Kara-Lis Coverdale – From Where You Came (Smalltown Supersound)
Η Kara-Lis Coverdale επιστρέφει με το From Where You Came, ένα άλμπουμ που θυμίζει ότι η γη μας μπορεί να μοιάζει με «ένα τεράστιο σωρό βρομιάς», αλλά η μουσική μπορεί να είναι πολύ όμορφο καταφύγιο. Μακριά από τα άψυχα ambient soundtracks που γεμίζουν γκαλερί και ιδρύματα, η Coverdale υφαίνει ένα υβρίδιο New Age, μινιμαλισμού και ρομαντικού προγραμματισμού, ακολουθώντας την κληρονομιά του Grafts από το 2007. Τα drones, τα έγχορδα και οι ψίθυροι αφομοιώνονται με την ύπαρξή σου. Εδώ η ομορφιά είναι εφησυχαστική, υπνωτική, μελαγχολική, σπαρακτικά ανθρώπινη. Πρόκειται για μια εξαιρετικά προσεγμένη, ambient ηχογραφημένη στοχαστική προσευχή στοχαστική και αν επενδύσεις θα την νιώσεις σαν φως φωλιασμένο μέσα στη σκόνη της μνήμης.
Drifting In Silence – Beautiful Chaos of Truth (Labile Records)
Με το Beautiful Chaos of Truth, ο Derrick Stembridge επιστρέφει στο μακρόπνοο ambient project του Drifting In Silence, αποδεικνύοντας ότι η σιωπή δεν είναι κενό αλλά ύλη. Για σχεδόν δύο δεκαετίες ο Stembridge σμιλεύει τον ήχο από το τίποτα, και εδώ φτιάχνει ένα έργο όπου η παρουσία μετρά περισσότερο από τη μελωδία. Οι συνθέσεις απλώνονται σαν ανάσε, χαμηλές, αργές, διάχυτες. Οι μελωδίες αναδύονται και σβήνουν σαν φευγαλέες μνήμες, αφήνοντας πίσω υφές που κουβαλούν συγκίνηση χωρίς καμία κορύφωση, απλά υπάρχουν εκεί σέρνονται και σε παρασέρνουν. Προσοχή, δεν πρόκειται για ambient υπόκρουση, είναι μια βυθιστική εμπειρία μνήμης και αποκάλυψης. Σιωπηλό, εύθραυστο, αλλά απόλυτα αληθινό.
Fletcher Tucker – Kin (Gnome Life Records)
Το Kin μοιάζει με τελετουργικό που ανασαίνει μέσα από πίπιζες, όργανα με φυσούνες, φλάουτα και μυσταγωγικές ψαλμωδίες. Ο Fletcher Tucker άντλησε έμπνευση από τις βόλτες του στα μονοπάτια του Big Sur, και το άλμπουμ μοιάζει με μια μυθική κατάθεση συγγένειας με το τοπίο, τα μανιτάρια, τα πνεύματα, αλλά και τη γέννηση της κόρης του. Εδώ η φωνή δεν τραγουδά αλλά επικαλείται, ενώ οι ήχοι (καμπάνες, συνθεσάιζερ, έγχορδα, κλαδιά) γίνονται όργανα μιας ονειρικής τελετής. Ένα έργο όπου το αρχαϊκό και το σύγχρονο δένουν σε μια μοναδική ηχητική μαγεία που ανήκει στον ζωντανό κόσμο.
Mark Ernestus’ Ndagga Rhythm Force – Khadim (Ndagga)
Όταν ο Mark Ernestus (Basic Channel, Rhythm & Sound) έστρεψε την προσοχή του στη Σενεγάλη, πολλοί τον είδαν με καχυποψία: ένας λευκός Γερμανός που επιχειρεί να “ενσωματώσει” τα δυτικοαφρικανικά ιδιώματα στον κόσμο του dub-techno. Όμως το project Ndagga Rhythm Force δεν λειτούργησε σαν σφετερισμός αλλά σαν γόνιμη σύμπραξη. Μετά το Yermande (2016), το νέο άλμπουμ Khadim βρίσκει τον Ernestus ακόμη πιο μέσα, να συνομιλεί ισότιμα με τους Mbene Diatta Seck (φωνή) και τους Bada και Serigne Mamoune Seck στα sabar drums. Οι κιθάρες και τα κλασικά mbalax στοιχεία έχουν υποχωρήσει∙ στη θέση τους, κοιλότητες ήχου γεμίζουν με παλλόμενα synths και εκρήξεις reverb. Το 14λεπτο "Khadim" θυμίζει μια Afrofuturist εκδοχή του krautrock, όπου η φωνή της Mbene στήνει ένα call-and-response με τα μπάσα. Στο "Nimzat" και το "Dieuw Bakhul", οι πολυρρυθμίες συγκρούονται με τις κοφτές συγχορδίες του Ernestus, δημιουργώντας ένταση που ακροβατεί ανάμεσα σε υπνωτικό dub και εκρηκτικό groove. Το Khadim είναι ένας φοβερός διάλογος όπου το dub τεχνολογικό ένστικτο του Ernestus και η παράδοση των sabar φτιάχνουν ένα κοινό, σχεδόν υπερβατικό λεξιλόγιο. Μουσική για σώμα και πνεύμα, ταυτόχρονα γήινη και φευγάτη.
