«Δεκάδες άνθρωποι συνελήφθησαν στο Λος Άντζελες μετά από ημέρες βίαιων διαμαρτυριών, οι οποίες ξέσπασαν μετά από εφόδους σε υπηρεσία μετανάστευσης. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ ανέπτυξε 2.000 στρατιώτες της Εθνοφρουράς στην πόλη, πυροδοτώντας πολιτική διαμάχη. Καταδίκασε επίσης αυτό που αποκάλεσε "βίαιους, εξεγερμένους όχλους". Άνθρωποι άρχισαν να συγκεντρώνονται αφού οι ομοσπονδιακοί αξιωματικοί μετανάστευσης συνέλαβαν μεγάλες ομάδες μη εξουσιοδοτημένων μεταναστών σε περιοχές με μεγάλο πληθυσμό Λατίνων. Ενώ οι διαδηλώσεις ξεκίνησαν ειρηνικές, πέντε αυτόνομα οχήματα πυρπολήθηκαν, διαδηλωτές απέκλεισαν έναν σημαντικό αυτοκινητόδρομο και υπήρξαν αναφορές για λεηλασίες σε πληγείσες περιοχές της δεύτερης μεγαλύτερης πόλης της Αμερικής» – BBC, 09.06.2025
«Πάνω από τρεις δεκαετίες πριν ο Πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ αναπτύξει την Εθνοφρουρά στο Λος Άντζελες σε απάντηση στις διαμαρτυρίες για τις επιδρομές κατά μεταναστών, ένας άλλος πρόεδρος κάλεσε τον στρατό για να καταστείλει τις πολιτικές αναταραχές στην ίδια πόλη. Αλλά οι συνθήκες είναι πολύ διαφορετικές αυτή τη φορά. Το 1992, ο Πρόεδρος Τζορτζ Χ. Γ. Μπους κινητοποίησε την Εθνοφρουρά στο Λος Άντζελες λόγω των ταραχών που ξέσπασαν μετά την αθώωση λευκών αστυνομικών που κατηγορήθηκαν για επίθεση στον Ρόντνεϊ Κινγκ, έναν άοπλο μαύρο άνδρα. Η ανάπτυξη της Εθνοφρουράς έγινε κατόπιν αιτήματος του τότε κυβερνήτη της Καλιφόρνια, Πιτ Γουίλσον, και του δημάρχου Τομ Μπράντλεϊ, καθώς οι πολυήμερες ταραχές προκάλεσαν εκτεταμένες ζημιές στην πόλη και άφησαν πίσω τους δεκάδες νεκρούς. Σε σύγκριση με την καταστροφή και τη βία του 1992, οι ζημιές που προκλήθηκαν από τις διαδηλώσεις μέχρι στιγμής κατά της Υπηρεσίας Μετανάστευσης και Τελωνείων των ΗΠΑ (ICE) ήταν μικρές. Και ο Πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ ανέπτυξε την Εθνοφρουρά στο Λος Άντζελες ενάντια στις επιθυμίες του κυβερνήτη της Καλιφόρνια, Γκάβιν Νιούσομ, σηματοδοτώντας την πρώτη φορά που ένας Πρόεδρος το κάνει χωρίς τη συγκατάθεση του κυβερνήτη εδώ και έξι δεκαετίες. Η πόλη του Λος Άντζελες βυθίστηκε σε εκτεταμένες αναταραχές στις 29 Απριλίου 1992, αφότου ένα δικαστήριο αθώωσε τέσσερις αστυνομικούς που βιντεοσκοπήθηκαν να χτυπούν τον Ρόντνεϊ Κινγκ. Κατά τη διάρκεια αρκετών ημερών, περισσότεροι από 60 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, ενώ άλλοι 2.000 τραυματίστηκαν. Περισσότερα από 1.000 κτίρια καταστράφηκαν, με αποτέλεσμα ζημιές που ανήλθαν σε περίπου 1 δισεκατομμύριο δολάρια. Ο Μπους κάλεσε την Εθνοφρουρά βάσει του Νόμου περί Εξέγερσης , ο οποίος εξουσιοδοτεί τον Πρόεδρο να αναπτύξει την τυπικά κρατικά ελεγχόμενη στρατιωτική δύναμη σε ορισμένες καταστάσεις που αφορούν εισβολές ή εξεγέρσεις, την τρίτη ημέρα των ταραχών» – Time Magazine, 09.06.2025
