Φαίνεται πως ο πρώην πρωτομάστορας των Pink Floyd, ναι, για τον Roger Waters μιλάω, δεν έτρεφε και μεγάλη συμπάθεια ούτε για τον Ozzy Osbourne, ούτε για τον τηλεοπτικό πανζουρλισμό που στήθηκε γύρω από τον θρύλο των Black Sabbath. ΟΚ, γνώμη του. Αλλά οι σκέψεις του βγήκαν στη φόρα μέσα από μια συνέντευξη στο podcast The Independent Ink, το οποίο από την μεριά του υπόσχεται «πολιτικό σχόλιο, πολιτισμική κριτική, σατιρικό δηλητήριο και άσεμνες αποκαλύψεις αλήθειας».
Μιλώντας, λοιπόν, για την παντελή απουσία κάλυψης στα ΜΜΕ των πολιτικών δράσεων του Jeremy Corbyn, ο Waters πέταξε το γνωστό του καρφί: τα media προτιμούν να μας ταΐζουν με Taylor Swift και με τον κώλο της Kim Kardashian, παρά με οτιδήποτε θα μπορούσε να κουνήσει λίγο τον εγκέφαλο. Εντάξει, όσο κι αν ο Waters κουράζει με την μόνιμη μιζέρια του, εδώ που τα λέμε δεν έχει και άδικο. Ζούμε σε μια εποχή όπου το να μιλήσεις για πολιτική δράση ισοδυναμεί με το «χαλάς το πάρτι, φίλε». Αλλά τα media προτιμούν να στήνουν καραμέλες κατανάλωσης – Taylor Swift, Kardashian, τα ίδια και τα ίδια – γιατί ξέρουν ότι αυτά πουλάνε. Ο εγκέφαλος δεν χρειάζεται να κουραστεί, αρκεί να καίγεται λίγο λίγο, όπως όταν χαζεύεις μια φωτιά στο τζάκι και χάνεσαι στις σκέψεις. Κι εγώ, συχνά, βλέποντας το feed μου να πλημμυρίζει με ανούσιες ειδήσεις και επιμελώς σκηνοθετημένες «στιγμές», ή βίντεο που σε παρασέρνουν σε δεκάλεπτη αποχαύνωση μέχρι να σου αποδείξουν ότι όντως είσαι "θύμα" του αλγόριθμου, αναρωτιέμαι: μήπως τελικά είμαστε κι εμείς συνένοχοι; Μήπως θέλουμε κι εμείς την εύκολη τροφή, το θέαμα που δεν μας ταρακουνάει αλλά μας νανουρίζει; Ο Waters βρίζει τον κόσμο του θεάματος, αλλά η αλήθεια είναι πως χωρίς αυτό το θέαμα, ίσως να μην είχαμε τίποτα άλλο να κοιτάξουμε σήμερα. Και αυτή είναι η μεγαλύτερη ήττα.
Βέβαια, δεν σταμάτησε εκεί, πέρασε και στον Ozzy. «Ή ο Ozzy Osbourne, που μόλις πέθανε, θεός σχωρέστον», σχολιάζει στο podcast ο Waters. «Σε ό,τι κατάσταση κι αν βρισκόταν σε όλη του τη ζωή. Ποτέ δεν θα μάθουμε, αν και ήταν για εκατοντάδες χρόνια κολλημένος στην τηλεόραση με τις ανοησίες και τα καραγκιοζιλίκια του. Η μουσική; Δεν έχω ιδέα. Στ’ αρχίδια μου. Δεν με νοιάζουν οι Black Sabbath. Ποτέ δεν με ένοιαξαν. Δεν έχω καμία διάθεση να δαγκώνω κεφάλια από κότες ή ό,τι σκατά κάνουν. Σιγά μην ασχοληθώ».
Ο οικοδεσπότης του podcast, Mr. Fish, σπεύδει να διορθώσει: ο Ozzy είχε δαγκώσει κεφάλι από νυχτερίδα, όχι από κότα. Και αυτό, αντί να τον μαλακώσει, τον ανάβει ακόμα περισσότερο. «Ω θεέ μου, αυτό είναι ακόμα χειρότερο, έτσι δεν είναι; Δεν ξέρω. Είναι χειρότερο να δαγκώσεις το κεφάλι από νυχτερίδα ή από κότα; Και τα δύο ζόρικα είναι, έτσι δεν είναι;».