Elisabeth Klinck – Chronotopia (Hallow Ground)
Μετά το ντεμπούτο της Picture a Frame (2023), η Βελγίδα καλλιτέχνιδα Elisabeth Klinck της ηλεκτροακουστικής μουσικής επιστρέφει με το Chronotopia, ένα άλμπουμ που σηματοδοτεί μια ουσιαστική καμπή στην πορεία της, γιατί αυτή τη φορά αγκαλιάζει περισσότερο τη μορφή του τραγουδιού, βάζοντας τη φωνή της ισάξια δίπλα στο βιολί, υφαίνοντας ένα πολύχρωμο ηχητικό ύφασμα ανάμεσα σε μελωδίες, αυτοσχεδιασμό και προσεκτική σύνθεση. Το άλμπουμ είναι μια εξερεύνηση του χρόνου, της ρευστότητάς του, των ορίων του και της επίδρασής του στην ανθρώπινη εμπειρία. Οικείο αλλά και αινιγματικό, το Chronotopia ισορροπεί ανάμεσα στην καθαρότητα και το χάος, μετατρέποντας έτσι όμως κάθε νέα ακρόαση και σε νέα ανακάλυψη.
Ganavya – Nilam (Leiter)
Μετά το Daughter Of A Temple που βρέθηκε στη λίστα του Guardian με τα καλύτερα global albums του 2024, η Ganavya επέστρεψε φέτος τον Μάιο με το Nilam, ένα άλμπουμ που μοιάζει να γεννήθηκε από καθαρή συγκυρία αλλά ακούγεται σαν να ήταν πάντα προορισμένο να υπάρξει. Ηχογραφημένο στο στούντιο του Nils Frahm στο Funkhaus του Βερολίνου, το άλμπουμ είναι μια συλλογή τραγουδιών που εξελίχθηκαν μέσα από χρόνια ζωντανών εμφανίσεων και εδώ αποκρυσταλλώνονται σε κάτι σχεδόν ιερό. Η φωνή της Ganavya, βαθιά προσωπική και συγκινητική, κινείται ανάμεσα στη σιωπή και την κίνηση, προσφέροντας μια ήσυχη, τρυφερή έκφραση ευγνωμοσύνης και σύνδεσης. Το Nilam είναι γεμάτο σπουδαία μουσική, ένας στοχασμός πάνω στους ρυθμούς της ζωής και την ανάγκη να βρεις το δικό σου σημείο να σταθείς.
KILN – Lemon Borealis (A Strangely Isolated Place)
Με περισσότερα από τριάντα χρόνια συνεργασίας στην πλάτη τους, οι KILN επέστρεψαν τον Ιούλιο με το ονειρικό Lemon Borealis, το όγδοο άλμπουμ τους και πρώτο στην A Strangely Isolated Place. Εδώ, το τρίο των Kevin Hayes, Kirk Marrison και Clark Rehberg III συμπυκνώνει τον αχανή, ονειρικό ήχο του σε πιο κοφτές και πολύχρωμες μορφές, δημιουργώντας μια συλλογή 12 κομματιών που πάλλονται ανάμεσα στο lo-fi και το hi-fi, την ακατέργαστη ενέργεια και τη λεπτεπίλεπτη σύνθεση. Από την ηλεκτρισμένη λάμψη του "DrnkGrlfrnd" μέχρι τις φυσικές ηχογραφήσεις του "Maplefunk Diptych" και το κιθαριστικό ξέσπασμα του "Deacon Rayhand", το Lemon Borealis υφαίνει μωσαϊκά από ηχητικές υφές, μελαγχολία και ρυθμική ένταση, αποκαλύπτοντας ένα ακόμα παράθυρο στο μοναδικό, μαγνητικό τους σύμπαν.
Patricia Wolf – Hrafnamynd (Balmat)
Η Patricia Wolf επιστρέφει στη Balmat με το Hrafnamynd, ένα άλμπουμ που συνδυάζει την προσωπική της ambient γλώσσα με τον κόσμο του κινηματογράφου. Γραμμένο ως πρωτότυπο soundtrack για το ομώνυμο ντοκιμαντέρ του Edward Pack Davee (μια ποιητική μελέτη πάνω στους κόρακες της Ισλανδίας, τη μνήμη και το τοπίο) το έργο βρίσκει τη Wolf στην ιδανική στιγμή για να ισορροπήσει ατμόσφαιρα και μελωδία. Με εργαλεία κυρίως το UDO Super 6 synthesizer, ζεστά pads, κρυστάλλινες υφές και διακριτικές κιθάρες, το άλμπουμ ακροβατεί ανάμεσα στο καθηλωτικό και το διαυγές, θυμίζοντας κλασικά ambient διαμάντια ενώ χαράζει δικό του έδαφος. Διαλογιστικό, εσωτερικό, αλλά και βαθιά συγκινητικό, το Hrafnamynd αποδεικνύει πόσο μοναδική είναι η ικανότητα της Wolf να δίνει φωνή όχι μόνο στους τόπους αλλά και στα πλάσματα που τους κατοικούν.