«Στις 11 Αυγούστου 1965, η γειτονιά Watts του Λος Άντζελες ξέσπασε σε μεγάλης κλίμακας ταραχές, αφότου το Αστυνομικό Τμήμα του Λος Άντζελες (LAPD) προσπάθησε να συλλάβει μια 21χρονη Αφροαμερικανίδα οδηγό ονόματι Marquette Frye. Η μητέρα του Frye, η οποία έμενε κοντά, εμφανίστηκε στο σημείο για να επιπλήξει τον γιο της, αλλά αντίθετα κακοποιήθηκε από τους αστυνομικούς που τον συνέλαβαν. Καθώς η κα Frye και οι γιοι της συμπλοκεύονταν με την αστυνομία, ένα αυξανόμενο πλήθος περαστικών συμμετείχε στη συμπλοκή. Κατά τη διάρκεια των επόμενων έξι ημερών, 34 άνθρωποι σκοτώθηκαν, 1.032 τραυματίστηκαν και καταστράφηκαν περιουσίες αξίας άνω των 40 εκατομμυρίων δολαρίων. Η Εξέγερση του Watts πέρασε στη συλλογική μνήμη των ΗΠΑ και στην αμερικανική ιστορία» – LA Times
«Μεταξύ 1965 και 1972, φοιτητές και άλλοι πολιτικοί ακτιβιστές σε όλο τον κόσμο προετοιμάζονταν να εξαπολύσουν μια επανάσταση. Ενώ ο πόλεμος του Βιετνάμ μαινόταν, οι εκκλήσεις για την υπεράσπιση των μαύρων γίνονταν πιο έντονες και τα απελευθερωτικά κινήματα ξέσπασαν παντού, από το Μπέρκλεϊ, το Ντιτρόιτ και το Νιούαρκ, μέχρι το Παρίσι, το Βερολίνο, την Γκάνα και το Πεκίνο. Η ροκ και η σόουλ μουσική τροφοδότησαν αυτό το επαναστατικό κίνημα με ύμνους και εμβληματικές εικόνες. Σύντομα, οι ίδιοι οι μουσικοί, από τον Τζον Λένον και τον Μπομπ Ντίλαν μέχρι τον Τζέιμς Μπράουν και τον Φέλα Κούτι, σύρθηκαν στη μάχη. Κάποιοι ενώθηκαν με τους διαδηλωτές στα οδοφράγματα. Κάποιοι διώχθηκαν για τον πολιτικό τους ακτιβισμό. Κάποιοι εγκατέλειψαν τον σκοπό και απορρίφθηκαν ως αντεπαναστάτες» – Peter Doggett, There's a Riot Going On: Revolutionaries, Rock Stars, and the Rise and Fall of the '60s (Canongate, 2009)
Όταν τον Μάιο του 1971 ο Marvin Gaye έθεσε την ερώτηση What’s Going On?, οι Sly and the Family Stone απάντησαν τον Νοέμβριο του ίδιου χρόνου: There’s A Riot Goin’ On. To album, σαφώς πιο σκοτεινό, πιο εξόφθαλμα πολιτικoποιημένο και πιο μαχητικό από τα προηγούμενα έργα τους, όπως το περίφημο Stand! (Μάιος 1969), που τους χάρισε την αποθέωση στο Woodstock, σηματοδοτήθηκε από την αυξημένη χρήση ναρκωτικών από τον Sly Stone και την αυξανόμενη εμπλοκή στο Κόμμα των Μαύρων Πανθήρων, γεγονός που τον έφερε σε ρήξη με αρκετά μέλη της μπάντας. Υπήρξε κοινωνική απογοήτευση λόγω της παρακμής του Κινήματος για τα Πολιτικά Δικαιώματα (The Movement) και του θανάτου της δεκαετίας του '60. Ο Stone συχνά ηχογράφησε μόνος του, κάτι που συνιστούσε μια σημαντική διαφοροποίηση σε σχέση με το συλλογικό πνεύμα που επικρατούσε στις ηχογραφήσεις ολόκληρης της μπάντας σε προηγούμενες κυκλοφορίες – κάτι που, και πάλι, αντανακλούσε την ήττα των συλλογικών κινημάτων μετά το ’68 και την ανάδυση της ατομικότητας. Μάλιστα, ο Sly προσκάλεσε και guest μουσικούς, όπως ο Billy Preston, ο Ike Turner και ο Bobby Womack για να παίξουν σε κάποια τραγούδια αντί για τα μέλη του συγκροτήματός του, με τα οποία οι σχέσεις του επιδεινώνονταν από τη μια μέρα στην άλλη.
