«Καθώς ορμάμε μανιασμένα προς το τέλος του αιώνα, με τη ζωή μας να καθορίζεται από τα emails, τα κινητά τηλέφωνα, τα φαξ και άλλες απαραίτητες αλλά εξουθενωτικές εφευρέσεις, ας πάρουμε μια στιγμή να αποσυνδέσουμε τον υπολογιστή, να καθίσουμε ήσυχα και να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να φανταστεί έναν απλούστερο τόπο. Έναν τόπο όπου η οικογένεια, τα ζωντανά, ο καιρός και το σανό είναι τελικά ό,τι έχει πραγματικά σημασία.» Αυτό διαβάζουμε στη μεσαία παράγραφο του ένθετου σημειώματος του cd The Horse Whisperer (Songs From And Inspired By The Motion Picture). Ο Robert Redford, σκηνοθέτης, πρωταγωνιστής και παραγωγός της ομότιτλης ταινίας, υπέγραφε και τα liner notes του soundtrack. O ομορφότερος προοδευτικός του Sundance, ο οσκαρικός κανονικός άνθρωπος της διπλανής πόρτας, ένας γενναίος και πάντοτε μετρημένος στο υποκριτικό σκέλος σταρ, μας προέτρεπε για ένα απαιτούμενο unplug, στα πλαίσια της συνολικής ιδέας του φιλμ. Από ένα σημείο κι έπειτα, πολύ νωρίτερα από το κινηματογραφικά ελάσσονος σημασίας Horse Whisperer, ήταν πασίδηλο πως το φιλαράκι του Paul Newman (που έφυγε επίσης ένα Σεπτέμβρη 17 χρόνια πριν), χειρίστηκε το αστραφτερό σύστημα στο οποίο βρέθηκε ως ευκαιρία πολιτικών και ανθρωποκεντρικών statements, επιδιώκοντας να μπαινοβγαίνει στο παιχνίδι με τους δικούς του όρους αγρανάπαυσης, με τις δικές του μετρημένες αποσυνδέσεις. Κάτι που συνέβαινε όχι μόνο βλέποντας τον στις αίθουσες των επανεκδόσεων, αλλά συναντώντας τον στους υπερήρωες των multiplex ή ακόμη και στις αλλεπάλληλες τηλεοπτικές επαναλήψεις του Spy Game.
Δεν είναι τυχαίο το σημείωμα που σας αναφέρω στην αρχή, μα ενδεικτικό της εντύπωσης του Redford για τα απλά, αλλά και για τους τρόπους που η μουσική τα αγκαλιάζει. Σε μια συνέντευξη του στο Gramophone, μιλά για το πως μεγάλωσε με τους ήχους του Benny Goodman και του Stan Kenton, αλλά και για το πόσο κομβικό ήταν ένα συναπάντημα στο Haig του L.A. Πιτσιρικάς, μόλις στα 15, χάρη στο φλερτ με μια εικοσάχρονη, μπήκε στο μικροσκοπικό jazz club κι είδε μέσα στα σκοτάδια και τους καπνούς, μερικούς τύπους με γυαλιά. Chet Baker, Gerry Mulligan και Red Mitchell! Με μια στάση από τη σκηνή των beats, βρέθηκε αργότερα στην Ευρώπη, όπου τα κλασσικά κονσέρτα του άνοιξαν τα αυτιά προς τους Bach, Vivaldi και Wagner, κάνοντας το να τα δει με το ίδιο ενδιαφέρον όπως όταν πρωτοσυνάντησε τα jazz παιξίματα. Διαβάζοντας αυτές τις πληροφορίες, κατάλαβα πως δεν ήταν συμπτωματική μια παλαιότερη τοποθέτηση του Tom Wilhite, εκτελεστικού διευθυντή του Sundance, για το πόσο εφικτό είναι για μια ορχήστρα να ερμηνεύσει γνωστή μουσική από γνωστές ταινίες. «Οι παρτιτούρες δεν υπάρχουν πια σε εκτελέσιμη μορφή (…) Τα στούντιο είχαν ήδη αρκετά για να ανησυχούν, ώστε να προσθέσουν και το έργο της διατήρησης των παρτιτούρων, όμως είναι σαν να μην ασχολείσαι και να καταλήγεις να πετάς τον Gershwin». Κάπως έτσι, ο Redford έβαλε το χεράκι του, σ’ ένα project με επικεφαλή τον David Newman που συστάθηκε το 1988 για αυτό το σκοπό.
