρά τώρα;
Σαφώς και μιλάμε για ένα παιχνίδι το οποίο πέρα από μεγάλο ενδιαφέρον χρειάζεται και πολύ γερά νεύρα. Το γνωρίζω καλά καθότι ασχολούμαι με δίσκους πάρα πολλά χρόνια και αυτό το πανηγύρι συμβαίνει μία στο τόσο. Όχι, βέβαια, πάντα έτσι. Κι αν τελικά προσπεράσουμε όλη αυτή την ιστορία, αυτό το οποίο μένει, είναι πώς τελικά αποφάσισε η διάσημη τριάδα της φωτιάς να εφαρμόσει αυτή την πολιτική πώλησης. Σκέφτομαι. Δηλαδή, καθόντουσαν και έπιναν μπύρες και είπαν: «Tι να κάνουμε ρε παιδιά; Nα το βγάλουμε χύμα το Σάββατο στο δισκάδικο» και όποιος το θεό είδε ή τελικά κάποιος marketing master τους το πρότεινε; Το έχουν ανάγκη όλο αυτό ή απλά, όπως οι πλούσιοι που βαριούνται την ζωή τους στις ταινίες του Χόλιγουντ, επινοούν κόλπα, παιχνίδια, τεχνάσματα, στοιχήματα, για να μην βαριούνται; Όλα θυμίζουν το περιβόητο επεισόδιο του The Twilight Zone, που οι εξωγήινοι παρατηρούν από ψηλά τους ανθρώπους να σφάζονται μετά από τρικλοποδιές που τους έβαλαν.
Αυτή ήταν και η φοβερή μου απορία για όλους αυτούς τους διάσημους σκηνοθέτες-μουσικούς, καλλιτέχνες γενικότερα, οι οποίοι φτάνουν σε ένα επίπεδο πια που όλος ο κόσμος τους εκτιμά και κάνουν κουλαμάρες γιατί περνάει το δικό τους. Παράδειγμα, ο David Lynch, ο οποίος ήταν ειλικρινής με τις σκέψεις του στις ταινίες του απ’ την πρώτη στιγμή. Ποιος μου λέει εμένα ότι στα 70 του χρόνια το να κάνει κουλαμάρες που ούτε ο ίδιος καταλαβαίνει, δεν είναι σωστό, από τη στιγμή που το έχει κερδίσει με το σπαθί του; Έτσι, λοιπόν και ο Thom Yorke με τόση αναγνωρισιμότητα μπορεί κάλλιστα να χρησιμοποιήσει τέτοιου είδους marketing.
Ρε παιδιά, εμείς όμως δε φταίμε. Ένα δίσκο ζητήσαμε και τον θέλουμε για τη δισκοθήκη μας και όχι για να τον πουλήσουμε. Και τον θέλουμε πολύ. Και μας αρέσουν και οι δύο πλευρές του και γιατί, τέλος πάντων, δεν βγάζετε έναν ολόκληρο δίσκο; Σοβαρά τώρα. Καλά μην το πάρετε τοις μετρητοίς, μου αρέσει το φορμάτ. Από τη μία πλευρά το ''Her Revolution'' και την άλλη πλευρά το ''His Rope'', μια πολύ ωραία ιστορία σε ένα δωδεκάρι maxi single. Που ελπίζουμε να βάλει το χέρι του ο θεός και να βγει κανονικά μπας και το αποκτήσουμε κι εμείς και δε χρειαστεί να δώσουμε κάνα πλευρό.
.jpg)