Οι Sly and the Family Stone εμφανίστηκαν στα μέσα της δεκαετίας του '60 στο Σαν Φρανσίσκο, με μια σύνθεση που ήταν πρωτοποριακή στην ποικιλομορφία της και ευφορική στη σύντηξη rock, soul, gospel, funk, jazz και ψυχεδέλειας. Μετά από μια περίφημη εμφάνιση στο Woodstock το 1969, ο εξωφρενικά cool αλλά και εκκεντρικός αρχηγός της μπάντας, ο πολυσχιδής Sly Stone, αποσύρθηκε σε μια βίλα του Λος Άντζελες και σε πολύ μυθοποιημένες, γεμάτες ναρκωτικά, συνθήκες για να ηχογραφήσει το There's a Riot Goin' On.
Μέχρι το 1970, ο Sly Stone δεν ήταν πλέον ο ξένοιαστος, αισιόδοξος δημιουργός που παρήγαγε ασταμάτητα επιτυχίες. Ο Stone και η μπάντα του είχαν αρχίσει να καταναλώνουν μεγάλες ποσότητες κοκαΐνης και PCP, έναν συνδυασμό που προκαλούσε παράνοια, και η δική του κατανάλωση ήταν τέτοια που κουβαλούσε το απόθεμά του σε μια θήκη βιολιού. Τα αποτελέσματα ήταν προβλέψιμα. Ο Sly πέρασε από πολυφυλετική έμπνευση σε παρανοϊκό επιπέδου Richard Nixon και προσέλαβε ύποπτους χαρακτήρες, γκάνγκστερ, ακόμη και έναν μαφιόζο ως φρουρά για να παρακολουθούν τους «εχθρούς» του, μερικοί από τους οποίους ήταν απλώς μέλη της μπάντας ή φίλοι τους. Ήταν τέτοια τα επίπεδα της παράνοιας ώστε η Οικογένεια Stone άρχισε κάπως να προσιδιάζει στην Οικογένεια του Charles Manson. Οι ηχογραφήσεις σταμάτησαν και ο Stone ξεκίνησε τη διαβόητη συνήθειά του να χάνει συναυλίες. Όταν ο Sly κατάφερε τελικά να προσέλθει στο Record Plant στο Sausalito για να ηχογραφήσει το πέμπτο άλμπουμ του συγκροτήματος, τα αποτελέσματα ήταν εντελώς διαφορετικά από οποιαδήποτε προηγούμενη κυκλοφορία τους.
Σκοτεινό; Σαφώς. Είχε παρέλθει ανεπιστρεπτί η χαρούμενη ψυχεδελική ροκ και σόουλ μουσική-σήμα κατατεθέν των Family Stone, είχε αντικατασταθεί από μια ωμή funk μουσική, που ήταν τόσο σκοτεινή και ηχούσε δυσοίωνη και δυστοπική. Το ρεφρέν-σύνθημα "I Want to Take You Higher" είχε μεταλλαχθεί "I Want to Bring You Down, Way Down". Το There's a Riot Goin' On ήταν ένα σημάδι των καιρών -των ταραχών στα κέντρα των πόλεων, του φονικού στο Altamont, της δράσης της Οικογένειας Manson. Ο Sly είχε μόλις ηχογραφήσει το δικό του Exile on Main Street.
Ο σκληρός, βαρύς ήχος του There's a Riot Goin' On, που θυμίζει κασέτα, ήταν αποτέλεσμα των αδιάκοπων overdubbing. Ο ήχος του άλμπουμ πηγάζει επίσης από τη χρήση ενός rhythm box αντί για ντραμς από τον Stone, καθώς και από προγραμματισμένα πλήκτρα και συνθεσάιζερ. Προφανώς ο Sly έπαιξε πολλά από τα όργανα ο ίδιος. Στα credits πάντως του άλμπουμ περιλαμβάνονται τα μέλη των Family Stone, Larry Graham (μπάσο, δεύτερα φωνητικά), Greg Errico και ο αντικαταστάτης Gerry Gibson (ντραμς), Little Sister (γνωστοί και ως Vet Stewart, Mary McCreary και Elva Mouton, δεύτερα φωνητικά), Rose Stone (φωνητικά, πλήκτρα), Freddie Stone (κιθάρα), Jerry Martini (τενόρο σαξόφωνο) και Cynthia Robinson (τρομπέτα), καθώς και οι διάσημοι Ike Turner και Bobby Womack (κιθάρες) και Billy "The Black Beatle" Preston (πλήκτρα).