Καθώς ο Mel Tillis τραγουδά “She said, "You're just a Coca Cola cowboy”/You got an Eastwood smile and Robert Redford hair” στο “Coca Cola Cowboy” κι ο Charley Pride “Frank Sinatra and a Rolls Royce, A great set of wheels and a golden voice/Robert Redford is the shiniest star, On the silver screen”, ας πάμε στη δισκοθήκη για να πούμε μια κουβέντα και να ακούσουμε 5 soundtracks από ταινίες στις οποίες με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, διαβάζουμε το όνομα του Robert Redford. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, θα περάσουμε το πασίγνωστο The Way We Were και τις συχνές συνεργασίες του με τον Mark Isham, αλλά και το προφανές The Sting που έφτασε να έχει μέχρι και ελληνική έκδοση χάρη στην τεράστια επιτυχία του!
Neal Hefti - Barefoot In The Park (1967, Dot)
Για κάποιο λόγο δεν υπάρχουν επανεκδόσεις του συγκεκριμένου βινυλίου, ενώ μέσα στα χρόνια δεν το είδαμε ποτέ σε cd. Ανάλαφρος και dated Neal Hefti, με old fashioned ρομαντισμό σαν ένα κλασσικό cocktail.
Burt Bacharach - Butch Cassidy and the Sundance Kid (1969, Α&Μ)
Οσκαρικός Bacharach κι οσκαρικό “Raindrops Keep Fallin’ On My Head” με τον Redford να λέει για το κομμάτι: «Όταν η ταινία κυκλοφόρησε, ήμουν πολύ επικριτικός. Πώς ταίριαζε αυτό το τραγούδι με την ταινία; Δεν υπήρχε βροχή. Εκείνη τη στιγμή, μου φάνηκε σαν μια ανόητη ιδέα. Πόσο λάθος έκανα…».
Dave Grusin - 3 Days Of The Condor (1975, Capitol)
Killer Jazz Funk, και r&b breaks διαλεχτά για σαμπλάρισμα από τύπους όπως οι Dj Cam, Jinsang, Curren$y, από τον Dave Grusin που έντυσε με τα σωστά θέματα, τα καρέ του φιλμ του Sydney Pollack.
Randy Newman - The Natural (1984, Warner Bros.)
Aaron Copland ντύθηκε εδώ ο Randy Newman, μεγαλόπνοα Bernstein-ικός αλλά όπως και να το κάνεις στις ταινίες με baseball, αλλά και γενικότερα σε αυτές των sports, θέλεις αυτού του τύπου τον commercial ρομαντισμό για να κυλήσει και το κορόμηλο.
V/A - The American Epic Sessions (2017, Third Man)
Στο soundtrack της Third Man, ο χρόνος πηγαίνει μπρος πίσω. Από το Nas και το Willie Nelson, στον Beck και στη Bettye Lavette. Όμως πρώτα, δείτε το εναρκτήριο επεισόδιο της σειράς που εξερευνά τις ρίζες του ήχου της Αμερικής. Θα ακούσετε αυτό το σπουδαίο τύπο για τον οποίο μιλάμε τόση ώρα να αφηγείται “In the Roaring Twenties two worlds collided: one Southern, rural and traditional; the other Northern, urban, and industrial. America was in motion. Record companies sent scouts across the United States, searching for new artists and sounds. They traveled to remote regions, auditioned thousands of everyday Americans, and issued their music on phonograph records. It was the first time America heard itself. The artists they discovered shaped our world. Here, are some of their stories …”.