Herbert & Momoko – Clay (Strut)
Ο Matthew Herbert, ο αεικίνητος εφευρέτης της σύγχρονης ηλεκτρονικής μουσικής, και η drummer/τραγουδίστρια Momoko Gill συναντιούνται στο Clay, ένα άλμπουμ που ακροβατεί ανάμεσα στη χορευτική ενέργεια και στις πιο ενδοσκοπικές στιγμές. Σαν μια φυσική συνέχεια του Around the House, αλλά ταυτόχρονα σαν κάτι ολότελα νέο, το Clay είναι γεμάτο ευρηματικούς ήχους (από ιαπωνικά koto μέχρι ρυθμούς από καλάθια) που αποκτούν οργανική δύναμη μέσα από την παραγωγή του Herbert και τη μελωδική επινοητικότητα της Gill. Η φωνή της Momoko Gill ανεβάζει το υλικό σε άλλες σφαίρες: μελωδική, άμεση, με εμβέλεια που απλώνεται από την ευφορική μελαγχολία του "Mowing" ως το τρυφερό ντουέτο "Heart". Το αποτέλεσμα είναι ένα καταπληκτικό ηχητικό τοπίο πλούσιο σε λεπτομέρειες, που φανερώνει την κοινή τους λαχτάρα να σπρώξουν τα όρια του ήχου. Το Clay είναι μια μοναδική συνάντηση κόσμων, ένα άλμπουμ που αποπνέει την αίσθηση δύο καλλιτεχνών που μοιάζει να παίζουν μαζί από πάντα, και που ξέρουν ακριβώς πώς να μετατρέπουν τον πειραματισμό σε βαθιά ανθρώπινη μουσική εμπειρία.
Giant Claw – Decadent Stress Chamber (Orange Milk Records)
Ο Keith Rankin, συνιδρυτής της Orange Milk και μέλος των Death’s Dynamic Shroud, κυκλοφόρησε το πέμπτο του άλμπουμ ως Giant Claw τον Ιούλιο και ίσως πρόκειται για το πιο φιλόδοξο έργο του μέχρι σήμερα. Το Decadent Stress Chamber παίρνει το χάος της εποχής μας, αυτήν τη «γυαλιστερή, αβίωτη πραγματικότητα» που τόσο εύστοχα περιέγραψε το Vox Lux, και το μετατρέπει σε κάτι απρόσμενα ουτοπικό. Ένα pop κολλάζ χωρίς όρια, όπου K-pop, prog, yacht rock, industrial goth και ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς λιώνουν σε μεγαλειώδη, συναισθηματικά φορτισμένα τραγούδια. Από το "Pulled Me In Dark", που ανασυνθέτει τη φωνή της Selena Gomez σε ρομαντική επωδό πάνω σε drums-arena και midi κιθάρες, ως το "Life Worth Going Through", μια επανατοποθέτηση του ύμνου των t.A.T.u. σε γοτθικό μελόδραμα για ένα δυστοπικό μέλλον, ο Rankin μετατρέπει τα θραύσματα της ποπ κουλτούρας σε πολύτιμους λίθους. Οι φωνητικές περικοπές της Ariana Grande στο "Something To Believe In" την κάνουν frontwoman σε μια φανταστική post-hardcore space-rock μπάντα, ενώ το "Desire Despair" μιμείται τόσο πειστικά ένα live συγκρότημα που ξεχνάς πως όλα είναι δείγματα και κώδικες. Κι όμως, εδώ η ποπ δεν αντιμετωπίζεται με ειρωνεία, αλλά με τρυφερότητα. Εκεί που άλλοι βλέπουν απορρίμματα του καπιταλισμού, ο Rankin βλέπει υλικά έτοιμα να γυαλιστούν και να αποκτήσουν άλλο νόημα. Το Decadent Stress Chamber είναι το απόλυτο "free pop" μανιφέστο του φετινού καλοκαιριού, που κρατάει την καρδιά της ποπ μουσικής αλλά απελευθερώνει τα όρια της δομής και του είδους. Και μπορεί η ποπ να ανακυκλώνεται σε όπερα και το χάος να μετατρέπεται σε συγκίνηση, αλλά το άλμπουμ σε αφήνει λαχανιασμένο αλλά και (παράδοξα) γεμάτο ελπίδα.