Το εναρκτήριο κομμάτι "Luv'N'Haight" ξεκινά με απίστευτα funky μπάσο και κιθάρα wah-wah, μετά ο Sly τραγουδάει, "Feel so good inside myself, don't want to move/ Feel so good inside myself, don't need to move" και η αδελφή του Rose Stone συνεχίζει "As I go up/ I'm going down/ And when I'm lost/ I know I will be found". Από εκεί και πέρα, funky κιθάρα, λίγο κόρνο, απίστευτα πιασάρικος ρυθμός, με τον Sly και την Rose να ανταλλάσσουν φωνητικά, τη Little Sister να τραγουδάει "Feel so good" και "Don't wanna move", και τον Sly να ρίχνει μερικές κραυγές για να χορέψει.
Το "Just Like a Baby" είναι πιο αργό και περιλαμβάνει πολλά πλήκτρα και μια δυνατή γραμμή μπάσου, για να μην αναφέρουμε τα αισθησιακά φωνητικά των Sly και Rose. Στο midtempo "Poet" ξεδιπλώνονται funky keyboards και προγραμματισμένα ντραμς, ενώ ο Sly μπερδεύει μάλλον επίτηδες τα λόγια του.
Το πρώτο single, "Family Affair", ντουέτο μεταξύ του Stone και της Rose, αποτέλεσε μια από τις πρώτες περιπτώσεις χρήσης drum machine σε ηχογραφημένη μουσική. Άλλα κομμάτια προέκυψαν τυχαία στο στούντιο, βασισμένα χαλαρά σε ασυνάρτητες ιδέες του Sly. Αυτή ακριβώς η χαλαρή, πλην όμως παντοδύναμη μπασογραμμή που κανοναρχεί το "Africa Talks To You ("Asphalt Jungle”)" και το αδελφό κομμάτι "Thank You For Talkin' To Me, Africa", όπου ο Larry Graham παίζει απλώς απλά απίστευτα πράγματα, έθεσε τις βάσεις για το funk-rock όπως το ξέρουμε, από τον George Clinton, τους Parliament-Funkadelic και τους Ohio Players έως τους πρώιμους Red Hot Chili Peppers. Μεγάλο μέρος αυτής της μουσικής θα έπαιζε επίσης σημαντικό ρόλο στην επινόηση του hip hop από τη δεκαετία του '80 και μετά. Σε πόσα και πόσα κομμάτια του είδους δεν μπορεί κανείς να ανιχνεύσει samples του "Just Like A Baby", του "Luv N’ Haight" και του "Runnin’ Away” – από τον John Legend ως τους τους Roots και τους Beastie Boys.
Το "Family Affair". με το καυλιάρικο ρεφρέν του, είναι σκέτη soul σαγήνη, με τα υπέροχα keyboards που κουδουνίζουν και το superfunky groove. Η εναρκτήρια επανάληψη του "It's a family affair" από τη Rose Stone ακολουθείται από τον Sly - τα φωνητικά του είναι τόσο υπαινικτικά funky όσο ποτέ. Το τέλειο soul-funk κομμάτι; Το καταδεικνύουν ίσως οι πολυάριθμες διασκευές του, από ετερόκλητα μάλιστα ονόματα όπως οι ο Iggy Pop, οι Beastie Boys, οι De La Soul και η Lalah Hathaway.
Μετά τις δολοφονίες του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και του Μάλκολμ Χ, ο Sly Stone άλλαξε την οπτική ως στιχουργός. Στιχουργικά, στο "There’s A Riot Goin’ On" υπάρχει μια σύνδεση ανάμεσα στο "Runnin’ Away" και στο "Africa Talks to You ("The Asphalt Jungle")". Στο πρώτο ο τρομαγμένος-παρανοημένος Sly τραγουδά για την ανάγκη να τρέξει μακριά, να αποδράσει από τον κύκλο της βίας που έχει ανοίξει στο εσωτερικό των ΗΠΑ, από τον πόλεμο που έχει εξαπολύσει η κυβέρνηση στο Κίνημα και τις μειονότητες. Στο δεύτερο, αναζητά ένα ιδεατό καταφύγιο (και μια πηγή αυτογνωσίας) στη Μητέρα-Αφρική – και με αυτό τον τρόπο συνδέεται με το κίνημα του Παναφρικανισμού που ήταν τότε στα ντουζένια του, την εποχή που τα αντιαποικιακά κινήματα έφταναν στο απόγειό τους. Το "Africa Talks to You ("The Asphalt Jungle")" είναι ένα κάλεσμα στους ανθρώπους που ζουν στις αστικές ζούγκλες της ασφάλτου του Χάρλεμ, του Σεντ Λούις ή του Ντιτρόιτ ότι υπάρχει ελπίδα και ένα αίσθημα ότι ανήκουν κάπου.