Απαντώντας αμέσως στις δηλώσεις του Waters, ο Jack Osbourne έσκασε στο Instagram με τη διακριτικότητα μπουλντόζας: «Γεια σου Roger Waters. Fuck you. Πόσο αξιοθρήνητος και εκτός πραγματικότητας έχεις καταντήσει. Ο μόνος τρόπος να τραβάς προσοχή πλέον είναι ξερνώντας μπούρδες στον Τύπο. Ο πατέρας μου πάντα σε θεωρούσε κάθαρμα – ευχαριστώ που του το επιβεβαίωσες».
Ο Waters, πάντως, δεν υπάρχει περίπτωση να μασήσει, θα συνεχίσει ακάθεκτος: θα εμφανιστεί σε διαδικτυακό σεμινάριο Lifeline For Palestine αυτή την Παρασκευή, γιατί βλέπετε, ακόμα και μια μικρή απέχθεια για τον Ozzy πρέπει να συνδυάζεται με ακτιβισμό.
Ωστόσο, αξίζει να κάνουμε μια παύση εδώ και να σκεφτούμε κάτι άλλο: η ροκ σκηνή, αυτή που κάποτε όρθωνε μεσαία δάχτυλα απέναντι σε συστήματα και θεούς, σήμερα θυμίζει φτηνό κουτσομπολίστικο περιοδικό σε κάποιο ξεχασμένο περίπτερο της εθνικής οδού. Εκεί που περίμενες να διαβάσεις για riffs που γκρέμιζαν τοίχους και στίχους που γεννούσαν εξεγέρσεις, βρίσκεις πλέον καβγάδες τύπου «ποιος είπε ποιον κάθαρμα» και ποιανού ο γιος απάντησε με πιο δηλητηριώδες Instagram story.
Δηλαδή αν το rock ήταν κάποτε η γλώσσα των περιθωριακών, τώρα κινδυνεύει να γίνει η διάλεκτος μιας νέας social trash TV, μόνο που αντί για πρωινάδικα και μεσημεριανές εκπομπές έχουμε podcasts με clickbait τίτλους και μουσικούς που στήνουν καριέρα πάνω σε δηλώσεις-καβγάδες. Ο Ozzy, ο Waters, οι απόγονοι και οι κληρονόμοι τους: όλοι μαζί σε ένα θέατρο παραλόγου που μοιάζει περισσότερο με "Big Brother" (για να μην πω "The Osbournes" παρά με το Live at Pompeii.
Κάποτε η ροκ σκηνή ήταν μια αρένα ιδεών και (έστω πιο υπόγειων) συγκρούσεων που δεν έβγαιναν σε κανένα πρωτοσέλιδο ούτε του NME, ούτε του Melody Maker, σήμερα είναι απλώς μια προέκταση των social media. Το μέλλον της μουσικής μοιάζει να έχει εξαντληθεί: δηλαδή δεν μιλάμε πια για άλμπουμ που ανοίγουν δρόμους ή για τραγούδια που αλλάζουν συνειδήσεις, αλλά για δηλώσεις, καβγάδες και stories που μαζεύουν views.
Δεν υπάρχει σεβασμός στο έργο του άλλου, δεν υπάρχει πραγματική συνομιλία μεταξύ καλλιτεχνών. Υπάρχει μόνο η ανάγκη για έκθεση: ποιος είπε το πιο προκλητικό, ποιος απάντησε πιο χυδαία, ποιος κατάφερε να στριμώξει τον τίτλο του δίπλα σε μια viral λέξη. Η μουσική, ως τέχνη, έχει περάσει στο περιθώριο, αυτό που μετράει είναι η εικόνα, το προσωπικό δράμα, το σκηνικό ενός συνεχούς reality.
Η τέχνη κάποτε ήταν το πεδίο όπου το εγώ συναντούσε το συλλογικό, τώρα είναι απλώς το φόντο για να προβληθεί το "εγώ". Κι όσο κι αν ακούγεται απαισιόδοξο, το όποιο ροκ κίνημα (δηλαδή, αυτό που έμαθε γενιές να αμφισβητούν) σήμερα έχει γίνει ο καθρέφτης μιας κοινωνίας που δεν αμφισβητεί τίποτα, μόνο καταναλώνει για να βρει στον αφρό του feed την επόμενη ίντριγκα.