Ο Sly απαντά ο ίδιος στο δικό του κάλεσμα παναφρικανικής ενότητας με το "Thank You for Talkin' to Me Africa" - το ογκώδες μπάσο, τα ντραμς και την κιθάρα που ουρλιάζουν, τα οποία καθιερώνουν το αργό σαν παγωμένη μελάσα groove∙ η εισαγωγή συνεχίζεται και συνεχίζεται, μέχρι που τελικά έρχεται ο Sly, μαζί με τις αδελφές του για να επαναλάβουν το ρεφρέν του single του συγκροτήματος του 1969, "Thank You (Falettinme Be Mice Elf Agin)". Προς το τέλος, ο Sly γίνεται μια ασταμάτητη μηχανή κραυγών και το groove βαθύ και ανελέητο.
Ο περίφημος παραγωγός Νile Rodgers, μπασίστας των Chic, έχει υποστηρίξει ότι «η δήλωση που έκανε το άλμπουμ προς τους νέους Μαύρους Αμερικανούς ήταν θετική. Πολλά από τα προβλήματα που αντιμετωπίζαμε -και δυστυχώς συνεχίζουμε να αντιμετωπίζουμε- αρχίζαμε να τα συζητάμε και να τα αντιμετωπίζουμε άμεσα στην ποπ μουσική μας. Οι μαύροι καλλιτέχνες παραδοσιακά δεν είχαν την ελευθερία να το κάνουν αυτό, σε αντίθεση με τους λευκούς καλλιτέχνες, αλλά τώρα ο Sly ήταν στην πρωτοπορία. Ένιωθα ότι είχε έρθει η ώρα μας. Σίγουρα μπορείς να χορέψεις με το “Family Affair”, αλλά μιλάει εξίσου για το όμορφο μωσαϊκό των ανθρώπων στη Γη. Το άλμπουμ ήταν μια επαναστατική δήλωση. Ήταν απελευθερωτικό και έδωσε σε έναν νεαρό καλλιτέχνη σαν εμένα, που ανέβαινα, τη δυνατότητα να ονειρεύεται».
Σε ανάλογο μήκος κύματος, ο Bobbie Gillespie των Primal Scream προσθέτει: «Οι προηγούμενες επιτυχίες όπως το "I Want to Take You Higher" ή το "Everyday People" ήταν υπερβατικά χαρούμενα κομμάτια για πάρτι, επιβεβαιώσεις ενότητας, ενώ το "There's a Riot Goin' On" είναι μοντέρνο μπλουζ, ένας πολύ σκοτεινός δίσκος που αντανακλούσε τον φόβο, την παράνοια και την απογοήτευση της Μαύρης Αμερικής. Υπήρχε φτώχεια, άστεγοι, εθισμός στα ναρκωτικά και ο πόλεμος του Βιετνάμ. Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και ο Μάλκολμ Χ είχαν πυροβοληθεί. Το αμερικανικό κράτος έκανε πόλεμο εναντίον των Μαύρων Πανθήρων. Το "What's Goin' On" του Marvin Gaye ήταν μια έκκληση για κάποια καλύτερη μέρα, ενώ ο δίσκος του Sly είχε μια αρνητικότητα. Κλείστηκε τελικά πίσω από έναν τοίχο από ναρκωτικά και αποσύρθηκε στον εαυτό του».
Ο Αγγλο-τζαμαϊκανός παραγωγός της reggae και του hip hop Dennis Bovell, καταλήγει: «Όταν ήμουν 17 ή 18 χρονών, αυτή ήταν η πιο προοδευτική μουσική που υπήρχε όσον αφορά τα κοινωνικά σχόλια και τις δυναμικές γραμμές του μπάσου. Είναι ένα επαναστατικό αριστούργημα και όλα όσα ακολούθησαν έχουν επηρεαστεί από αυτό. Ο Larry Graham είχε εφεύρει το χτύπημα με τον αντίχειρα και το slap bass, και τα riff του κόρνου ήταν απίστευτα. Ο Sly ήταν ο Hendrix του funk. Κρατούσε μια πολυφυλετική σημαία και μερικοί μαύροι δεν ήθελαν να παίζει με λευκούς και το αντίστροφο».
